 |
| Το μετέωρο βήμα του παρχαριδισμού. Από την Σκύλλα στη Χάρυβδη |
του Θεοδόση Κυριακίδη
Πρόλογος
Όταν έγραφα το τελευταίο μου άρθρο για τον οργανωμένο ποντιακό χώρο με τον τίτλο: «Το ποντιακό κίνημα σε σταυροδρόμι», δεν φανταζόμουν ποτέ, ότι θα καλούμασταν εγώ μαζί με άλλους φίλους, να πρωταγωνιστήσουμε στην προσπάθεια αλλαγής πορείας, που θεωρούσαμε τότε αναγκαία για να υπάρξει μια δυναμική και αποτελεσματική Ομοσπονδία, που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει επάξια τις προκλήσεις που διαμόρφωσαν τα δεδομένα της νέας εποχής που διανύουμε.
Μια πρώτη αναγκαία διευκρίνιση. Ο τρόπος γραφής του συγκεκριμένου άρθρου με τόσες μάλιστα λεπτομέρειες δεν είναι αυτός που συνηθίζω και ελπίζω να μην χρειαστεί να το ξανακάνω. Επειδή όμως είχα προσωπική εμπλοκή και μάλιστα υπήρξα εκ των πρωταγωνιστών κάποιων από τα γεγονότα που θα περιγράψω, νομίζω ότι πρέπει να αναφερθώ αναλυτικά σε όσα συνέβησαν. Το σημείωμα αυτό αφορά σχεδόν αποκλειστικά την ποντιακή οικογένεια, και μάλιστα ακόμη ειδικότερα όσους ασχολούνται με τον οργανωμένο χώρο. Το γράφω γιατί έζησα μια πρωτοφανή κατάσταση, ομολογώ πως δεν την φανταζόμουν, μια προσπάθεια εξόντωσης, με μοναδική αιτία ότι πήγαμε κόντρα στο ρεύμα και στο καθεστώς του παρχαριδισμού. Βέβαια, όπως πολλές φορές μου λέει ο πατέρας μου: «παιδί μου είναι να μην ρούεις, αν ρούεις θα τσαμουρούσαι», δηλαδή, είναι να μην πέσεις, αν πέσεις θα λασπωθείς. Θα έπρεπε λοιπόν να τον περιμένω τον πόλεμο. Αφού πέρασε λοιπόν η μπόρα και για να έχει κάποιο νόημα η ανάμειξη μου σ’ αυτήν την ιστορία οφείλω να γράψω δημόσια και να στηλιτεύσω τις ανήθικες συμπεριφορές και τα συμφέροντα που αυτές κρύβουν. Αρκετά λοιπόν με τις ευγένειες και τις κοινωνικές αβρότητες. Ειδικά όταν από την άλλη πλευρά παρατηρήθηκε ένας απίστευτος κανιβαλισμός, όταν παραβιάζεται αδιάλειπτα ο άγραφος ηθικός αξιακός κώδικας της μη προσβολής προσώπων και μάλιστα σε θέματα οικογενείας και εργασίας. Αυτός ο άγραφος αξιακός κώδικας όχι απλώς καταπατήθηκε, αλλά σιωπηρώς έγινε αποδεκτός, αν δεν παρακινήθηκε από τον παρχαριδισμό και ασφαλώς τον ίδιο τον Παρχαρίδη.
Εισαγωγικά, θέλω να σημειώσω πως το παρόν άρθρο δεν απευθύνεται σε όσους μετέχουν στον οργανωμένο ποντιακό χώρο με μια οπαδικού τύπου νοοτροπία που τους καθιστά ανεπίδεκτους βελτίωσης. Που τους διατηρεί σε μια διαρκή στασιμότητα. Απευθύνεται αποκλειστικά σε όσους είναι εξοικειωμένοι με την αυτοκριτική, τόσο του εαυτού τους, όσο και του χώρου, σε όσους επιθυμούν να βελτιωθούν και να προχωρήσουν με απώτερο στόχο το κοινό όφελος. Άποψη όσων δημιουργήσαμε την κίνηση και συμμετείχαμε στις τελευταίες εκλογές ήταν πως η Ομοσπονδία, αλλά και ο οργανωμένος ποντιακός χώρος βιώνει από την μια οριακές καταστάσεις, και από την άλλη βρίσκεται στο μεταίχμιο δυο εποχών. Όπως γράφει ο Κάρλ Γιάσπερς: «Κάθε τι το μεγάλο είναι ένα μεταβατικό φαινόμενο. Γι’ αυτό και τα μεγάλα πνευματικά έργα εμφανίζονται στα όρια των εποχών». Έτσι αντιληφθήκαμε όσοι μετείχαμε στην κίνηση για τον οργανωμένο ποντιακό χώρο, ως μια ιστορική στιγμή, ως μια καμπή για μετάβαση από την παλιά εποχή και νοοτροπία στην νέα. Διαγνώσαμε τα προβλήματα και τις αγκυλώσεις των προσώπων και των λογικών που τις διέπουν, επιλέξαμε ανθρώπους που εκτός από αξιοθαύμαστο προσωπικό έργο, έχουν επιδείξει την ίδια αντίληψη για τις ανάγκες που προτάσσει η νέα εποχή και ξεκινήσαμε την προσπάθεια. Ακριβώς με την ίδια λογική ξεκίνησε και μια αντίστοιχη κίνηση στην Εύξεινο Λέσχη Θεσσαλονίκης. Τα ίδια ακριβώς συμφέροντα με την ίδια ακριβώς επιχειρηματολογία χτύπησαν και τις δυο προσπάθειες. Και εκεί η λασπολογία είχε τα ίδια αποτελέσματα όπως και στις εκλογές της ΠΟΕ. Αν και οι δυο κινήσεις υπήρξαν ανεξάρτητες μεταξύ τους, ωστόσο η ίδια λογική (η σύλληψη της ανάγκης αλλαγής) παρακίνησε τα πρόσωπα που συμμετείχαν στις δυο κινήσεις.
Σε όλο το προηγούμενο διάστημα της προεδρίας Παρχαρίδη στην Ομοσπονδία πολλά ήταν τα λάθη και οι ανάρμοστες, για να το πω ευγενικά, συμπεριφορές που διακρίναμε. Υπήρχαν διάφοροι λόγοι που παρόλο που αντιδρούσαμε, δεν προχωρούσαμε σε πιο ριζοσπαστικές κινήσεις. Η κυριότερη ήταν πως ο Παρχαρίδης έχαιρε μιας ιδιότυπης ασυλίας εξαιτίας της προσφοράς του τα προηγούμενα χρόνια στον ποντιακό ελληνισμό. Αυτή η ασυλία, την οποία πολλές φορές μας δόθηκε η αφορμή να σπάσουμε, δεν επιβλήθηκε από κάποιους άνωθεν, αλλά μόνοι μας την επιβάλλαμε στον εαυτό μας, προσπαθώντας παράλληλα να τον προστατέψουμε πιστεύοντας βέβαια ότι τελικά ο ίδιος πολύ σύντομα θα αποσυρθεί από το προσκήνιο. Τα λάθη όμως από την μια ήταν πολλά και επαναλαμβανόμενα και από την άλλη, ο ίδιος δεν έδειχνε διατεθειμένος να αποσυρθεί, παρά το γεγονός πως δεν είχε πια την όρεξη, το σθένος και την αποτελεσματικότητα που είχε παλαιότερα με συνέπεια να σέρνονται μαζί μ’ αυτόν όλα τα σημαντικά ζητήματα του ποντιακού ελληνισμού.
Έτσι λοιπόν για τον ίδιο δυο ήταν οι επιλογές: Η πρώτη ήταν η επιλογή του πραγματικού ηγέτη, δηλαδή η προσφορά, συμπεριλαμβανομένων και των λαθών, και μετά το πέρας της θητείας να ακολουθήσει η ομαλή αποχώρηση για να μπορέσει ο χώρος να αυτοπροσδιοριστεί και να προχωρήσει μπροστά με νέες δυνάμεις. Η δεύτερη επιλογή που είναι συνήθως αυτοκαταστροφική είναι η συμπεριφορά που τελικά επελέγη από τον ίδιο. Παρασκηνιακή παραμονή, προσπάθεια αλλοίωσης και επιρροής της εκλογικής διαδικασίας με μια σχολαστικότητα που τρομάζει. Η πρώτη, χαρίζει μια ιδιότυπη ασυλία, όπως την περιγράψαμε πιο πάνω. Παρά τα λάθη, τις παραλήψεις και την, πολλές φορές, απρεπή συμπεριφορά, υπάρχει ένας σεβασμός για την προσπάθεια και για τις προσωπικές θυσίες προς όφελος του κοινού σκοπού. Η δεύτερη επιθυμεί τη συνδιαλλαγή, την επιβολή και χάνει το προνόμιο της ασυλίας και οφείλει να κριθεί και μάλιστα αυστηρά, όπως και θα γίνει. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει και η ασυλία που περιέγραψα παραπάνω έχει πάψει ήδη να υφίσταται. Άλλωστε την εκτίμηση των ανθρώπων δεν την κερδίζει κάποιος μόνο με τις γνώσεις του, την εξυπνάδα ή την οικονομική του επιφάνεια, αλλά με τον χαρακτήρα του. Αυτό καλό είναι να το θυμούνται όσοι είναι δημόσια πρόσωπα ή θήτευσαν κατά καιρούς σε θέσεις ευθύνης.
Τι είναι ο παρχαριδισμός.
Πριν λίγα χρόνια ο Κώστας Φωτιάδης στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook είχε γράψει μια κριτική για το καθεστώς Παρχαρίδη, στην οποία είχε συμπεριλάβει την έκφραση «Γιασασίν Παρχαριδιστάν». Υπέστη βέβαια, όπως είχε δημοσιοποιήσει ο ίδιος στο ίδιο κοινωνικό δίκτυο, τον τραμπουκισμό του Παρχαρίδη σε μια δημόσια τους συνάντηση. Θεωρώ πως αυτό που θα αποτυπώσει ο ιστορικός του μέλλοντος του οργανωμένου ποντιακού χώρου με την έννοια παρχαριδισμός, τουλάχιστον όπως εκφράστηκε μετά τις δυο πρώτες προεδρικές θητείες (άλλοι λένε μετά την πρώτη), είναι η συντεχνιακή συμπεριφορά, η σπίλωση και ο αποκλεισμός των αρίστων, η συνδικαλιστική νοοτροπία. Ότι δηλαδή είχε χαρακτηριστεί από τους ίδιους ο Τανιμανιδισμός και ο λόγος για τον οποίο έγινε η προσπάθεια δημιουργίας της ΠΟΕ. Το κυριότερο, όμως, χαρακτηριστικό του Παρχαριδισμού είναι η αποθέωση της πολιτικής του Δελτίου Τύπου και της φωτογραφίας. Με μεγάλη έκπληξη διάβασα πως ακριβώς αυτός ήταν και ο απολογισμός του. Αναλυτικά οι επιστολές που έστειλε. Όχι αποτελέσματα πολιτικής. Αποστολή επιστολών και δελτία τύπου. Αυτό θεωρείται έργο. Δεν θα το πίστευα αν δεν το διάβαζα. Κι όμως αυτή είναι η αντίληψη για την λειτουργία του Οργάνου. Αυτή είναι μια πολιτική που ευλαβικά τηρεί και η νέα διοίκηση στην ΠΟΕ. Δηλαδή όχι η επίτευξη στρατηγικών στόχων έπειτα από μεθοδική εργασία, αλλά η έκδοση Δελτίων Τύπου είτε με ευχολόγια για το τι θα έπρεπε να γίνει, είτε με συγχαρητήριο περιεχόμενο για τα επιτεύγματα άλλων, σαν να μην επρόκειτο για υποχρέωση της Ομοσπονδίας η επιτέλεση των συγκεκριμένων έργων. Επιπλέον, επειδή ζούσε στην εποχή της εικόνας, κάποιοι θεωρούν πως αν βρίσκονται σε μια φωτογραφία κατά την διάρκεια ενός γεγονότος έχουν συμβολή σ’ αυτό ή αυτομάτως ο κόσμος θα πιστέψει πως έχουν συμβολή σ’ αυτό. Υπάρχει και η έκφραση του λαού «είδε φως και μπήκε». Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ανάγκη του νυν προέδρου της ΠΟΕ, να ξυπνήσει χαράματα για να ταξιδέψει οδικώς 800 χλμ να βγει φωτογραφία με ανθρώπους που ο ίδιος και η παράταξη του έβριζε, μόνο και μόνο για να βρίσκεται σε μια φωτογραφία ασχέτως αν το μόνο που έγινε ήταν να τον κατσαδιάσουν σαν σχολιαρόπαιδο για την μη ενωτική του συμπεριφορά. Είμαι σίγουρος πως θα «πούλησε» την φωτογραφία στους ημέτερους, με την μνημειώδη κουτοπονηριά που τον διακρίνει, ως επιτυχία και προσέγγιση, ως βήματα προς την ενότητα και ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, ο ίδιος μιλά πολιτισμένα και συνεννοείται με όλους.
Πέρα από την αποθέωση της φωτογραφίας και του Δελτίου Τύπου χαρακτηριστική είναι η τήρηση του Καταστατικού κατά το δοκούν. Ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα της αντικαταστατικής νοοτροπίας και συμπεριφοράς ήταν ο αριθμός των σωματείων της ΠΟΕ και η σκόπιμη διατήρηση ανενεργών σωματείων για να φαίνεται μεγαλύτερη η δύναμη της Ομοσπονδίας απ’ ότι πραγματικά είναι. Πιο συγκεκριμένα, η αχίλλειος πτέρνα κατά την εκλογική διαδικασία που δυστυχώς χρησιμοποιούν απαρέγκλιτα όλες οι υποψήφιες δυνάμεις, της δικής μας μη εξαιρουμένης, είναι η μη τήρηση του άρθρου 9, παράγραφος Β του Καταστατικού της Ομοσπονδίας μας. Το συγκεκριμένο άρθρο ορίζει ότι το μέλος της Π.O.Ε. χάνει αυτήν την ιδιότητα του στις εξής περιπτώσεις: «Β) Λόγω μη εκπληρώσεως των οικονομικών υποχρεώσεων του μέλους απέναντι στην Π.Ο.Ε. επί τρία χρόνια υπό την προϋπόθεση ότι το προς διαγραφή μέλος θα κληθεί εγγράφως να τακτοποιήσει τις οικονομικές του υποχρεώσεις εντός ευλόγου χρόνου που δεν μπορεί να είναι μικρότερος του ενός μηνός και μεγαλύτερος των τριών μηνών. Η σχετική απόφαση του Δ.Σ. της Π.Ο.Ε. έχει ενέργεια μετά 6 μήνες από την μέρα του πρώτου μετά από αυτήν Σ.τ.Α. οπότε και πραγματοποιείται η διαγραφή. Μέχρι τότε το υπό διαγραφή μέλος μπορεί να τακτοποιήσει τις οικονομικές υποχρεώσεις του και να αποφύγει τη διαγραφή. Η πιστοποίηση της οικονομικής τακτοποίησης και η άρση του λόγου διαγραφής γίνεται με απόφαση του Δ.Σ. της Π.Ο.Ε. στην πρώτη μετά την τακτοποίηση συνεδρίαση του». Επιπλέον, στο ίδιο άρθρο η παράγραφος Δ ορίζει ότι χάνεται η ιδιότητα του μέλους: «Δ) Λόγω αδικαιολόγητης απουσίας από δύο τουλάχιστον συνεχόμενα εκλογοαπολογιστικά Σ.τ.Α. Η σχετική απόφαση λαμβάνεται από το Δ.Σ. και παράγει αποτελέσματα από την επόμενη ημέρα του πρώτου μετά την απόφαση τακτικού Σ.τ.Α. Επανεγγραφή του διαγραφέντος για αυτόν τον λόγο μέλους είναι δυνατή μόνο μετά την παρέλευση 1 έτους από τη διαγραφή του».
Δυστυχώς το συγκεκριμένο άρθρο με τις διατάξεις του δεν ενεργοποιήθηκε τα προηγούμενα χρόνια παρανόμως και σκόπιμα βέβαια, και όχι λόγω απλής παράλειψης. Φυσικά ο λόγος ήταν για να εμφανίζεται η Ομοσπονδία μας με έναν πολύ μεγάλο αριθμό σωματείων μελών. Δηλαδή μπορεί ένα σωματείο να γράφτηκε στην δύναμη της Ομοσπονδίας κατά την ίδρυση της και έκτοτε να μην συμμετείχε σε καμιά διαδικασία και φυσικά να μην πλήρωσε καμία συνδρομή. Αντί να κληθεί λοιπόν, σύμφωνα με το άρθρο σε απολογία και τελικά να διαγραφεί, συστηματικά ο τότε πρόεδρος και νυν επίτιμος, παραμελούσε την συγκεκριμένη διάταξη προκειμένου να μπορεί να εμφανίζει ως δύναμη της Ομοσπονδίας έναν υπερβολικά μεγάλο αριθμό, που ήταν όμως πλασματικός. Όλα τα προηγούμενα χρόνια λοιπόν, κατά τη διάρκεια της εκλογικής διαδικασίας, ο παρχαριδισμός ερχόταν συστηματικά σε επικοινωνία με συγκεκριμένους συλλόγους που ανήκαν στην παραπάνω κατηγορία, πλήρωνε τις συνδρομές τους και τους χειραγωγούσε στην ψηφοφορία. Αυτό έγινε και στις τελευταίες εκλογές κατά την πάγια συνήθεια, ξαναλέω, και από τις δυο πλευρές. Σκόπιμα όσοι μας κατηγόρησαν, απέκρυψαν ότι αυτή η πρακτική υπήρξε πάγια τακτική του παρχαριδισμού, ο οποίος είναι και ο πρώτος διδάξας της συγκεκριμένης πρακτικής. Ασφαλώς και κακώς συμβαίνει, γι’ αυτό χρειάζεται άμεσα να ξεκαθαρίσουν τα συγκεκριμένα σωματεία με τήρηση της διαδικασίας, όπως ορίζει το Καταστατικό και αναφέρθηκε παραπάνω. Η λύση στο συγκεκριμένο πρόβλημα είναι τόσο απλή.
Τα παρατράγουδα των εκλογών: Μετριότητος, άκρατου λαϊκισμού και λασπολογίας το ανάγνωσμα.
Οι τελευταίες εκλογές που πραγματοποιήθηκαν στην Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος υπήρξαν ένα μείγμα απ’ όλα τα παραπάνω που αναφέρονται στον τίτλο της παρούσας παραγράφου. Από την μια υπήρξε η προσπάθεια ανθρώπων που όπως προανέφερα είχαν αντιληφθεί τα αδιέξοδα της υπάρχουσας κατάστασης και οραματίστηκαν όχι μόνο να τα αλλάξουν, αλλά και να κάνουν άλματα σε λιμνάζουσες υποθέσεις του οργανωμένου ποντιακού χώρου. Η λύση στα προβλήματα που βλέπαμε, ήταν να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό προκειμένου να αλλάξουμε τα πράγματα. Εμείς, να τον δώσουμε, όχι κάποιος άλλος, εμείς. Διότι εύκολο είναι να κρίνεις από απόσταση, το δύσκολο είναι να ριχθείς στον αγώνα. Αυτή θα ήταν η συμβολή μας. Άλλωστε πιστεύουμε ότι «τον καλύτερο μας εαυτό οφείλουμε να αποδώσουμε στον κόσμο, αλλιώς γιατί είμαστε εδώ; να σερνόμαστε»;. Εγώ δεν αισθάνθηκα ότι έδινα τον καλύτερο μου εαυτό και το ίδιο φυσικά και οι υπόλοιποι συνυποψήφιοι της ομάδας μας. Ήδη από την επομένη των εκλογών. Ούτε κατ’ ελάχιστο. Μάλιστα οι νεοεισερχόμενοι στην Ομοσπονδία σοκαρίστηκαν από συμπεριφορές που δεν συνάδουν με τέτοιου είδους συλλογικότητες.
Καταρχήν, ως πρελούδιο όσων ακολουθήσουν θέλω να ευχαριστήσω όσους πίστεψαν και πιστεύουν ακόμη στην κίνησή μας και ακόμη και τώρα στέλνουν μηνύματά συμπαράστασης και πίστης στο όραμά μας, αλλά και στην μεγάλη ανάγκη αλλαγής νοοτροπίας που υπάρχει στην Ομοσπονδία. Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη στον κόσμο που μας εμπιστεύθηκε και μεγάλη ευθύνη. Ουσιαστικά δηλαδή σχεδόν κάτι λιγότερο από την μισή δύναμη της Ομοσπονδίας. Προσωπικά σ’ αυτήν την εμπιστοσύνη θα προσπαθήσω να φανώ αντάξιος εκτός διοικητικών του δευτεροβάθμιου οργάνου, όπως άλλωστε έκανα πάντοτε. Διότι κάποιοι δεν ανακαλύψαμε τον ιστορικό Πόντο διαμέσου του οργανωμένου χώρου, ούτε μας πλήρωσαν κάποιοι μεγαλοεπιχειρηματίες «αντίπαλοι» τα εισιτήρια για να τον επισκεφθούμε για πρώτη φορά στην ηλικία των τριάντα ετών.
Για να περάσουμε και στην προεκλογική διαδικασία αυτή καθ’ αυτή θα πρέπει καταρχήν να αναφερθούμε στο κατεξοχήν πρόσωπο που έφτασε την κατάσταση στα σημερινά χάλια, στα ίδια χάλια που οδήγησε και το παγκόσμιο όργανο, και δεν είναι άλλος από τον επίτιμο πια πρόεδρο της Ομοσπονδίας μας. Βέβαια δεν φταίει αποκλειστικά ο ίδιος. Τα προβλήματα του χώρου άρχισαν να εμφανίζονται από την αρρωστημένη λογική ότι ο χώρος δεν είχε αναδείξει όλα τα προηγούμενα χρόνια ηγετικές φυσιογνωμίες και ότι η λύση για αλλαγή καταστατικού προκειμένου να επιβληθεί και τρίτη θητεία του συγκεκριμένου προσώπου ήταν η μόνη λύση. Αυτή η άθλια χειραγώγηση δυστυχώς υπήρξε η αρχή της κατρακύλας. Πέρα από το γεγονός ότι αυτό αποτελεί ύβρη για τους Ποντίους, το γεγονός δηλαδή ότι κάποιοι ήθελαν να πιστέψουμε πως οι Πόντιοι είναι σε θέση να βγάζουν ηγέτες μια φορά στα τριάντα ή στα πενήντα χρόνια, υπήρξε και κατάφωρη παραβίαση των δημοκρατικών διαδικασιών, καθώς υπήρχαν στελέχη που θα ήθελαν και θα μπορούσαν άνετα να αναδειχθούν στον θώκο του προέδρου και όλα αυτά που ζήσαμε έκτοτε μόνο στην σφαίρα της φαντασίας θα υπήρχαν. Ο ίδιος βέβαια ζώντας στην ασφυκτική αυλή των κολάκων του αδυνατούσε και ακόμη αδυνατεί να δει λίγο παραπέρα και πίστεψε κι αυτός βλακωδώς ότι μόνο αυτός μπορούσε να σώσει την Ομοσπονδία. Από εκεί και ύστερα η ιστορία είναι γνωστή. Το ένα λάθος πίσω από το άλλο. Με λίγα λόγια μετά την τρίτη θητεία, που δεν πρόσφερε τίποτε ουσιαστικό και η λήξη της δεν δικαιολόγησε την αλλαγή του Καταστατικού, προκρίθηκε ένας πρόεδρος, ο Επαμεινώνδας Φαχαντίδης, ο οποίος δεν ήταν μαριονέτα της ηγετικής ομάδας του Παρχαριδισμού, όπως υπολόγιζε όταν τον πρότεινε ο ίδιος, γιατί είχε προσωπικότητα και κοινωνικό εκτόπισμα.
Τον ανάγκασαν λοιπόν σε παραίτηση, έφεραν έναν άλλο τον Γιάννη Αντωνιάδη, ο οποίος προκρίθηκε στο αξίωμα του βουλευτή και παραιτήθηκε, προλαβαίνοντας βέβαια να εκθέσει στην σύντομη θητεία του ανεπανόρθωτα την Ομοσπονδία με τις περίφημες δηλώσεις του περί Αρμενίων. Μετά ταύτα επέβαλλαν τελικά τον πρόθυμο γραμματέα, που είχε διακριθεί στον βρώμικο πόλεμο εναντίον του απείθαρχου πρώην προέδρου. Να σημειωθεί βέβαια ότι όλα αυτά τα χρόνια στελέχη και μάλιστα σημαντικά, οδηγούνταν συνεχώς σε παραίτηση επειδή διαφωνούσαν με τις αντιδημοκρατικές συμπεριφορές και την φασιστική νοοτροπία και κέρδιζε συνεχώς έδαφος και τελικώς επεβλήθη ως κανονικότητα.
Τελικά αυτό ήταν και το δικό μας μεγάλο ατόπημα. Η κίνηση μας έγινε εν αγνοία της ηγετικής ομάδας του παρχαριδισμού. Δεν είχαμε την έγκριση του ηγέτη, γιατί δεν ήμασταν ελεγχόμενοι και διότι η αντίληψη μας για μια δημοκρατική Ομοσπονδία είχε ως προϋπόθεση την πάταξη τέτοιων συμπεριφορών και νοοτροπιών. Έτσι κινήθηκαν λοιπόν και στις εκλογές. Ο υπεράνω υποψίας λοιπόν κ. Παρχαρίδης, ο οποίος μάλιστα επιθυμούσε σε εκείνη την γενική συνέλευση να ανακηρυχθεί και επίτιμος πρόεδρος, που σημαίνει δηλαδή ότι θα έπρεπε τουλάχιστον δημόσια να κρατήσει ίσες αποστάσεις από τις δυο ομάδες, ξεκίνησε έναν μαραθώνιο λάσπης τηλεφωνώντας σε ένα προς ένα τα σωματεία προκειμένου να στηρίξει την άλλη πλευρά. Θα πει κάποιος, όπως το είπε αφελέστατα ή μάλλον με μνημειώδη κουτοπονηριά ο νυν εκλεγμένος πρόεδρος, ότι είχε το δικαίωμα να το κάνει. Δυο είναι τα μεγάλα σφάλματα που έκαναν εδώ ο νυν και ο επίτιμος. Το πρώτο είναι ότι επιθυμούσε να εκλεγεί ως επίτιμος και μάλιστα από το σύνολο της βάσης. Το δεύτερο και πιο σημαντικό ήταν ότι δεν παρακινούσε απλώς τους ψηφοφόρους να ψηφίσουν την συγκεκριμένη ομάδα, αλλά αφού τους τηλεφωνούσε με τρομακτική σχολαστικότητα δυο και τρεις φορές, ζητούσε να μην μας ψηφίσουν, διότι εμείς θα διαλύαμε την Ομοσπονδία. Αυτό έλεγε έτσι απροσδιόριστα, ότι θα διαλύσουμε την Ομοσπονδία. Ενέδωσε δηλαδή, αν δεν δημιούργησε, τον καταστροφικό διαχωρισμό σε «καλούς» και «κακούς». Χώρισε την Ομοσπονδία με το ψευτοδίλλημα οι καλοί και οι κακοί. Εμείς ξαφνικά που στηρίξαμε από ιδρύσεως της την ΠΟΕ, και σε μεγάλο βαθμό και ο ίδιος στηρίχθηκε σε εμάς γίναμε οι κακοί. Φυσικά πολλοί εξ αυτών που τηλεφωνούσε ήταν και παραμένουν προσωπικοί μας φίλοι και έπαιρναν αμέσως τηλέφωνο και μας εξιστορούσαν τα καθέκαστα. Τους ζητούσαμε να κάνουν υπομονή και να μην δημοσιοποιήσουν την συμπεριφορά του διότι πιστεύαμε πως μετά την επιτημοποίηση του θα επανέλθουν τα πράγματα σε μια φυσιολογική ροή. Ούτε είχαμε υποψιαστεί μέχρι τότε την βιομηχανία λάσπης που επρόκειτο να ξεκινήσει και ασφαλώς έχει καταγραφεί στο ιστορικό της Ομοσπονδίας ως μια από τις πιο μαύρες σελίδες και περιόδους της.
Απευθυνόταν λοιπόν στο ακροατήριο με οπαδικά χαρακτηριστικά και διασπορά φόβου. Αυτοί θα διαλύσουν την Ομοσπονδία έλεγε ο επίτιμος σε έναν μαραθώνιο τηλεφωνημάτων σε όλους τους συλλόγους της Ομοσπονδίας. Βέβαια λίγο τον ενδιέφερε, όπως προανέφερα, ότι το ίδιο λεπτό αυτά έφταναν στα αυτιά μας, καθώς πολλοί απ’ αυτούς στους οποίους τηλεφωνούσε όχι μόνο μας ψήφισαν, αλλά είναι και χρόνια φίλοι ή ακόμη και συγγενείς μας. Σε επιστήθιο δε φίλο του και χρόνια συμπαραστάτη του στον οργανωμένο ποντιακό χώρο ορκιζόταν ότι δεν πήρε ποτέ κανένα τηλέφωνο. Και ανέντιμος και ψεύτης, πράγματι σπουδαία χαρακτηριστικά ηγέτη. Με αυτήν την αναφορά μόνο θα σταματήσω και ελπίζω να μην προκληθώ, γιατί θα γράψω κι άλλες μικρότητες που έκανε την συγκεκριμένη περίοδο και δεν τον τιμούν καθόλου, όπως για παράδειγμα, ποια ήταν τα επιχειρήματα με τα οποία προσπαθούσε να πείσει τους υποψηφίους μας να αποσύρουν την υποψηφιότητα τους όταν δεν έπιανε η διασπορά κινδύνου ότι θα διαλύσουμε την Ομοσπονδία. Και δεν θα γράψω όχι γιατί τιμώ την προσφορά του, αυτό το κάναμε όταν ζητήσαμε από τα Σωματεία μας να τον ψηφίσουν ως επίτιμο. Ακόμη και από αυτά που ξέραμε ότι θα μας ψήφιζαν και είχαν σοβαρές ενστάσεις εναντίον του. Και δεν ήταν εύκολο να τους πείσουμε, πιστεύοντας βέβαια και εμείς ότι θα γίνει επίτιμος και θα αποσυρθεί, όπως άλλωστε έπρεπε να κάνει από την πρώτη στιγμή που έπαψε να είναι πρόεδρος της Ομοσπονδίας. Δυστυχώς όμως όπως συμβαίνει με πολλούς ανθρώπους που έχουν προσφέρει στο παρελθόν ο πραγματικός ηγέτης πρέπει να ξέρει πότε να φεύγει. Και όχι μόνο αυτό. Οι ηγέτες πρέπει πρώτα και κύρια να είναι δίκαιοι άντρες. Η συνεισφορά μου, όπως και τόσων πολλών άλλωστε, δεν είναι αμελητέα, στην Ομοσπονδία. Θα έπρεπε λοιπόν αν είχε τον ελάχιστο αυτοσεβασμό, την κατηγορία ότι εμείς θα διαλύσουμε την Ομοσπονδία, να την αποφύγει. Αν μη τι άλλο εκτός του ότι εν γνώσει του έλεγε ένα τεράστιο ψέμα, θα έπρεπε να καταλαβαίνει πως με αυτήν του την συμπεριφορά πολώνει και διχάζει την Ομοσπονδία και την επομένη των εκλογών θα το βρει μπροστά του και οπωσδήποτε, οι ηγέτες δεν συμπεριφέρονται έτσι. Άλλα θα πει κάποιος, πως αλλιώς θα μπορούσε να χτυπήσει ανθρώπους με αξιοσημείωτη ανιδιοτελή προσφορά στον χώρο αν όχι με ψέματα και λάσπη. Ο παρχαριδισμός απέδειξε περίτρανα ότι η διαφορετική πολιτική αντίληψη γίνεται κατανοητή ως ξεπούλημα και υπονόμευση, ο ίδιος αδυνατεί να αντιληφθεί τις δραματικές αλλαγές τόσο στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό, όσο βεβαίως και πρωτίστως μέσα στον ίδιο τον οργανωμένο ποντιακό χώρο. Αλλαγές που συνεπάγονται ασφαλώς διαφορετική αντιμετώπιση και ευελιξία και επειδή ακριβώς δεν μπορεί να τις αντιληφθεί εφευρίσκει συνωμοσίες για να μπορέσει να αρθρώσει έναν κάποιον λόγο. Το παραπάνω είναι μια βαθιά αρρωστημένη πλευρά του οργανωμένου ποντιακού χώρου και αυτό είναι μια ατόφια επιτυχία του δόγματος του παρχαριδισμού, το οποίο συνοψίζεται στο όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας. Ο ίδιος ο επίτιμος με την συμπεριφορά του όχι απλώς ενίσχυσε αυτήν την αρρώστια, αλλά την επέβαλε ως κανονικότητα και από τον τανιμανιδισμό περάσαμε στον παρχαριδισμό. Από την Σκύλλα στην Χάρυβδη δηλαδή.
Νομιμοποιήθηκε η λασπολογία με τις ευλογίες, ή έστω την ανοχή, του επιτίμου και του νυν προέδρου. Αλλά αυτό αν και είναι και νομικά κολάσιμο, η συκοφαντία δηλαδή, δεν είναι το χειρότερο. Το χειρότερο είναι ότι συναινούν να καταστραφούν σύλλογοι, οι οποίοι δεν στήριξαν την παράταξη τους. Η Ημαθία έχει αρκετά παραδείγματα και ελπίζω να μην χρειαστεί να μιλήσω με περισσότερες λεπτομέρειες που δεν τιμούν τον οργανωμένο χώρο και τους εκπροσώπους του.
Αναφέρω και μια τελευταία ανεκδιήγητη συμπεριφορά για να γίνει κατανοητή η έκταση του ξεπεσμού και γιατί δεν πρέπει να μείνει ατιμώρητη ή τουλάχιστον κρυφή. Το κάνω συνειδητά διότι με τον απολογισμό του στη ΔΙΣΥΠΕ, ο ίδιος δεν έδειξε ίχνος σοβαρής αυτοκριτικής. Ας ακούσει λοιπόν την κριτική. Στην ομάδα μας συγκατένευσαν να συμπεριληφθούν και άνθρωποι με χρόνια και αδιαμφισβήτητη προσφορά στον ποντιακό χώρο. Πραγματικά κεφάλαια του πολιτισμού μας και εξαιρετικά αγαπητοί άνθρωποι. Ειδικά, όμως, για τον Αλέξη Παρχαρίδη επειδή είναι ιδιαίτερα αγαπητός άνθρωπος ασκήθηκε πολύ σοβαρή πίεση και από τον επίτιμο με «επιχειρήματα» που όπως σημείωσα και παραπάνω δεν θέλω να αναφέρω τώρα, αλλά που σίγουρα δεν είναι καθόλου κολακευτικά για τον ίδιο. Εν πάση περιπτώσει, αφού είδαν ότι δεν μπορούν να τον μεταπείσουν παρά την τρομακτική πίεση διατείνονταν οι φωστήρες ότι οι τραγουδιστές, οι καλλιτέχνες εν γένει, ανήκουν σε όλο τον ποντιακό ελληνισμό και δεν έχουν δικαίωμα οι ίδιοι να θέτουν υποψηφιότητα. Άκουσον, άκουσον. Έτσι καταλαβαίνουν οι δύσμοιροι την δημοκρατία. Τοποθετημένη στην προκρούστεια κλίνη των συμφερόντων τους γελοιοποιώντας όχι μόνο κάθε έννοια δημοκρατίας, αλλά και λογικής. Επιχειρήθηκε εντέχνως ή και απροκάλυπτα η ποινικοποίηση του αναφαίρετου και υπέρτατου δημοκρατικού δικαιώματος του οποιουδήποτε πολίτη να θέσει τον εαυτό του υποψήφιο σε εκλογές, με γελοίες αιτιάσεις. Αυτή η συμπεριφορά σφράγισε την πεποίθηση μας για την σοβαρότητα της κατάστασης, το χαμηλό πολιτικό επίπεδο, την φασιστική νοοτροπία και ασφαλώς την αναγκαιότητα να αλλάξουν τα πράγματα. Με άλλα λόγια για εκείνους σημασία δεν είχε η πίστη στις δημοκρατικές αξίες ή η προσφορά κάποιου στον ποντιακό ελληνισμό, αλλά πως θα εξασφαλιστεί πάση θυσία ο απόλυτος έλεγχος του χώρου.
Οι παραπάνω συμπεριφορές ήταν μια πάγια τακτική της ηγετικής ομάδας από συστάσεως Ομοσπονδίας, όπως με διαβεβαίωσαν άνθρωποι που τις υπέστησαν και αναγκάστηκαν σε παραίτηση τα προηγούμενα χρόνια. Αυτή η συμπεριφορά είχε ως συνέπεια ένα ιδιότυπο brain drain στον οργανωμένο ποντιακό χώρο, όπου αξιολογότατοι άνθρωποι, με καριέρα, με ήθος, με ικανότητες έφευγαν μακριά από τον οργανωμένο ποντιακό χώρο παρά την αγάπη τους για την ιδιαίτερη πατρίδα μας και την θέληση τους να προσφέρουν. Κι αυτό διότι στον οργανωμένο ποντιακό χώρο μετά την πρώτη οκταετία της ΠΟΕ με όλα τα επιμέρους προβλήματα που ακόμη και εκείνη μπορεί να είχε, διαμορφώθηκε μια δικτατορία της μετριότητας. Οι άξιοι και ορθολογιστές που ενδιαφέρονταν μεν για τον χώρο, αλλά δεν μπορούσαν να ανεχθούν τέτοιες συμπεριφορές έφευγαν εκτός οργανωμένου χώρου. Ασφαλώς αυτό δεν ενοχλούσε τον παρχαριδισμό, ίσα-ίσα που τον βόλευε κιόλας.
Πρέπει να γίνει κατανοητό πως δεν μπορεί επειδή δεν θέλεις να χάσεις την εξουσία, όχι επειδή διαφωνείς επί της ουσίας, επειδή δεν θέλεις να χάσεις την εξουσία, να λοιδορείς μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων ως πουλημένους. Απλά δεν μπορείς. Διότι έτσι διχάζεις και χωρίζεις στα δυο ή και σε περισσότερα κομμάτια το σώμα του οργανωμένου ποντιακού ελληνισμού. Κι αυτό όπως σημείωσα είναι ατόφια επιτυχία του παρχαριδισμού με πρωτοστάτη τον ίδιο ασφαλώς. Οφείλεις να αντιπαρατεθείς με επιχειρήματα, αυτό ορίζει η πολιτική. Εάν δεν μπορείς να το κάνεις πας στο σπίτι σου και αφήνεις να εξελιχθούν τα πράγματα και να αυτορυθμιστούν. Συγγνώμη, αλλά εγώ αυτόν τον ηγέτη για τον οποίο κάνει λόγο ο φίλος μου ο Γιάννης ο Αποστολίδης δεν τον είδα. Είδα και βίωσα όλα τα παραπάνω που προανέφερα και πολλά ακόμη που ελπίζω να μην χρειαστώ να τα περιγράψω. Ο Παρχαρίδης έπαψε να είναι ηγέτης, ή εν πάση περιπτώσει, να έχει ηγετικά χαρακτηριστικά τουλάχιστον εδώ και μια δεκαετία . Κι αυτό για δυο λόγους. Πρώτον διότι ενέδωσε στην λογική της συντεχνίας και της προώθησης των ημετέρων ακόμη κι αν δεν άξιζαν, δημιουργώντας προσκόμματα σε εξαιρετικά άξιους ανθρώπους , αλλά και λόγω του ότι δεν μπορεί να παρακολουθήσει τη νέα πραγματικότητα και τις σύγχρονες εξελίξεις στην πολιτική, στην επιστήμη και στην τεχνολογία και καθώς επιθυμεί να τα ελέγχει όλα κράτα καθηλωμένο τον ποντιακό ελληνισμό, προωθώντας μέτριες έως κακές επιλογές.
Χαρακτηριστικά, όσων σημειώνω είναι το πώς κατανοεί το ρόλο της ΔΙΣΥΠΕ: ένας θλιβερός και συνάμα γελοίος επαρχιωτισμός. Για να γίνει πιο κατανοητό θα παραθέσω ένα απόσπασμα του π. Βασίλειου Θερμού για τα αντίστοιχα προβλήματα που αντιμετωπίζει στην διοίκηση η εκκλησία. Γράφει ο π. Βασίλειος Θερμός: «Αν θελήσετε ποτέ να συγκεντρώσετε τις φωτογραφίες από την ενθρόνιση όλων των Μητροπολιτών (περίπου 80) της Εκκλησίας της Ελλάδος, θα διαπιστώσετε ότι για το 1/3 εξ αυτών οι φωτογραφίες είναι ασπρόμαυρες. Πρόκειται για όσους εξελέγησαν περίπου πριν από το 1970… Σχεδόν οι μισοί επίσκοποι χειροτονήθηκαν για πρώτη φορά όταν οι άνθρωποι κυκλοφορούσαν με ζώα ή κάρα, όταν οι νοικοκυρές έπλεναν στην σκάφη με αλισίβα, όταν πολλά χωριά φωτίζονταν με λάμπες πετρελαίου… Σήμερα, όμως, η κατάσταση είναι απροσδόκητα απαιτητική. Οι εξελίξεις επιτάσσουν στον ίδιο κληρικό που του φώναζαν «άξιος!» χωρικοί που αναλώνονταν σο χωράφι τους και νοικοκυρές που πάλευαν με τα ξύλα και την γκαζιέρα, σήμερα να γνωρίζει τις αγωνίες του διπλά εργαζόμενου ζευγαριού, που με το βλέμμα στο ρολόι μεταφέρει τα παιδιά του στα φροντιστήρια και να κατανοεί τον τρόπο σκέψης του νέου που κινείται μεταξύ pub και CD-ROM. Πως καλύπτει αυτό το κενό; Απλώς δεν το καλύπτει». Αυτό ακριβώς πάθαμε στα ποντιακά. Και ακριβώς επειδή δεν το καλύπτει απαριθμεί την αποστολή επιστολών ως έργο.
Εντός του Διοικητικού Συμβουλίου: Έργα και ημέρες
Ο νέος πρόεδρος, για να δούμε τα μετά των εκλογών πεπραγμένα, θα μπορούσε πράγματι να αφήσει εποχή και είναι αλήθεια πως ήμασταν διατεθειμένοι παρά τον πόλεμο και την λάσπη που υπέστημεν να τον στηρίξουμε. Μέχρι τότε, παρά την αήθη συμπεριφορά στις εκλογές, στόχος μας ήταν να προστατεύσουμε και να ενισχύσουμε τόσο την Ομοσπονδία, όσο και τα πάγια αιτήματα του ποντιακού ελληνισμού. Ο ίδιος όμως και οι συν αυτώ υπηρέτησαν εξαρχής πιστά την παλαιοκομματική νοοτροπία, «οι δικοί σας και οι δικοί μας». Μοιράσθηκαν τα αξιώματα μονοπαραταξιακά και μετά ζητούσαν συναίνεση. Κάτι ψέλλισαν για μια ανούσια θέση την όποια είχαν λέει διάθεση να δώσουν, αλλά τελικά δεν πρότειναν ποτέ. Αστεία πράγματα για παιδιά δημοτικού. Ούτε λίγο, ούτε πολύ σε κάθε ευκαιρία με μια διάθεση ρεβανσισμού, σαν να αντλούσαν ηδονή, έτριβαν στη μούρη μας την πλειοψηφία τους. Κι ας ήταν οριακή. Εξαρχής αντιμετωπίσαμε μια απαράδεκτη συμπεριφορά που ήθελαν να αισθανόμαστε μειονεκτικά και να καταλάβουμε ότι τώρα θα κάναμε αυτό που ήθελαν εκείνοι. Δυστυχώς μην κατανοώντας ότι πλειοψηφία δε σημαίνει απολυταρχία, δικτατορία, βάθαιναν το σχίσμα αντί να επιχειρήσουν να το ενώσουν. Ο σοφός ηγέτης φροντίζει να ενώνει τις αντιθέσεις και πρωτίστως να εκφράζει το σύνολο του χώρου και όχι μόνο όσους τον ψήφισαν. Αυτό όμως το κάνει μόνο όποιος έχει εμπειρία ή όποιος προτάσσει το ομαδικό συμφέρον από το ατομικό. Η αντίδραση του προέδρου σε αήθεις συμπεριφορές και στην λασπολογία δεν ήταν η απροϋπόθετη κατάκριση, όπως θα περίμενε κανείς. Τέτοιες συμπεριφορές καταδικάζονταν ανάλογα με το πρόσωπο, το οποίο υφίστατο την επίθεση. Αν επρόκειτο για κάποιον δύσμοιρο της αντιπολίτευσης, συνήθως έκαναν πως δεν άκουσαν. Μόνο όταν τα πράγματα γίνονταν πραγματικά εκρηκτικά και σύμβουλοι της αντιπολίτευσης μην αντέχοντας τις αήθεις επιθέσεις ξεσπούσαν σε διαμαρτυρίες, κατάφερνε ο πρόεδρος αμήχανα να ψελλίσει κάτι μεταξύ «δεν είναι σωστό ή ησυχία».
Άλλωστε πολλές συμπεριφορές του ιδίου πολύ πριν τις εκλογές μας είχαν πείσει όχι μόνο για την ακαταλληλότητα του, αλλά και για την επικινδυνότητα του. Για όσα θέματα τον συνέφεραν έδειχνε ζήλο και προσπαθούσε να τα καπηλευτεί, ενώ για άλλα και ιδίως για όσα έφερνε προς συζήτηση η αντιπολίτευση και δεν μπορούσαν να τα καπηλευτούν, έδειχνε μια προκλητική αδιαφορία. Το πιο χαρακτηριστικό της αδιαφορίας που περιγράφω είναι ότι σύμβουλος που εκλέχθηκε με την ομάδα μας περίμενε τρεις μήνες να εγκριθεί ερωτηματολόγιο που είχε ετοιμάσει για την Γενοκτονία και όταν διαμαρτυρήθηκε έντονα τον τρίτο μήνα, ενημερώθηκε ότι θα έπρεπε να υπογράφεται από τον πρόεδρο για να σταλεί στα σωματεία. Βέβαια, περιττό να πω ότι δεν έχουμε δει και υπογράψει ούτε ένα πρακτικό, εκτός βέβαια εκείνου της σύνθεσης σε σώμα, που ασφαλώς το χρειάζονταν για να μπορέσει να λειτουργήσει η Ομοσπονδία. Είναι όμως πραγματικά απορίας άξιον και βέβαια αποδεικνύει και αντίληψη λειτουργίας και σεβασμού στους θεσμούς ότι σε όλες τις άλλες συνεδριάσεις δεν μας ήρθε κανένα πρακτικό, συνεπώς δεν γνωρίζουμε ουσιαστικά τι γράφτηκε ή τι θα γραφτεί. Στα τόσα χρόνια της θητείας μου σε Διοικητικά Συμβούλια, αυτό το συναντώ για πρώτη φορά.
Μια άλλη τέτοια περίπτωση της ακαταλληλότητας του υπήρξε η περίπτωση με τον ΕΝΦΙΑ των συλλόγων που έχουν κάποια περιουσία. Συγκεκριμένα, όταν στην προεκλογική μου ομιλία έκανα λόγο για σωματεία που έχουν μια κάποια περιουσία και αδυνατούν να πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ και την υψηλή φορολογία και υπογράμμισα ότι η νέα διοίκηση θα έπρεπε να ασχοληθεί με αυτά τα ζητήματα σε συνεργασία και με άλλα προσφυγικά σωματεία, ο ίδιος με μια απίστευτη προχειρότητα και με νοοτροπία λογιστή και γραφειοκράτη τρίτης κατηγορίας, απευθυνόμενος προς το σώμα ψέλλισε κάτι για την πρώτη κατοικία, κατανοώντας ασφαλώς ένα καθαρά πολιτικό πρόβλημα με λογιστικούς όρους. Άλλες πάλι φορές, δικές του παραλήψεις τις χρέωνε στη διοικητική υπάλληλο ή σε κάποιον που δεν ήταν μπροστά με μια μνημειώδη φυγοπονία.
Προσπάθειες εξωτερίκευσης της κρίσης που προκάλεσε ο Παρχαριδισμός ή αλλιώς οι παλινωδίες της ΔΙΣΥΠΕ.
Το πρόσφατο συνέδριο της ΔΙΣΥΠΕ (ουσιαστικά διευρυμένης ΠΟΕ) έδειξε ότι τον παρχαριδισμό έπαψε πια να τον υπηρετεί η βάση της Ομοσπονδίας μας. Οι άνθρωποι θέλουν να υπηρετούν ιδέες και σκοπούς και όχι πρόσωπα. Αυτό έγινε ξεκάθαρο, με την θλιβερά μικρή προσέλευση σωματείων στην συνεδρίαση της ΔΙΣΥΠΕ. Μου θύμισε τα συνέδρια που έκανε ο τανιμανιδισμός στα τελευταία του. Το 3ο και το 4ο ουσιαστικά παγκόσμιο συνέδριο είχαν περίπου τα ίδια χαρακτηριστικά. Δεν μιλώ για το πρόγραμμα και τις θεματικές που αναπτύχθηκαν, οι οποίες είχαν ενδιαφέρον, μιλώ από διοικητικής απόψεως. Από την άλλη μεριά στελέχη του οργανωμένου ποντιακού χώρου ζουν σε έναν εντελώς δικό τους εσωστρεφή κόσμο και η αντίληψη τους για διεκδικήσεις, όπως η αναγνώριση της Γενοκτονίας ή η προστασία των ελληνικών μνημείων στον Πόντο δεν έχουν καμιά σχέση με την διεθνή πρακτική και πραγματικότητα. Η επιστημονική συζήτηση περί μνήμης, συλλόγων και πολιτικής διαχείρισης στην Ελλάδα, που ασφαλώς είναι παντελώς άγνωστη σ’ αυτούς τους οργανικούς, υπογραμμίζει κραυγαλέα την παραπάνω σημείωση. Από την άλλη πλευρά οι γελοιότητες του προεδρείου της ΔΙΣΥΠΕ, περί συλλογής στοιχείων για Ερντογάν, διεθνών δικαστηρίων και άλλα τέτοια επικινδύνως γελοία, προδήλως καταδεικνύουν άγνοια των σχετικών διαδικασιών, του κόστους και του χρόνου που αυτές απαιτούν, ενώ φανερώνουν και μια εγκληματική προχειρότητα και αμετροέπεια. Βέβαια, για όσους από εμάς γνωρίζουν τον παρχαριδισμό από μέσα, τέτοιου είδους εντυπωσιασμοί επιχειρούνται κάθε φορά που πλησιάζει κάποιο συνέδριο.
Πρώτα απ’ όλα είναι ξεκάθαρο ότι όπως λειτουργεί αυτή την στιγμή η ΔΙΣΥΠΕ και το πώς την κατανοεί η ηγετική της ομάδα, μάλλον προσιδιάζει σε μια διευρυμένη ΠΟΕ. Μάλιστα δεν κρατούν ούτε τα προσχήματα, αφού μέχρι πρόσφατα οι ανακοινώσεις στέλνονταν από το εμαίλ της ΠΟΕ δηλαδή το info@poe.org.gr, ενώ ακόμη και τώρα χρησιμοποιούνται οι υπηρεσίες της γραμματέως της ΠΟΕ, καθώς και τα γραφεία, ασχέτως αν στο Καταστατικό της ΔΙΣΥΠΕ σημειώνεται ότι η έδρα της πρέπει να είναι η Αθήνα. Εγώ θα διαφωνήσω ακόμη και με το Καταστατικό που ορίζει έδρα την Αθήνα. Πιστεύω ότι η έδρα της ΔΙΣΥΠΕ θα πρέπει να είναι στην Νέα Υόρκη ή στις Βρυξέλλες. Βέβαια, η διατήρηση της έδρας στην Θεσσαλονίκη προδίδει πασιφανώς την ανάγκη που αισθάνονται κάποιοι για τον απόλυτο έλεγχο του οργάνου. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν μπορεί να περιμένει κανείς τίποτε το σοβαρό από το συγκεκριμένο όργανο. Διότι όπως καταλαβαίνει ο μέσος άνθρωπος που διαθέτει κοινό νου, ένα διεθνές όργανο οφείλει να βρίσκεται κοντά στα διεθνή κέντρα αποφάσεων και στα κέντρα στα οποία επιθυμεί να παρεμβαίνει, για να έχει συνεχή και μόνιμη παρουσία εκεί. Αν θέλει βέβαια να έχει αποτελέσματα. Διότι με παρουσία μια φορά στα πέντε χρόνια και την κατάθεση ενός ψηφίσματος ή αιτήματος στις σχετικές υπηρεσίες, μόνο οι επαρχιώτες, οι άσχετοι ή αυτοί που δεν ενδιαφέρονται για πραγματικά αποτελέσματα, παρά μόνο να ξεγελούν τους ψηφοφόρους και να παραμένουν στην εξουσία, αντιλαμβάνονται τον όρο Διεθνής. Ασφαλώς στην ηγετική ομάδα δεν γνωρίζουν ή αδυνατούν να κατανοήσουν τη λειτουργία των διεθνών οργανισμών, με συνέπεια να απομένουν μετέωροι και ασπόνδυλοι πιθηκίζοντας συμπεριφορές.
Ποια ήταν η στάση της ΠΟΕ επί Τοπαλίδη στο ζήτημα της ΔΙΣΥΠΕ; Με δυο λόγια ο απόλυτος κομφορμισμός: η συμμόρφωση στις υποδείξεις του «ηγέτη». Άλλωστε αυτά υπήρξαν και τα πρώτα «δημοκρατικά» δείγματα του νέου προέδρου που θορύβησαν αρκετούς από εμάς και άρχισαν οι πρώτες διαβουλεύσεις για την ανάληψη πρωτοβουλιών. Πρώτα και κύρια ο τρόπος με τον οποίο υπερασπίστηκε με σθένος την συνέχιση παλαιότερης συνεδρίασης της ΔΙΣΥΠΕ την στιγμή που δεν υπήρχε η απαιτούμενη απαρτία μας έπεισε για τα αντιδημοκρατικά του ήθη. Ευτυχώς είχαν βρεθεί σε εκείνη την συνεδρίαση ο Κώστας Γαβρίδης με τον Γιάννη Αποστολίδη και διαμαρτυρήθηκαν λέγοντας ότι η συνέχιση της συνεδρίασης θα συνιστούσε πραξικόπημα. Μέχρι τότε ο «δημοκράτης» πρόεδρος φώναζε ότι δικαιούται και νομικά και κυρίως ηθικά να προχωρήσει το σώμα. Όλα αυτά την στιγμή που έλειπαν οι περισσότερες Ομοσπονδίες του εξωτερικού. Φυσικά μετά τις ανωτέρω παρεμβάσεις διόρθωσε την θέση του για να μην εκτεθεί. Για του λόγου του αληθές υπάρχουν αναρτημένα και τα σχετικά βίντεο της συνεδρίασης.
Με τις εκλογές στην ΠΟΕ και τη νέα διοίκηση που προέκυψε η πρακτική που ακολουθήθηκε ήταν η ίδια. Μάλιστα η προσπάθεια της φίμωσης των δημοκρατικά εκλεγμένων στελεχών κλιμακώθηκε. Πιο συγκεκριμένα, η πλειοψηφία της ΠΟΕ ζήτησε να προσέλθει η Ομοσπονδία μας σε παλαιότερο συνέδριο της ΔΙΣΥΠΕ υλοποιώντας απόφαση προηγούμενου ΔΣ ης ΠΟΕ. Σαν να μην προηγήθηκαν εκλογές με νέα μέλη μάλιστα που δεν γνώριζαν λεπτομέρειες περί του οργάνου της ΔΙΣΥΠΕ. Αντί να υπάρξει λοιπόν αναλυτική ενημέρωση για τις θέσεις της ΠΟΕ στο όργανο της ΔΙΣΥΠΕ και σχετική διαβούλευση επί αυτών, ο πρόεδρος και η πλειοψηφία θέλησε να κινηθεί βεβιασμένα και με απόφαση που δέσμευε το προηγούμενο συμβούλιο και όχι το νέο που είχε προκύψει. Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για προχειρότητα αν δεν γνώριζε τις σκοπιμότητες που προσπαθούσε να εξυπηρετήσει.
19η Μαΐου, ΠΟΠΣ, μνημείο Πειραιά, η καραμέλα της ενότητας και οι ευθύνες Τοπαλίδη
Το θέμα της ενότητας η μη στον ποντιακό ελληνισμό είναι περίπλοκο, ενώ ως ζήτημα που επανέρχεται συνεχώς στο δημόσιο λόγο έχει πολώσει. Ειδικά ο παρχαριδισμός το αντιλαμβάνεται ως απειλή. Βέβαια με αυτήν την λέξη δεν εννοούν όλοι όσοι την εκφέρουν το ίδιο πράγμα και ούτε έχουν τα ίδια κίνητρα. Έχουν δημιουργηθεί στρατόπεδα και μια πολεμική ατμόσφαιρα. Δεν μιλώ για διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές τοποθετήσεις και ρεύματα. Κυριολεκτώ όταν μιλώ για στρατόπεδα. Αυτό σημαίνει ότι κάθε προσέγγιση σε οποιοδήποτε ζήτημα ή πρόβλημα πραγματοποιείται σε συνάρτηση και επηρεάζεται από τους στόχους του κάθε στρατοπέδου, της κάθε ομάδας. Αυτό είναι τραγικό.
Η απόλυτη οπαδική νοοτροπία ξεδιπλώθηκε πάλι τελευταία με αφορμή το μνημείο στον Πειραιά. Ο παρχαριδισμός και οι οπαδοί του τέθηκαν αναφανδόν υπέρ ενός μνημείου, που είμαι σίγουρος πως ενδόμυχα θα το ήθελαν πιο παραδοσιακό, αλλά οπωσδήποτε δεν το κατάλαβαν. Σίγουρα και εγώ θα το ήθελα διαφορετικό, δεν μπορώ να πω αν είναι καλό ή κακό, δεν είμαι ειδικός να το κρίνω, θα ήθελα όμως το μνημείο να «φωνάζει», όπως για παράδειγμα εκείνο των Αρμενίων που είδα τελευταία στην Βηρυτό στην έδρα του Πατριαρχείου τους. Έχω δει δεκάδες μνημεία ολοκαυτώματος, γενοκτονίας, συλλογικής μνήμης κλπ σε αρκετές χώρες του κόσμου. Το συγκεκριμένο στον Πειραιά δεν με άγγιξε, ενώ άλλοι θεώρησαν ότι τους αντιπροσωπεύει. Ως εδώ καλώς, αφού τελικά η ιστορία και ο χρόνος θα το κρίνει. Από το γεγονός όμως να εκφράσει ο καθένας την ατομική υποκειμενική του άποψη, μέχρι να το υποστηρίζουμε με πάθος και με ύφος ειδικών, υπάρχει χαώδης διαφορά. Επειδή το συγκεκριμένο μνημείο συνδέθηκε με συγγένειες του παρχαριδικού μπλογκ η ομάδα αισθάνθηκε ότι έπρεπε να το στηρίξει πάση θυσία, πιστεύοντας ουσιαστικά ότι έτσι στηρίζετε το μπλογκ. Το γελοιωδέστερο βέβαια όλων ήταν ότι ενώ δεν δέχθηκαν κοινή εκδήλωση στην Θεσσαλονίκη για την ημέρα μνήμης της 19ης Μαϊου, από τον φόβο «μην βάλουμε τον Τανιμανίδη από το παράθυρο», αυτοί τον έβαζαν από την πόρτα στην εκδήλωση που συνδιοργάνωναν στον Πειραιά, αφού μετά τον χαιρετισμό του Παρχαρίδη, το πλήθος θα χαιρετούσε ο Τανιμανίδης, θεωρώντας το γεγονός αυτό η ομάδα του παρχαριδισμού, ως απολύτως φυσιολογικό. Είμαστε μια ωραία οικογένεια τελικά.
Αυτή ήταν μια άλλη συκοφαντία που χρησιμοποιήθηκε πολύ εκτός από την εξαγορά μας από τον Ιβάν Σαββίδη, δηλαδή η σύμπραξη μας με τον Τανιμανίδη και ότι θέλαμε υπογείως να τον επαναφέρουμε στα πράγματα. Αυτό εκφράστηκε ιδιαίτερα για την επιμονή μας σε κοινή εκδήλωση την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας. Θεωρώ ότι ο Στέφανος Τανιμανίδης έχει χάσει σχεδόν όλα τα ερείσματα του στον χώρο και δεν μπορεί να επανέλθει, ως κοινής αποδοχής πρόσωπο. Αυτό το γνωρίζει και ο ίδιος. Μεμονωμένα μπορεί να λειτουργήσει θετικά για διάφορα θέματα, όπως κάνει με τις κατά καιρούς παραστάσεις του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Άλλωστε την πορεία του Τανιμανίδη στον χώρο την έχει καταγράψει η ιστορία με τα θετικά της και τα αρνητικά της και για μένα αποτελεί και αυτός ή θα πρέπει να αποτελεί και αυτός, όπως άλλωστε και ο Παρχαρίδης παρελθόν. Καταλαβαίνω ότι η ανάγκη να τον «ανασταίνει» πολιτικά η πλειοψηφία εξυπηρετούσε την ένδεια των επιχειρημάτων της απέναντι στην πολιτική μας στάση. Απορώ όμως και αναρωτιέμαι, δεν καταλαβαίνουν ότι τέτοιες συμπεριφορές απομακρύνουν τους εχέφρονες και ορθολογιστές από τον οργανωμένο χώρο; Φαντάζομαι ότι όχι απλώς το καταλαβαίνουν, αλλά τους εξυπηρετεί κιόλας, όπως σημείωσα και νωρίτερα. Προσωπικά, ως ιστορικός είχα την χαρά και το προνόμιο να μιλώ με σωματεία που ανήκαν και στην ΠΟΕ και στην ΠΟΠΣ. Τον ίδιο ζήλο και αγωνία για την ιστορία και την παράδοση μας που διέκρινα στα στελέχη της μιας Ομοσπονδίας, διέκρινα και στα στελέχη της άλλης. Πως μπορούσα λοιπόν να κατηγοριοποιήσω σε καλούς και κακούς, ποιοτικούς και όχι ποιοτικούς τους μεν και τους δεν, τη στιγμή που μάλιστα αρκετοί αδιαφορούν για την οργάνωση τους σε δευτεροβάθμιο επίπεδο. Και μιας και η κουβέντα έφτασε εδώ, ας πούμε και δυο λόγια για την περιβόητη ενότητα και την εκδήλωση μνήμης της 19ης Μαΐου, που ήταν για μας η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Η δική μας πρωτοβουλία στο διοικητικό συμβούλιο της ΠΟΕ αποκλειστικό σκοπό είχε την συνδιοργάνωση μιας και μοναδικής κεντρικής εκδήλωσης την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των προγόνων μας. Μετά τις συναντήσεις των τριών ομοσπονδιών που με πίεση προκάλεσε η ομάδα μας καταλάβαμε ότι σκοπός των συναντήσεων δεν ήταν να βρεθεί πράγματι μια κοινά αποδεκτή λύση, αλλά να οδηγηθούν σε αποτυχία οι συζητήσεις και να μπορέσει ο καθένας να χρησιμοποιήσει την αποτυχία ως πολιτικό κεφάλαιο για την αντιπαράθεση του στον δημόσιο λόγο. Η συνάντηση φάνηκε να φτάνει σε μια λογική συμφωνία με την κατάθεση της πρότασης της ΠΟΠΣ για συνδιοργάνωση, όπου μετά τις εκδηλώσεις που θα οργάνωνε η ΠΟΕ στην πλατεία Αγίας Σοφίας θα κατευθυνόμασταν στον Λευκό Πύργο για υποστολή της σημαίας και από εκεί όλοι μαζί στο τουρκικό προξενείο. Θεώρησα την πρόταση εφικτή, την στιγμή μάλιστα που η ΠΟΠΣ είχε δεχθεί να αφήσει εκτός, άλλα μέρη της πρότασης που πράγματι θα ήταν ανέφικτη η πραγματοποίηση τους. Η πρόταση που κατέθεσε η Χριστίνα Σαχινίδου σε εκείνη την συνάντηση έφτασε στο Διοικητικό Συμβούλιο από τον πρόεδρο της ΠΟΕ διαστρεβλωμένη ως εξής: Έγραφε πονηρά ο πρόεδρος: «Κατέστη σαφές πως αυτό το οποίο επιθυμούν οι δύο Ομοσπονδίες είναι τόσο η συνδιοργάνωση της εκδήλωσης, όσο και (κυρίαρχα από την ΠΟΠΣ) η πραγματοποίηση εκδήλωσης που δεν έχει καμία σχέση τόσο θεματικά όσο και χωρικά με την παγιωμένη εκδήλωση μνήμης που πραγματοποιεί η Ομοσπονδία μας από ιδρύσεως της στην πλατεία Αγίας Σοφίας... Στα πλαίσια της ενδεχόμενης συνδιοργάνωσης συμφωνείτε να μην πραγματοποιηθεί η κεντρική εκδήλωση μνήμης της Ομοσπονδίας μας και να αντικατασταθεί από κάποια άλλη όπως ενδεικτικά αναφέρθηκε ανωτέρω (βλ. πρόταση ΠΟΠΣ)…». Ήταν προφανές ότι εκτελούσε εντολές και πρόθεση δεν ήταν η ένωση των διεστώτων. Πουθενά στην πρόταση της ΠΟΠΣ δεν υπήρχε αναφορά να αντικατασταθεί η εκδήλωση της ΠΟΕ από κάποια άλλη που δεν συνάδει χρονικά και χωρικά με αυτήν που καθιερωμένα πραγματοποιεί η ΠΟΕ. Πουθενά! Ο πρόεδρος παραποίησε την πρόταση, όχι απλά παίζοντας με τις λέξεις, αλλά λέγοντας ψέματα, με συνέπεια φυσικά κανείς από την πλειοψηφία να μην δεχθεί να αντικατασταθεί η εκδήλωση της ΠΟΕ. Μόνο, που ξαναλέω, δεν υπήρξε ποτέ τέτοια πρόταση. Η πρόταση ήταν μετά την καθιερωμένη εκδήλωση της ΠΟΕ, να περνούσαμε πριν το τουρκικό προξενείο από τον Λευκό Πύργο για υποστολή της σημαίας. Θεωρώ ότι όποιος ήθελε κοινή εκδήλωση, αυτή ήταν μια απολύτως εφικτή πρόταση. Φαίνεται όμως πως κάποιοι χρησιμοποιούν τους νεκρούς κατά το δοκούν. Ας χαιρόμαστε λοιπόν με τις δυο εκδηλώσεις μνήμης κάθε χρόνο, οι οποίες στο μέλλον μ’ αυτήν την λογική δεν αποκλείεται να γίνουν και τρεις. Μόνο και μόνο γι’ αυτό, στο ότι δεν συναινούμε σ’ αυτήν την ύβρη είμαι ικανοποιημένος από την όλη στάση μας. Από αυτό το κορυφαίο, για μένα γεγονός, πείσθηκα ότι κάποιοι θεωρούν πως ο ποντιακός κόσμος υπάρχει για να εξυπηρετεί τον οργανωμένο χώρο και τα στελέχη του και όχι το αντίστροφο, δηλαδή ο οργανωμένος χώρος να εξυπηρετεί τον ποντιακό ελληνισμό και την προώθηση των αιτημάτων του. Αυτή είναι η τραγωδία…
Η αυταπάτη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης
Την περίοδο των εκλογών αναδείχθηκε έντονα και ένα άλλο θέμα, ουσιαστικά δυο καταστάσεις που χαρακτηρίζουν τον νεοέλληνα. Η πρώτη είναι η ψευδαίσθηση ότι μέσω από το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αναρτήσεις κάποιος κάνει πραγματικό αγώνα και η δεύτερη ψευδαίσθηση ότι οτιδήποτε κάνει κάποιος στο διαδίκτυο δεν έχει νομικές κυρώσεις. Υπάρχει δηλαδή μια ροπή και μια τάση να προτιμάται η φαντασίωση από την πραγματικότητα. Να προτιμάται ο φαντασιακός ενεργός πολίτης, εν προκειμένω ο συμμετέχων στον οργανωμένο χώρο μέσα κυρίως από αναρτήσεις στο διαδίκτυο. Θεωρούν ότι όσο πιο πολύ γράφουν, τόσο μεγαλύτερο αγώνα κάνουν, ξεχνώντας ότι με την ίδια ευκολία που γράφεται κάτι στο facebook, με την ίδια ευκολία ξεχνιέται. Πολλές φορές συναντά κάποιος την έκφραση «οι συναγωνιστές μας», εννοώντας τους Τούρκους δημοκράτες, οι οποίοι όμως όντως έχουν αγωνισθεί, έχουν βασανισθεί και φυλακισθεί για την δημοκρατία και τις ιδέες τους, ενώ ο μόνος αγώνας που κάνει ο συγκεκριμένος που τους ονομάζει συναγωνιστές είναι να εκτονώνεται σχολιάζοντας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από τον καναπέ του σπιτιού του. Μάλιστα όπως προανέφερα πολλοί απ’ αυτούς γνώρισαν κατά που πέφτει γεωγραφικά ο Πόντος, χάρη στα πληρωμένα εισιτήρια του γνωστού επιχειρηματία που κατηγορούσαν ότι ήθελε να εξαγοράσει τον χώρο. Για τέτοιον αγώνα μιλάμε και για τέτοια αξιοπρέπεια.
Το παραπάνω μου θύμισε όσα εύστοχα έγραψε ο Μάνος Βουλαρινός στην Athens voice για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: «…α) ο χώρος έκφρασης που έχει ο εντελώς άσχετος και ο απολύτως ειδικός είναι ακριβός ο ίδιος και β) οι εντελώς άσχετοι είναι πολύ περισσότεροι από τους απολύτως ειδικούς, τότε θα συνειδητοποιήσετε πως η ανθρωπότητα έρχεται αντιμέτωπη κυρίως με τις απόψεις των εντελώς άσχετων. Αν στη συνέχεια μαντέψτε και ποιων οι απόψεις γοητεύουν τους εντελώς ηλίθιους, όλα θα γίνουν ακόμα πιο ξεκάθαρα.
Η δεύτερη σοβαρή ψευδαίσθηση είναι ότι οι δημόσιες τοποθετήσεις στο διαδίκτυο, οι συκοφαντίες και η σπίλωση της προσωπικότητας κάποιου δεν είναι ποινικά κολάσιμη. Ο παρχαριδισμός επιδόθηκε με αξιώσεις σ’ αυτή την δραστηριότητα. Βρίζουν, ψεύδονται, ελεεινολογούν, σπιλώνουν προσωπικότητες και συκοφαντούν αχρεωστήτως. Πράγματι, δυστυχώς, είναι γεγονός πως προεκλογικά κάποιοι φλέρταραν με μηνύσεις και δικαστικές αγωγές και φαίνεται πως ονειρεύονταν εποχές προηγούμενων δεκαετιών, όπου συμπατριώτες μας σέρνονταν στα δικαστήρια. Εποχές βέβαια για τις οποίες κανείς δεν είναι υπερήφανος. Προσωπικά δέχθηκα απίστευτη λάσπη και κατηγορήθηκα ως μίσθαρνο όργανο του μεγαλοεπιχειρηματία Ιβάν Σαββίδη. Τόσο εγώ, όσο και η ομάδα μας. Μάλιστα η συνδιαλλαγή την οποία είχαν πλάσει στο μυαλό τους κάποιοι έφθανε στο σημείο να συνδεθεί με την νεοσύστατη τότε έδρα ποντιακών σπουδών. Εκτός δηλαδή ότι εγώ έπρεπε να υποστώ κατά την προεκλογική περίοδο την λάσπη και την συκοφαντική δυσφήμιση, έπρεπε να θέσω σε κίνδυνο και την έντιμη φιλοδοξία ενός ανθρώπου που έκανε τον κόπο να ολοκληρώσει μια διδακτορική διατριβή και να αφοσιωθεί στην έρευνα, την κατάκτηση μιας θέσης στο πανεπιστήμιο. Μάλιστα κάποιος, υποτίθεται μέχρι πρότινος φίλος, πίστεψε ότι είχε το δικαίωμα να διακρίνει ότι τις πράξεις μου τις οδηγούσε το ένστικτο της επιβίωσης και να μου κάνει και τις κατάλληλες υποδείξεις. Τώρα από πού αυθαίρετα βγήκε εκείνο το συμπέρασμα μόνο ο ίδιος και οι ιδεοληψίες του το ξέρουν. Βέβαια λίγη βαρύτητα έχουν οι απόψεις του αν σκεφθεί κανείς ότι για την Γενοκτονία ούτε λίγο, ούτε πολύ θεωρεί υπόλογη την αστική τάξη που απομυζούσε την εργατιά, όπως δημοσίευσε σε σχετική του ανάρτηση στο διαδίκτυο. Ακριβώς όπως μας είπε πρόσφατα ο Κουτσούμπας, αλλά ακόμη πιο πρόσφατα ο Χαλβατζής. Και μιας που αναφέρθηκα σ’ αυτό το γεγονός ας μας εξηγήσει η διοίκηση γιατί έπαψαν οι εκδηλώσεις μνήμης που οργάνωνε όλα τα προηγούμενα χρόνια το ΣΠΟΣ στην Αθήνα για τις σταλινικές διώξεις; Και άντε επειδή η ερώτηση είναι ρητορική και γνωρίζουμε την ιδεολογική στάση του συγκεκριμένου σποσάρχη στο θέμα, ας μας πει η διοίκηση αν την ασπάζεται. Αν ναι να βγει και να το πει ανοιχτά να γνωρίζει ο κόσμος και να μην τον κοροϊδεύει. Αν όχι γιατί δεν οργανώνει σχετική εκδήλωση ή έστω γιατί δεν βγάζει ένα δελτίο τύπου την ημέρα μνήμης των διωγμών; Επιπλέον, πως ανέχθηκε το σώμα στην συνεδρίαση της ΔΙΣΥΠΕ τις αθλιότητες του Χαλβατζή; Ευτυχώς υπήρξε ερώτηση-παρέμβαση που έβαλε τα πράγματα στην θέση τους. Κατά τα άλλα λέμε ότι ο κομματισμός δεν πρέπει να υπερβαίνει την ποντιακή μας ταυτότητα.
Επιστρέφοντας στις κατηγορίες, σημασία δεν έχει τι θα πει ο καθένας αποκαλύπτοντας φυσικά και το επίπεδο του. Σημασία έχει, ότι ο «ηγέτης» ή ο υποψήφιος πρόεδρος έπρεπε να βγουν και να μαζέψουν την αλητεία. Βέβαια πως θα γινόταν αυτό αφού ο ένας την προκάλεσε και ο άλλος όταν του ανέφερα ότι σε τέτοιες ποινικά κολάσιμες πράξεις υπέπιπτε στενό συγγενικό του πρόσωπο μου είπε με μια αφοπλιστική αφέλεια ή αδιαφορία, ότι δεν μπορεί να το συμμαζέψει. Εν πάση περιπτώσει όμως τα πράγματα είχαν ξεφύγει και η κατάσταση ήταν εξαιρετικά σοβαρή. Στο διάστημα αυτό λοιπόν ρωτούσα επανειλημμένως φίλους μου έμπειρους δικηγόρους πως μπορεί κάποιος να προστατευθεί από την λάσπη, το ψέμα και την συκοφαντία; Το γελοίο της υπόθεσης ήταν ότι πρωταθλητές της λάσπης υπήρξαν οι άνθρωποι του καναπέ, που τα σπουδαιότερα επιτεύγματα τους σχετικά με τον Πόντο ήταν οι δημοσιεύσεις στο Facebook που προανέφερα. Δεν ήταν σοβαροί άνθρωποι αλλά πως είναι δυνατόν να μπορείς να αφήνεις να μιλούν για σένα με τέτοιον τρόπο και να μην αντιδράς. Διότι με τα πολιτικά επιχειρήματα και την αντίθετη επιχειρηματολογία υπάρχει πεδίο συζήτησης και κριτικής αντιπαράθεσης. Με το ψέμα και τη λάσπη όμως ομολογώ ότι πρώτη φορά ήρθα αντιμέτωπος και δεν ήξερα πώς να την αντιμετωπίσω. Η μόνη λύση ήταν οι αγωγές. Ομολογώ ότι το σκέφθηκα και ακόμη έχω κρατημένα τα σχετικά κείμενα. Βέβαια η λάσπη και οι συκοφαντίες κατέπεσαν σαν χάρτινος πύργος. Όταν η απόφαση του Πανεπιστημίου διέψευσε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ένα από τα κορυφαία προεκλογικά επιχειρήματα προκειμένου να μην μας ψηφίσουν, αυτό της συνδιαλλαγής με τον Σαββίδη για να πάρω την Έδρα, κανένας, και κυριολεκτώ, κανένας εκ των λασπολόγων, δεν αισθάνθηκε την ηθική υποχρέωση να ζητήσει, έστω και ιδιωτικά, αν δυσκολευόταν να το κάνει δημόσια, συγγνώμη. Θα έλεγε κανείς ότι αν είχαν συνείδηση αυτοί οι άνθρωποι δεν θα λασπολογούσαν εξ αρχής. Άλλωστε γιατί να το κάνει, η δουλειά είχε επιτευχθεί με επιτυχία. Οι εκλογές είχαν κερδηθεί και ο παρχαριδισμός βρισκόταν στην απόλυτη αποθέωση του. Yasasin Parharidistan!!!
Εν κατακλείδι
Η παράνοια του ιδεολογήματος του «παρχαριδισμού» που άλωσε την Παμποντιακή Ομοσπονδία είχε να κάνει με το γεγονός πως οι αποτυχίες και τα προβλήματα θεωρούνταν ότι προέρχονταν από κάποιον άλλον, ξένο, εχθρό. Ουδέποτε υπήρξε αυτοκριτική για τον κακό μας εαυτό, ουδέποτε. Πάντοτε κάποιος εχθρός συνωμοτεί εναντίον μας.
Μου θυμίζει η συμπεριφορά του παρχαριδισμού ενάντια στην κίνηση μας, αυτά που βίωσε ο Νικολάι Γκόγκολ την επομένη της παρουσίασης του «Επιθεωρητή». Έγραφε στον φίλο του Στσέπκιν με αφορμή τις επιθέσεις που δέχθηκε: "Τώρα καταλαβαίνω τι σημαίνει να είσαι κωμωδιογράφος. Την παραμικρή αλήθεια -ακόμη και ίχνος αυτής της αλήθειας- αν πεις, έχεις να αναμετρηθείς όχι μονάχα με άτομα, αλλά με ολόκληρες τάξεις".
Θα πει κάποιος ότι όλα τα παραπάνω γράφονται επειδή ο γράφων έχασε τις εκλογές. Προσωπικά με μεγάλη ανακούφιση θα επιστρέψω στις αγαπημένες μου συνήθειες, την μελέτη και την συγγραφή. Δεν είμαι καριερίστας διοικητικός, αφού ελάχιστα χρόνια υπηρέτησα στα διοικητικά της Ομοσπονδίας, ήμουν όμως πάντοτε παρόν στις μεγάλες ανάγκες προσφέροντας αφειδώς γνώσεις και υπηρεσίες. Το γνωρίζουν οι πάντες στον οργανωμένο ποντιακό χώρο. Τώρα, όμως, που εγκαινιάζεται μια νέα εποχή, μια περίοδος με άλλες ανάγκες πίστευα πραγματικά ότι ήταν η ώρα να γυρίσουμε σελίδα και να κοιτάξουμε μπροστά σχεδιάζοντας ένα μέλλον του οργανωμένου ποντιακού ελληνισμού με όραμα και φαντασία. Ήμασταν παιδιά όταν μπήκαμε στην διαδικασία της συμμετοχής στον οργανωμένο ποντιακό χώρο, γιατί αυτό είδαμε από τους γονείς μας και τώρα πια έχουμε δικά μας παιδιά. Και τι καταφέραμε; Ως πρόσωπα μπορεί ο καθένας να πέτυχε στα όνειρα του, αλλά στην συλλογικότητα που υπηρετούμε τι καταφέραμε; Αδιέξοδα και παλινωδίες αποκλειστικά και μόνο εξαιτίας της ανικανότητας μας και του εγωισμού μας. Αποκλειστικά. Οι άλλοι εχθροί που επινοούσαμε και επινοούμε κάθε φορά μικρή ζημιά θα μπορούσαν να μας επιφέρουν αν ήμασταν σοβαροί και προσηλωμένοι στο στόχο μας. Αν είχαμε πολιτική σκέψη και στρατηγικό αισθητήριο, αν συμμετείχαμε κριτικά και όχι οπαδικά. Αν δεν αλλάξει η νοοτροπία δεν αναμένω πολλά, δυστυχώς, από τις μεγάλες συσσωματώσεις μας. Ατομικά ή τα σωματεία μας μπορούν μεμονωμένα να παράξουν έργο και πράγματι το πράττουν. Τα μεγάλα όμως ζητήματα ούτε ακροθιγώς δεν τα έχουμε αγγίξει. Βέβαια ζώντας οι ίδιοι στην απόλυτη εσωστρέφεια με μηδενική επαφή με τους εκτός του οργανωμένου χώρου, όχι μόνο Έλληνες και ξένους, αλλά και Ποντίους μη οργανωμένους, χωμένοι στην αυταρέσκεια των κλακαδόρων οπαδών θεωρούμε ότι παράγουμε σοβαρό έργο. Αυτά τα έχουμε γράψει τόσες φορές που κοντεύουμε να γίνουμε γραφικοί. Αυτός ήταν και ο λόγος που είπαμε να τα αλλάξουμε στην πράξη.
Η αναδιάταξη του χώρου και των προσώπων που πραγματοποιήθηκε από την κίνηση των «9» δημιούργησε μια μόχλευση στον οργανωμένο ποντιακό χώρο. Ελπίζω ότι πήραμε όλοι τα μαθήματα μας και θα πράξουμε αναλόγως με μόνο στόχο την προώθηση των αιτημάτων του ποντιακού ελληνισμού. Με άλλα λόγια πιστεύω πως ο οργανωμένος ποντιακός χώρος δεν χρειάζεται άλλη οργάνωση, η ΠΟΕ έχει τις δομές να λύσει τα ζητήματα που απασχολούν τον ποντιακό ελληνισμό. Εκτός όμως από ικανούς και αποτελεσματικούς ανθρώπους, χρειάζονται καλλιεργημένοι και ισορροπημένοι χαρακτήρες. Άνθρωποι που σέβονται τον πολιτικό διάλογο και έναν κώδικα αντιπαράθεσης, που θα αποφεύγει την λάσπη και την συκοφαντία. Με ικανότητα σύνθεσης των αντιθέσεων και όχι φοβικά σύνδρομα στην διαφορετική άποψη. Στην προκειμένη περίπτωση η προσπάθεια συνεννόησης ήταν μάταιη γιατί όχι μόνο οι ηθικοί/αξιακοί κώδικες δεν ήταν κοινοί, αλλά ούτε και ο στρατηγικός σχεδιασμός και ο τρόπος σκέψης είχε καμιά σχέση.
Νομίζω ότι όσοι είναι πραγματικά καλοπροαίρετοι κατάλαβαν τι έγινε στις τελευταίες εκλογές. Μπορεί κάποιος να διαφωνεί με την παραίτηση μας, το οποίο είναι απολύτως κατανοητό και το σέβομαι. Μπορεί στη θέση μας κάποιοι άλλοι να λειτουργούσαν διαφορετικά. Σεβαστό. Αυτό όμως που ζήσαμε σε όλη του την διάσταση στις εκλογές, με λίγα λόγια η βασική πολιτική ιδεολογία ήταν η διατήρηση της καρέκλας και του παραμάγαζου, πάση θυσία με ό,τι ακολούθησε… Για τους άλλους, αυτούς με την οπαδική νοοτροπία, τους ορκισμένους θιασώτες του παρχαριδισμού, λυπάμαι, δεν έχω κάτι άλλο να πω, αλλά ούτε και με ενδιαφέρουν. Γελοιοποιήθηκαν ήδη αρκετά και αποκαλύφθηκαν με την ένδεια των επιχειρημάτων τους. Άλλοι έγραψαν πως περιμένουν την επόμενη κίνηση μας, άλλοι πως μας ξέρουν καλά, άλλοι πως ελπίζουν να αξίζει η αμοιβή μας για αυτά που κάνουμε το τελευταίο διάστημα, άλλη που σε προηγούμενες εκλογές της ΠΟΕ με δάκρυα παραπονιόταν ότι ο παρχαριδισμός την είχε εκτός γραμμής και δεν θα εκλέγονταν έγραψε: …περιμένουμε την επόμενη κίνηση σας… γιατί θα υπάρξει… εν αναμονή λοιπόν των εξελίξεων που έχετε δρομολογήση (sic). Φαιδρότητες χωρίς τέλος… Ε λοιπόν φίλοι, λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω αλλά το μόνο που θα σας μείνει από την κίνηση μας είναι η απορία γιατί την κάναμε, αφού τελικά απεδείχθη ότι δεν εξαγορασθήκαμε. Φυσικά απ’ αυτούς δεν περιμένω να καταλάβουν. Για να μην παρεξηγηθώ ασφαλώς σ’ αυτούς δεν εντάσσονται όλοι όσοι δεν μας ψήφισαν, με πολλούς από τους οποίους άλλωστε διατηρώ προσωπική φιλία και τους σέβομαι. Βέβαια δεν είναι τυχαίο ότι το μεγαλύτερο ποσοστό όσων έγραφαν τα παραπάνω εκλέχθηκαν στο ΔΣ της ΔΙΣΥΠΕ. Άλλος ένας θρίαμβος του παρχαριδισμού και παράλληλα μια καταβαράθρωση του οργανωμένου ποντιακού χώρου χωρίς ίχνος ντροπής.
Συμπερασματικά, θεωρώ πως η μόνη σωτηρία του οργανωμένου ποντιακού χώρου είναι να δημιουργηθεί μια κρίσιμη μάζα κριτικά σκεπτόμενων ανθρώπων, οι οποίοι θα μπορούν να συνεχίσουν να υπηρετούν τις ιδέες ακόμη και όταν χτυπιούνται βρώμικα και ανήθικα, όπως συνέβη σε εμάς. Μια κρίσιμη μάζα η οποία θα αντιτάσσει την λογική προς το παράλογο, προς ότι απειλεί την κριτική ικανότητα και την πνευματική ανεξαρτησία. Προσωπικά είμαι περήφανος για τα πρόσωπα, τις προσωπικότητες θα έλεγα που κατέβηκαν υποψήφιοι, τόσο στην ΠΟΕ, όσο και στην Εύξεινο Λέσχη. Ομάδες ανθρώπων εξαιρετικά σημαντικών που θα άλλαζαν την πορεία των πραγμάτων και τον τρόπο κατανόησης δράσης και ύπαρξης τόσο στο δευτεροβάθμιο όργανο, όσο και στο κορυφαίο πρωτοβάθμιο σωματείο της Θεσσαλονίκης. Τώρα είναι αργά για δάκρυα, θα πορευθούμε με ότι έχουμε.
Έγιναν τόσα πολλά σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα που είναι αδύνατο να περιγραφούν εδώ. Όσα δεν συμπεριλήφθηκαν σ’ αυτό το σημείωμα μπορεί να αλιεύσει κανείς από τις κατά καιρούς αναρτήσεις των μελών της ομάδας μας στους προσωπικούς τους λογαριασμούς του facebook, αλλά και στην επιστολή παραίτησης που υπογράψαμε από κοινού. Όπως έγραψα και στην αρχή η παρούσα συμβολή απευθύνεται σε όσους επιθυμούν να διενεργήσουν την αυτοκριτική τους για την κατάντια του χώρου και να απομακρυνθούν από την νοοτροπία και τη στάση άμυνας που συνήθως εκφράζεται με την επινόηση ενός εξωτερικού εχθρού, που θα έρθει να καταλύσει τους αγώνες και τα (ελάχιστα) κεκτημένα. Όχι αδέλφια μέσα μας είναι το πρόβλημα.
Θα κλείσω με μια από τις αναρτήσεις που έκανα εκείνο τον καιρό (9 Μαΐου) στο διαδίκτυο. Έγραφα ότι «υπάρχει ένα δομικό πρόβλημα στον οργανωμένο ποντιακό χώρο που κινδυνεύει να καταστεί πια οντολογικό. Καταρχήν η απουσία πολιτικού λόγου και επιχειρημάτων και κατά δεύτερον οι ολοκληρωτικές και αντιδημοκρατικές, εν κρυπτώ, πρακτικές της εκάστοτε πλειοψηφίας. Η στάση μας υπήρξε από την αρχή και παραμένει ακηδεμόνευτη. Η δε παραίτηση μας αποτελεί ύψιστη πολιτική πράξη για την οποία όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για την δημοκρατία και όχι για την διατήρηση της παράγκας και της συντεχνίας, θα πρέπει να μας ευγνωμονεί. Ξανασημειώνω, όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για μια υγιή και δημοκρατική ομοσπονδία. Καταλαβαίνει κανείς το επίπεδο του πολιτικού λόγου στις αντιδράσεις των προσκείμενων στην πλειοψηφία στελεχών του χώρου. Ουσιαστικά συνεχίζεται η προεκλογική δημαγωγία: «Επαγγελματίες πόντιοι», «πουλημένοι» και ούτω καθεξής. Συνεχίζεται ο διαχωρισμός σε καλούς και κακούς ποντίους, με όσους βέβαια διαφωνούν μαζί τους, σχεδόν αυτοδίκαια να εντάσσονται στην κατηγορία των κακών. Ούτε μια κουβέντα για την ουσία και το πολιτικό διακύβευμα. Αν τέτοιον «πολιτικό» λόγο επιθυμεί η πλειοψηφία, ας τον έχει. Εμείς υπήρξαμε και θα παραμείνουμε μια ανεξάρτητη δημοκρατική φωνή, με πολιτικό λόγο, κριτική σκέψη και όραμα. Όταν δεν σου δίνεται η δυνατότητα να συνδιαμορφώσεις την πολιτική πορεία της Ομοσπονδίας, όταν λοιδορείσαι επανειλημμένως, όταν εν κρυπτώ, αντικαταστατικά και ανήθικα σου φορτώνονται δράσεις στις οποίες δεν κλήθηκες να ψηφίσεις, τότε ο μόνος δρόμος είναι η προφητική καταγγελία. Προφητική διότι στην μακρά διάρκεια είμαι πεπεισμένος ότι αυτή μας η πράξη θα αποτελεί παράδειγμα αντίστασης σε μια πορεία ξεπεσμού που διαρκεί χρόνια τώρα. Οι προηγούμενες παραιτήσεις ιστορικών στελεχών της Ομοσπονδίας αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα για το παραπάνω. Προσκαλώ και από το βήμα αυτό τα σωματεία που μας εμπιστεύτηκαν την ψήφο τους να μην αποχωρίσουν από την Ομοσπονδία, όπως άλλωστε θα πράξουμε και εμείς με τα δικά μας σωματεία, αλλά να παραμείνουν και να αγωνιστούν μέσα στις γενικές συνελεύσεις και στις επόμενες εκλογές να σπάσουν το απόστημα της καθεστωτικής νοοτροπίας που έχει δημιουργηθεί. Συμφωνώ και εγώ ότι η ΠΟΕ πρέπει να είναι μια δυνατή Ομοσπονδία, πρώτα απ’ όλα όμως πρέπει να είναι μια δημοκρατική Ομοσπονδία. Εμείς συνεχίζουμε το έργο μας ο καθένας από το δικό του μετερίζι και από τα πρωτοβάθμια σωματεία μας και θα παραμείνουμε στις επάλξεις του αγώνα, έως ότου επέλθει η κάθαρση και φυσικά η ιστορική δικαίωση που είναι και ο απώτατος στόχος.
Μετά και την θλιβερή χθεσινή εικόνα του «παγκόσμιου» συνεδρίου της ΔΙΣΥΠΕ (βλ. διευρυμένη, μισή, ΠΟΕ), νομίζω ότι όλοι πήραμε τα μαθήματα μας. Ο οργανωμένος ποντιακός χώρος βρίσκεται στο ίδιο στάδιο που βρίσκονται οι ώριμοι ηλικιακά άνθρωποι. Οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας με την εμπειρία των χρόνων που τους βαραίνουν, δεν έχουν χρόνο για πειραματισμούς, αλλά επιθυμούν να περνούν ποιοτικό και ουσιαστικό χρόνο στην ζωή τους. Είναι αυτό που ονομάζουμε «ο πολύτιμος χρόνος των ώριμων ανθρώπων». Έτσι και ο οργανωμένος ποντιακός χώρος έχει πια την εμπειρία, αλλά όχι την πολυτέλεια του χρόνου (τα 100χρονα είναι σε λιγότερο από 2 χρόνια).
Φτάνουν πια οι μαθητευόμενοι μάγοι…
Υποσημειώσεις
1. Το συγκεκριμένο κείμενο, για το οποίο κρατούσα σημειώσεις καθ’ όλη την διάρκεια της περιπέτειας μου στην εκλογική διαδικασία και στο συμβούλιο της ΠΟΕ, το τελείωσα μια εβδομάδα πριν το συνέδριο της ΔΙΣΥΠΕ. Ο λόγος που δεν το δημοσίευσα τότε είναι, διότι δεν ήθελα να συνδεθεί με οποιαδήποτε πολεμική σχετικά με το συνέδριο, κι αυτό διότι τα προβλήματα που προσπαθώ να αναδείξω εδώ είναι δομικά και όχι συγκυριακά.
2. Η λέξη κίνημα κακώς προβλημάτισε κάποιους φίλους, μεταξύ αυτών και τον Θεόδωρο Παυλίδη. Το ποντιακό, με βάση κάποια από τα χαρακτηριστικά του μπορεί να χαρακτηρισθεί και ως κίνημα, δεδομένου ότι μεταξύ άλλων κίνημα είναι μια «ομαδική δραστηριότητα με σκοπό ορισμένες μεταβολές στον κοινωνικό, πολιτικό, καλλιτεχνικό κλπ χώρο». Το ζήτημα αυτό όμως είναι δευτερεύον, οπότε για την οικονομία της κουβέντας ας υιοθετήσει ο καθένας τον όρο που τον ικανοποιεί, οργανωμένος χώρος, συλλογικότητα κλπ.
3. Χρήστος Μποκόρος συνέντευξη στη Λένα Αρώνη στην εκπομπή Art week, Κυριακή 30 Απριλίου 2017.
4. Aσχέτως αν ο ίδιος λίγο νωρίτερα μου είχε προτείνει να αναλάβω την προεδρία του ΣΠΟΣ Θεσσαλονίκης. Με την πρόταση του εκείνη δυο ψέματα του αναδεικνύονται. Πρώτον ότι θα διαλύσουμε την ΠΟΕ αν μας ψηφίσουν όπως έλεγε τρεις μήνες μετά την πρόταση του, αλήθεια τι μεσολάβησε στο μεσοδιάστημα; Και δεύτερον ότι δεν ανακατεύτηκε στις εκλογές της ΠΟΕ.
5. Η λέξη ηγέτης είναι πολύ σχετική. Στην περίπτωση μας, την ίδρυση της ΠΟΕ, πιστεύω ότι το αποτέλεσμα παρήχθη από την ομαδική εργασία και μάλιστα πολλών. Ασφαλώς η συσπείρωση τόσων πολλών παραγόντων είναι άξια συγχαρητηρίων, συνέβη όμως και διότι εξυπηρετούνταν μια ιστορική ανάγκη. Περισσότερο στην περίπτωση μας η έννοια του «ηγέτη» είχε την έννοια του συντονιστή και εμψυχωτή των υπολοίπων. Το έργο της δημιουργίας της ΠΟΕ ήταν αποτέλεσμα εργασίας πολλών ανθρώπων, αυτή την ιστορική αλήθεια είναι, τουλάχιστον, για να το θέσω ευγενικά, αστοχία να την παραγνωρίζουμε.
6. Θα αναφέρω μόνο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, αυτό της Αγγελικής Παπαδοπούλου που υπήρξε πρόεδρος του ΣΠΟΣ Θεσσαλονίκης και μάλιστα εξαιρετικά πετυχημένη. Παρέλαβε ταμείο με ελάχιστα χρήματα και το παρέδωσε με 3.500 ευρώ περίπου, αφού στο μεταξύ με χορηγούς που έφερε χρηματοδότησε μια σειρά από δράσεις, όπως το 11ο Συναπάντημα της Νεολαίας που έγινε στον Άγιο Γεώργιο Περιστερεώτα. Εκεί εκτιμήσαμε την εργατικότητα και αποτελεσματικότητα της και μετά από σχετική μας πρόταση γράφτηκε μέλος στο Σωματείο και εκλέχθηκε στο νέο Διοικητικό Συμβούλιο με εξαιρετικό έργο.
7. π. Βασίλειος Θερμός, Έκ τῆς αὐλῆς ταύτης, κείμενα εκκλησιαστικής κριτικής, σ. 13-14.
8. Μιλώ για προεδρείο διότι γνωρίζω από πολλά μέλη του ΔΣ της ΔΙΣΥΠΕ ότι ουδέποτε ενημερώνονται για τις ενέργειες του οργάνου.
9. Θυμίζω τη σχετική διαμαρτυρία που είχαμε δημοσιεύσει με εκείνη την αφορμή: «…Επομένως απ’ ότι φαίνεται οδεύουμε ολοταχώς προς ένα παγκόσμιο συνέδριο, το οποίο δε θα είναι και τόσο… παγκόσμιο, αφού σε αυτό θα μετέχει μόνο η εξής μία ομοσπονδία: η ΠΟΕ! Για την ακρίβεια ούτε καν σύμπασα η ΠΟΕ, αφού όπως έκπληκτοι πληροφορηθήκαμε, λόγω έλλειψης απαρτίας οι θέσεις που θα υποστηρίξει η ΠΟΕ σε αυτό το συνέδριο, δεν πρόκειται να περάσουν καθόλου από το Δ.Σ της Ομοσπονδίας! Δηλαδή η πλειοψηφία ετοιμάζεται να συμμετάσχει σε ένα εξαιρετικά κρίσιμο παγκόσμιο συνέδριο, χωρίς τα νυν μέλη του Δ.Σ. να ερωτηθούν για οτιδήποτε και μάλιστα με τη δικαιολογία ότι «οι θέσεις της Ομοσπονδίας έχουν εγκριθεί σε προηγούμενη συνεδρίαση, που έλαβε χώρα τον περασμένο Αύγουστο». Προφανώς κάποιοι λησμονούν ότι πριν τρεις μήνες είχαμε εκλογές, από τις οποίες προέκυψε ένα νέο Δ.Σ, απόλυτα κυρίαρχο να αποφασίζει για την πορεία της Ομοσπονδίας…
10. Μάνος Βουλαρινός, Μέσα κοινωνικής δικτύωσης: Ο θρίαμβος του εντελώς ηλίθιου. Βλ. http://www.athensvoice.gr/politiki/mesa-koinonikis-diktyosis-o-thriamvos-toy-entelos.