Γεώργιος Ανδρεάδης
Ποντιακή Γενοκτονία - Στάση Μ. Δυνάμεων και Ελλάδος
Με την λήξη της Ελληνοτουρκικής σύρραξης του 1919 με 1922, υπεγράφη στην Ελβετία, στις 24 Ιουλίου του 1923, η γνωστή Συνθήκη της Λοζάννης, για την Ανταλλαγή των Πληθυσμών, ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Την συνθήκη αυτή υπέγραψαν, οι αντιπρόσωποι της Ελλάδας, της Κεμαλικής Τουρκίας, της Ρουμανίας, της Γιουγκοσλαβίας, της Αγγλίας, της Ιταλίας και της Ιαπωνίας. Στόχο είχε αυτή η νέα Συνθήκη ν’ αντικαταστήσει, μ’ ένα νέο διπλωματικό έγγραφο, την παλαιότερη Συνθήκη των Σεβρών της 10 Αυγούστου του 1920, που είχε συμφωνηθεί με τον Σουλτάνο, χωρίς ποτέ να έχει εφαρμοσθεί.
Με την νέα αυτή Συνθήκη, παραχωρήθηκαν στην Τουρκία, η Ανατολική Θράκη, η Κωνσταντινούπολη, η Ίμβρος και η Τένεδος, ενώ οι στρατιωτικές δυνάμεις αποσύρθηκαν από τα στενά και έγινε ανακατανομή του Οθωμανικού Χρέους.
Στην Τουρκία επετράπη η απεριόριστη δημιουργία στρατιωτικών δυνάμεων. Ιδιαίτερα δόθηκε τέλος στον ιταλοτουρκικό πόλεμο, με την ρύθμιση, της συνθήκης του Ουσί.
Με αυτή μου την εισαγωγή, θέλησα να δώσω μια ξεκάθαρη εικόνα, μέσα σε ποια πλαίσια και με την συμμετοχή ποιών εγγυητριών χωρών, συμφωνήθηκαν οι όροι και τα περιεχόμενα αυτής της περιβόητης συνθήκης, που ξερίζωσε τους δικούς μας προγόνους, από τον χώρο της Μικράς Ασίας και την οποία κατά κόρο παραβιάζει ένα από τα συμβληθέντα μέλη, δηλαδή η Τουρκία. Ακούσαμε ποτέ να καλούνται από Ελληνικής πλευράς, όλοι αυτοί, που στις 24 Ιουλίου του 1923 υπέγραψαν την Συνθήκη αυτή, να κρίνουν τις καταγγελίες της Ελλάδας, για τα πογκρόμ και τα Σεπτεμβριανά του 1956, στην Πόλη, για τις διώξεις του Πατριαρχείου και στα εμπόδια λειτουργίας του, στα γεγονότα στην Ίμβρο και την Τένεδο, και τις χίλιες δυο παραβιάσεις της γείτονος Τουρκίας, στην θάλασσα και στον εναέριο χώρο της πατρίδας μας Ελλάδας;
Αλλά και εάν τους καλούσε η Ελλάδα όλους εκείνους, που συνυπέγραψαν την Συνθήκη αυτή, είμαι βέβαιος, ότι τουλάχιστον η Ιαπωνία, η Ρουμανία και η Γιουγκοσλαβία, ούτε καν θα θυμόντουσαν, για ποιο θέμα καλούνται να συζητήσουν.
Εμάς σήμερα εδώ θα μας απασχολήσει η συμμετοχή και η στάση της Αγγλίας, της Ιταλίας, της σημερινής Τουρκικής Δημοκρατίας, και της Ελλάδας. Άνκαι δεν συνυπέγραψαν η Ρωσία και οι Ηνωμ. Πολιτείες της Αμερικής, αλλ’ ούτε και η Γαλλική Δημοκρατία, την Συνθήκη εκείνη, η ανάμειξη τους τότε, και μετά, μέχρι σήμερα, είναι τόσο καθοριστική, στα όσα συνέβησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν, ή μέλλει ακόμη να συμβούν, που δεν μας επιτρέπει να τους παραλείψουμε στην ανάλυση ευθύνης τους, για όσα βιώσαμε, βιώνουμε και θα βιώσουμε, από την Συνθήκη αυτή, που μας κληροδότησαν, για να μη πω, ότι μας επέβαλλαν.
Πρόσφατα στα συμβαίνοντα έχει πλέον ανάμειξη και η Ευρωπαϊκή Ένωση, διότι με την υπογραφή τους, όλοι οι συμμετέχοντες σ’ αυτήν, άρα και η Ελλάδα, υποχρεούνται να αποδέχονται όσα νεωτεριστικά και φιλοπροοδευτικά ψηφίσματα εξέδοκε και συνεχίζει να εκδίδει, στην προσπάθεια της να πραγματοποιηθεί το όραμα μιας ενοποιημένης, ισόνομης και πλουραλιστικής, δημοκρατικής και ανθρωπιστικής Πολιτείας. Για την δική της επιρροή στα σημερινά μας προβλήματα θα επανέλθω.
Οι νικητές του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, σύμμαχοι και φίλοι εντολείς της Βενιζελικής Ελλάδας, συγκάλεσαν Συνδιάσκεψη Ειρήνης στο Παρίσι, με προεδρεύοντα τον τότε Πρόεδρο της Αμερικής, Γούντροου Γουίλσον. Αυτοί απεφάσισαν την κατάργηση του βάρβαρου συστήματος διοίκησης της Σουλτανικής Τουρκίας και την δημιουργία ανεξαρτήτων κρατών, στον χώρο της Μικράς Ασίας, από τους λαούς, που από την αρχαιότητα κατοικούν τους χώρους εκείνους. Ένα από τα προβλεπόμενα κράτη ήταν και η Δημοκρατία του Ανεξαρτήτου Πόντου. Μάλιστα ο αμερικανός Πρόεδρος εξουσιοδοτήθηκε εν λευκώ και χάραξε επί χάρτου, τα σύνορα αυτών των νέων κρατών. Οι χάρτες που κοσμούν γραφεία Ποντίων και συλλόγους μας, φέρουν την χάραξη αυτή.
Ταυτόχρονα και ήδη από τα μέσα του 1800, με άδεια του Σουλτάνου και έναντι ανταλλαγμάτων, άρχισε μια συστηματική ίδρυση εκπαιδευτικών αμερικανικών ιδρυμάτων, στην περιοχή του Πόντου, της Καππαδοκίας και ιδίως στις ανατολικές επαρχίες, που είχαν αμιγείς αρμενικούς πληθυσμούς. Σε μια χώρα, όπου το κράτος δεν παραχωρούσε γρόσι για την εκπαίδευση του λαού του, τα σχολεία αυτά έγιναν προσιτά σε Έλληνες, Αρμενίους, αλλά και εύπορους Τούρκους, για να στείλουν τα παιδιά τους εκεί, για ν’ αποκτήσουν υψηλού επιπέδου μόρφωση. Τα ιδρύματα αυτά είχαν ισχυρή οικονομική στήριξη της αμερικανικής κυβέρνησης, αλλά και ανεξάρτητη διαχείριση και διοίκηση από χριστιανικούς κύκλους της Ευαγγελικής Εκκλησίας και όλων των εκδοχών της, όπως κουακέρους, προτεστάντες, λουθηρανούς κτλ. Στόχος η παροχή ανώτερης παιδείας και ταυτόχρονα προσηλυτισμός προς την Ευαγγελική Εκκλησία κυρίως των Αρμενίων, των Ελλήνων, των Τούρκων μη εξαιρουμένων. Όσον αφορά την ελληνική πλευρά πέτυχαν στον στόχο τους και ιδρύθηκε η Ευαγγελική Εκκλησία στην περιοχή των Κοτυώρων και του Σεμέν. Αυτό έγινε λόγω και της κακής συγκυρίας ενός αγροίκου στην συμπεριφορά ορθοδόξου δεσπότη και στην επιτυχή αποστολή μειλίχιων ευαγγελικών ιεραποστόλων.
Την Πολιτική της θρησκευτικής επέλασης στην Μικρά Ασία, μιμήθηκε και η Γαλλία, με την ίδρυση γαλλικών σχολείων και σχολών καλογραιών για τα κορίτσια του χώρου. Για να αναφέρω την ύπαρξη Γαλλικής Σχολής στην Τραπεζούντα, στην Αμάσεια, το κτίριο της οποίας μετατράπηκε σε δικαστήριο Ανεξαρτησίας, όπου δικάστηκαν το 1921 και κρεμάστηκαν οι τότε συλληφθέντες Έλληνες. Τέτοιες σχολές φύτρωσαν σε όλη την επικράτεια. Καθαρή προσπάθεια προσεταιρισμού ορθοδόξων πολιτών, για την θρησκευτική κατάκτηση της Μικράς Ασίας.
Η Ιταλία μόνιμο πονοκέφαλο είχε την καθιέρωση της κυριαρχίας της στα Δωδεκάνησα και την απέναντι χώρα της Ιωνίας. Η ιταλική προσπάθεια προηγήθηκε χρονικώς, όλων των άλλων, πάλι στον θρησκευτικό τομέα και αυτό έγινε με την αμέριστη συμπαράσταση του Βατικανού.
Κατάφερε πολλά χρόνια πριν από την αρχή του Εικοστού Αιώνα, να δημιουργήσει στον χώρο της Ιωνίας και κυρίως στην Σμύρνη, ισχυρό πυρήνα της Εκκλησίας των Ουνιτών. Ως γνωστόν οι Ουνίτες, αποκαλούμενοι και Μαρονίτες, έχουν ιερείς ντυμένους κατά το ορθόδοξο σχήμα και παρόμοιο τυπικό λειτουργίας, αλλά αναγνωρίζουν τον Πάπα Ρώμης, ως την κεφαλή της Εκκλησίας. Στο σύμβολο Πίστεως, αναφέρουν, όπως και οι Καθολικοί, για το Άγιο Πνεύμα, το εκ του Πατρός και εκ του Υιού εκπορευόμενον... Με αυτή την εκκλησία, με τα εκπαιδευτικά τους ιδρύματα, στόχο είχαν να διεισδύσουν στον κύκλο των ορθοδόξων ελλήνων και να προσεταιρισθούν πιστούς. Μπορούμε να πούμε, ότι η προσπάθεια τους δεν απέτυχε, γιατί το ποίμνιο τους ισχυροποιήθηκε, παρ’ όλο ότι οι υπόλοιποι ορθόδοξοι Έλληνες προσπαθούσαν να τους απομονώσουν. Η κοινότητα όμως ζει και βασιλεύει στην Σμύρνη ισχυρή και σήμερα ακόμη εκεί, χωρίς οι διωγμοί και οι πυρκαγιές να αγγίξουν τις συνοικίες τους το 1920 και χωρίς να βλάψουν τις περιουσίες τους. Τουναντίον τις αύξησαν διεκδικώντας και τις περιουσίες πρώην συγγενών τους, που σαν ορθόδοξοι έφυγαν στην Ελλάδα, ή δολοφονήθηκαν στα έκτροπα της Σμύρνης. Απέκτησαν και δικαίωμα χρήσης ιστορικών μνημείων, για θείες λειτουργίες, όπως στον τάφο της Παναγίας στην Έφεσο, άνκαι η παράδοση μας λέει, ότι η Παναγία πέθανε και ετάφη στα Ιεροσόλυμα.
Σήμερα λειτουργούν οι καθολικοί ιερείς στα μνημεία αυτά και πολύ συχνά και ο ίδιος ο Πάπας. Απαγορεύεται όμως σε οποιονδήποτε Έλληνα ιερέα να λειτουργήσει πάνω στα ερείπια των Μονών και των Εκκλησιών του Πόντου.
Η συμμετοχή της Ρωσίας στην περιπέτεια του Ελληνισμού στον Πόντο και την Μικρά Ασία, ήταν διττά τραγική και με ολέθρια αποτελέσματα. Η Ρωσία υπήρξε επί αιώνες ο θανάσιμος εχθρός της Οθωμανικής Τουρκίας. Οι αναμεταξύ τους πόλεμοι συχνοί και αιματηροί, στον Καύκασο, στην Μαύρη Θάλασσα, στην Μολδοβλαχία. Αποτέλεσμα αυτής της εχθρικής σχέσης ανάμεσα στις δυο χώρες, ήταν η καθιέρωση στο υποσυνείδητο κάθε τούρκου, ότι η Ρωσία είναι ο μόνιμος εχθρός τους, αλλά και ταυτόχρονα στην συνείδηση των Χριστιανών, ότι το ξανθό γένος θα αναστήσει το Έθνος των Ρωμιών. Αποτέλεσμα, ότι στο υποσυνείδητο ιδιαίτερα των Ποντίων, που ζούσαν στο μέτωπο αυτής της αντιπαλότητας, είχε καθιερωθεί ο φυσικός και αυτονόητος φιλορωσισμός τους. Και είναι η αποδεδειγμένη μοίρα κάθε μειονότητας να είναι με το μέρος του εχθρού της χώρας, μέσα στην οποία η ίδια ζει. Ανά τους αιώνες και σε κάθε ρωσοτουρκική σύρραξη, πολλοί Πόντιοι εκτίθονταν με τα φιλορωσικά τους συναισθήματα και στην οπισθοχώρηση του ρωσικού στρατού, αναγκάζονταν να ακολουθήσουν, για να μη χάσουν την ζωή τους. Ο Καύκασος, η Γεωργία, και γενικά η Νότια Ρωσία γέμιζε ανά τους αιώνες, με φυγάδες Ποντίους. Αποτέλεσμα η αφαίμαξη του Πόντου από το Ποντιακό στοιχείο και ακούσαμε πριν μερικά χρόνια τον ελληνικής καταγωγής δήμαρχο Ποπώφ της Μόσχας να λέει, ότι κάθε τρίτος Ρώσος έχει στις φλέβες του ελληνικό αίμα.
Τον Φεβρουάριο του 1916 η τσαρική Ρωσία κηρύσσει τον Πόλεμο στην Τουρκία. Με δυο στρατιές, η μια από το Βατούμ προς την Τραπεζούντα παραλιακά και η άλλη από το Σαρίκαμις του Καρς προς Ερζερούμ και Αργυρούπολη, καταλαμβάνει ολάκερο τον ανατολικό Πόντο μέχρι τον ποταμό Χαρσίτ, πέντε χιλιόμετρα ανατολικά της Τρίπολης και καθηλώνεται εκεί.
Έχοντας την εντολή της Συνδιάσκεψης Ειρήνης των Παρισίων, την ρωσική κατοχή του ημίσεος του Πόντου, αλλά και την παρότρυνση της Βενιζελικής Ελλάδας, οι Πόντιοι της Διασποράς στην Νότια Ρωσία και την Γεωργία, ιδρύουν με έδρα το Βατούμ, την Βουλή του Ανεξαρτήτου Πόντου.
Και έρχεται η ιστορική επανάσταση των Μπολσεβίκων, υποσχόμενη την καθιέρωση νέας κοινωνικής ισότητας των λαών, πείθει τον ρωσικό λαό και όχι μόνον αυτόν και καθιερώνει την εξουσία της στην ρωσική επικράτεια. Την ίδια στιγμή, μια άλλη επανάσταση βρίσκεται εν εξελίξει, από το 1919 στον Πόντο, με επικεφαλής τον Μουσταφά Κεμάλ. Κηρύσσει την επανάσταση και την ανατροπή του Σουλτάνου, για μια ανεξάρτητη Τουρκία. Ο τσαρικός ρωσικός στρατός κατοχής διαλύεται και αποχωρεί κακήν κακώς το 1919 στην πατρίδα του και το πρόγραμμα των Νεοτούρκων, των οποίων την ηγεσία ανέλαβε ο Μουσταφά Κεμάλ, απλώνει τους διωγμούς των Ποντίων και στον ανατολικό Πόντο, όπως είχαν κάνει και οι παρακρατικοί του Σουλτάνου, από το 1916 και μετά, μέχρι το 1919 ολοκληρωτικά στον δυτικό Πόντον, τον οποίον και ρήμαξαν. Οι δολοφονίες, οι αγχόνες και οι εξορίες στόχο είχαν την εξόντωση του χριστιανικού πληθυσμού και τον αφανισμό του. Τελικός στόχος, να μη δικαιολογείται πληθυσμιακά η ίδρυση Ανεξάρτητου Ποντιακού Κράτους. Διορατικός ο Μουσταφά Κεμάλ, ότι ενδεχομένως η Τουρκία να κληθεί να απολογηθεί για όλα αυτά τα εγκλήματα, έστησε τα λεγόμενα Ιστικλάλ Μαχκεμεσί (Δικαστήρια Ανεξαρτησίας) και δίκασε όσους βρήκε και έπιασε, σε βαριές ποινές άλλα και σε θάνατο δι’ αγχόνης, για να προσδώσει νομιμοφάνεια στο έγκλημα, που είχε ήδη συντελεσθεί. Το Κεμαλικό Κίνημα δεν επρόκειτο να κυριαρχήσει και να γίνει αποδεχτό από την συντριπτική πλειοψηφία του τουρκικού λαού, που πίστεψε σε μια ανεξάρτητη Τουρκία, μακριά από τους ξένους, εάν δεν υπήρχε η συνδρομή των Μπολσεβίκων. Ο Λένιν είδε στο πρόσωπο του Μουσταφά Κεμάλ, έναν μελλοντικό σύντροφο. Δεδηλωμένος άθεος, μεταρρυθμιστής, προοδευτικός, καθιερωμένος στην λαϊκή συνείδηση μεγάλου μέρους του τουρκικού λαού. Του παραδίδει την επαρχία του Καρς μαζί με το Θησαυροφυλάκιο της επαρχίας, του δίδει οικονομική ενίσχυση και όπλα για την επίτευξη της επανάστασης του. Οι Καρσλήδες φεύγουν κακήν κακώς, από το 1919 και φτάνουν πρώτοι στην Καραντίνα της Καλαμαριάς το 1919.
Γιατί έπραξε αυτή την φιλοκεμαλική ενέργεια ο Λένιν;
Ο Βενιζέλος, που κατόρθωσε, με την βοήθεια των συμμάχων, Άγγλων και Γάλλων να διπλασιάσει την Ελλάδα το 1912, κλήθηκε από αυτούς, να εξοφλήσει την υποχρέωση του, με δυο γραμμάτια:
α) Ν’ αποστείλει η Ελλάδα στρατό στην Ρωσία, για να εμπλακεί στην επανάσταση ενάντια στους Μπολσεβίκους.
β) Με εντολή των συμμάχων κατέβασε ελληνικό στρατό στην Σμύρνη και την Ιωνία, προκειμένου αυτοί να εκμαιεύσουν απαιτήσεις τους εκβιαστικά από τον Σουλτάνον.
Οι Τούρκοι κατηγορούν το αντάρτικο στον Πόντο, ότι προχώρησε σε πράξεις Γενοκτονίας εις βάρος των τούρκων χωρικών. Ουδέν ψευδέστερον. Στον Πόντο δεν υπήρξε οργανωμένο στρατιωτικά αντάρτικο. Οι στρατευόμενοι έλληνες στον τουρκικό στρατό, δεν έφεραν όπλα, αλλά τους ενέτασσαν στα Αμελέ Ταμπουρού, να σπάζουν πέτρες και να κτίζουν ορεινούς στρατιωτικούς δρόμους. Το ψύχος, η κακή διατροφή και η κακή συμπεριφορά τους κατέστησε κατ’ ανάγκη κατσάκ δηλαδή φυγάδες. Οι φυγάδες πλησίαζαν τις ορεινές περιοχές των χωριών τους, για να βρίσκουν τροφή και προέβαιναν σε επιδρομές, με σκοπό να επιζήσουν. Δεν είχαν μεγάλη συμμετοχή κατά ομάδες, αλλά κάθε ομάδα είχε και το δικό της αρχηγό, χωρίς καμιά στρατιωτική εκπαίδευση και προ πάντων καμία συνεργασία μαζική αναμεταξύ τους.
Αυτό γνωρίζοντας η Βουλή του Πόντου έστειλε πολλές επιτροπές στην Αθήνα, που επίμονα ζητούσαν, την αποστολή ελλήνων αξιωματικών, να οργανώσουν και να εκπαιδεύσουν το ποντιακό αντάρτικο, κατά το πρότυπο του Μακεδονικού αγώνα. Έλεγαν του Βενιζέλου, ότι στην Νότια Ρωσία και την Γεωργία υπάρχει πλήθος πρόθυμων εθελοντών, για να οργανωθούν σε ταξιαρχίες, αλλά πρέπει να έλθουν αξιωματικοί, για να τους οργανώσουν και να τους εκπαιδεύσουν. Ο Βενιζέλος ουδέν ηρνήθη, αλλά και ουδέν έπραξε, διότι δεν είχε την συγκατάθεση των εντολοδόχων του. Οι Πόντιοι πίστεψαν στον Βενιζέλο, όσο καμιά άλλη γωνιά του Ελληνισμού. Πίστεψαν στην Ελλάδα των πέντε θαλασσών και των δυο Ηπείρων, που είχε ο Βενιζέλος υποσχεθεί στον ελληνικό λαό. Και διέσχισαν κακήν κακώς τις θάλασσες αυτές και περπάτησαν τις δυο Ηπείρους, για να φτάσουν εδώ στην Ελλάδα, όσοι έφτασαν και να επιβιώσουν, ζώντας όλες τις περιπέτειες της νεώτερης Ελλάδας. Και οι Πόντιοι πίστεψαν, ότι υπαίτιοι ήσαν οι βασιλικοί και οι βασιλικοί κατηγορούσαν τους βενιζελικούς και η μπάλα στις δεκαετίες που μεσολάβησαν, στα πόδια και των δυο παρατάξεων, υπήρξαν οι πρόσφυγες από την Ανατολή, αλλά όλως ιδιαίτερα οι Πόντιοι. Και την μπάλα αυτή δεν έπαψαν να την παίζουν μέχρι και τις ημέρες μας.
Οι σύμμαχοι της Ελλάδας Άγγλοι, Γάλλοι, αλλά και οι Αμερικανοί, βλέποντας τον κίνδυνο να πέσει στα χέρια της Κομμουνιστικής Ρωσίας η Τουρκία, εγκαταλείπουν τον Ελληνισμό στην τύχη του και προστρέχουν να αγκαλιάσουν αυτοί τον Μουσταφά Κεμάλ.
Δεν ξέρω αν αυτή η αλλαγή ήταν η αιτία, που πρέπει να ομολογηθεί, ότι η Κομμουνιστική Ρωσία δέχτηκε μετά, τα κύματα των προσφύγων από τον Πόντο, φιλικά και έτσι δημιουργήθηκαν, οι μεγάλες ελληνικές κοινότητες στην Νότια Ρωσία και στην Γεωργία. Από εκεί υπήρχε συνεχής ροή προσφύγων στην Ελλάδα, αλλά και πολλοί παρέμειναν μόνιμα εκεί. Από τους τελευταίους είναι τα κύματα, που ήρθαν στην Ελλάδα, μετά την κατάρρευση του Κομμουνιστικού Καθεστώτος.
Τι κάμει η σημερινή Πολιτική Ηγεσία μας στο θέμα του εγκλήματος της Ποντιακής Γενοκτονίας; Τί κάμει στα ελληνοτουρκικά;
Αγαπητοί Συμπατριώτες,
Στο αίτημα μας για την αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας έχουμε τα παρακάτω, εκ μέρους μας κωλύματα, τα οποία ενδεχομένως να μην τα έχει αντιληφθεί η τουρκική πλευρά ακόμη.
1. Κάθε κράτος έχει κάποια συνέχεια. Εμείς ζητούμε αναγνώριση της Γενοκτονίας, και καταγγέλλουμε τον Μουσταφά Κεμάλ, ως αυτουργό αυτού του εγκλήματος, ξεχνώντας, ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπέγραψε, στις αρχές του 1930, σύμφωνο Φιλίας και Ειρήνης με την Τουρκία και πρότεινε αυτόν, που εμείς τώρα θέλουμε να καταγγείλουμε, τον Μουσταφά Κεμάλ, για το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. Όποιος το φέρει στην επικαιρότητα το γεγονός αυτό, θα μας πάρουν όλοι για αλλοπρόσαλλους.
2. Επιμένουμε στην εφαρμογή της Συνθήκης της Λοζάννης, για τους Μουσουλμάνους, να αναγνωρίζονται μόνον ως Μουσουλμανική Μειονότητα και όχι ως τουρκική, ξεχνώντας, ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αποδεχτήκαμε να εφαρμόζουμε το ατομικό δικαίωμα κάθε πολίτη της χώρας μας, στον αυτοπροσδιορισμό του. Δηλαδή μήπως δεχτήκαμε την αρχή αυτή μόνον για τους Έλληνες χριστιανούς πολίτες της χώρας μας; Και τί θα πούμε, όταν με το καλό κάποτε, αυτό το δικαίωμα αυτοκαθορισμού των, το επικαλεσθούν οι αδελφοί μας Ποντιόφωνοι Μουσουλμάνοι της Μαύρης Θάλασσας; Θα τους το αρνηθούμε;
3. Η Τουρκία λέει, ότι σέβεται και διατηρεί το ορθόδοξο Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης, σύμφωνα με την Συνθήκη της Λοζάννης, αλλά διατηρεί την Σχολή της Χάλκης κλειστή, για ν’ αποκτήσει το Πατριαρχείο από πού διαδοχή κληρικών, όταν αυτοί πρέπει να είναι τούρκοι πολίτες και όχι εισαγόμενοι έξωθεν; Ποιόν κοροϊδεύουν, με την ανατολίτικη πονηριά τους, οδηγώντας τα υπολείμματα των Σεπτεμβριανών πογκρόμ στον θάνατο και την εξαφάνιση. Αυτοί αυτά πράττουν, το ερώτημα είναι εμείς τί κάνουμε;
Στην πρόταση και ψήφιση υπό της κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου του σχετικού Νόμου, είχα πει σε παράγοντα του Ποντιακού οργανωμένου χώρου, ότι ο νόμος εκείνος ήταν καθαρά ψηφοθηρικός. Είναι ο Νόμος ο ίδιος μέχρι τώρα, που ισχύει και φέρει τον τίτλο ΝΟΜΟΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ. Δεν είχαμε ανάγκη νόμου για να δικαιούμεθα να κλαίμε νεκρούς. Εμείς ζητούσαμε και πρέπει να επιμένουμε να ζητάμε από την Ελληνική Πολιτεία ΝΟΜΟ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ ΤΗΣ ΠΟΝΤΙΑΚΗΣ ΓΕΝΟΚΟΤΟΝΙΑΣ. Και αυτό το έπραξε μόνον μέχρι στιγμής, η βουλή της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Να υπενθυμίσω στα όργανα της ΠΟΕ και σε όλους τους συμπατριώτες, ότι η υποδοχή από τους γηγενείς Έλληνες στους ταλαιπωρημένους προγόνους μας, δεν ήταν η πρέπουσα. Δεν είμαι εγώ αυτός, που πρότεινα να φορέσουν όλοι οι πρόσφυγες κίτρινο περιβραχιόνιο, για να τους βλέπουν οι ντόπιοι και να τους αποφεύγουν. Το είπε και το έγραψε ο Καρυωτάκης. Τα πράγματα βέβαια σήμερα δεν είναι τόσο τραγικά, αλλά έρχεται και η μαρτυρία του μακαρίτη Παναγιώτη Κανελόπουλου, που ομολόγησε λέγοντας: Δεν υπήρξε συμπάθεια, ούτε καν συμπόνια. Τουναντίον υπήρξε σαφής απέχθεια και αντιπάθεια. Το ενθυμούμαι και εντρέπομαι.
Αγαπητοί ηγέτες της ΠΟΕ και εν γένει του Οργανωμένου Ποντιακού Χώρου, μη εμπιστεύεστε την Ιερή Υπόθεση των Νεκρών μας, σε χέρια διαχειριστών του ελληνικού κράτους, αδιάφορα σε όποια παράταξη και εάν ανήκουν. Δεν πρόκειται να κάμουν τίποτε, διότι αυτοί έχουν μεγάλα σχέδια, δια του εμπορίου, να λύσουν όλες τις διαφορές και να επέλθει η συμφιλίωση, με την γείτονα Τουρκία, μέσα από οποιοδήποτε συμβιβασμό. Η στάση μας τους ενοχλεί και τους εμποδίζει στην πορεία, που αυτοί πιστεύουν. Μας ανέχονται και διασκεδάζουν τις προσδοκίες και επιθυμίες μας, εξ αιτίας της ψήφου που διαθέτουμε. Εξάλλου οι κρατούντες στην Ελληνική Πολιτεία είναι οι άμεσοι απόγονοι των καταπατητών της Ανταλλαξίμου Περιουσίας. Μη ξεχνούμε, ότι μόνον από την Κρήτη έφυγαν πέραν των 150.000 μουσουλμάνων, κυρίως κτηματιών και τσιφλικάδων και η Κρήτη δέχτηκε μόνον δέκα χιλιάδες πρόσφυγες Χριστιανούς, από την Ανατολή. Τί απέγινε η περιουσία αυτών που απεχώρησαν; Τότε το ερώτημα είναι τί πρέπει να γίνει; Να προχωρήσουμε όλοι μαζί, με επικεφαλής την ΠΟΕ και ν’ αφαιρέσουμε την υπόθεση, από την διαχείριση του Ελληνικού Κράτους, ελλείψει εμπιστοσύνης. Η πρόταση για αναγνώριση της Γενοκτονίας πρέπει να προχωρήσει από εμάς, παρακάμπτοντας ακόμη και την Ελληνική Κυβέρνηση. Τί θα είχατε κάμει, εάν σε μια δίκη ενώπιον του δικαστηρίου, αισθανόσασταν, ή αντιλαμβανόσασταν, ότι ο δικηγόρος σας, πουλάει την υπόθεση σας, με στόχο να την θάψει και να την χάσει; Θα τον είχατε απολύσει. Μόνοι μας, υπάρχει η ελπίδα κάτι να γίνει. Πιστέψτε με, ότι η οποιαδήποτε Ελληνική Κυβέρνηση, κατά βάθος θα θέλει, όχι να προωθήσει με σθένος την υπόθεση μας, αλλά θα την παρακάμπτει, γιατί ενοχλεί στον προγραμματισμό της εξωτερικής της πολιτικής, αλλά και ενοχλεί τις εντολές των εντολέων, που επιβάλουν στην χώρα μας, τις επιθυμητές γι’ αυτούς λύσεις και διαδρομές. Προεξέχει πάντοτε και μοναδικά το ίδιο εαυτών συμφέρον. Εάν οι Διεθνείς Οργανισμοί δέχονται αιτήματα μόνο από κρατικές εξουσίες, ας αναζητήσουμε άλλη χώρα στον κόσμο, εκτός της Ελλάδος, ν’ αναλάβει και να υιοθετήσει το αίτημα μας ενώπιον του ΟΗΕ και της Ευρ. Ένωσης. Και ο Παμούκ δεν πήρε το βραβείο Νόμπελ, με πρόταση υποψηφιότητας του, από την πατρίδα του Τουρκία. Άλλοι τον πρότειναν. Να υπενθυμίσω την αξιοπρεπή ελληνική στάση του Νίκου Καζαντζάκη, όταν πολλοί κύκλοι τον πρότειναν, για το βραβείο Νόμπελ στην Λογοτεχνία, την δεκαετία του 1950. Η μετεμφυλιωτική Ελλάδα, αλλά και η εκκλησία αρνήθηκε την στήριξη της υποψηφιότητας του και η Ελληνική τότε Κυβέρνηση αρνήθηκε να θέσει την υποψηφιότητα του Νίκου Καζαντζάκη, για το βραβείο Νόμπελ. Την υποψηφιότητα Καζαντζάκη ζήτησε να στηρίξει η Γαλλική Κυβέρνηση, αλλά με ευγένεια και περισσή υπερηφάνεια αρνήθηκε την πρόταση ο λαμπρός μας συγγραφέας, τονίζοντας, ότι πατρίς του είναι η Ελλάς. Κάθε άλλη προσπάθεια μας, στηριζόμενη στο κράτος των Αθηνών, είναι ματαιότης ματαιοτήτων και τα πάντα ματαιότης. Και αυτό ισχύει απόλυτα, είτε στην Κυβέρνηση είναι η δεξιά, το Κέντρο, ή η αριστερά, αλλά ακόμη και τα οποιαδήποτε παρακλάδια τους. Η Ελλάδα είναι ένα γωνιακό, απόλυτα ελεγχόμενο μαγαζί. Ο Ελληνικός λαός, ας ψηφίζει ό,τι θέλει. Ελεγκταί του χώρου παραμένουν πάντοτε οι ίδιοι.
Για να μη υπάρξει παρεξήγηση κομματικής τυχόν τοποθέτησης μου, σας δηλώνω, ότι γεννήθηκα και μεγάλωσα μέσα σε άκρα βενιζελικό οικογενειακό περιβάλλον. Τα όσα από έφηβος προσωπικά έκρινα, ενοχλούσαν και τον πατέρα μου ακόμη, που ήταν ψυχή τε και σώματι πιστός στον Βενιζέλο. Του έλεγα και το επαναλαμβάνω και σ’ εσάς, ποιος ηγέτης ξεκινά πορεία προς Άγκυρα και δεν κάμει χρήση του μεγάλου δυναμικού των Ελλήνων, που ζούσαν πίσω από τα νώτα του τουρκικού στρατού; Όχι μόνο χιλιάδες Ελλήνων ζούσαν στα μετόπισθεν, αλλά και οι επιτροπές τους εναγωνίως ζητούσαν από τον Βενιζέλο, να στείλει Έλληνες αξιωματικούς, για να τους οργανώσει στρατιωτικά. Ποιος δεν θα κινητοποιούσε την πολυάριθμη νεολαία Ελλήνων εθελοντών, από τον Καύκασο, την Γεωργία και την Νότια Ρωσία, να προσέλθουν, για ν’ αγωνισθούν υπέρ Ελευθερίας του τόπου καταγωγής τους;
Με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο η δημόσια προειδοποίηση του καθηγητή Καρολίδη, προς τον Βενιζέλο, το 1911. Είπε ο καθηγητής Καρολίδης: Περαιτέρω προστριβή με την Τουρκία θα σημάνει την καταστροφή του Μικρασιατικού Ελληνισμού. Ιστορικά ο Βενιζέλος πρέπει να πιστωθεί, με τον διπλασιασμό της σημερινής Ελλάδας, αλλά πρέπει και να χρεωθεί την μικρασιατική καταστροφή. Ο Βενιζέλος κατέβασε στρατό στην Σμύρνη, κατ’ εντολή των πατρώνων του Γάλλων και Εγγλέζων. Ο Βενιζέλος ενέπλεξε ελληνικό στράτευμα στην διαμάχη Τσαρικών και Μπολσεβίκων, πάλι κατ’ εντολή των εντολοδόχων του. Και όταν τα συμφέροντα των συμμάχων του άλλαξαν και έκλειναν υπέρ της νέας Τουρκίας, έμεινε αδρανής στο δράμα της Ανατολής. Όχι μόνον αδρανής, αλλά μέσα σε εμπόλεμη κατάσταση, δέχτηκε το αίτημα της Αντιπολίτευσης των Βασιλικών, που με το σύνθημα ΟΙΚΑΔΕ, ζητούσαν εκλογές, για να εγκαταλείψουν τα παιδιά τους την Μικρά Ασία και να γυρίσουν πίσω. Και έκαμε εκλογές, που ήξερε ότι θα τις χάσει, για ν’ αφήσει τους αντιπάλους του, νικητές των εκλογών, αλλά και κληρονόμους της μεγαλύτερης συμφοράς του Γένους μας. Και δικάστηκαν και εκτελέστηκαν οι έξ σαν υπεύθυνοι εκείνης της μεγάλης τραγωδίας. Και διχάστηκε ο ελληνικός λαός, μέχρι και τις ημέρες μας. Εάν η περιπέτεια στην οποία μας ενέπλεξε η Γαλλία και η Αγγλία, θα έβλαπτε τον λαό της Κρήτης, ή της Πελοποννήσου, αμφιβάλω εάν θα συνέπραττε ο Βενιζέλος, σ’ αυτήν την εκστρατεία, αλλ’ ούτε και οι Βασιλικοί θα την συνέχιζαν.
Δεν πρέπει ποτέ επίσης να ξεχνούμε την τύχη των ορφανών, που άφησε πίσω της η Γενοκτονία στον Πόντο. Με τρεις πραγματικές ιστορίες, έφερα στο φως της δημοσιότητας την περίπτωση της Ταμάμα, του μικρού Θόδωρου και της Τολίκας. Το σημαντικότερο γεγονός που θεωρώ είναι η κυκλοφορία των βιβλίων αυτών στην Τουρκία και τα όσα συνεχίζει ακόμη εκεί να προκαλεί. Υπολογίζεται, ότι περισσότερα από 100.000 ορφανά εξισλαμίσθηκαν και εκτουρκίσθηκαν. Την Ιστορία αυτών των παιδιών, την γνωρίζει μόνον ο Θεός! Ίσως να αγνοούμε, ότι τα Ηνωμένα Έθνη θεωρούν πράξη Γενοκτονίας την απόσπαση μικρών παιδιών μιας εθνοτικής ομάδας και την ενσωμάτωση τους σε άλλη εθνοτική ομάδα. Και ο πραγματικός αριθμός των ορφανών, που άφησαν οι 350.000 και πλέον νεκροί της Ποντιακής Γενοκτονίας, είναι πολύ μεγαλύτερος του συντηρητικού υπολογισμού που θέτουμε, αφού γνωρίζουμε, ότι οι πρόγονοι μας στον Πόντο, ήσαν πολύτεκνοι, με οικογένειες από πέντε, οκτώ και μέχρι δεκαπέντε παιδιά. Αλλά και με τον συντηρητικό αυτό υπολογισμό έχουμε δικαίωμα κατακραυγής, για 450.000 συνολικά θύματα της Γενοκτονίας εκείνης.
Συμπερασματικά κλείνω με την πρόταση μου, να πάρει ο Ποντιακός οργανωμένος χώρος, μ’ επικεφαλής την ΠΟΕ, την υπόθεση αποκλειστικά στα χέρια του και ας ασχολείται η Ελληνική Κυβέρνηση μόνη της, με τον Νόμο Δικαίωμα στην Μνήμη. Να προχωρήσει ο Ποντιακός λαός μας μόνος του, με την δική του ηγεσία, για την παγκόσμια αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας. Κάθε εναπόθεση ελπίδας, πίστης και βεβαιότητας, ότι θα προχωρήσουμε επιτυχώς, με οδηγό την οιαδήποτε Ελλαδική Κυβέρνηση είναι αυταπάτη, που θα μας οδηγήσει, σε δεύτερη περιπέτεια, την αποτυχία Αναγνώρισης της Ποντιακής τραγωδίας. Θα πέσουμε θύματα, για δεύτερη φορά, της πολιτικής του Πόντιου Πιλάτου, στα χέρια της οποιασδήποτε ελλαδικής κυβέρνησης.
Η επιστολή αυτή δημοσιεύθηκε στο www.euxintv.net στις 20 Απριλίου 2008.