 |
| Ηθικό χρέος της Ελληνικής Πολιτείας η ίδρυση Μουσείου Ποντιακού Ελληνισμού και Κέντρου Ποντιακών Μελετών στη Θεσσαλονίκη |
Η Ελληνική Διασπορά, οι εθνικές μειονότητές μας όπου Γης και η μακραίωνη, αδιάλειπτη Ιστορία μας ως Έθνος είναι τα χαρακτηριστικά της πολιτισμικής ταυτότητάς μας.
της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου
Αλήθεια, το Ελληνικό Κράτος ως πολιτική και πολιτειακή οντότητα σε διαχρονικό επίπεδο έχει κάνει κάτι απτό για τη διασφάλιση και διάδοση της εθνικής κληρονομιάς μας;
Διασφάλιση και διάδοση δεν είναι μόνο οι αναπαλαιώσεις μνημειακών κτιρίων και οι συντηρήσεις αρχαιολογικών χώρων… Διασφάλιση, διάδοση και τιμή στην εθνολογική ταυτότητά μας δεν είναι μόνο τα επετειακά μνημόσυνα και οι παρελάσεις σε συγκεκριμένες ημερομηνίες -ορόσημα.
Αλλά αντίθετα, διασφάλιση, διάδοση και σεβασμός στην πολιτιστική και πολιτισμική κληρονομιά μας είναι ο καθένας και η καθεμιά, πολίτες αυτής της χώρας, αλλά και πολίτες αυτού του Κόσμου να έχουν τη δυνατότητα να δούνε από κοντά, να αγγίξουν και ως εκ τούτου να συνειδητοποιήσουν, ότι το Ελληνικό Έθνος έχει εμβέλεια που ξεπέρασε και ξεπερνά τα σύνορα ενός Κράτους, έχει πολιτιστική συνέχεια και κυρίως είναι -ίσως- το μόνο Έθνος που ο ιστορικός “πολεμικός αντίπαλός” του (…και φυσικά αναφέρομαι στους Τούρκους) το πολέμησε και έξω από την γεωγραφική επικράτεια που οριοθετήθηκε με διπλωματικές χαράξεις.
Και να αναφέρουμε κάτι πολύ σημαντικό: Ο σεβασμός και η διασφάλιση της ιστορικής μνήμης του Έθνους μας, κάθε άλλο παρά σημαίνει ότι συμβάλλει ή επιδιώκει να συμβάλλει στη διαρκή ένταση δύο ιστορικών αντιπάλων, όταν υφίσταται προσπάθεια σε διακρατικό, πολιτικό επίπεδο να διάγουν “ήρεμα ύδατα”. Ακόμα και τώρα που η Τουρκία συνεχίζει με βαρύγδουπο τρόπο να διαδίδει τα αναθεωρητικά σχέδιά της σε βάρος του Ελληνισμού με “Γαλάζιες Πατρίδες” και “casus belli”, για να μην πούμε έχοντας σκλαβωμένη τη μισή Κύπρο, η διασφάλιση με οποιοδήποτε τρόπο και μέσο της εθνικής, συλλογικής μνήμης του Ελληνισμού από μέρους της Ελληνικής Πολιτείας οφείλει να υποδηλώσει, ότι μέσω της Παιδείας των Νεοελλήνων, χωρίς να ξεχνά το παρελθόν, βαδίζει στο μέλλον της, τείνοντας “χέρι φιλίας” στον “ιστορικό αντίπαλο” , στον “ιστορικό εχθρό”.
Ας αναρωτηθούμε, εάν η Μελίνα Μερκούρη δεν έκανε όραμά της την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα, σήμερα θα βρισκόμασταν ένα βήμα πριν τη συμφωνία επιστροφής τους; Το Ελληνικό Έθνος θέλει ιδεολόγους για να επιβιώσει, θέλει ανθρώπους με τσαγανό που βάζουν ως όραμα ζωής τη διάσωση της πατρογονικής κληρονομιάς μας, γιατί μόνο έτσι θα συνεχίσει να υφίσταται η ελληνική ταυτότητα, το Ελληνικό Έθνος.
Δυστυχώς, ωστόσο, ο προσφυγικός Ελληνισμός του Πόντου για την Ελληνική Πολιτεία δεν υπάρχει. Ή για να είμαστε ακριβείς, θυμόμαστε αυτό το τμήμα του Ελληνισμού κάθε χρόνο στις 19 Μαΐου, ντύνοντας τον Εύζωνα στο “Μνημείο του Αγνώστου Στρατιωτική” με τη στολή των ανταρτών της Σαμψούντας, βάζοντας δύο -τρεις συλλόγους Ποντίων της Αττικής και της Θεσσαλονίκης να χορέψουν Σέρα και Πυρρίχιο μπροστά από μνημεία των δύο πόλεων, κάνοντας δύο -τρεις μαζώξεις με βουλευτάδες για να ειπωθεί ότι τιμήθηκαν οι Έλληνες του Πόντου και κρατώντας ενός λεπτού σιγή στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Και κάπως έτσι τιμά η Ελληνική Πολιτεία τον ιερό Αγώνα που έδωσε ένα τεράστιο τμήμα του Έθνους μας σε μία Γη, μία Ελληνική Γη που μέχρι σήμερα μέσω των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς (με το εμβληματικό μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά) μυρίζει Ελλάδα.
Και δυστυχώς, επειδή η Ελληνική Πολιτεία είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτη για αυτό το τμήμα του Ελληνισμού που μόνο πρόοδο προσέφερε στην ελληνική επικράτεια μετά τον διωγμό του από την Πατρίδα του Πόντου, η ιδιωτική πρωτοβουλία έρχεται να καλύψει το κενό που αυτή δημιουργεί.
Όμως οφείλουμε να πούμε κάτι ιδιαίτερα σημαντικό, η εθνική κληρονομιά δεν μπορεί να μπει σε καλούπια και να “ελέγχεται” από πρωτοβουλίες ιδιωτών. Η εθνική κληρονομιά αφορά τον λαό ενός Κράτους και η μόνη υπεύθυνη για τη διάδοση και διαχείρισή της είναι η ίδια η Ελληνική Πολιτεία. Φυσικά, τιμούμε τις πρωτοβουλίες των ιδιωτών -ευεργετών, οι περισσότεροι εκ των οποίων, ως επιχειρηματίες έχουν την ικανότητα να παράγουν και κοινωνικό έργο, όμως η διάσωση και διάδοση της εθνικής κληρονομιάς πρέπει να φέρει μία και μοναδική υπογραφή, αυτή της Ελληνικής Πολιτείας.
Ένας οραματιστής πατριώτης, ένας οραματιστής Καθηγητής που είναι γνωστός για την προσφορά του στον Ποντιακό Ελληνισμό, ο Κωνσταντίνος Φωτιάδης σχεδόν τρεις δεκαετίες βρίσκει κλειστές τις πόρτες της Ελληνικής Πολιτείας, ώστε να της αφήσει κληρονομιά το προσωπικό αρχείο του για το τμήμα αυτό του Ελληνισμού, τους Έλληνες του Πόντου. Η Ελληνική Πολιτεία δεν παραχωρεί χώρο της στην προσφυγομάνα και κυριότατα “Ποντιομάνα” Θεσσαλονίκη ώστε να δημιουργηθεί Μουσείο Ποντιακού Ελληνισμού και Κέντρο Μελέτης Ποντιακού Ελληνισμού, το οποίο θα ανήκει στο ίδιο το Κράτος και θα έχουν πρόσβαση σε αυτό όλοι οι πολίτες, προκειμένου να μάθουν και να διδαχθούν ενα πολύτιμο κομμάτι της Ελληνικής Ιστορίας, του εθνοτικού αποθέματος. Ένας πατριώτης Καθηγητής που αφιέρωσε την επιστημονική ζωή του για να κληροδοτήσει στους Έλληνες τμήμα της Ιστορίας τους και η Ελληνική Πολιτεία τού κλείνει την πόρτα (!!!).Το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, τα υπόλοιπα Πανεπιστήμια και Ερευνητικά Κέντρα της Ελλάδας έχουν “κλειστές βιβλιοθήκες” με υλικό στο οποίο έχουν πρόσβαση μόνο ερευνητές, κυρίως γιατί, όταν πατριώτες όπως ο Καθηγητής Φωτιάδης ήθελαν να κληροδοτήσουν αρχεία και ιστορικές συλλογές τους ώστε όλοι οι Έλληνες να έχουν πρόσβαση, έβρισκαν κλειστές τις πόρτες της Ελληνικής Πολιτείας… Και έτσι, η Ιστορία διαβάζεται και μελετάται στην πραγματική έκτασή της από λίγους “προνομιούχους”.
Η σημερινή Ελληνική Κυβέρνηση έχει δείξει ευαισθησία για τη διατήρηση και διάσωση της πολιτιστικής κληρονομιάς των Ελλήνων. Ωστόσο ξαναγράφω, ότι Ελληνισμός δεν είναι μόνο όσοι κατοικούσαν και κατοικούν στα ελλαδικά εδάφη. Ελληνισμός είναι και αυτός που βρίσκεται και βρέθηκε κάποτε εκτός των ελληνικών συνόρων, κρατώντας τις Θερμοπύλες του εθνισμού μας.
Το πρώτο βήμα διάσωσης της πολιτιστικής κληρονομιάς της πόλης της Θεσσαλονίκης ήταν με τη δημιουργία Μουσείου Ολοκαυτώματος για να τιμηθεί ένα ιστορικό και ενεργό κομμάτι της πόλης, οι Έλληνες Εβραίοι. Το επόμενο βήμα θα είναι η δημιουργία Μουσείου Ποντιακού Ελληνισμού και Κέντρο Μελέτης Ποντιακού Ελληνισμού στην συμπρωτεύουσα, ώστε ο κάθε Έλληνας και η καθεμιά Ελληνίδα και όχι μόνο να έχουν πρόσβαση στα 35 χιλιάδες βιβλία και αρχεία (εκτός από παλαίτυπα έγγραφα, υπάρχουν χάρτες του 18ου αι., γκραβούρες κτλ) του Ομότιμου Καθηγητή Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, Κωνσταντίνου Φωτιάδη που αφορούν τον Ποντιακό Ελληνισμό. Παραθέτω την ιστοσελίδα https://hellenicponticmrc.gr/ όπου απεικονίζεται το εύρος του μνημειώδους υλικού, το οποίο “αναζητά στέγη”, ώστε όλοι οι Έλληνες να έχουν πρόσβαση στην Ιστορία και τον Πολιτισμό τους…Γιατί η Ιστορία των Ελλήνων είναι συλλογική, αέναη και αδιάλειπτη.
Προσωπικά, ως Ιστορικός ενώνω τη φωνή μου με αυτή του Καθηγητή Κωνσταντίνου Φωτιάδη και των Ποντίων της ελλαδικής επικρατείας και των ποντιακών οργανώσεων του εξωτερικού και κάνουμε έκκληση στην Ελληνική Πολιτεία και τις Δημόσιες Αρχές της Θεσσαλονίκης (Βουλευτές Α’ και Β’ Θεσσαλονίκης, Δήμο και Περιφέρεια) να τιμήσουν έμπρακτα τον Ποντιακό Ελληνισμό, να τιμήσουν έμπρακτα το Ελληνικό Έθνος, παρέχοντας ένα από τα ιστορικά κτίρια της πόλης, ώστε να στεγαστεί το μνημειώδες αυτό αρχείο που κληροδοτεί στον Ελληνισμό και την Ελληνική Πολιτεία ο πατριώτης Καθηγητής.
*Η Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα του πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (Θεσμοθετημένο Εργαστήριο Περιβαλλοντικής Τεχνολογίας πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας), διδάσκουσα στην Ανώτερη Διακλαδική Σχολή Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και τη Σχολή Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ).
Πηγή: Ελεύθερος Τύπος