Γράφει η Έφη Χ. Μαυροπούλου
Αν. Γενική Γραμματέας Ευξείνου Λέσχης Αθηνών
Ο 20ος αιώνας δυστυχώς, γνώρισε πολλές γενοκτονίες. Η μικρασιατική γη τις χειρότερες από αυτές. Θυμίζω την ιστορική πλέον τοποθέτηση του -εκ των ιδεολογικών καθοδηγητών των Νεοτούρκων- Δρ. Μπεχεντίν Σακίρ σε μυστική σύσκεψη το 1915: «Τα έθνη που απόμειναν από παλιά στην αυτοκρατορία μας, μοιάζουν με ξένα και βλαβερά χόρτα, που πρέπει να ξεριζωθούν». Άλλωστε, τα «ντοκουμέντα» του Συνεδρίου των Νεοτούρκων του 1911 είναι αποκαλυπτικά: «Η Τουρκία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα, όπου η μωαμεθανική δύναμη και οι μωαμεθανικές αντιλήψεις θα κυριαρχούν και κάθε άλλη θρησκευτική προπαγάνδα θα καταπνίγεται…Και αυτό δεν μπορεί να γίνει με την πειθώ…Άρα πρέπει να χρησιμοποιηθεί βία…»
Η αρχή έγινε με τους Αρμένιους. Η συστηματική προσπάθεια της εξόντωσής τους έχει μείνει στην ιστορία, ως η πρώτη προσπάθεια αναζήτησης μίας τεχνικής της γενοκτονίας. Άλλωστε, αυτή η τεχνογνωσία της εθνοκτονίας υπήρξε το μόνο αξιοσημείωτο εξαγώγιμο προϊόν του Κεμαλισμού σε ολόκληρο τον 20ο αιώνα. Την εφάρμοσαν οι Γερμανοί επί των Εβραίων, την εφάρμοσαν οι Κεμαλιστές στον Πόντο, την Ιωνία, στα χωριά των Ασσυρίων, στην Πόλη, στην Κύπρο, στο Κουρδιστάν.
Μόλις 15 χρόνια μετά την αναγνώριση της γενοκτονίας του Ποντιακού ελληνισμού από την ελληνική Βουλή, η ανάγκη για τη διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας είναι επιτακτική.
Και αυτό όχι μόνον δεν είναι οπισθοδρόμηση, αλλά αποτελεί μια κατ’ ουσίαν προοδευτική πολιτική πράξη που αποσκοπεί στη διασφάλιση των εθνικών μας συμφερόντων, ενώ ταυτόχρονα συνεισφέρει ενεργά στην ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή. Διότι, αν είχαμε εγκαίρως διεκδικήσει πολιτικά την καταδίκη της Γενοκτονίας, είναι σίγουρο ότι δεν θα είχαμε τα τραγικά γεγονότα του Σεπτεμβρίου του 1955, τις απελάσεις του 1964, την εισβολή του Αττίλλα, το 1974. Δεν θα είχαμε τις συνεχιζόμενες σε κάθε επίπεδο απαράδεκτες προκλήσεις και διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και τη Θράκη.
Θα πρέπει τώρα, να κατατεθούν συγκεκριμένες προτάσεις, για τον τρόπο προώθησης της διεθνούς αναγνώρισης της Γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού.
Τώρα, θα πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειες, που γίνονται κάποια βήματα προς αυτό το σκοπό.
Τώρα, γιατί το θέμα γενοκτονία είναι ακόμα επίκαιρο, δυστυχώς. Σχεδόν σε όλο τον πλανήτη οι άνθρωποι διώκονται, αποβάλλονται ή σκοτώνονται λόγω της φυλής, της θρησκείας, του φύλου ή της πολιτικής τους ένταξης. Η συλλογική βία, υφίσταται ακόμη στο Νταρφούρ, στο Τσαντ, στη Κένυα. Παρά τη ρητορική η διεθνής κοινότητα κλείνει τα μάτια της ή δεν πράττει τίποτα.
Εξάλλου το τελικό στάδιo μιας γενοκτονίας είναι η άρνηση της.
Με τη διεθνή αναγνώριση μπορούμε να μην επιτρέψουμε άλλες γενοκτονίες. Και είναι στο χέρι μας να μην επιτρέψουμε άλλες κτηνωδίες.
Ο παραλογισμός μιας γενοκτονίας περιγράφεται στη φράση του Πρίμο Λέβι, όταν φτάνει στο Άουσβίτς: «Πως είναι δυνατόν να χτυπάς έναν άνθρωπο χωρίς να έχεις θυμώσει μαζί του»;
Εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» 17/05/09