ΑΝΑΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΜΠΛΗΓΑΔΕΣ…
«Για να φτάσουν οι Αργοναύτες στα παράλια του Εύξεινου Πόντου, έπρεπε να περάσουν υποχρεωτικά ανάμεσα από τις τρομακτικές και αδιαπέραστες μέχρι τότε Συμπληγάδες Πέτρες. Ένα περιστέρι, σύμβολο Ειρήνης και Πολιτισμού, προπορεύθηκε και τους έδειξε τον τρόπο…»
ΚΕΜΑΛ ΑΤΑΤΟΥΡΚ: ΕΙΡΗΝΟΠΟΙΟΣ ή ΓΕΝΟΚΤΟΝΟΣ;
Έγκλημα εκ προμελέτης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η κατάθεση στεφάνου προς τιμήν του Κεμάλ Πασά από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό της χώρας κ. Καραμανλή στην πρόσφατη επίσημη επίσκεψη του στην Τουρκία.
Έγκλημα κατά της μνήμης της γενοκτονίας 353.000 χιλιάδων Ποντίων που έπεσαν θύματα του Κεμαλισμού και βρήκαν φρικτό θάνατο, μένοντας οι περισσότεροι άταφοι, αναζητώντας «ηρεμία ψυχής» με την αναγνώριση και δικαίωση τους από τους επιγόνους τους και την Ιστορία, στη βάση της διεθνούς αναγνώρισης της γενοκτονίας τους, προς γνώση και αποφυγή μελλοντικής επανάληψης παρόμοιων γεγονότων.
Και ήταν το έγκλημα αυτό του Πρωθυπουργού «εκ προμελέτης», διότι είχε ήδη λάβει ο ίδιος πολύ πριν την επίσκεψη του τα ψηφίσματα – επιστολές από τις Ομοσπονδίες των Ποντιακών Σωματείων με τις οποίες σύσσωμος ο Ποντιακός Ελληνισμός αξίωσε από τον Πρωθυπουργό να σεβαστεί τη μνήμη των χιλιάδων θυμάτων και να μην την προσβάλλει με την απόδοση τιμής στον Γενοκτόνο τους.
Μάταια όμως.
Οι εκκλήσεις και οι παραινέσεις για σεβασμό του συνόλου του Ποντιακού ελληνισμού, νεκρών και ζωντανών, εντός και εκτός της Χώρας, καθώς και για σεβασμό του Νόμου με τον οποίο αναγνωρίστηκε η γενοκτονία των Ποντίων από την Βουλή των Ελλήνων, έπεσαν στο κενό, απέμεναν «βοή σε ώτα μη ακουόντων».
Αντί να καταδικάσει ο Πρωθυπουργός τη συντελεσθείσα γενοκτονία και να διατυπώσει τη θέση της χώρας ενάντια στην επανάληψη τέτοιων φαινομένων, έγραψε φαρδιά πλατιά στο βιβλίο επισκεπτών του μαυσωλείου του Κεμάλ, για να υπάρχουν και οι έγγραφες αποδείξεις του εγκλήματός του: «Ο Κεμάλ Ατατούρκ με τον Ελευθέριο Βενιζέλο είχαν το πολιτικό θάρρος, τη βούληση και τη διορατικότητα να μην αφήσουν συγκρούσεις και τραγωδίες του παρελθόντος να γίνουν εμπόδιο σε προσπάθειες οικοδόμησης ενός καλύτερου μέλλοντος Ειρήνης και συνεργασίας προς όφελος των δύο λαών της χώρας μας».
Ειρηνοποιός ήταν λοιπόν ο Κεμάλ;
Άδικα τον αναφέρουν οι ιστορικοί αλλά και οι εκατοντάδες ακόμη επιζώντες της θηριωδίας του ως Γενοκτόνο;
Θα ξαναγράψουμε τώρα την Ιστορία;
Απορία γεννά το γεγονός ότι ενώ έγινε τόσος σάλος για το βιβλίο της Ιστορίας της 6ης Δημοτικού και κυρίως για την αναφορά ότι «συνωστίζονταν ο Έλληνες στο λιμάνι της Σμύρνης» με τελικό αποτέλεσμα την απόσυρση του βιβλίου, για την απότιση τιμής στον «ειρηνοποιό» Κεμάλ από τον Πρωθυπουργό, τηρήθηκε «σιγή ιχθύος».
Απόλυτη σιγή.
Ένοχη σιγή.
Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Αμερικής - Καναδά, και κάποιων σωματείων και μερικών πατριωτών, οι υπόλοιποι επίσημοι και ανεπίσημοι φορείς, οργανώσεις, Ποντιακές Ομοσπονδίες, κόμματα, Πόντιοι βουλευτές, έγιναν συνένοχοι με την «κραυγαλέα σιωπή» τους.
Η Αξιωματική αντιπολίτευση και οι βουλευτές τους, γιατί κοινώς «είχαν λερωμένη τη φωλιά τους» καθώς το 2000 ο Γιώργος Παπανδρέου, ως ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Κυβέρνησης Σημίτη επισκέφτηκε και αυτός το μαυσωλείο του Κεμάλ και προέβη σε «τεμενάδες».
Οι βουλευτές του Κυβερνώντος Κόμματος αλλά και Ομοσπονδίες, φορείς, Μέσα μαζικής Ενημέρωσης κ.α. που το υποστηρίζουν, σιωπούν διότι δεν θέλουν να έρθουν σε ευθεία σύγκρουση με τον Πρωθυπουργό γιατί φοβούνται μη χάσουν τη στήριξη του.
Κι ο Πρωθυπουργός;
Προφανώς ανέλαβε το πολιτικό κόστος (το οποίο με την επιβληθείσα σιωπή έχει ως στόχο να περιορίσει) προκειμένου να εξευμενίσει την αδιάλλακτη Τουρκική πλευρά –ας μην ξεχνάμε ότι μέρες πριν την επίσκεψη δημιουργήθηκε νέα ένταση στην περιοχή των Ιμίων- με απώτερο στόχο την προσωπική του προβολή παρουσιαζόμενος ως συνομιλητής με τους Τούρκους για τα καίρια ζητήματα της Χώρας. Ποια είναι αυτά; Η επαναλειτουργία της θεολογικής Σχολής της Χάλκης!!! Μία επαναλαμβανόμενη «καραμέλα» που έχει αναδειχθεί σκοπίμως ως εθνικός στόχος και που θα αποτελέσει μελλοντικά (η ενδεχόμενη λειτουργία της Σχολής) το άλλοθι της όποιας Κυβέρνησης μας για το ξεπούλημα του Αιγαίου, τον περιορισμό της εδαφικής μας κυριαρχίας και της ναυτικής μας ζώνης, έχοντας ήδη ξεπουλήσει την Ιστορία μας και τις διεκδικήσεις μας για διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων και του Ελληνισμού της Ανατολής. Διότι πώς να ζητήσουμε από τη διεθνή κοινότητα να αναγνωρίσει τη Γενοκτονία των Ποντίων από τον Κεμάλ, όταν με τον πιο επίσημο τρόπο τον αναγνωρίζουμε ως Ειρηνοποιό, έχοντας μάλιστα καταθέσει ως χώρα πρόταση δια στόματος Ελευθέριου Βενιζέλου για απονομή και Νόμπελ ειρήνης;
Τι έχουμε να πούμε στους Αρμένιους που κατάφεραν να διεθνοποιήσουν τη δική τους γενοκτονία από τον Κεμαλισμό;
Τι απαντά ο Πρωθυπουργός στον Αρμένιο και τον Ιρανό ομόλογό του που δεν προσκύνησαν στο μαυσωλείο του Κεμάλ κατά τη δική τους επίσημη επίσκεψη στην Τουρκία, όταν προφασίζεται το Πρωτόκολλο για την πράξη του;
Τι οφέλη αποκόμισε η Ελλάδα από την επίσκεψη του Πρωθυπουργού στην Τουρκία και γιατί ήταν επιβεβλημένη επίσημη επίσκεψη του σε αυτήν; Σε κάθε περίπτωση μπορούσε τουλάχιστον να αρνηθεί την επίσκεψη, εάν του επέβαλλαν να προσκυνήσει τον τάφο του Κεμάλ και όχι να υπερθεματίζει γράφοντας τα ανωτέρω περί ειρήνης & συνεργασίας. Άλλωστε οι περισσότεροι Πρωθυπουργοί ΔΕΝ επισκέφτηκαν την Τουρκία, γιατί απλώς δεν είχαν τίποτα να κερδίσουν από μία τέτοια επίσκεψη και απέφυγαν την εθνική μας ταπείνωση.
Πώς να συγκρίνουμε αυτή τη στάση της Ελλάδας σε σχέση με της Γαλλίας που αναγνώρισε τη γενοκτονία των Αρμενίων παρά τις έντονες αντιδράσεις των Τούρκων;
Να θυμίσουμε την απολογητική στάση της Ελλάδας που «τόλμησε» να ανεγείρει μνημείο της Γενοκτονίας των Ποντίων στη Θεσσαλονίκη;
Είναι βέβαιο ότι η συνεργασία των δύο λαών θα είναι προς όφελος και των δύο πλευρών. Επίσης είναι βέβαιο ότι η επίτευξη μόνιμου περιβάλλοντος Ειρήνης πρέπει είναι διαρκής στόχος μας. Για να επιτευχθεί όμως Εθνική συμφιλίωση οφείλει η Τουρκία να συμφιλιωθεί πρώτα με την Ιστορία της, ακολουθώντας το παράδειγμα της Γερμανίας που αποκήρυξε το Ναζισμό και τα εγκλήματά του. Οφείλει επίσης να σταματήσει τις προκλήσεις και τα τελεσίγραφα τύπου «cazus beli». Και η Ελληνικές κυβερνήσεις πρέπει να αποτινάξουν την τακτική της υποχωρητικότητας και τη νοοτροπία του ραγιαδισμού, ακολουθώντας πάγιες, διαχρονικές πολιτικές που θα επανακτίσουν σε βάθος χρόνου την εθνική μας αξιοπρέπεια και θα κερδίσουν το διεθνή σεβασμό των θέσεων μας.
Το μυστικό για να εξαναγκάσουμε όλοι εμείς, ο απλός λαός την εκάστοτε Κυβέρνηση να υιοθετήσει τέτοιες πολιτικές, είτε Έλληνες είτε Τούρκοι, βρίσκεται στο «πολιτικό κόστος» που θα έχει κάθε αντίθετη πολιτική επιλογή αυτών των Κυβερνήσεων. Το μυστικό είναι να μας βρουν σύσσωμους ενάντια τους.
Και αυτό δεν είναι μονάχα δικαίωμα μας.
Είναι χρέος του κάθε ενός ενεργού πολίτη. Γιατί ο «ενεργός πολίτης» είναι ο μόνος στον οποίο μπορούμε να ελπίζουμε και να εμπιστευόμαστε.
Λάζαρος Κουμπουλίδης
Έφορος Δημοσίων Σχέσεων
Ευξείνου Λέσχης Βέροιας