Η επίσκεψη Συλλόγου Γυναικών Ποντίων Θρυλορίου στο Γηροκομείο Κομοτηνής έφερε χαρά και χαμόγελα
Δεν θα πρέπει να είναι χρονιάρες μέρες για να κάνουμε κάτι, αλλά αυτές οι μέρες ήταν η αφορμή για να βρεθούν κοντά στους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας που επέλεξαν να περάσουν τα στερνά τους χρόνια στο Γηροκομείο Κομοτηνής. Εκεί με την παρουσία τους, αλλά και με την υπόσχεσή τους ότι δεν θα τους ξεχάσουν οι γυναίκες του Θρυλορίου έδειξαν με τον τρόπο τους πόσο πολύτιμη είναι η ανθρώπινη επικοινωνία. Μπορεί να τους ξέχασαν ή να τους ξέγραψαν οι δικοί τους, μπορεί να περνούν καλά, αλλά δεν παύει μέσα τους να νοσταλγούν όμορφες στιγμές από τα νεανικά τους χρόνια ή να θέλουν να τις μοιραστούν με κάποιους που θάναι ακροατές τους.
Η Αγαθή Αμαξοπούλου μας περιγράφει αυτή την όμορφη πρωτοβουλία που είχε το προεδρείο με την Ελευθερία Σαλπιγγίδου και τις γυναίκες του συλλόγου που έφεραν σπιτικά κεράσματα, ποντιακά φαγητά και έκαναν παρέα τις γιαγιάδες του Γηροκομείου Κομοτηνής.
Είναι πολύ σημαντικό που τέτοιες χρονιάρες μέρες θυμάστε και τους ανθρώπους που είναι μόνοι σε κάποιο Γηροκομείο, σε κάποιο ίδρυμα, σε κάποιο στρατόπεδο ή φυλάκιο. Σαν σύλλογος Γυναικών Ποντίων το έχετε κάνει πάρα πολλές φορές. Θα ήθελα να μας μιλήσετε για την πρόσφατη επίσκεψη στο Γηροκομείο Κομοτηνής.
- Σκεφτήκαμε τις μέρες αυτές που είναι μέρες αγάπης, να βρεθούμε κοντά στους ηλικιωμένους που χρειάζονται αυτή την αγάπη. Μπορεί οι άνθρωποι αυτοί να έχουν δικά τους άτομα, μπορεί κάποιοι νάναι μόνοι αλλά δεν παύει να περιμένουν αυτές τις ημέρες αγάπη και από τους υπόλοιπους, οπότε σκεφτήκαμε όλο το συμβούλιο σύσσωμο, ετοιμάσαμε όλα τα ποντιακά εδέσματα και κουραμπιέδες και μελομακάρονα που είναι Χριστουγεννιάτικα και το θέλουν οι μέρες αυτές και τους επισκεφτήκαμε στον χώρο τους.
Εκεί βρήκαμε τους παππούδες και τις γιαγιάδες, θυμήθηκα την δική μου γιαγιά, βρεθήκαμε κοντά τους, καθίσαμε πολύ ώρα μαζί τους, μας είπαν τα προβλήματά τους, θυμηθήκανε τα παιδιά τους, όσοι είχαν βέβαια παιδιά, αυτοί που δεν είχαν θυμήθηκαν πολλά από τα νεανικά τους χρόνια, θυμήθηκαν και αυτές που ήταν νέες και κάνανε πίτες, ήταν πολύ συγκινητική η επίσκεψη αυτή και οι ώρες αυτές που κράτησε...
Τους λείπει τελικά αυτή η επικοινωνία; Φαντάζομαι ότι τα υλικά αγαθά τα έχουν...
- Βέβαια τα έχουν αλλά και το προσωπικό από ότι μας είπαν, είναι πάρα πολύ ευγενικό μαζί τους και περιποιητικό. Αυτό που τους λείπει είναι η επικοινωνία και οι σχέσεις των ανθρώπων. Με παρακάλεσαν να ξαναπάμε γιατί θέλουν αυτή την επικοινωνία διότι βρίσκονται όλη την ημέρα με δύο νοσοκόμες, με δύο καθαρίστριες και θέλουν να βλέπου πρόσωπα δίπλα τους. Θέλω να κάνω έκκληση σε όλους τους συλλόγους να ανταποκριθούν.
Έτσι εκ περιτροπής να το αναλάβετε... κάθε εβδομάδα να πηγαίνει ένας σύλλογος. Είμαστε κάπου 200 σύλλογοι στον νομό καταλαβαίνετε αν ήθελαν όλοι να δραστηριοποιηθούν τί έργο θα μπορούσε να γίνει.
- Επειδή στα χρόνια μας οι σχέσεις των ανθρώπων και η αγάπη έχει χαθεί αφού μας έχουν κατακλύσει τα υλικά, έχουμε χάσει την επικοινωνία μας σαν άνθρωποι και θα παρακαλούσα όλους τους προέδρους των συλλόγων κάθε 15, μια ημέρα να την αφιερώνουν σε αυτούς τους ανθρώπους, δεν θέλουν τίποτα άλλο εκτός από την παρέα μας.
Για εμένα ήταν πάρα πολύ συγκινητικό, ίσως επειδή έχω μεγαλώσει σε ένα σπίτι με γιαγιά και έχω πολλά να δώσω σε αυτούς τους ανθρώπους και νομίζω ότι αυτή η επίσκεψη θα γίνει και θα ξαναγίνει...».
Ανάλογα είναι τα αισθήματα των γυναικών που συμμετείχαν και όπως φαίνεται ήταν μια χειρονομία πραγματικής ανθρωπιάς.
Μελαχροινή Μαρτίδου
Πηγή: Ο Χρόνος