Στους υποψηφίους μαθητές των Πανελλαδικών εξετάσεων θεωρητικής κατεύθυνσης στο μάθημα της πολυτεχνίας, φέτος ανήμερα της 19ης Μαΐου, Ημέρας Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, τέθηκε το θέμα «Το σπίτι του Κεμάλ» από το διήγημα του Γιώργου Ιωάννου.
Το διήγημα αναφέρεται σε μία Τουρκοπούλα από τη Θεσσαλονίκη, η οποία επισκέπτεται το σπίτι της στη Θεσσαλονίκη, δίπλα σε αυτό του Μουσταφά Κεμάλ, μετά την ανταλλαγή.
Ως προς το συγκινησιακό μέρος του διηγήματος και τον ανθρώπινο πόνο που προκαλεί η βίαιη μετακίνηση των πληθυσμών δεν έχουμε να σημειώσουμε τίποτε. Γι’ αυτό και την ανταλλαγή των πληθυσμών με την Γενοκτονία των Ελλήνων της Ανατολής την αποκαλέσαμε επανειλημμένα ένα άθλιο παζάρι των λαών.
Εξετάζοντας όμως το θέμα μιας προσωπικής στιγμής, της τουρκοπούλας εν προκειμένω, μένει στο σκοτάδι όλη η ιστορία, αυτή της Γενοκτονίας. Το θέμα το οποίο διαπραγματεύεται το διήγημα είναι σίγουρα σημαντικό, όμως είναι ένα ήσσονος σημασίας γεγονός μπροστά στην τραγωδία που προηγήθηκε και σε ένα απληροφόρητο κοινό απομένει η συμπάθεια, που είναι και δική μας, προς ένα κοριτσόπουλο που έζησε ένα μέρος της τραγωδίας. Μάλιστα κοντά στο σπίτι του Κεμάλ, στον οποίο καμία αναφορά δεν γίνεται.
Εξισώνεται με αυτό τον τρόπο η κτηνωδία της Γενοκτονίας, ενός εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας και του αφανισμού ενός λαού, με την προσωπική περιπέτεια ενός ατόμου!
Η πρόθεση του Υπουργείου Παιδείας δεν είναι καλοπροαίρετη. Το έχει αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια.
Η κεμαλολαγνεία του πιο φιλοκεμαλικού κράτους στην Ευρώπη είναι έκδηλη.
Ο Μουσταφά Κεμάλ, αποκαλούμενος Ατατούρκ είναι ο Χίτλερ των Ελλήνων και η αναφορά στο πρόσωπό του δεν είναι αθώα. Δεν μπορεί ανήμερα της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Μ. Ασίας, την 19 Μαΐου, που σημαίνει την καταστροφή του Ελληνικού πληθυσμού, να τίθεται ως θέμα ένα τέτοιο κείμενο από το οποίο η συμπάθεια στην τουρκοπούλα εκτείνεται σε όλη την ατμόσφαιρα του δρώμενου και αγγίζει και «το σπίτι του Κεμάλ» καθώς και αυτόν τον ίδιο.
Αυτό το υποσυνείδητα κατευθυνόμενο μήνυμα αποτελεί ύβρη και ατιμία. Πόσο μάλλον που από το σπίτι αυτό το 1955 μετά το σαμποτάζ εκεί των Τούρκων, ακολούθησε ο αφανισμός των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης.
Τελευταία γινόμαστε μάρτυρες στη χώρα μας προσπαθειών αθώωσης του Κεμάλ και του Νεοτουρκικού ρατσισμού με δημοσίευση άρθρων, πραγματοποίηση εκδηλώσεων κεμαλολαγνείας την στιγμή που στη σημερινή Τουρκία υπάρχουν γενναίες φωνές που αναγνωρίζουν τις μεγάλες ενοχές της Τουρκίας απέναντι στους πληθυσμούς των Αρμενίων, Ελλήνων, Ασσυρίων, Χαλδαίων που αφανίστηκαν από το κεμαλικό καθεστώς.
Ας σκεφτούμε πώς θα φάνταζε η εξύμνηση του Χίτλερ, ιδιαίτερα από τις χώρες που υπέστησαν τον ναζισμό και τα Ολοκαυτώματα.
Θα ήταν μια γροθιά στα ανθρώπινα δικαιώματα και στον Πολιτισμό γενικότερα.
Εκτός από οργή, προκαλεί θλίψη και τόση ντροπή.
Μια πολιτική ειρήνης και πραγματικής φιλίας περνάει μέσα από την αναγνώριση των λαθών, των εγκλημάτων που διεπράχθησαν και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αυτά δεν μπορεί να εκφραστούν μέσα από διαδικασίες νεοραγιαδισμού και αυτοταπείνωσης.
Θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία. Αν λείψει ένα από τα δύο πρώτα δεν θα υπάρξει το τελευταίο.
Δεν θα υπάρξει η εσωτερική ελευθερία, η ελευθερία των συνειδήσεων. Όλοι έχουμε δικαίωμα και υποχρέωση στη Μνήμη και σεβασμό στην ιστορική αλήθεια.
Ως προς το περιεχόμενο της τοποθέτησης της βουλευτού του νομού μας, κας Μίχου Μαρίας, σχετικά με το νομοσχέδιο για τις «Σύγχρονες διατάξεις για την Ελληνική ιθαγένεια και την πολιτική συμμετοχή ομογενών και νομίμως διαμενόντων μεταναστών και άλλες ρυθμίσεις», προφανώς αναφέρεται στην δυνατότητα του κράτους να αντιμετωπίσει ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα. Αυτό της ρύθμισης πολλών εκκρεμοτήτων και της ενσωμάτωσης των νομίμως διαμενόντων μεταναστών στη χώρα μας.
Νομίζουμε όμως ότι η σύγκριση των τότε Ελλήνων προσφύγων με την σημερινή πραγματικότητα ήταν ατυχής. Η εντύπωση της ταύτισης των Ελλήνων προσφύγων με τους σημερινούς μετανάστες σε πολλούς παραμένει έντονη.
Μια διευκρίνιση εκ μέρους της βουλευτού μας ίσως θα ήταν σκόπιμη.
Τότε επρόκειτο για Ελληνικούς πληθυσμούς σε αντίθεση με τη σημερινή πραγματικότητα, αν και η προσφυγιά και η μετανάστευση συγκεντρώνουν πολύ πόνο και δυσεπίλυτα προβλήματα.
Η διαδικασία της υποδοχής και της ενσωμάτωσης των Ελλήνων προσφύγων μετά την καταστροφή ήταν ιδιαίτερα δύσκολη, απαίτησε πολύ χρόνο και αντιμετώπισε συχνά έναν έκδηλο ρατσισμό που ακόμη και σήμερα εκφράζεται με υφέρποντα τρόπο. Με αυτό το τελευταίο δεν εννοούμε φυσικά την κ. Μίχου.
ΟΙ ΠΟΝΤΙΑΚΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΠΙΕΡΙΑΣΤο διήγημα αναφέρεται σε μία Τουρκοπούλα από τη Θεσσαλονίκη, η οποία επισκέπτεται το σπίτι της στη Θεσσαλονίκη, δίπλα σε αυτό του Μουσταφά Κεμάλ, μετά την ανταλλαγή.
Ως προς το συγκινησιακό μέρος του διηγήματος και τον ανθρώπινο πόνο που προκαλεί η βίαιη μετακίνηση των πληθυσμών δεν έχουμε να σημειώσουμε τίποτε. Γι’ αυτό και την ανταλλαγή των πληθυσμών με την Γενοκτονία των Ελλήνων της Ανατολής την αποκαλέσαμε επανειλημμένα ένα άθλιο παζάρι των λαών.
Εξετάζοντας όμως το θέμα μιας προσωπικής στιγμής, της τουρκοπούλας εν προκειμένω, μένει στο σκοτάδι όλη η ιστορία, αυτή της Γενοκτονίας. Το θέμα το οποίο διαπραγματεύεται το διήγημα είναι σίγουρα σημαντικό, όμως είναι ένα ήσσονος σημασίας γεγονός μπροστά στην τραγωδία που προηγήθηκε και σε ένα απληροφόρητο κοινό απομένει η συμπάθεια, που είναι και δική μας, προς ένα κοριτσόπουλο που έζησε ένα μέρος της τραγωδίας. Μάλιστα κοντά στο σπίτι του Κεμάλ, στον οποίο καμία αναφορά δεν γίνεται.
Εξισώνεται με αυτό τον τρόπο η κτηνωδία της Γενοκτονίας, ενός εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας και του αφανισμού ενός λαού, με την προσωπική περιπέτεια ενός ατόμου!
Η πρόθεση του Υπουργείου Παιδείας δεν είναι καλοπροαίρετη. Το έχει αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια.
Η κεμαλολαγνεία του πιο φιλοκεμαλικού κράτους στην Ευρώπη είναι έκδηλη.
Ο Μουσταφά Κεμάλ, αποκαλούμενος Ατατούρκ είναι ο Χίτλερ των Ελλήνων και η αναφορά στο πρόσωπό του δεν είναι αθώα. Δεν μπορεί ανήμερα της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Μ. Ασίας, την 19 Μαΐου, που σημαίνει την καταστροφή του Ελληνικού πληθυσμού, να τίθεται ως θέμα ένα τέτοιο κείμενο από το οποίο η συμπάθεια στην τουρκοπούλα εκτείνεται σε όλη την ατμόσφαιρα του δρώμενου και αγγίζει και «το σπίτι του Κεμάλ» καθώς και αυτόν τον ίδιο.
Αυτό το υποσυνείδητα κατευθυνόμενο μήνυμα αποτελεί ύβρη και ατιμία. Πόσο μάλλον που από το σπίτι αυτό το 1955 μετά το σαμποτάζ εκεί των Τούρκων, ακολούθησε ο αφανισμός των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης.
Τελευταία γινόμαστε μάρτυρες στη χώρα μας προσπαθειών αθώωσης του Κεμάλ και του Νεοτουρκικού ρατσισμού με δημοσίευση άρθρων, πραγματοποίηση εκδηλώσεων κεμαλολαγνείας την στιγμή που στη σημερινή Τουρκία υπάρχουν γενναίες φωνές που αναγνωρίζουν τις μεγάλες ενοχές της Τουρκίας απέναντι στους πληθυσμούς των Αρμενίων, Ελλήνων, Ασσυρίων, Χαλδαίων που αφανίστηκαν από το κεμαλικό καθεστώς.
Ας σκεφτούμε πώς θα φάνταζε η εξύμνηση του Χίτλερ, ιδιαίτερα από τις χώρες που υπέστησαν τον ναζισμό και τα Ολοκαυτώματα.
Θα ήταν μια γροθιά στα ανθρώπινα δικαιώματα και στον Πολιτισμό γενικότερα.
Εκτός από οργή, προκαλεί θλίψη και τόση ντροπή.
Μια πολιτική ειρήνης και πραγματικής φιλίας περνάει μέσα από την αναγνώριση των λαθών, των εγκλημάτων που διεπράχθησαν και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αυτά δεν μπορεί να εκφραστούν μέσα από διαδικασίες νεοραγιαδισμού και αυτοταπείνωσης.
Θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία. Αν λείψει ένα από τα δύο πρώτα δεν θα υπάρξει το τελευταίο.
Δεν θα υπάρξει η εσωτερική ελευθερία, η ελευθερία των συνειδήσεων. Όλοι έχουμε δικαίωμα και υποχρέωση στη Μνήμη και σεβασμό στην ιστορική αλήθεια.
Ως προς το περιεχόμενο της τοποθέτησης της βουλευτού του νομού μας, κας Μίχου Μαρίας, σχετικά με το νομοσχέδιο για τις «Σύγχρονες διατάξεις για την Ελληνική ιθαγένεια και την πολιτική συμμετοχή ομογενών και νομίμως διαμενόντων μεταναστών και άλλες ρυθμίσεις», προφανώς αναφέρεται στην δυνατότητα του κράτους να αντιμετωπίσει ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα. Αυτό της ρύθμισης πολλών εκκρεμοτήτων και της ενσωμάτωσης των νομίμως διαμενόντων μεταναστών στη χώρα μας.
Νομίζουμε όμως ότι η σύγκριση των τότε Ελλήνων προσφύγων με την σημερινή πραγματικότητα ήταν ατυχής. Η εντύπωση της ταύτισης των Ελλήνων προσφύγων με τους σημερινούς μετανάστες σε πολλούς παραμένει έντονη.
Μια διευκρίνιση εκ μέρους της βουλευτού μας ίσως θα ήταν σκόπιμη.
Τότε επρόκειτο για Ελληνικούς πληθυσμούς σε αντίθεση με τη σημερινή πραγματικότητα, αν και η προσφυγιά και η μετανάστευση συγκεντρώνουν πολύ πόνο και δυσεπίλυτα προβλήματα.
Η διαδικασία της υποδοχής και της ενσωμάτωσης των Ελλήνων προσφύγων μετά την καταστροφή ήταν ιδιαίτερα δύσκολη, απαίτησε πολύ χρόνο και αντιμετώπισε συχνά έναν έκδηλο ρατσισμό που ακόμη και σήμερα εκφράζεται με υφέρποντα τρόπο. Με αυτό το τελευταίο δεν εννοούμε φυσικά την κ. Μίχου.
- Ένωση Ποντίων Ν. Πιερίας
- Ποντιακός Σύλλογος Κατερίνης «Παναγία Σουμελά»
- Πολιτιστικός Ποντιακός Σύλλογος Λεπτοκαρυάς «Ο ΞΕΝHΤΕΑΣ»
- Πολιτιστικός Σύλλογος Σιδηροδρομικού Σταθμού Κατερίνης
- Πολιτιστικός Σύλλογος Πλατανακίων «Ο Πόντος»
- Ποντιακός Πολιτιστικός Σύλλογος «Άργος» Άνω Αγίου Ιωάννου
- Εκπολιτιστικός Σύλλογος Αλωνίων «Διογένης ο Κυνικός»
- Ποντιακή Θεατρική Σκηνή Πιερίας
- Κοινωνικό και Μορφωτικό Σωματείο Νέας Χράνης «ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟ»
- Μορφωτικός Ποντιακός Σύλλογος «Αλέξανδρος Υψηλάντης» Νέας Τραπεζούντας Μορφωτικός - Ποντιακός Σύλλογος Κορινού «Εύξεινος Πόντος»
- Λαογραφικός Σύλλογος Διάδοσης της Ποντιακής Παράδοσης «Ο Πυρίχειος» Σφενδάμης
Μαρία Μίχου: Δεν είχα καμία πρόθεση να θίξω τους Έλληνες πρόσφυγες
Αμ’ έπος αμ’ έργον ήρθε η απάντηση της βουλευτίνας Πιερίας του ΠΑΣΟΚ Μαρίας Μίχου στους δώδεκα Ποντιακούς Συλλόγους του νομού, που την «έψεξαν» (χθες) για όσα περί προσφύγων και μεταναστών είχε αναφέρει κατά τη διάρκεια της συζήτησης σχετικού νομοσχεδίου στη Βουλή, εκτιμώντας ότι έθιγαν τους Έλληνες πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής.
«Θεωρώ υποχρέωσή μου αλλά και προσωπική ανάγκη, να διευκρινίσω ότι δεν είχα καμία πρόθεση να συγκρίνω ή να ταυτίσω τους Έλληνες πρόσφυγες, με τους σημερινούς μετανάστες», τονίζει σε δήλωσή της η κ. Μίχου.
Και διευκρινίζει:
«Είναι αυτονόητο, ότι σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να γίνει σύγκριση μεταξύ των Ελλήνων προσφύγων, που ξεριζώθηκαν από την πατρίδα τους, και μετέτρεψαν τον πόνο τους σε δημιουργία στην Ελλάδα, και των σημερινών μεταναστών που επιλέγουν τη χώρα μας, ως έναν καλύτερο τόπο για το μέλλον τους. Όπως πολύ σωστά επισημαίνεται στη δήλωση των ποντιακών συλλόγων, προφανώς και αναφέρομαι στη δυνατότητα του κράτους να αντιμετωπίσει ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα.
Στην ομιλία μου στη Βουλή, αναφέρθηκα στη σημαντική συμβολή των Ελλήνων προσφύγων στην κοινωνική και πολιτισμική ανάπτυξη του Νομού Πιερίας και την αφομοίωση της ξεχωριστής κουλτούρας τους από την περιοχή μας. Γιατί πραγματικά πιστεύω ότι οι Έλληνες πρόσφυγες κοινωνικά και πολιτισμικά, συνέβαλλαν τα μέγιστα στην ανάπτυξη του Νομού μας αλλά και ευρύτερα της Ελλάδος. Μέχρι σήμερα έχω δείξει ξεκάθαρα, την εκτίμηση που τρέφω στους Έλληνες πρόσφυγες και επομένως και στον Ποντιακό Ελληνισμό και στη μοναδική κουλτούρα τους. Αισθάνθηκα δε, ιδιαίτερη τιμή όταν η Βουλή με όρισε ως εκπρόσωπο, να καταθέσω στεφάνι στο μνημείο της Γενοκτονίας των Ποντίων.
Ακόμα θα ήθελα να προσθέσω ότι είναι κοινώς αποδεκτό, ότι οι έλληνες πρόσφυγες σφράγισαν τη νεοελληνική κοινωνία: σε πολιτικό επίπεδο τάχθηκαν στον προοδευτικό χώρο και διακρίθηκαν πολλοί από αυτούς στους κοινωνικούς αγώνες. Σε οικονομικό επίπεδο, προσέφεραν νέες δυνατότητες στο εμπόριο και στη βιοτεχνία, ενώ συνέβαλλαν καθοριστικά στην αναζωογόνηση της αγροτικής οικονομίας. Σε κοινωνικό επίπεδο, οι έλληνες πρόσφυγες έφεραν στην πατρίδα μας τον τρόπο ζωής τους, τις συνήθειές τους, τη μουσική τους, την κουζίνα τους και έδωσαν νέα πνοή στα γράμματα και στις τέχνες. Η προσφορά τους αναγνωρίστηκε και αναγνωρίζεται διαχρονικά.
Προσωπικά έχω την τιμή να εκπροσωπώ έναν νομό με μεγάλο ποσοστό ελλήνων προσφύγων στην πληθυσμιακή του σύνθεση (Πόντιους, Μικρασιάτες, Θρακιώτες), τους οποίους και θέλω να ευχαριστήσω θερμά για όλη την προσφορά τους».
Υπενθυμίζεται ότι οι Ποντιακοί Σύλλογοι Πιερίας θεώρησαν ότι η βουλευτής έκανε μια «ατυχή» ταύτιση των Ελλήνων προσφύγων της Μικρασιατικής καταστροφής με τους σημερινούς μετανάστες.
«Τότε επρόκειτο για Ελληνικούς πληθυσμούς», αντέτειναν, εκτιμώντας ότι είναι αυτονόητος και σαφής ο διαχωρισμός τους από τους αλλοδαπούς μετανάστες στη χώρα μας. «Αν και», όπως αναγνωρίζουν, «η προσφυγιά και η μετανάστευση συγκεντρώνουν πολύ πόνο και δυσεπίλυτα προβλήματα».
Πηγή: Epta News & Epta News
Αμ’ έπος αμ’ έργον ήρθε η απάντηση της βουλευτίνας Πιερίας του ΠΑΣΟΚ Μαρίας Μίχου στους δώδεκα Ποντιακούς Συλλόγους του νομού, που την «έψεξαν» (χθες) για όσα περί προσφύγων και μεταναστών είχε αναφέρει κατά τη διάρκεια της συζήτησης σχετικού νομοσχεδίου στη Βουλή, εκτιμώντας ότι έθιγαν τους Έλληνες πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής.
«Θεωρώ υποχρέωσή μου αλλά και προσωπική ανάγκη, να διευκρινίσω ότι δεν είχα καμία πρόθεση να συγκρίνω ή να ταυτίσω τους Έλληνες πρόσφυγες, με τους σημερινούς μετανάστες», τονίζει σε δήλωσή της η κ. Μίχου.
Και διευκρινίζει:
«Είναι αυτονόητο, ότι σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να γίνει σύγκριση μεταξύ των Ελλήνων προσφύγων, που ξεριζώθηκαν από την πατρίδα τους, και μετέτρεψαν τον πόνο τους σε δημιουργία στην Ελλάδα, και των σημερινών μεταναστών που επιλέγουν τη χώρα μας, ως έναν καλύτερο τόπο για το μέλλον τους. Όπως πολύ σωστά επισημαίνεται στη δήλωση των ποντιακών συλλόγων, προφανώς και αναφέρομαι στη δυνατότητα του κράτους να αντιμετωπίσει ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα.
Στην ομιλία μου στη Βουλή, αναφέρθηκα στη σημαντική συμβολή των Ελλήνων προσφύγων στην κοινωνική και πολιτισμική ανάπτυξη του Νομού Πιερίας και την αφομοίωση της ξεχωριστής κουλτούρας τους από την περιοχή μας. Γιατί πραγματικά πιστεύω ότι οι Έλληνες πρόσφυγες κοινωνικά και πολιτισμικά, συνέβαλλαν τα μέγιστα στην ανάπτυξη του Νομού μας αλλά και ευρύτερα της Ελλάδος. Μέχρι σήμερα έχω δείξει ξεκάθαρα, την εκτίμηση που τρέφω στους Έλληνες πρόσφυγες και επομένως και στον Ποντιακό Ελληνισμό και στη μοναδική κουλτούρα τους. Αισθάνθηκα δε, ιδιαίτερη τιμή όταν η Βουλή με όρισε ως εκπρόσωπο, να καταθέσω στεφάνι στο μνημείο της Γενοκτονίας των Ποντίων.
Ακόμα θα ήθελα να προσθέσω ότι είναι κοινώς αποδεκτό, ότι οι έλληνες πρόσφυγες σφράγισαν τη νεοελληνική κοινωνία: σε πολιτικό επίπεδο τάχθηκαν στον προοδευτικό χώρο και διακρίθηκαν πολλοί από αυτούς στους κοινωνικούς αγώνες. Σε οικονομικό επίπεδο, προσέφεραν νέες δυνατότητες στο εμπόριο και στη βιοτεχνία, ενώ συνέβαλλαν καθοριστικά στην αναζωογόνηση της αγροτικής οικονομίας. Σε κοινωνικό επίπεδο, οι έλληνες πρόσφυγες έφεραν στην πατρίδα μας τον τρόπο ζωής τους, τις συνήθειές τους, τη μουσική τους, την κουζίνα τους και έδωσαν νέα πνοή στα γράμματα και στις τέχνες. Η προσφορά τους αναγνωρίστηκε και αναγνωρίζεται διαχρονικά.
Προσωπικά έχω την τιμή να εκπροσωπώ έναν νομό με μεγάλο ποσοστό ελλήνων προσφύγων στην πληθυσμιακή του σύνθεση (Πόντιους, Μικρασιάτες, Θρακιώτες), τους οποίους και θέλω να ευχαριστήσω θερμά για όλη την προσφορά τους».
Υπενθυμίζεται ότι οι Ποντιακοί Σύλλογοι Πιερίας θεώρησαν ότι η βουλευτής έκανε μια «ατυχή» ταύτιση των Ελλήνων προσφύγων της Μικρασιατικής καταστροφής με τους σημερινούς μετανάστες.
«Τότε επρόκειτο για Ελληνικούς πληθυσμούς», αντέτειναν, εκτιμώντας ότι είναι αυτονόητος και σαφής ο διαχωρισμός τους από τους αλλοδαπούς μετανάστες στη χώρα μας. «Αν και», όπως αναγνωρίζουν, «η προσφυγιά και η μετανάστευση συγκεντρώνουν πολύ πόνο και δυσεπίλυτα προβλήματα».
Πηγή: Epta News & Epta News