
Διευκρίνισε ευθύς εξ αρχής ότι «ο τρόπος προσέγγισης του θέματος δεν είναι για να διασπάσουμε την ενότητα του ελληνικού έθνους κι ότι οι Πόντιοι ήταν καλύτεροι, αφού στο κάλεσμα του ’40 όλοι οι Έλληνες έδωσαν βροντερό παρόν συμμετέχοντας με την ίδια ζέση και αυταπάρνηση σε αυτόν τον αγώνα». Η διαφορά οφείλεται στην ιδιοσυγκρασία του Πόντιου, με αποτέλεσμα τον μεγάλο αριθμό νεκρών ποντιακής καταγωγής στο μέτωπο του πολέμου. Με βάσει τα στοιχεία που κατέθεσε οκ. Καλεντερίδης στο σύνολο των αξιωματικών, μονίμων και εφέδρων, που έπεσαν στον ελληνοιταλικό πόλεμο οι 713 ήταν Πόντιοι, ποσοστό 10% επί του συνόλου του πληθυσμού στην χώρα. Από τους 12.636 οπλίτες του ελληνοιταλικού πολέμου οι 2930 ήταν Μικρασιατικής καταγωγής κι εξ αυτών οι 1680 πρόσφυγες πρώτης γενιάς από τον Πόντο, 18 μόλις χρόνια από τον ξεριζωμό και την εγκατάσταση τους στην Ελλάδα. Σημείωσε ακόμη ο κ. Καλεντερίδης ότι για τους πρόσφυγες υπήρχαν δυσκολίες να καταταγούν στο μέτωπο λόγω έλλειψης στοιχείων και εγγράφων γι αυτό και επί πολλά έτη στη συνέχεια στις «Αναζητήσεις του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού» οικογένειες ή συγγενικά τους πρόσωπα έψαχναν σημάδι ζωής για τους πρόσφυγες φαντάρους στο μέτωπο της Αλβανίας. Τόνισε ακόμη ότι την περίοδο εκείνη οι Πόντιοι και οι Μικρασιάτες βγήκαν από μία πρωτοφανή εθνική τραγωδία προσπαθώντας να ενώσουν τα κομμάτια τους και να επιβιώσουν, αλλά στο πρώτο σάλπισμα της συστράτευσης για την υπεράσπιση των αξιών και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας έδωσαν βροντερό παρόν.
Δεν παρέλειψε ο Σάββας Καλεντερίδης, να τονίσει ότι δεν παραδίδουμε ποτέ τα όπλα και δεν πρέπει να παραδώσουμε στις επερχόμενες γενεές μικρότερη πατρίδα.
Πηγή: Πρωϊνός Λόγος