Πέρασαν περίπου 90 χρόνια από την απαρχή της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού και 14 χρόνια της επίσημης αναγνώρισης από το Ελληνικό Κοινοβούλιο της 19ης Μαΐου σαν Ημέρα Μνήμης.
Σε όλο αυτό το διάστημα δόθηκαν αγώνες με μικρή ένταση στην αρχή με μεγαλύτερη στη συνέχεια για να αναγνωρισθεί η γενοκτονία και να φτάσουμε τελικά στο σήμερα, όπου σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος της Χώρας τάσσεται κατά των πολιτικών και στρατηγικών επιλογών, που προκάλεσαν τη γενοκτονία.
Η Διεθνής κοινότητα αναγνώρισε τη γενοκτονία των Εβραίων και των Αρμενίων, όμως η μεγάλη γενοκτονία των Ποντίων παραμένει διεθνώς άγνωστη.
H γενοκτονία είναι ένα διεθνές έγκλημα και αποτελεί τη συστηματική προσπάθεια εξόντωσης ενός λαού, που δεν αφορά μόνο τους νομικούς, αλλά αποτελεί ταυτόχρονα και ιστορικό γεγονός. Όσον αφορά τη γενοκτονία του Πόντου κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει την ιστορικότητά της.
Ωστόσο, η Τουρκία έχει καταφέρει να εξασφαλίσει για τον εαυτό της ένα ιδιότυπο διεθνές καθεστώς. Διαπράττει αδικήματα, που κανείς άλλος λαός και κανένα κράτος δε τολμά. Δεν υποχρεώθηκε ποτέ να λογοδοτήσει για τα εγκλήματα που διέπραξε και διαπράττει και δεν έχει αναγνωρίσει ποτέ τις ευθύνες της.
Κανένας Τούρκος πρόεδρος δε γονάτισε μπροστά σε ένα μνημείο του αρμενικού ολοκαυτώματος, όπως γονάτισε ο Βίλλυ Μπραντ μπροστά στο Άουσβιτς και έσκυψε το κεφάλι στο όνομα του γερμανικού λαού.
Η αποδοχή της γενοκτονίας από το τουρκικό κράτος αποτελεί ηθική υποχρέωση για τις διαδικασίες ευρωπαϊκής προσέγγισης της Τουρκίας, την οποία στηρίζουμε, υπό αυτές τις προϋποθέσεις.
Η καθολική αποδοχή της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας και του πολιτικού κόσμου, η αναγνώρισή της σε διεθνές επίπεδο και η αποδοχή της από πλευράς της Τουρκίας, αποτελεί πράξη δικαίωσης για τον Ελληνισμό. Μόνο με την αποδοχή μπορούμε να κάνουμε λόγο για ουσιαστική προσέγγιση των λαών και ενδυνάμωση της δημοκρατίας στη διεθνή κοινότητα. Άλλωστε, η αποδοχή αποτελεί πράξη λύτρωσης για τον τουρκικό λαό, και συνιστά το απαραίτητο βήμα για ένα καλύτερο μέλλον.
Ολόκληρος ο ελληνικός λαός όμως, έχει χρέος να θυμάται συμμετέχοντας ενεργά στις τελετές μνήμης που γίνονται σε όλη την Ελλάδα. Έχει χρέος απέναντι στα θύματα της Γενοκτονίας και απέναντι στις επερχόμενες γενιές.
Η Ελλάδα οφείλει να σταθεί με σεβασμό απέναντι στα χιλιάδες αθώα θύματα της γενοκτονίας και να προωθήσει τη διεθνή αναγνώρισή της.
Η ιστορία δε ξαναγράφεται αλλά ούτε και διαγράφεται. Στεκόμαστε πάνω της χωρίς φόβο, αλλά με θάρρος και σεβασμό όπως οφείλουμε, για να μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε το παρελθόν για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Άλλωστε, λαός χωρίς μνήμη είναι λαός χωρίς μέλλον.
Έφη Μαυροπούλου - Δικηγόρος, Μ.Β.Α,
Μέλος Δ.Σ. Ευξείνου Λέσχης Αθηνών
Πρώτο Θέμα 18/05/08
Σε όλο αυτό το διάστημα δόθηκαν αγώνες με μικρή ένταση στην αρχή με μεγαλύτερη στη συνέχεια για να αναγνωρισθεί η γενοκτονία και να φτάσουμε τελικά στο σήμερα, όπου σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος της Χώρας τάσσεται κατά των πολιτικών και στρατηγικών επιλογών, που προκάλεσαν τη γενοκτονία.
Η Διεθνής κοινότητα αναγνώρισε τη γενοκτονία των Εβραίων και των Αρμενίων, όμως η μεγάλη γενοκτονία των Ποντίων παραμένει διεθνώς άγνωστη.
H γενοκτονία είναι ένα διεθνές έγκλημα και αποτελεί τη συστηματική προσπάθεια εξόντωσης ενός λαού, που δεν αφορά μόνο τους νομικούς, αλλά αποτελεί ταυτόχρονα και ιστορικό γεγονός. Όσον αφορά τη γενοκτονία του Πόντου κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει την ιστορικότητά της.
Ωστόσο, η Τουρκία έχει καταφέρει να εξασφαλίσει για τον εαυτό της ένα ιδιότυπο διεθνές καθεστώς. Διαπράττει αδικήματα, που κανείς άλλος λαός και κανένα κράτος δε τολμά. Δεν υποχρεώθηκε ποτέ να λογοδοτήσει για τα εγκλήματα που διέπραξε και διαπράττει και δεν έχει αναγνωρίσει ποτέ τις ευθύνες της.
Κανένας Τούρκος πρόεδρος δε γονάτισε μπροστά σε ένα μνημείο του αρμενικού ολοκαυτώματος, όπως γονάτισε ο Βίλλυ Μπραντ μπροστά στο Άουσβιτς και έσκυψε το κεφάλι στο όνομα του γερμανικού λαού.
Η αποδοχή της γενοκτονίας από το τουρκικό κράτος αποτελεί ηθική υποχρέωση για τις διαδικασίες ευρωπαϊκής προσέγγισης της Τουρκίας, την οποία στηρίζουμε, υπό αυτές τις προϋποθέσεις.
Η καθολική αποδοχή της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας και του πολιτικού κόσμου, η αναγνώρισή της σε διεθνές επίπεδο και η αποδοχή της από πλευράς της Τουρκίας, αποτελεί πράξη δικαίωσης για τον Ελληνισμό. Μόνο με την αποδοχή μπορούμε να κάνουμε λόγο για ουσιαστική προσέγγιση των λαών και ενδυνάμωση της δημοκρατίας στη διεθνή κοινότητα. Άλλωστε, η αποδοχή αποτελεί πράξη λύτρωσης για τον τουρκικό λαό, και συνιστά το απαραίτητο βήμα για ένα καλύτερο μέλλον.
Ολόκληρος ο ελληνικός λαός όμως, έχει χρέος να θυμάται συμμετέχοντας ενεργά στις τελετές μνήμης που γίνονται σε όλη την Ελλάδα. Έχει χρέος απέναντι στα θύματα της Γενοκτονίας και απέναντι στις επερχόμενες γενιές.
Η Ελλάδα οφείλει να σταθεί με σεβασμό απέναντι στα χιλιάδες αθώα θύματα της γενοκτονίας και να προωθήσει τη διεθνή αναγνώρισή της.
Η ιστορία δε ξαναγράφεται αλλά ούτε και διαγράφεται. Στεκόμαστε πάνω της χωρίς φόβο, αλλά με θάρρος και σεβασμό όπως οφείλουμε, για να μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε το παρελθόν για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Άλλωστε, λαός χωρίς μνήμη είναι λαός χωρίς μέλλον.
Έφη Μαυροπούλου - Δικηγόρος, Μ.Β.Α,
Μέλος Δ.Σ. Ευξείνου Λέσχης Αθηνών
Πρώτο Θέμα 18/05/08