Ποίημα της Δρ. Ελένης Τσολακίδου για την Γενοκτονία των Ποντίων

Μικρασιάτες- Πρόσφυγες

Μαγιάτικα φτειάχναν στεφάνια
ήταν ηλιοβασίλεμα στ’ ουράνια,
οι πατριώτες γράφαν τραγούδια
κι έπλεκαν γιορτινά λουλούδια,
και οι Τούρκοι απ’ την άλλη
συμφορά φέρναν μεγάλη,
καθαρότητα ζητούσαν
για το γένος που ποθούσαν.

Και οι Έλληνες πατριώτες
γι’ αυτούς ήτανε προδότες,
που δεν άξιζαν τη γης
της Τουρκίας για να ζεις,
γι’ αυτό διέταξαν ευθύς
να διωχτούν οι αφανείς
κατοικούντες στην Ασία,
γι’ αυτούς ήταν προδοσία
με τους Πόντιους να ζούνε
που τους Τούρκους αψηφούνε
για την πίστη που πονούνε.

Ήθελαν να τους πετάξουν
τους αλλόθρησκους ν’ αλλάξουν,
την κουλτούρα να ρημάξουν.
Πατριώτες μας διωχθήκαν
απ’ τη γη τους πεταχθήκαν,
άλλους βρήκε το μαχαίρι
χωρίς όπλο μεσ’ το χέρι,
κι έφυγαν χωρίς να φταίνε
την Ελλάδα μον’ να θένε.

Τον Χριστό να προσκυνάνε
τη ζωή τους να νικάνε.
Μα τ’ αγρίμια δεν αφήκαν
και τα όπλα τους ζωστήκαν,
δίχως τον καιρό να χάσουν
τους σκοτώσαν πριν να φτάσουν
στην πατρίδα π’ αγαπούσαν
και το χώμα της φιλούσαν.

Γενοκτονία τ’ ονομάζουν
σε συνωστισμό τ’ αλλάζουν,
κι η ζωή μας προχωράει
κι η αλήθεια δε χωράει
στο βιβλίο το πλαστό
που δεν ειν’ αληθινό,
και το γένος μας στοιβάζει
μεσ’ το πλοίο που βουλιάζει,
μα αναγνώριση φωνάζει.

Και ο διεθνής αγώνας
είναι λίγο σαν τυφώνας,
δε σ’ αφήνει να σταθείς
γιατί τότε θα χαθείς
αναγνώριση αν δε βρεις,
της μεγάλης συμφοράς
που ξεκλήρισε τα μας
και μας ένωσε εμάς.