Όπως πολλοί από εσάς γνωρίζετε, η μητέρα μου είναι μια περήφανη Ποντία. Γεννήθηκε το 1910 και στις 10 Μαΐου γιόρτασε τα 98α γενέθλιά της. Μου ζήτησε να θυμηθώ να δώσω την αγάπη της σε όλους σας. Όταν επισκέφθηκε την Θεσσαλονίκη το 2001, πολλοί Πόντιοι την αποκαλούσαν γιαγιά όλων των Ποντίων. Είναι πολύ περήφανη γι’ αυτήν την τιμή. Μία από τις επιθυμίες της είναι να της απονεμηθεί τιμητικά η ελληνική υπηκοότητα. Το ίδιο επιθυμώ κι εγώ. Δεν είναι άλλωστε αυτός ο καλύτερος τρόπος να την ευχαριστήσουν για την ακούραστη αφοσίωσή της στην μνήμη των Ποντίων;
Η μητέρα μου κατάγεται από ένα μικρό χωριό στον Πόντο που ονομαζόταν Αιοντόν ή Άγιος Αντώνιος. Είχε μία ευτυχισμένη ζωή περιτριγυρισμένη από την οικογένεια και τους φίλους της. Τα γειτονικά χωριά ήταν όλα τουρκικά. Όπως μου είπε, δεν είχαν προβλήματα με τον τουρκικό λαό. Συμβίωναν ειρηνικά και βοηθούσαν ο ένας τον άλλον. Αργότερα όμως την άνοιξη του 1920, Τούρκοι στρατιώτες έφταναν στα χωριά και χτυπούσαν τις πόρτες με το κοντάκι των όπλων τους φωνάζοντας την τρομερή διαταγή του Μουσταφά Κεμάλ: «Πρέπει να φύγετε από εδώ. Μπορείτε να πάρετε μόνο όσα μπορείτε να κουβαλήσετε.»
Η μητέρα μου και οι 3.000 κάτοικοι του Αγ. Αντωνίου εκδιώχθηκαν πέρα από τα ψυχρά βουνά του Βορρά και διέσχισαν τις νοτιότερες ερημικές εκτάσεις χωρίς κατάλληλο φαγητό, νερό, καταφύγιο. Έτσι πολλοί πέθαναν στον δρόμο. (...) Τέτοια ήταν η μοίρα της οικογένειάς μου και εκατομμυρίων άλλων Ελλήνων. Αρμενίων και Ασσυρίων μεταξύ των ετών 1914-1923. Ωστόσο, για μεγάλο χρονικό διάστημα και πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι Έλληνες και οι Ασσύριοι αναφέρονταν σπάνια σε μεταγενέστερες μελέτες εκτός Ελλάδος. Στην καλύτερη περίπτωση αναφέρονταν απλώς ως «μια ακόμη κατηγορία» στην ιστορία. Το όνομα των Ποντίων, όπως και των Ασσυρίων είχε ξεχαστεί εκτός των ορίων των δικών τους κοινοτήτων. Και ακόμη τις σπάνιες φορές που ιστορικοί - εκτός των Ελλήνων και των Ασσυρίων - αναφέρονταν σε αυτούς τους πληθυσμούς, δεν γινόταν ποτέ λόγος για γενοκτονία.
(...) Τα τέσσερα χρόνια της συμμετοχής μου σε διεθνή συνέδρια για την γενοκτονία, γνώρισα αρκετούς νέους μελετητές της γενοκτονίας των Αρμενίων, που όμως αγνοούσαν ότι Έλληνες και Ασσύριοι ζούσαν επίσης στη Μικρά Ασία και σε άλλα μέρη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ήταν σαν η χιλιόχρονη παρουσία τους στην Μικρά Ασία και τον Πόντο να σβήστηκε μαζί με την εκτόπισή τους, που πραγματοποιήθηκε με μαζικές εκτελέσεις και την αναγκαστική και βίαιη απομάκρυνσή τους υπό συνθήκες που ήταν βέβαιο ότι θα προκαλούσαν τον θάνατό τους. Κοινό στοιχείο των μακροχρόνιων προσπαθειών των μελετητών να καταστήσουν γνωστή στον κόσμο την γενοκτονία των Αρμενίων είναι η σχεδόν ολοκληρωτική αποτυχία τους να συμπεριλάβουν κάποια αναφορά στην γενοκτονία που έλαβε χώρα στον ίδιο τόπο και στον ίδιο χρόνο με θύματα σχεδόν ένα εκατομμύριο Έλληνες και τα τρία τέταρτα του ασσυριακού πληθυσμού: τα θύματα αυτής της γενοκτονίας κατ’ άλλους υπολογισμούς ανέρχονται σε 750.000. Αυτά τα θύματα, εκτός των Αρμενίων, ήταν ακριβώς οι άλλοι χριστιανοί που αναφέρονται σε χιλιάδες έγγραφα της κεμαλικής περιόδου. Η σιωπή της ακαδημαϊκής κοινότητας έπαιξε το ρόλο της στην φαινομενική διαγραφή των χριστιανικών πληθυσμών της αυτοκρατορίας. Είναι αυτή η αποσιώπηση που ολοκλήρωσε την γενοκτονία τους.
Σήμερα, σε μια νίκη της ιστορικής ακρίβειας η Διεθνής Ένωση των Ακαδημαϊκών για την μελέτη των Γενοκτονιών, μία από τις πλέον ειδικές παγκόσμιες οργανώσεις για την γενοκτονία, διακήρυξε με συντριπτική πλειοψηφία ότι μεταξύ των ετών 1914-1923 οι χριστιανικοί πληθυσμοί, Ασσύριοι, Πόντιοι και άλλοι Έλληνες της Ανατολίας υπέστησαν μία γενοκτονία που ήταν ποιοτικά και ποσοτικά όμοια με την γενοκτονία που υπέστησαν οι Αρμένιοι. Αυτό είναι πραγματικά ένα σπουδαίο βήμα. Το ψήφισμα ανοίγει νέους δρόμους για μία συνολικότερη μελέτη της οθωμανικής και κεμαλικής περιόδου και των αντιχριστιανικών διώξεων που έλαβαν χώρα κατ’ αυτήν.
Για να καταστήσω σαφές πόσο σημαντικό είναι το ότι μελετητές και επιστήμονες συμμετέχουν σε συνέδρια για τη γενοκτονία, θα ήθελα να σας παρουσιάσω συνοπτικά πώς συνετάγη και εξεδόθη το ψήφισμα που ανέφερα παραπάνω. Συμμετείχα για πρώτη φορά σε συνέδριο της Διεθνούς Ενώσεως Επιστημόνων Μελέτης της Γενοκτονίας το έτος 2003. Στο συνέδριο είχαν προγραμματιστεί πολλές συζητήσεις για την γενοκτονία των Αρμενίων, το Ολοκαύτωμα και άλλες γενοκτονίες που συνέβησαν σε όλον τον κόσμο, ενώ για την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου υπήρχε μία μόνο εισήγηση. Αλλά ακόμη και αυτός ο ένας Έλληνας ιστορικός δεν εμφανίστηκε και ζήτησα να τον αντικαταστήσω. (...) Η κριτική που άσκησα στους ακαδημαϊκούς γι’ αυτό το θέμα λήφθηκε σοβαρά υπόψη από δύο πανεπιστημιακούς καθηγητές, μέλη της Διεθνούς Ενώσεως Επιστημόνων Μελέτης της Γενοκτονίας, που έγιναν σταθεροί υποστηρικτές των θέσεών μου: ήταν ο Χένρι Χούτενμπαχ και ο Ανταμ Τζόουνς. Μετά από το συνέδριο του 2005 κάλεσα τον καθηγητή Χούτενμπαχ σε μία ημερίδα που οργάνωσα στο Πανεπιστήμιο του Φόρνταμ με την βοήθεια μίας ακόμη υποστηρίκτριας και μετέπειτα φίλης, της καθηγήτριας Ανι Καλατζιάν. Είχα γνωρίσει την Ανι στο συνέδριο του 2003. Στην ημερίδα αυτήν η εισήγησή μου είχε τον τίτλο Η αποκλειστικότητα του πόνου: όταν οι φυλετικές ανησυχίες προηγούνται της ιστορικής ακρίβειας, και αναφερόταν στην αποτυχία πολλών ιστορικών να αναφερθούν και σε άλλα θύματα γενοκτονίας, πλην των θυμάτων του ολοκαυτώματος και της αρμενικής γενοκτονίας. Ο Χένρι Χούτενμπαχ στην εισήγησή του αναφέρθηκε επίσης στα θέματα αυτά. Έπειτα πρότεινε να επανέλθουμε σ’ αυτά τα ζητήματα στο συνέδριο της Διεθνούς Ενώσεως Επιστημόνων Μελέτης της Γενοκτονίας το 2007, όπως και τελικά έγινε.
Η παρουσία μου στο συνέδριο του 2005 είχε επίσης ως συνέπεια την συμμαχία μου με τον πανεπιστημιακό καθηγητή, ειδικό στα θέματα γενοκτονίας, τον Άνταμ Τζόουνς. Ο Τζόουνς στη συνέχεια με προσκάλεσε να παραστώ σε ένα σεμινάριο και να παρουσιάσω την άνω εισήγησή μου σε μια ομάδα μελετητών στο Πανεπιστήμιο Yale. Τόσο οι προηγούμενες αναφορές μου όσο και αυτό το σεμινάριο και η διαρκής μας επικοινωνία ευαισθητοποίησαν ακόμη περισσότερο τον Τζόουνς σχετικά με τα προβλήματα που οι Έλληνες και οι Ασσύριοι αντιμετώπιζαν για δεκαετίες: δηλαδή την σχεδόν ολοκληρωτική αποσιώπησή τους από την ιστορία, από βιβλία, εκδηλώσεις μνήμης και αποφάσεις που αναφέρονταν σ’ αυτήν την περίοδο της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Προς αποκατάσταση αυτής της ιστορικής παράλειψης ο Άνταμ Τζόουνς στις 19 Μαρτίου του 2007 πρότεινε στην Διεθνή Ένωση Επιστημόνων Μελέτης της Γενοκτονίας ένα ψήφισμα, για να συμπληρώσει και να διορθώσει το προηγούμενο ψήφισμα της Ενώσεως του έτους 1997 που ανακριβώς ανέφερε την οθωμανική γενοκτονία μόνο ως γενοκτονία κατά των Αρμενίων. Ο Τζόουνς εισηγήθηκε στην Επιτροπή της Διεθνούς Ενώσεως Επιστημόνων Μελέτης της Γενοκτονίας ότι: «Τα τελευταία χρόνια εμείς οι ασχολούμενοι με την μελέτη των γενοκτονιών ενημερωθήκαμε ολοένα και περισσότερο για το γεγονός ότι η γενοκτονική εκστρατεία των Οθωμανών δεν στρεφόταν μόνο κατά του αρμενικού πληθυσμού της αυτοκρατορίας. Αντίθετα, στόχος της ήταν και οι άλλοι χριστιανικοί πληθυσμοί, οι Ασσύριοι, οι Πόντιοι και γενικά οι Έλληνες της Ανατολίας. Οι μέθοδοι που εφαρμόστηκαν - μαζικές θανατώσεις και πορείες θανάτου - είναι κατά βάση αντίστοιχες μ’ αυτές που εφαρμόστηκαν και κατά των Αρμενίων. Πιστεύω ότι η Διεθνής Ένωση των Ακαδημαϊκών για τη μελέτη των γενοκτονιών οφείλει να επεκτείνει την αναγνώριση των γενοκτονιών που διεπράχθησαν από τους Οθωμανούς και να αναγνωρίσει ρητώς και με σαφήνεια ότι πράξεις γενοκτονίας υπήρξαν και εναντίον αυτών των πληθυσμών. Εύχομαι και προτείνω το ακόλουθο ψήφισμα να παρουσιαστεί στο συνέδριο του 2007.»
Η επιτροπή της Διεθνούς Ενώσεως Επιστημόνων Μελέτης της Γενοκτονίας ανταποκρίθηκε θετικά. Ως συνεισηγήτρια του ψηφίσματος βοήθησα στη συγκέντρωση πηγών, εγγράφων και σχετικής βιβλιογραφίας για την ενημέρωση των μελών της Ένωσης και την θεμελίωση των πορισμάτων. Οι ψήφοι καταμετρήθηκαν στις 1-12-07 και το ψήφισμα εγκρίθηκε με συντριπτική πλειοψηφία. Το ερώτημα που τίθεται τώρα είναι: πώς προχωράμε από εδώ και πέρα;
Η συντριπτική πλειονότητα των μελών της Διεθνούς Ενώσεως Επιστημόνων Μελέτης της Γενοκτονίας που υπερψήφισε το άνω κείμενο έστειλε ένα δυνατό μήνυμα που σηματοδοτεί μία καινούρια φάση στη μελέτη των γενοκτονιών αυτής της περιόδου. Το ψήφισμα ανοίγει τον δρόμο για την δουλειά που μας περιμένει και προσφέρει πολλές ευκαιρίες και δυνατότητες για την μελλοντική ενασχόληση με την γενοκτονία σε επιστημονικό επίπεδο. Ήδη την ώρα αυτή που σας μιλάω γράφονται πολλά βιβλία. Μου ζητήθηκε να γράψω τα κεφάλαια που αφορούν τους Έλληνες και τους Ασσυρίους για δύο από αυτά. Το ένα έχει τον τίτλο «Οι ξεχασμένες γενοκτονίες». Όσοι νέοι μελετητές επιθυμούν να μελετήσουν και να γράψουν σχετικά με τους Έλληνες και Ασσυρίους της Οθωμανικής περιόδου θα βρουν ένα τεράστιο αρχείο ντοκουμέντων που μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να αποδείξουν τόσο την γενοκτονική πρόθεση όσο και την εκτέλεση της γενοκτονίας από το καθεστώς των Νεοτούρκων και του Κεμάλ. Πολλά από αυτά τα στοιχεία είχαν ήδη συγκεντρωθεί και περιληφθεί στο 14τομο έργο του δικού σας καθηγητή Κωνσταντίνου Φωτιάδη. Όλοι περιμέναμε ότι η ελληνική κυβέρνηση θα εκδώσει την επιτομή του άνω έργου μεταφρασμένη σε άλλες γλώσσες ώστε να αποκτήσουν πρόσβαση σε αυτό το υλικό ακόμη και οι μη μιλούντες την ελληνική. Όμως εάν δεν μπορούν να βρεθούν τα κονδύλια, θα πρέπει να τα εκδώσουμε εμείς οι ίδιοι. Σας καλώ όλους να συλλέξετε οικογενειακές ιστορίες και διηγήσεις και να τις μοιραστείτε με τις βάσεις δεδομένων και την ιστοσελίδα http://www.greekgenocide.org./
Θα ήθελα ακόμη να προτείνω κάτι που τα τελευταία χρόνια επιθυμώ να πραγματοποιήσω εδώ στην Ελλάδα: ένα ίδρυμα στο όνομα της μητέρας μου στον Άγιο Αντώνιο Βασιλικών με την επωνυμία Ίδρυμα Ποντιακής Κληρονομιάς Σάνο Θυμία Χέιλο, που θα μπορούσε να αποτελέσει ένα ερευνητικό κέντρο, για να καλούμε ακαδημαϊκούς από όλο τον κόσμο να το επισκέπτονται και να μελετούν την ιστορική αυτή περίοδο, την γενοκτονία γενικότερα, και να γράφουν, να ζωγραφίζουν, να ανεβάζουν θεατρικές παραστάσεις, ταινίες και να μοιράζονται την δημιουργικότητα ή τα ιστορικά πορίσματά τους με την ελληνική κοινότητα και ας ελπίσουμε με όλον τον κόσμο. Για να βρεθούν τα χρήματα γι’ αυτήν την προσπάθεια, το ίδρυμα θα μπορούσε να ζητήσει από κάθε Πόντιο ανεξαρτήτως ηλικίας να προσφέρει ένα ευρώ ή το αντίστοιχο ποσό σε δολάρια. Αν μπορούμε να παρακινήσουμε κάθε έναν από τα 3.000.000 των Ποντίων που αριθμεί η ποντιακή κοινότητα σε όλον τον κόσμο, θα έχουμε συγκεντρώσει 3.000.000 ευρώ χωρίς επιβάρυνση κανενός και έτσι οι Πόντιοι που έχουν υποφέρει τόσο στο παρελθόν θα έχουν κάνει μία μεγάλη δωρεά για το όνομά τους. Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω τον Δήμαρχο Βασιλικών κ. Χρήστο Βαγγέλη και τη σύζυγό του Σίσσυ για τον ενθουσιασμό τους για το ίδρυμα που σχεδιάζω και για την υπόσχεσή τους να παραχωρήσουν την απαιτούμενη έκταση. Μία ακόμη έντονη επιθυμία μου είναι να γυριστεί μία ταινία βασισμένη στο βιβλίο μου «Ούτε το όνομά μου». Αυτό το εγχείρημα θα άνοιγε τον δρόμο σε μια καθολικότερη γνώση της ιστορίας των Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων που έχασαν την ζωή τους, τα σπίτια και την πατρίδα τους. (...) Αλλά η μνήμη δεν πρέπει να γίνει μέσο αναμόχλευσης μίσους για τον τουρκικό λαό. Το μίσος καταστρέφει ό,τι καλό και αγνό υπήρξε στο παρελθόν και υπάρχει στο παρόν. Κατά βάθος είμαστε όλοι αδέλφια. η διατήρηση της ιστορικής μνήμης μας είναι απλά ένας τρόπος να αγκαλιάζουμε ό,τι είναι δικό μας. Θα έπρεπε επίσης να τιμούμε και τους Τούρκους που έθεσαν σε κίνδυνο την ζωή τους για να σώσουν Έλληνες, Αρμενίους και Ασσυρίους από βέβαιο θάνατο. Σας καλώ όλους να σκεφθείτε καινούριους δημιουργικούς τρόπους διατήρησης της ιστορίας του Πόντου, του ποντιακού λαού και όλων των Ελλήνων της τότε Οθωμανικής αυτοκρατορίας και να εργαστούμε μαζί σ’ αυτήν την προσπάθεια.
Παρόλο που έζησα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου αγνοώντας την καταγωγή μου, σήμερα είμαι πολύ περήφανη που μπορώ να πω: Είμαι Πόντια. Σας ευχαριστώ.
Η μητέρα μου κατάγεται από ένα μικρό χωριό στον Πόντο που ονομαζόταν Αιοντόν ή Άγιος Αντώνιος. Είχε μία ευτυχισμένη ζωή περιτριγυρισμένη από την οικογένεια και τους φίλους της. Τα γειτονικά χωριά ήταν όλα τουρκικά. Όπως μου είπε, δεν είχαν προβλήματα με τον τουρκικό λαό. Συμβίωναν ειρηνικά και βοηθούσαν ο ένας τον άλλον. Αργότερα όμως την άνοιξη του 1920, Τούρκοι στρατιώτες έφταναν στα χωριά και χτυπούσαν τις πόρτες με το κοντάκι των όπλων τους φωνάζοντας την τρομερή διαταγή του Μουσταφά Κεμάλ: «Πρέπει να φύγετε από εδώ. Μπορείτε να πάρετε μόνο όσα μπορείτε να κουβαλήσετε.»
Η μητέρα μου και οι 3.000 κάτοικοι του Αγ. Αντωνίου εκδιώχθηκαν πέρα από τα ψυχρά βουνά του Βορρά και διέσχισαν τις νοτιότερες ερημικές εκτάσεις χωρίς κατάλληλο φαγητό, νερό, καταφύγιο. Έτσι πολλοί πέθαναν στον δρόμο. (...) Τέτοια ήταν η μοίρα της οικογένειάς μου και εκατομμυρίων άλλων Ελλήνων. Αρμενίων και Ασσυρίων μεταξύ των ετών 1914-1923. Ωστόσο, για μεγάλο χρονικό διάστημα και πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι Έλληνες και οι Ασσύριοι αναφέρονταν σπάνια σε μεταγενέστερες μελέτες εκτός Ελλάδος. Στην καλύτερη περίπτωση αναφέρονταν απλώς ως «μια ακόμη κατηγορία» στην ιστορία. Το όνομα των Ποντίων, όπως και των Ασσυρίων είχε ξεχαστεί εκτός των ορίων των δικών τους κοινοτήτων. Και ακόμη τις σπάνιες φορές που ιστορικοί - εκτός των Ελλήνων και των Ασσυρίων - αναφέρονταν σε αυτούς τους πληθυσμούς, δεν γινόταν ποτέ λόγος για γενοκτονία.
(...) Τα τέσσερα χρόνια της συμμετοχής μου σε διεθνή συνέδρια για την γενοκτονία, γνώρισα αρκετούς νέους μελετητές της γενοκτονίας των Αρμενίων, που όμως αγνοούσαν ότι Έλληνες και Ασσύριοι ζούσαν επίσης στη Μικρά Ασία και σε άλλα μέρη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ήταν σαν η χιλιόχρονη παρουσία τους στην Μικρά Ασία και τον Πόντο να σβήστηκε μαζί με την εκτόπισή τους, που πραγματοποιήθηκε με μαζικές εκτελέσεις και την αναγκαστική και βίαιη απομάκρυνσή τους υπό συνθήκες που ήταν βέβαιο ότι θα προκαλούσαν τον θάνατό τους. Κοινό στοιχείο των μακροχρόνιων προσπαθειών των μελετητών να καταστήσουν γνωστή στον κόσμο την γενοκτονία των Αρμενίων είναι η σχεδόν ολοκληρωτική αποτυχία τους να συμπεριλάβουν κάποια αναφορά στην γενοκτονία που έλαβε χώρα στον ίδιο τόπο και στον ίδιο χρόνο με θύματα σχεδόν ένα εκατομμύριο Έλληνες και τα τρία τέταρτα του ασσυριακού πληθυσμού: τα θύματα αυτής της γενοκτονίας κατ’ άλλους υπολογισμούς ανέρχονται σε 750.000. Αυτά τα θύματα, εκτός των Αρμενίων, ήταν ακριβώς οι άλλοι χριστιανοί που αναφέρονται σε χιλιάδες έγγραφα της κεμαλικής περιόδου. Η σιωπή της ακαδημαϊκής κοινότητας έπαιξε το ρόλο της στην φαινομενική διαγραφή των χριστιανικών πληθυσμών της αυτοκρατορίας. Είναι αυτή η αποσιώπηση που ολοκλήρωσε την γενοκτονία τους.
Σήμερα, σε μια νίκη της ιστορικής ακρίβειας η Διεθνής Ένωση των Ακαδημαϊκών για την μελέτη των Γενοκτονιών, μία από τις πλέον ειδικές παγκόσμιες οργανώσεις για την γενοκτονία, διακήρυξε με συντριπτική πλειοψηφία ότι μεταξύ των ετών 1914-1923 οι χριστιανικοί πληθυσμοί, Ασσύριοι, Πόντιοι και άλλοι Έλληνες της Ανατολίας υπέστησαν μία γενοκτονία που ήταν ποιοτικά και ποσοτικά όμοια με την γενοκτονία που υπέστησαν οι Αρμένιοι. Αυτό είναι πραγματικά ένα σπουδαίο βήμα. Το ψήφισμα ανοίγει νέους δρόμους για μία συνολικότερη μελέτη της οθωμανικής και κεμαλικής περιόδου και των αντιχριστιανικών διώξεων που έλαβαν χώρα κατ’ αυτήν.
Για να καταστήσω σαφές πόσο σημαντικό είναι το ότι μελετητές και επιστήμονες συμμετέχουν σε συνέδρια για τη γενοκτονία, θα ήθελα να σας παρουσιάσω συνοπτικά πώς συνετάγη και εξεδόθη το ψήφισμα που ανέφερα παραπάνω. Συμμετείχα για πρώτη φορά σε συνέδριο της Διεθνούς Ενώσεως Επιστημόνων Μελέτης της Γενοκτονίας το έτος 2003. Στο συνέδριο είχαν προγραμματιστεί πολλές συζητήσεις για την γενοκτονία των Αρμενίων, το Ολοκαύτωμα και άλλες γενοκτονίες που συνέβησαν σε όλον τον κόσμο, ενώ για την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου υπήρχε μία μόνο εισήγηση. Αλλά ακόμη και αυτός ο ένας Έλληνας ιστορικός δεν εμφανίστηκε και ζήτησα να τον αντικαταστήσω. (...) Η κριτική που άσκησα στους ακαδημαϊκούς γι’ αυτό το θέμα λήφθηκε σοβαρά υπόψη από δύο πανεπιστημιακούς καθηγητές, μέλη της Διεθνούς Ενώσεως Επιστημόνων Μελέτης της Γενοκτονίας, που έγιναν σταθεροί υποστηρικτές των θέσεών μου: ήταν ο Χένρι Χούτενμπαχ και ο Ανταμ Τζόουνς. Μετά από το συνέδριο του 2005 κάλεσα τον καθηγητή Χούτενμπαχ σε μία ημερίδα που οργάνωσα στο Πανεπιστήμιο του Φόρνταμ με την βοήθεια μίας ακόμη υποστηρίκτριας και μετέπειτα φίλης, της καθηγήτριας Ανι Καλατζιάν. Είχα γνωρίσει την Ανι στο συνέδριο του 2003. Στην ημερίδα αυτήν η εισήγησή μου είχε τον τίτλο Η αποκλειστικότητα του πόνου: όταν οι φυλετικές ανησυχίες προηγούνται της ιστορικής ακρίβειας, και αναφερόταν στην αποτυχία πολλών ιστορικών να αναφερθούν και σε άλλα θύματα γενοκτονίας, πλην των θυμάτων του ολοκαυτώματος και της αρμενικής γενοκτονίας. Ο Χένρι Χούτενμπαχ στην εισήγησή του αναφέρθηκε επίσης στα θέματα αυτά. Έπειτα πρότεινε να επανέλθουμε σ’ αυτά τα ζητήματα στο συνέδριο της Διεθνούς Ενώσεως Επιστημόνων Μελέτης της Γενοκτονίας το 2007, όπως και τελικά έγινε.
Η παρουσία μου στο συνέδριο του 2005 είχε επίσης ως συνέπεια την συμμαχία μου με τον πανεπιστημιακό καθηγητή, ειδικό στα θέματα γενοκτονίας, τον Άνταμ Τζόουνς. Ο Τζόουνς στη συνέχεια με προσκάλεσε να παραστώ σε ένα σεμινάριο και να παρουσιάσω την άνω εισήγησή μου σε μια ομάδα μελετητών στο Πανεπιστήμιο Yale. Τόσο οι προηγούμενες αναφορές μου όσο και αυτό το σεμινάριο και η διαρκής μας επικοινωνία ευαισθητοποίησαν ακόμη περισσότερο τον Τζόουνς σχετικά με τα προβλήματα που οι Έλληνες και οι Ασσύριοι αντιμετώπιζαν για δεκαετίες: δηλαδή την σχεδόν ολοκληρωτική αποσιώπησή τους από την ιστορία, από βιβλία, εκδηλώσεις μνήμης και αποφάσεις που αναφέρονταν σ’ αυτήν την περίοδο της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Προς αποκατάσταση αυτής της ιστορικής παράλειψης ο Άνταμ Τζόουνς στις 19 Μαρτίου του 2007 πρότεινε στην Διεθνή Ένωση Επιστημόνων Μελέτης της Γενοκτονίας ένα ψήφισμα, για να συμπληρώσει και να διορθώσει το προηγούμενο ψήφισμα της Ενώσεως του έτους 1997 που ανακριβώς ανέφερε την οθωμανική γενοκτονία μόνο ως γενοκτονία κατά των Αρμενίων. Ο Τζόουνς εισηγήθηκε στην Επιτροπή της Διεθνούς Ενώσεως Επιστημόνων Μελέτης της Γενοκτονίας ότι: «Τα τελευταία χρόνια εμείς οι ασχολούμενοι με την μελέτη των γενοκτονιών ενημερωθήκαμε ολοένα και περισσότερο για το γεγονός ότι η γενοκτονική εκστρατεία των Οθωμανών δεν στρεφόταν μόνο κατά του αρμενικού πληθυσμού της αυτοκρατορίας. Αντίθετα, στόχος της ήταν και οι άλλοι χριστιανικοί πληθυσμοί, οι Ασσύριοι, οι Πόντιοι και γενικά οι Έλληνες της Ανατολίας. Οι μέθοδοι που εφαρμόστηκαν - μαζικές θανατώσεις και πορείες θανάτου - είναι κατά βάση αντίστοιχες μ’ αυτές που εφαρμόστηκαν και κατά των Αρμενίων. Πιστεύω ότι η Διεθνής Ένωση των Ακαδημαϊκών για τη μελέτη των γενοκτονιών οφείλει να επεκτείνει την αναγνώριση των γενοκτονιών που διεπράχθησαν από τους Οθωμανούς και να αναγνωρίσει ρητώς και με σαφήνεια ότι πράξεις γενοκτονίας υπήρξαν και εναντίον αυτών των πληθυσμών. Εύχομαι και προτείνω το ακόλουθο ψήφισμα να παρουσιαστεί στο συνέδριο του 2007.»
Η επιτροπή της Διεθνούς Ενώσεως Επιστημόνων Μελέτης της Γενοκτονίας ανταποκρίθηκε θετικά. Ως συνεισηγήτρια του ψηφίσματος βοήθησα στη συγκέντρωση πηγών, εγγράφων και σχετικής βιβλιογραφίας για την ενημέρωση των μελών της Ένωσης και την θεμελίωση των πορισμάτων. Οι ψήφοι καταμετρήθηκαν στις 1-12-07 και το ψήφισμα εγκρίθηκε με συντριπτική πλειοψηφία. Το ερώτημα που τίθεται τώρα είναι: πώς προχωράμε από εδώ και πέρα;
Η συντριπτική πλειονότητα των μελών της Διεθνούς Ενώσεως Επιστημόνων Μελέτης της Γενοκτονίας που υπερψήφισε το άνω κείμενο έστειλε ένα δυνατό μήνυμα που σηματοδοτεί μία καινούρια φάση στη μελέτη των γενοκτονιών αυτής της περιόδου. Το ψήφισμα ανοίγει τον δρόμο για την δουλειά που μας περιμένει και προσφέρει πολλές ευκαιρίες και δυνατότητες για την μελλοντική ενασχόληση με την γενοκτονία σε επιστημονικό επίπεδο. Ήδη την ώρα αυτή που σας μιλάω γράφονται πολλά βιβλία. Μου ζητήθηκε να γράψω τα κεφάλαια που αφορούν τους Έλληνες και τους Ασσυρίους για δύο από αυτά. Το ένα έχει τον τίτλο «Οι ξεχασμένες γενοκτονίες». Όσοι νέοι μελετητές επιθυμούν να μελετήσουν και να γράψουν σχετικά με τους Έλληνες και Ασσυρίους της Οθωμανικής περιόδου θα βρουν ένα τεράστιο αρχείο ντοκουμέντων που μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να αποδείξουν τόσο την γενοκτονική πρόθεση όσο και την εκτέλεση της γενοκτονίας από το καθεστώς των Νεοτούρκων και του Κεμάλ. Πολλά από αυτά τα στοιχεία είχαν ήδη συγκεντρωθεί και περιληφθεί στο 14τομο έργο του δικού σας καθηγητή Κωνσταντίνου Φωτιάδη. Όλοι περιμέναμε ότι η ελληνική κυβέρνηση θα εκδώσει την επιτομή του άνω έργου μεταφρασμένη σε άλλες γλώσσες ώστε να αποκτήσουν πρόσβαση σε αυτό το υλικό ακόμη και οι μη μιλούντες την ελληνική. Όμως εάν δεν μπορούν να βρεθούν τα κονδύλια, θα πρέπει να τα εκδώσουμε εμείς οι ίδιοι. Σας καλώ όλους να συλλέξετε οικογενειακές ιστορίες και διηγήσεις και να τις μοιραστείτε με τις βάσεις δεδομένων και την ιστοσελίδα http://www.greekgenocide.org./
Θα ήθελα ακόμη να προτείνω κάτι που τα τελευταία χρόνια επιθυμώ να πραγματοποιήσω εδώ στην Ελλάδα: ένα ίδρυμα στο όνομα της μητέρας μου στον Άγιο Αντώνιο Βασιλικών με την επωνυμία Ίδρυμα Ποντιακής Κληρονομιάς Σάνο Θυμία Χέιλο, που θα μπορούσε να αποτελέσει ένα ερευνητικό κέντρο, για να καλούμε ακαδημαϊκούς από όλο τον κόσμο να το επισκέπτονται και να μελετούν την ιστορική αυτή περίοδο, την γενοκτονία γενικότερα, και να γράφουν, να ζωγραφίζουν, να ανεβάζουν θεατρικές παραστάσεις, ταινίες και να μοιράζονται την δημιουργικότητα ή τα ιστορικά πορίσματά τους με την ελληνική κοινότητα και ας ελπίσουμε με όλον τον κόσμο. Για να βρεθούν τα χρήματα γι’ αυτήν την προσπάθεια, το ίδρυμα θα μπορούσε να ζητήσει από κάθε Πόντιο ανεξαρτήτως ηλικίας να προσφέρει ένα ευρώ ή το αντίστοιχο ποσό σε δολάρια. Αν μπορούμε να παρακινήσουμε κάθε έναν από τα 3.000.000 των Ποντίων που αριθμεί η ποντιακή κοινότητα σε όλον τον κόσμο, θα έχουμε συγκεντρώσει 3.000.000 ευρώ χωρίς επιβάρυνση κανενός και έτσι οι Πόντιοι που έχουν υποφέρει τόσο στο παρελθόν θα έχουν κάνει μία μεγάλη δωρεά για το όνομά τους. Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω τον Δήμαρχο Βασιλικών κ. Χρήστο Βαγγέλη και τη σύζυγό του Σίσσυ για τον ενθουσιασμό τους για το ίδρυμα που σχεδιάζω και για την υπόσχεσή τους να παραχωρήσουν την απαιτούμενη έκταση. Μία ακόμη έντονη επιθυμία μου είναι να γυριστεί μία ταινία βασισμένη στο βιβλίο μου «Ούτε το όνομά μου». Αυτό το εγχείρημα θα άνοιγε τον δρόμο σε μια καθολικότερη γνώση της ιστορίας των Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων που έχασαν την ζωή τους, τα σπίτια και την πατρίδα τους. (...) Αλλά η μνήμη δεν πρέπει να γίνει μέσο αναμόχλευσης μίσους για τον τουρκικό λαό. Το μίσος καταστρέφει ό,τι καλό και αγνό υπήρξε στο παρελθόν και υπάρχει στο παρόν. Κατά βάθος είμαστε όλοι αδέλφια. η διατήρηση της ιστορικής μνήμης μας είναι απλά ένας τρόπος να αγκαλιάζουμε ό,τι είναι δικό μας. Θα έπρεπε επίσης να τιμούμε και τους Τούρκους που έθεσαν σε κίνδυνο την ζωή τους για να σώσουν Έλληνες, Αρμενίους και Ασσυρίους από βέβαιο θάνατο. Σας καλώ όλους να σκεφθείτε καινούριους δημιουργικούς τρόπους διατήρησης της ιστορίας του Πόντου, του ποντιακού λαού και όλων των Ελλήνων της τότε Οθωμανικής αυτοκρατορίας και να εργαστούμε μαζί σ’ αυτήν την προσπάθεια.
Παρόλο που έζησα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου αγνοώντας την καταγωγή μου, σήμερα είμαι πολύ περήφανη που μπορώ να πω: Είμαι Πόντια. Σας ευχαριστώ.