Γοήτευσαν οι ποντιακοί χοροί τις τρεις Γιαπωνέζες από το Πανεπιστήμιο του Τόκιο που τις προηγούμενες ημέρες βρέθηκαν στην Πτολεμαίδα και μυήθηκαν στα μυστικά και στην τεχνική τους καταγράφοντας συγχρόνως την ιστορία και τον πολιτισμό ενός λαού, που παρά τα δεινά που υπέστη, όχι μόνο επέζησε αλλά και μεγαλούργησε, γιατί είναι φτιαγμένος από ανθεκτική στόφα.Αυτά τα στοιχεία εντυπωσίασαν τις εκπροσώπους της χώρας του «ανατέλλοντος ηλίου» που σε 6 ώρες, έμαθαν να χορεύουν το «ομάλ», το «τίκ», την «σερανίτσα» και άλλους αντιπροσωπευτικούς χορούς, υπό την καθοδήγηση του έμπειρου χοροδιδάσκαλου Λάκη Καλομενίδη, ο οποίος δεν έκρυβε τον ενθουσιασμό και τη συγκίνηση του. Οι τρεις μικρόσωμες αλλά σβέλτες γυναίκες υποσχέθηκαν ότι τα ερεθίσματα της γνώσης που πήραν καταγεγραμμένα όχι μόνο σε μπλόκ και σε οπτικοακουστικό υλικό, αλλά στη συνείδηση τους, θα τα μεταδώσουν στους ομοεθνείς τους ώστε να αποτελέσουν τη «μαγιά» για την παγκόσμια διάδοση της ποντιακής χορευτικής έκφρασης, των ηθών και των εθίμων. Εξ άλλου η Πτολεμαίδιώτισσα Φωτεινή Σαββαίδου μοναδική Πόντια στην εξωτική Ασιατική χώρα αποτελεί τον καλλίτερο θεματοφύλακα των ποντιακών αξιών. Μία προσωπικότητα που τιμά τον Ελληνισμό και αγωνίζεται ποικιλοτρόπως για τη διάσωση και διατήρηση όλων εκείνων των στοιχείων που καθιστούν τη χώρα μας μοναδική σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
«Η ψυχή μου είναι ίδια με τους Πόντιους»
Η Ριέκο Κασούγκι είναι καθηγήτρια χορού στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο και η αγάπη της για την Ελλάδα αγγίζει τα όρια της λατρείας, ενώ την συνεπαίρνουν οι Ελληνικοί χοροί, για τη λεβεντιά και τη τεχνική τους, όπως επίσης η πολυχρωμία των παραδοσιακών στολών. Ξεχωρίζει τους ποντιακούς χορούς για το πολεμικό τους ύφος, τη γενναιότητα, αλλά πολύ περισσότερο «αυτό το κάτι που βγαίνει από την ψυχή των χορευτών και παραπέμπει στην δύσκολη πορεία της αδούλωτης αυτής φυλής» μεταφράζει η Φωτεινή Σαββαΐδου. Η Ριέκο με τα σπασμένα Ελληνικά της, αφού επαναλαμβάνει τα ονόματα των χορών που έμαθε, δείχνει τη σαφή της προτίμηση στο «Ομάλ» γιατί «γίνομαι ίδια με το χορό. Νοιώθω την αρμονία της ψυχής και του χορού. Η ψυχή μου είναι ίδια με τους Ποντίους». Δικαιολογώντας την ευαισθησία της αυτή την αποδίδει στο γεγονός ότι οι Πόντιοι αγαπούν την οικογένεια κάτι που δεν συμβαίνει με τους Γιαπωνέζους, ενώ μελετώντας την ιστορία τους και την περιπετειώδη, επίπονη, διαδρομή τους, ανά τους αιώνες, νοιώθει κάτι περισσότερο γι’ αυτούς, μάλλον ταυτίζεται με τη φύση τους. Επιστρέφοντας στην πατρίδα της θα μεταφέρει όλα αυτά τα συναισθήματα, τις γνώσεις και τα προσωπικά της βιώματα της, στους Ιάπωνες «για να νοιώσουν ότι νοιώθω και εγώ». Δεν συγκρίνει τους ποντιακούς με τους χορούς της Πελλοπονήσσου, ενώ αποδίδει θαυμάσια κρητικούς χορούς αλλά και χορούς των νησιών του Βορείου Αιγαίου (Χίος). Διαθέτει δικό της βεστιάριο με ελληνικές παραδοσιακές στολές τις οποίες ράβουν οι κυρίες που ανήκουν στο συγκρότημα της, διοργανώνοντας χορευτικές εκδηλώσεις κάθε απόγευμα Κυριακής, ενώ επισκέπτονται οίκους ευγηρίας όπου παρουσιάζουν μουσικοχορευτικό ελληνικό πρόγραμμα.
Η αφορμή για την ενασχόληση της Ριέκο με τους ποντιακούς χορούς και την κουλτούρα τους δόθηκε στον Ελληνογιαπωνέζικο σύνδεσμο στο Τόκυο όπου γνώρισε τη Φωτεινή, μοναδική Ελληνίδα και Πόντια που συμμετέχει στη δράση του. Κατόπιν επίμονων προσπαθειών η Φωτεινή απευθύνθηκε στο Λάκη Καλομενίδη - «ο καλύτερος χοροδιδάσκαλος σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα» - γιατί παλαιότερα θήτευσε κοντά του, και έτσι η Ριέκο μαζί με δύο φοιτήτριες της βρέθηκαν στην Πτολεμαΐδα να χορεύουν ποντιακά. Από κοντά ο εννιάχρονος Σάββας, γιός της Φωτεινής, που δηλώνει ότι στις φλέβες του ρέει ποντιακό αίμα.
Στην Παναγία Σουμελά
«Για μένα είναι η μεγαλύτερη τιμή να μαθαίνουν οι γιαπωνέζες ποντιακούς χορούς. Οι επιδόσεις τους είναι πολύ καλές. Σε μηδέν χρόνο έμαθαν έξι χορούς και θα προσπαθήσω να μάθουν άλλους έξι. Θα εμφανιστούν με παραδοσιακές ποντιακές ενδυμασίες στην Παναγία Σουμελά και θα αποδώσουν τους χορούς που τους δίδαξα» αναφέρει ο Λάκης Καλομενίδης. Τονίζει ότι η εμπειρία αυτή είναι πρωτόγνωρη και αναλογίζεται το μέγεθος της ευθύνης που αναλαμβάνει λέγοντας ότι «επιτελώ ένα σημαντικό έργο», ενώ αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να μεταβεί στην Ιαπωνία για να εκπαιδεύσει στην τέχνη των ποντιακών χορών κι άλλα άτομα. Φυσικά δεν παρέλειψε πριν διδάξει τα βήματα του κάθε χορού να μιλήσει για την ιστορία τους στο πολιτιστικό κέντρο του Μορφωτικού – Ποντιακού Συλλόγου της Άρδασσας.
Πηγή: "Πρωινός Λόγος" 12-08-2009