της Φωτεινής Κομνηνού
Στις 25.01.2009 η Ένωση Ποντίων Ζωγράφου έκοψε την πρωτοχρονιάτικη πίτα της.
Παρότι δεν έχω κάποια καταγωγή από τον Πόντο, ως μέλος της Ένωσης παραβρέθηκα στην απλή τελετή, η οποία με εντυπωσίασε. Αθηναία ούσα εντυπωσιάζομαι πάντοτε από αυτό που στην λαογραφία αποκαλούσαμε "αίσθημα του ανήκειν". Και ζηλεύω ενίοτε.
Οι Πόντιοι που παραβρέθηκαν, όχι απλώς ένιωθαν ότι ανήκαν κάπου, αλλά ξεδιπλώνοντας τις αναμνήσεις που είχε ο καθένας από τις χαμένες πατρίδες, ένιωσα να ξαναζωντανεύει μέσα στον μικρό εκείνο χώρο όλος ο Ελληνισμός του Πόντου.
Και αυτό γίνεται με κάθε κοινότητα που διατηρεί κάποιο σύλλογο στην Αθήνα, ή που ξαναμαζεύει τα καλοκαίρια στον φυσικό χώρο της τα μέλη της, που ζουν και εργάζονται στην πρωτεύουσα.
Πάντα με εντυπωσίαζαν και με συγκινούσαν οι εκδηλώσεις των κοινοτήτων. Γιατί μεγαλωμένη τέταρτη και πέμπτη γενιά στην Αθήνα ποτέ δεν είχα ανάλογη εμπειρία, και πάντα ένιωθα ένα κενό όταν προσπαθούσα να καταλάβω που "ανήκω".
Προχτές, στην κοπή της πίτας των Ποντίων, αναρωτήθηκα ποιές είναι τελικά οι χαμένες πατρίδες; Αυτές που ζωντανεύουν καθημερινά μέσα από τις εκδηλώσεις των κοινοτήτων τους και τη μνήμη των ανθρώπων, ή αυτές που παρότι δεν στερήθηκαν ποτέ τη φυσική παρουσία των κατοίκων τους, έχουν χάσει ουσιαστικά την ταυτότητά τους και έχουν σβήσει από την μνήμη των νεώτερων;
Αφιερωμένο στου απανταχού Αθηναίους, για όσους έχουμε απομείνει ακόμη.