Τιμημένοι φίλοι,
επιζήσαντες της γενοκτονίας,
τρίτη γενιά Ποντίων,
Είναι μεγάλη μου τιμή ως κοινοβουλευτικό μέλος του φιλελεύθερου σουηδικού Κόμματος να συμμετέχω στην Διεθνή Ημέρα Μνήμης για να τιμήσουμε όλους τους Πόντιους που υπήρξαν θύματα γενοκτονίας στην πάλαι ποτέ οθωμανική αυτοκρατορία -τη σύγχρονη Τουρκία- μεταξύ 1916 και 1922.
Σήμερα, συγκεντρωθήκαμε για να διατηρήσουμε άσβεστη τη μνήμη των θυμάτων και να τιμήσουμε τους απογόνους τους. Αλλά θα ήθελα να συλλογιστούμε και τις άλλες χριστιανικές κοινότητες, τους Αρμένιους, τους Ασσύριους, τους Σύριους και τους Χαλδαίους που υπήρξαν επίσης θύματα αυτής της γενοκτονίας.
Η γενοκτονία ξεκίνησε με πογκρόμ κατά των Αρμενίων προς τα τέλη του 19ου αιώνα ενώ, η συστηματική εξόντωση ξεκίνησε τη νύχτα μεταξύ 24ης και 25ης Απριλίου 1915. Ξεκίνησε με τους Αρμένιους αλλά έλαβε τέλος με τους Ποντίους, το 1922.
Οι Πόντιοι ζούσαν κυρίως κατά μήκος της βόρειας ακτής της Τουρκίας, στη Μαύρη Θάλασσα. Βρίσκονταν εκεί από τότε που οι Έλληνες κυριαρχούσαν στην περιοχή. Αργότερα συνέχισαν να ζουν εκεί απλά και να πηγαίνουν στις εκκλησίες τους. Όμως πολλοί ήταν φοβισμένοι.
Όταν οι Αρμένιοι υφίσταντο γενοκτονία στην ανατολική Μικρά Ασία, οι εχθροπραξίες μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων αυξάνονταν περαιτέρω στη δυτική Μικρά Ασία. Ανάμεσά τους ζούσαν Πόντιοι οι οποίοι σκοτώθηκαν επειδή ήταν όχι μόνο Χριστιανοί, αλλά και Έλληνες.
Οι Πόντιοι ζούσαν στον Πόντο ήδη από την Ομηρική εποχή δηλαδή, από το 800 π.Χ. αναπτύσσοντας για αιώνες έναν ιδιαίτερο πολιτισμό και μια ιδιαίτερη γλώσσα. Όταν οι Οθωμανοί κατέλαβαν την περιοχή οι Έλληνες συνέχισαν να ζουν σε αυτά τα εδάφη αλλά κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες.
Ο πρωταρχικός στόχος του εθνικιστικού κινήματος των Νεοτούρκων που προωθούσε τη γενοκτονία ήταν να αδειάσει η Μικρά Ασία και το ανατολικό της τμήμα από τις χριστιανικές κοινότητες. Ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, ο οποίος ήταν ηγέτης του κινήματος, όταν ιδρύθηκε η Δημοκρατία της Τουρκίας το 1923, έγινε ο πρώτος πρόεδρος της χώρας και έφερε την απόλυτη ευθύνη για την εν λόγω γενοκτονία.
Πριν από τη γενοκτονία, υπήρχαν περίπου 750 χιλιάδες Πόντιοι σε αυτές τις περιοχές. Όταν, το 1922, έλαβε τέλος η γενοκτονία περίπου πάνω από 350 χιλιάδες Πόντιοι είχαν χάσει τη ζωή τους. Σε αυτόν τον αριθμό θα πρέπει να προσθέσουμε ένα εκατομμύριο έλληνες οι οποίοι εξαφανίστηκαν από προσώπου γης. Η γενοκτονία των Ποντίων είχε αναλογικά την ίδια διάσταση με αυτήν των Αρμενίων.
Με αιχμαλωσίες γυναικόπαιδων, βίαιους εξισλαμισμούς, διώξεις, μαζικές δολοφονίες, λιμό και πορείες θανάτου στην έρημο σκόπευαν να εξαφανίσουν την παρουσία των Ποντίων.
Υπήρχε ένας μόνο στόχος για τους Νεότουρκους και αυτός ήταν να αφανίσουν τη Ποντιακή, όπως και άλλες χριστιανικές κοινότητες. Τα θύματα ήταν αθώα παιδιά, άντρες και γυναίκες των οποίων το έγκλημα ήταν η μη μουσουλμανική πίστη τους και η άρνηση υποταγής στην τουρκική κυριαρχία.
Αυτή είναι η πρώτη μείζων γενοκτονία του 20ου αιώνα και στις πρόσφατες δεκαετίες σε διάφορες χώρες έχει συγκεντρώσει την προσοχή και έχει αναγνωριστεί από 20 κοινοβούλια στον κόσμο. Το ένα τρίτο των χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Χριστιανών.
Αλλά η Τουρκία ακόμα σιωπά. Παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει 95 χρόνια από τότε που πραγματοποιήθηκε η γενοκτονία το τουρκικό κράτος αρνείται να σπάσει τη σιωπή.
Αρνείται να συμφιλιωθεί με την ιστορία του. Αντιθέτως, έχει επιλέξει να διαχειρίζεται τη σκοτεινή κληρονομιά του Ατατούρκ περνώντας την από γενιά σε γενιά.
Το να πιστεύει κανείς ότι είναι δυνατόν να απελευθερωθεί από ενοχές χωρίς να αντιμετωπίσει την αλήθεια είναι ψευδαίσθηση. Κάθε φορά που μια ακόμα χώρα αναγνωρίζει τη γενοκτονία η αλήθεια πλησιάζει λίγο πιο κοντά την Τουρκία. Δεν είναι πλέον δυνατόν να ξεφεύγει ή να παραμένει σιωπηλή για το παρελθόν. Ήρθε η ώρα η Τουρκία να αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Ποντίων και των άλλων Χριστιανικών κοινοτήτων.
Τόσο στη χώρα μου, τη Σουηδία, όσο και σε άλλες χώρες, υπάρχουν διαφορετικά επιχειρήματα στην αντιπαράθεση για τη γενοκτονία. Υπάρχουν αυτοί που πιστεύουν ότι η γενοκτονία ποτέ δεν έγινε και ότι αντίθετα, οι ευρύτερες συγκυρίες του πρώτου παγκοσμίου πολέμου ήταν αυτές που προκάλεσαν τις απώλειες. Οι υποστηρικτές αυτών των επιχειρημάτων θέλουν να θάψουν αυτή τη συζήτηση με κάθε κόστος. Στην Τουρκία, ακόμη και το να μιλήσει κανείς ανοικτά για τη γενοκτονία είναι εγκληματικό και μπορεί να επιφέρει πολυετή φυλάκιση.
Υπάρχουν επίσης αυτοί οι οποίοι πιστεύουν ότι δεν πρέπει οι πολιτικοί να εμπλέκονται στην ερμηνεία της ιστορίας. Πως η ιστορία θα έπρεπε να γράφεται από ιστορικούς. Συμφωνώ απόλυτα με αυτό. Αλλά συγχρόνως, πιστεύω ότι εμείς, ως πολιτικοί, έχουμε καθήκον και ηθική ευθύνη να εντρυφήσουμε στην έρευνα και να την χρησιμοποιήσουμε ως βάση για τις αποφάσεις που λαμβάνουμε.
Υπάρχουν και αυτοί που υποστηρίζουν ότι αν η Τουρκία αποτελέσει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και να μην αποκαλούμε αυτό το γεγονός γενοκτονία. Αλλά νομίζω ότι έτσι συγχέουμε τα θέματα. Είμαι υπέρ της Τουρκικής υποψηφιότητας για την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά αυτή καθορίζεται από το πόσο γρήγορα η Τουρκία είναι ικανή να ανταποκριθεί στα κριτήρια που απαιτούνται για να γίνει μέλος.
Τα πράγματα πρέπει να λέγονται με το όνομά τους, και αυτό που συνέβη μεταξύ 1915-1922 ήταν Γενοκτονία. Οι επιφανέστεροι επιστήμονες και ιστορικοί του κόσμου έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για γενοκτονία.
Το τελευταίο στάδιο μιας γενοκτονίας είναι η άρνησή της, και δυστυχώς, σήμερα, η Τουρκία βρίσκεται σε αυτό ακριβώς το στάδιο...
Ήρθε η ώρα να συμφιλιωθεί η Τουρκία με την Κεμαλική κληρονομιά της. Διανύουμε νέα εποχή. Η Τουρκία διαπραγματεύεται την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η κυβέρνηση εφαρμόζει μεταρρυθμίσεις οι οποίες θα προετοιμάσουν το έδαφος για μια μελλοντική δημοκρατική Τουρκία. Υπάρχουν πολλά ακόμα που πρέπει να γίνουν, γι’ αυτό είναι σημαντικό η Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και άλλοι διεθνείς οργανισμοί να πιέσουν την Τουρκία προκειμένου να συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις για δημοκρατία, ελευθερία και ανθρώπινα δικαιώματα.
Είμαι πεπεισμένη, ότι η αναγνώριση της γενοκτονίας από την Τουρκία θα ωφελήσει εξίσου και τις τεταμένες σχέσεις μεταξύ Τουρκίας, Ελλάδας και Κύπρου.
Η άσκηση πίεσης στο τουρκικό κράτος προκειμένου αυτό να αποδεχθεί μια ξεκάθαρη συζήτηση σχετικά με τη γενοκτονία και να επιτρέψει την πρόσβαση του έξω κόσμου στα αρχεία, ελπίζουμε ότι θα οδηγήσει στην αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων, των Αρμενίων, των Ασσύριων, συρίων και Χαλδαίων στο προσεχές μέλλον.
Στις 11 Μαρτίου 2010, η δικαιοσύνη υπερίσχυσε στη Σουηδία και ήρθαμε ένα βήμα πιο κοντά στην αλήθεια για τη γενοκτονία. Είμαι υπερήφανη, που ως εκπρόσωπος του Φιλελεύθερου Κόμματος και μία εκ των τεσσάρων Κοινοβουλευτικών μελών της συμμαχίας Φιλελευθέρων και Συντηρητικών, ψήφισα υπέρ της αναγνώρισης.
Έχοντας Κουρδικές ρίζες από την ανατολική Τουρκία, παραδέχομαι επίσης στη σχετική δήλωσή μου για την συζήτηση της πρότασης στο Σουηδικό Κοινοβούλιο, ότι ακόμα και μερικοί από το δικό μου λαό, τους Κούρδους, συμμετείχαν στην εξόντωση των Χριστιανικών κοινοτήτων.
Ακόμα και αν εγώ, που γεννήθηκα 60 χρόνια μετά τη γενοκτονία, μπορώ να θεωρηθώ υπεύθυνη για τα όσα έκαναν στους Χριστιανούς μερικές κουρδικές φυλές, αυτό αποτελεί μέρος της κληρονομιάς μου και ήταν καθήκον για μένα να πάρω θέση ούτως ώστε να αναγνωριστεί η γενοκτονία στη Σουηδία.
Με την ίδια λογική, η σημερινή γενιά Τούρκων δεν είναι υπεύθυνοι για ότι συνέβη πριν από 95 χρόνια. Όμως, η αναγνώριση της γενοκτονίας των Χριστιανών δεν αποτελεί πλήγμα για την Τουρκία. Αντιθέτως, η μη αναγνώρισή της αποτελεί πλήγμα για την δικαιοσύνη. Και είμαι αρκετά πεπεισμένη ότι η δικαιοσύνη μόνο καλό μπορεί να κάνει…
Η δικαιοσύνη πρέπει να εφαρμοστεί και στην Τουρκία. Είναι σημαντικό, η πρόταση συζήτησης να είναι ξεκάθαρη (στο γεγονός ότι) κανένας δεν θέλει να τιμωρήσει την Τουρκία. Τελικά οι ίδιοι τιμωρούν τους εαυτούς τους και είναι οι μεγάλοι χαμένοι.
Θέλω να σας ευχαριστήσω για ακόμα μια φορά που μου δώσατε την ευκαιρία να είμαι σήμερα εδώ μαζί σας. Είναι τιμή μου να είμαι μαζί σας για να τιμήσουμε τα θύματα και τους απογόνους. Ο αγώνας συνεχίζεται και θα συνεχίζουμε να συγκεντρωνόμαστε ανά τον κόσμο μέχρι τη μέρα που η Τουρκία θα αναγνωρίσει το παρελθόν.
Όσο η Τουρκία προσπαθεί να κουκουλώσει το θέμα, δεν θα υπάρξει ποτέ συμφιλίωση. Αν η μνήμη των θυμάτων δεν αποκατασταθεί, οι άνθρωποι δεν θα μπορέσουν να επουλώσουν τις πληγές και να συνεχίσουν. Γι’ αυτό είναι σημαντικό όλες οι δυνάμεις, οι οποίες πιστεύουν σε ανθρώπινες αξίες, να συνεχίσουν να αγωνίζονται και να ασκούν πίεση στην Τουρκία προκειμένου να αρχίσει να λέει την αλήθεια και να παραδεχθεί τη γενοκτονία των Ποντίων, Αρμενίων, Ασσυρίων, Συρίων και Χαλδαίων από το 1915 μέχρι το 1922.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
Gulan Avci
Honored friends,
Survivals of a genocide
Third generation Greeks from Pontus
It is a great honor (for me) as an MP of the Swedish Liberal Party to participate in the international Memorial Day to commemorate and honor all the Pontic Greeks who were victims of the genocide in the former Ottoman Empire, the modern Turkey between the years 1916-1922.
Today we gather to commemorate the victims and honor their descendants. I would also like us to extend our thoughts to other Christian groups, Armenians, Assyrians, Syrians and Chaldeans that were also victims of this genocide.
The genocide started with pogroms against Armenians towards the end of the 19th century. The systematic killing started on the night between 24th and 25th April 1915. It started with the Armenians, but ended with Pontic Greeks in 1922.
The Pontic Greeks lived mainly along the northern coast of Turkey, the Black Sea. They had been living there ever since the Greeks ruled the area. Later on, they continued to live ordinary lives and go to their churches, although, many were afraid...
When the genocide hit the Armenians in the east, the hostilities between Turks and Greeks intensified at the Anatolian coast in the west. The Pontians lived between the east and west cost. They were killed because they were Christians but also because they were Greeks.
The Pontic Greeks had lived in Pontos since 800 BC, the well known Homeric period. They had developed a special culture and a special language for centuries. When the Ottomans conquered the area the Greeks continued to live in these areas but under very harsh conditions.
The primary goal of the Young Turk nationalist movement that promoted the genocidal campaign was to empty Asia Minor and Anatolia of Christian groups. Mustafa Kemal Ataturk, who led the movement, became the country's first president when the Republic of Turkey was formed 1923 and bore the ultimate responsibility for the genocide that took place.
Before the genocide, there were approximately 750 000 Pontic Greeks in these areas. When the genocide was over in 1922, as many as around 350 000 Pontic Greeks had lost their lives. To that we must add over one million Greeks who disappeared.
The genocide of Pontic Greeks had proportionally the same dimension as the one that affected the Armenians.
Through arrests of women and children, forced conversions to Islam, persecution, mass murder, death marches, famine and desert marches they sought to erase the Pontic Greek presence.
There was only one goal for the young turks and that was to wipe out the Pontic group, like other Christian groups. The victims were innocent children, women and men, whose crime was that they were not Muslims and that they refused to submit to Turkish sovereignty.
This is the first major genocide of the 20th century and in recent decades it has been payed attention to in a variety of countries and recognized by twenty parliaments around the world. Within the European Union a third of the countries has recognized the genocide of the Christians.
But Turkey is still quiet. Even though 95 years have passed since the genocide took place, the Turkish state refuses to break the silence. They refuse to come to terms with its history. Instead they have chosen to administer Ataturk's dark legacy passed down from generation to generation.
To believe that it is possible to become free from guilt without confronting the truth is an illusion. Each time a new country recognizes the genocide, the truth gets one step closer to Turkey. It is no longer possible to flee or remain silent of the past. The time has come for Turkey to recognize the genocide of the Pontic Greeks and other Christian groups.
There are different arguments in the debate regarding the genocide, both in my country Sweden and in other countries. There are those who believe that genocide never took place and that instead it was circumstances around the First World War that caused the killings.
Advocates of these arguments want to bury this discussion at all costs. In Turkey, it is criminal even to speak openly about the genocide and it can result in imprisonment for years.
There are also those who believe that it is not for politicians to engage in history. That history should be written by historians.
I completely agree with that. But at the same time I believe that we as politicians have a duty and a moral responsibility to look into the research and use it as a basis of the decisions we make.
There are those who argue that if Turkey should join the EU, we must be careful not to call this genocide.
But I think this confuses the matter. I am in favor of Turkish membership in the EU, but membership is determined by how quickly Turkey is able to meet the criteria required for membership.
Things must be called by their name and what happened between the years 1915-1922 was nothing less than genocide. The world's foremost scientists and historians have come to the conclusion that there was genocide.
The last stage of genocide is denial and, unfortunately, this is where Turkey is located today.
It is time for Turkey to come to terms with its Kemalist heritage. It’s a new era; Turkey is negotiating for EU-membership, the government is implementing a number of reforms that would pave the way for a future democratic Turkey.
There is still much to do, so it is important that the EU and other international organisations push Turkey to continue the reforms for democracy, freedom and human rights.
I am confident that Turkish recognition will also benefit the strained relations between Turkey, Greece and Cyprus.
Putting pressure on the Turkish state to engage in an open discussion regarding the genocide and open the archives to the outside world will hopefully lead to the recognition of the genocide of Pontic Greeks, Armenians, Assyrians, Syrians and Chaldeans in the near future.
On the 11th March 2010, justice prevailed in Sweden and we came one step closer to the truth about the genocide. I am proud that as a representative of the Liberal Party and one of four MPs in the liberal/conservative alliance voted for the recognition.
Given that I have Kurdish roots from eastern Turkey I also acknowledged in my statement at the debate in the Swedish Parliament that even some of my own people, the Kurds, were involved in killings of Christian groups.
Even if I, who was born 60 years after the genocide, can not be held responsible for what some Kurdish clans did to the Christians, this is this part of my heritage and it was duty for me to take the position that the genocide would be recognized in Sweden.In the same way, today's Turks generation are not responsible for what happened 95 years ago. But to recognize the genocide of the Christians is not a blow to Turkey. On the contrary, it is a blow for justice. And I am quite convinced that justice can only do good.
It must also be applied in Turkey. It is important to be clear on the fact that no one wants to punish Turkey; actually they are punishing themselves - being the great losers in the end.
I want to thank you once again for giving me the opportunity to be here today. I am honored to be with you, commemorate the victims and honor the descendants. The fight goes on and we continue to gather around the world until the day of recognition from Turkey.
For as long as Turkey tries to silence the issue, econciliation will not be achieved. The memory of the victims should be rehabilitated, otherwise people will not be able to heal the wounds and move on.
It is therefore important that all ‘good forces’ continue to fight and put pressure on Turkey to start telling the truth and acknowledge the genocide of the Pontic Greeks, Armenians, Assyrians, Syrians and Chaldeans from 1915 to 1922.
Thank you very much
Gulan Avci
επιζήσαντες της γενοκτονίας,
τρίτη γενιά Ποντίων,
Είναι μεγάλη μου τιμή ως κοινοβουλευτικό μέλος του φιλελεύθερου σουηδικού Κόμματος να συμμετέχω στην Διεθνή Ημέρα Μνήμης για να τιμήσουμε όλους τους Πόντιους που υπήρξαν θύματα γενοκτονίας στην πάλαι ποτέ οθωμανική αυτοκρατορία -τη σύγχρονη Τουρκία- μεταξύ 1916 και 1922.
Σήμερα, συγκεντρωθήκαμε για να διατηρήσουμε άσβεστη τη μνήμη των θυμάτων και να τιμήσουμε τους απογόνους τους. Αλλά θα ήθελα να συλλογιστούμε και τις άλλες χριστιανικές κοινότητες, τους Αρμένιους, τους Ασσύριους, τους Σύριους και τους Χαλδαίους που υπήρξαν επίσης θύματα αυτής της γενοκτονίας.
Η γενοκτονία ξεκίνησε με πογκρόμ κατά των Αρμενίων προς τα τέλη του 19ου αιώνα ενώ, η συστηματική εξόντωση ξεκίνησε τη νύχτα μεταξύ 24ης και 25ης Απριλίου 1915. Ξεκίνησε με τους Αρμένιους αλλά έλαβε τέλος με τους Ποντίους, το 1922.
Οι Πόντιοι ζούσαν κυρίως κατά μήκος της βόρειας ακτής της Τουρκίας, στη Μαύρη Θάλασσα. Βρίσκονταν εκεί από τότε που οι Έλληνες κυριαρχούσαν στην περιοχή. Αργότερα συνέχισαν να ζουν εκεί απλά και να πηγαίνουν στις εκκλησίες τους. Όμως πολλοί ήταν φοβισμένοι.
Όταν οι Αρμένιοι υφίσταντο γενοκτονία στην ανατολική Μικρά Ασία, οι εχθροπραξίες μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων αυξάνονταν περαιτέρω στη δυτική Μικρά Ασία. Ανάμεσά τους ζούσαν Πόντιοι οι οποίοι σκοτώθηκαν επειδή ήταν όχι μόνο Χριστιανοί, αλλά και Έλληνες.
Οι Πόντιοι ζούσαν στον Πόντο ήδη από την Ομηρική εποχή δηλαδή, από το 800 π.Χ. αναπτύσσοντας για αιώνες έναν ιδιαίτερο πολιτισμό και μια ιδιαίτερη γλώσσα. Όταν οι Οθωμανοί κατέλαβαν την περιοχή οι Έλληνες συνέχισαν να ζουν σε αυτά τα εδάφη αλλά κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες.
Ο πρωταρχικός στόχος του εθνικιστικού κινήματος των Νεοτούρκων που προωθούσε τη γενοκτονία ήταν να αδειάσει η Μικρά Ασία και το ανατολικό της τμήμα από τις χριστιανικές κοινότητες. Ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, ο οποίος ήταν ηγέτης του κινήματος, όταν ιδρύθηκε η Δημοκρατία της Τουρκίας το 1923, έγινε ο πρώτος πρόεδρος της χώρας και έφερε την απόλυτη ευθύνη για την εν λόγω γενοκτονία.
Πριν από τη γενοκτονία, υπήρχαν περίπου 750 χιλιάδες Πόντιοι σε αυτές τις περιοχές. Όταν, το 1922, έλαβε τέλος η γενοκτονία περίπου πάνω από 350 χιλιάδες Πόντιοι είχαν χάσει τη ζωή τους. Σε αυτόν τον αριθμό θα πρέπει να προσθέσουμε ένα εκατομμύριο έλληνες οι οποίοι εξαφανίστηκαν από προσώπου γης. Η γενοκτονία των Ποντίων είχε αναλογικά την ίδια διάσταση με αυτήν των Αρμενίων.
Με αιχμαλωσίες γυναικόπαιδων, βίαιους εξισλαμισμούς, διώξεις, μαζικές δολοφονίες, λιμό και πορείες θανάτου στην έρημο σκόπευαν να εξαφανίσουν την παρουσία των Ποντίων.
Υπήρχε ένας μόνο στόχος για τους Νεότουρκους και αυτός ήταν να αφανίσουν τη Ποντιακή, όπως και άλλες χριστιανικές κοινότητες. Τα θύματα ήταν αθώα παιδιά, άντρες και γυναίκες των οποίων το έγκλημα ήταν η μη μουσουλμανική πίστη τους και η άρνηση υποταγής στην τουρκική κυριαρχία.
Αυτή είναι η πρώτη μείζων γενοκτονία του 20ου αιώνα και στις πρόσφατες δεκαετίες σε διάφορες χώρες έχει συγκεντρώσει την προσοχή και έχει αναγνωριστεί από 20 κοινοβούλια στον κόσμο. Το ένα τρίτο των χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Χριστιανών.
Αλλά η Τουρκία ακόμα σιωπά. Παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει 95 χρόνια από τότε που πραγματοποιήθηκε η γενοκτονία το τουρκικό κράτος αρνείται να σπάσει τη σιωπή.
Αρνείται να συμφιλιωθεί με την ιστορία του. Αντιθέτως, έχει επιλέξει να διαχειρίζεται τη σκοτεινή κληρονομιά του Ατατούρκ περνώντας την από γενιά σε γενιά.
Το να πιστεύει κανείς ότι είναι δυνατόν να απελευθερωθεί από ενοχές χωρίς να αντιμετωπίσει την αλήθεια είναι ψευδαίσθηση. Κάθε φορά που μια ακόμα χώρα αναγνωρίζει τη γενοκτονία η αλήθεια πλησιάζει λίγο πιο κοντά την Τουρκία. Δεν είναι πλέον δυνατόν να ξεφεύγει ή να παραμένει σιωπηλή για το παρελθόν. Ήρθε η ώρα η Τουρκία να αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Ποντίων και των άλλων Χριστιανικών κοινοτήτων.
Τόσο στη χώρα μου, τη Σουηδία, όσο και σε άλλες χώρες, υπάρχουν διαφορετικά επιχειρήματα στην αντιπαράθεση για τη γενοκτονία. Υπάρχουν αυτοί που πιστεύουν ότι η γενοκτονία ποτέ δεν έγινε και ότι αντίθετα, οι ευρύτερες συγκυρίες του πρώτου παγκοσμίου πολέμου ήταν αυτές που προκάλεσαν τις απώλειες. Οι υποστηρικτές αυτών των επιχειρημάτων θέλουν να θάψουν αυτή τη συζήτηση με κάθε κόστος. Στην Τουρκία, ακόμη και το να μιλήσει κανείς ανοικτά για τη γενοκτονία είναι εγκληματικό και μπορεί να επιφέρει πολυετή φυλάκιση.
Υπάρχουν επίσης αυτοί οι οποίοι πιστεύουν ότι δεν πρέπει οι πολιτικοί να εμπλέκονται στην ερμηνεία της ιστορίας. Πως η ιστορία θα έπρεπε να γράφεται από ιστορικούς. Συμφωνώ απόλυτα με αυτό. Αλλά συγχρόνως, πιστεύω ότι εμείς, ως πολιτικοί, έχουμε καθήκον και ηθική ευθύνη να εντρυφήσουμε στην έρευνα και να την χρησιμοποιήσουμε ως βάση για τις αποφάσεις που λαμβάνουμε.
Υπάρχουν και αυτοί που υποστηρίζουν ότι αν η Τουρκία αποτελέσει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και να μην αποκαλούμε αυτό το γεγονός γενοκτονία. Αλλά νομίζω ότι έτσι συγχέουμε τα θέματα. Είμαι υπέρ της Τουρκικής υποψηφιότητας για την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά αυτή καθορίζεται από το πόσο γρήγορα η Τουρκία είναι ικανή να ανταποκριθεί στα κριτήρια που απαιτούνται για να γίνει μέλος.
Τα πράγματα πρέπει να λέγονται με το όνομά τους, και αυτό που συνέβη μεταξύ 1915-1922 ήταν Γενοκτονία. Οι επιφανέστεροι επιστήμονες και ιστορικοί του κόσμου έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για γενοκτονία.
Το τελευταίο στάδιο μιας γενοκτονίας είναι η άρνησή της, και δυστυχώς, σήμερα, η Τουρκία βρίσκεται σε αυτό ακριβώς το στάδιο...
Ήρθε η ώρα να συμφιλιωθεί η Τουρκία με την Κεμαλική κληρονομιά της. Διανύουμε νέα εποχή. Η Τουρκία διαπραγματεύεται την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η κυβέρνηση εφαρμόζει μεταρρυθμίσεις οι οποίες θα προετοιμάσουν το έδαφος για μια μελλοντική δημοκρατική Τουρκία. Υπάρχουν πολλά ακόμα που πρέπει να γίνουν, γι’ αυτό είναι σημαντικό η Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και άλλοι διεθνείς οργανισμοί να πιέσουν την Τουρκία προκειμένου να συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις για δημοκρατία, ελευθερία και ανθρώπινα δικαιώματα.
Είμαι πεπεισμένη, ότι η αναγνώριση της γενοκτονίας από την Τουρκία θα ωφελήσει εξίσου και τις τεταμένες σχέσεις μεταξύ Τουρκίας, Ελλάδας και Κύπρου.
Η άσκηση πίεσης στο τουρκικό κράτος προκειμένου αυτό να αποδεχθεί μια ξεκάθαρη συζήτηση σχετικά με τη γενοκτονία και να επιτρέψει την πρόσβαση του έξω κόσμου στα αρχεία, ελπίζουμε ότι θα οδηγήσει στην αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων, των Αρμενίων, των Ασσύριων, συρίων και Χαλδαίων στο προσεχές μέλλον.
Στις 11 Μαρτίου 2010, η δικαιοσύνη υπερίσχυσε στη Σουηδία και ήρθαμε ένα βήμα πιο κοντά στην αλήθεια για τη γενοκτονία. Είμαι υπερήφανη, που ως εκπρόσωπος του Φιλελεύθερου Κόμματος και μία εκ των τεσσάρων Κοινοβουλευτικών μελών της συμμαχίας Φιλελευθέρων και Συντηρητικών, ψήφισα υπέρ της αναγνώρισης.
Έχοντας Κουρδικές ρίζες από την ανατολική Τουρκία, παραδέχομαι επίσης στη σχετική δήλωσή μου για την συζήτηση της πρότασης στο Σουηδικό Κοινοβούλιο, ότι ακόμα και μερικοί από το δικό μου λαό, τους Κούρδους, συμμετείχαν στην εξόντωση των Χριστιανικών κοινοτήτων.
Ακόμα και αν εγώ, που γεννήθηκα 60 χρόνια μετά τη γενοκτονία, μπορώ να θεωρηθώ υπεύθυνη για τα όσα έκαναν στους Χριστιανούς μερικές κουρδικές φυλές, αυτό αποτελεί μέρος της κληρονομιάς μου και ήταν καθήκον για μένα να πάρω θέση ούτως ώστε να αναγνωριστεί η γενοκτονία στη Σουηδία.
Με την ίδια λογική, η σημερινή γενιά Τούρκων δεν είναι υπεύθυνοι για ότι συνέβη πριν από 95 χρόνια. Όμως, η αναγνώριση της γενοκτονίας των Χριστιανών δεν αποτελεί πλήγμα για την Τουρκία. Αντιθέτως, η μη αναγνώρισή της αποτελεί πλήγμα για την δικαιοσύνη. Και είμαι αρκετά πεπεισμένη ότι η δικαιοσύνη μόνο καλό μπορεί να κάνει…
Η δικαιοσύνη πρέπει να εφαρμοστεί και στην Τουρκία. Είναι σημαντικό, η πρόταση συζήτησης να είναι ξεκάθαρη (στο γεγονός ότι) κανένας δεν θέλει να τιμωρήσει την Τουρκία. Τελικά οι ίδιοι τιμωρούν τους εαυτούς τους και είναι οι μεγάλοι χαμένοι.
Θέλω να σας ευχαριστήσω για ακόμα μια φορά που μου δώσατε την ευκαιρία να είμαι σήμερα εδώ μαζί σας. Είναι τιμή μου να είμαι μαζί σας για να τιμήσουμε τα θύματα και τους απογόνους. Ο αγώνας συνεχίζεται και θα συνεχίζουμε να συγκεντρωνόμαστε ανά τον κόσμο μέχρι τη μέρα που η Τουρκία θα αναγνωρίσει το παρελθόν.
Όσο η Τουρκία προσπαθεί να κουκουλώσει το θέμα, δεν θα υπάρξει ποτέ συμφιλίωση. Αν η μνήμη των θυμάτων δεν αποκατασταθεί, οι άνθρωποι δεν θα μπορέσουν να επουλώσουν τις πληγές και να συνεχίσουν. Γι’ αυτό είναι σημαντικό όλες οι δυνάμεις, οι οποίες πιστεύουν σε ανθρώπινες αξίες, να συνεχίσουν να αγωνίζονται και να ασκούν πίεση στην Τουρκία προκειμένου να αρχίσει να λέει την αλήθεια και να παραδεχθεί τη γενοκτονία των Ποντίων, Αρμενίων, Ασσυρίων, Συρίων και Χαλδαίων από το 1915 μέχρι το 1922.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
Gulan Avci
Honored friends,
Survivals of a genocide
Third generation Greeks from Pontus
It is a great honor (for me) as an MP of the Swedish Liberal Party to participate in the international Memorial Day to commemorate and honor all the Pontic Greeks who were victims of the genocide in the former Ottoman Empire, the modern Turkey between the years 1916-1922.
Today we gather to commemorate the victims and honor their descendants. I would also like us to extend our thoughts to other Christian groups, Armenians, Assyrians, Syrians and Chaldeans that were also victims of this genocide.
The genocide started with pogroms against Armenians towards the end of the 19th century. The systematic killing started on the night between 24th and 25th April 1915. It started with the Armenians, but ended with Pontic Greeks in 1922.
The Pontic Greeks lived mainly along the northern coast of Turkey, the Black Sea. They had been living there ever since the Greeks ruled the area. Later on, they continued to live ordinary lives and go to their churches, although, many were afraid...
When the genocide hit the Armenians in the east, the hostilities between Turks and Greeks intensified at the Anatolian coast in the west. The Pontians lived between the east and west cost. They were killed because they were Christians but also because they were Greeks.
The Pontic Greeks had lived in Pontos since 800 BC, the well known Homeric period. They had developed a special culture and a special language for centuries. When the Ottomans conquered the area the Greeks continued to live in these areas but under very harsh conditions.
The primary goal of the Young Turk nationalist movement that promoted the genocidal campaign was to empty Asia Minor and Anatolia of Christian groups. Mustafa Kemal Ataturk, who led the movement, became the country's first president when the Republic of Turkey was formed 1923 and bore the ultimate responsibility for the genocide that took place.
Before the genocide, there were approximately 750 000 Pontic Greeks in these areas. When the genocide was over in 1922, as many as around 350 000 Pontic Greeks had lost their lives. To that we must add over one million Greeks who disappeared.
The genocide of Pontic Greeks had proportionally the same dimension as the one that affected the Armenians.
Through arrests of women and children, forced conversions to Islam, persecution, mass murder, death marches, famine and desert marches they sought to erase the Pontic Greek presence.
There was only one goal for the young turks and that was to wipe out the Pontic group, like other Christian groups. The victims were innocent children, women and men, whose crime was that they were not Muslims and that they refused to submit to Turkish sovereignty.
This is the first major genocide of the 20th century and in recent decades it has been payed attention to in a variety of countries and recognized by twenty parliaments around the world. Within the European Union a third of the countries has recognized the genocide of the Christians.
But Turkey is still quiet. Even though 95 years have passed since the genocide took place, the Turkish state refuses to break the silence. They refuse to come to terms with its history. Instead they have chosen to administer Ataturk's dark legacy passed down from generation to generation.
To believe that it is possible to become free from guilt without confronting the truth is an illusion. Each time a new country recognizes the genocide, the truth gets one step closer to Turkey. It is no longer possible to flee or remain silent of the past. The time has come for Turkey to recognize the genocide of the Pontic Greeks and other Christian groups.
There are different arguments in the debate regarding the genocide, both in my country Sweden and in other countries. There are those who believe that genocide never took place and that instead it was circumstances around the First World War that caused the killings.
Advocates of these arguments want to bury this discussion at all costs. In Turkey, it is criminal even to speak openly about the genocide and it can result in imprisonment for years.
There are also those who believe that it is not for politicians to engage in history. That history should be written by historians.
I completely agree with that. But at the same time I believe that we as politicians have a duty and a moral responsibility to look into the research and use it as a basis of the decisions we make.
There are those who argue that if Turkey should join the EU, we must be careful not to call this genocide.
But I think this confuses the matter. I am in favor of Turkish membership in the EU, but membership is determined by how quickly Turkey is able to meet the criteria required for membership.
Things must be called by their name and what happened between the years 1915-1922 was nothing less than genocide. The world's foremost scientists and historians have come to the conclusion that there was genocide.
The last stage of genocide is denial and, unfortunately, this is where Turkey is located today.
It is time for Turkey to come to terms with its Kemalist heritage. It’s a new era; Turkey is negotiating for EU-membership, the government is implementing a number of reforms that would pave the way for a future democratic Turkey.
There is still much to do, so it is important that the EU and other international organisations push Turkey to continue the reforms for democracy, freedom and human rights.
I am confident that Turkish recognition will also benefit the strained relations between Turkey, Greece and Cyprus.
Putting pressure on the Turkish state to engage in an open discussion regarding the genocide and open the archives to the outside world will hopefully lead to the recognition of the genocide of Pontic Greeks, Armenians, Assyrians, Syrians and Chaldeans in the near future.
On the 11th March 2010, justice prevailed in Sweden and we came one step closer to the truth about the genocide. I am proud that as a representative of the Liberal Party and one of four MPs in the liberal/conservative alliance voted for the recognition.
Given that I have Kurdish roots from eastern Turkey I also acknowledged in my statement at the debate in the Swedish Parliament that even some of my own people, the Kurds, were involved in killings of Christian groups.
Even if I, who was born 60 years after the genocide, can not be held responsible for what some Kurdish clans did to the Christians, this is this part of my heritage and it was duty for me to take the position that the genocide would be recognized in Sweden.In the same way, today's Turks generation are not responsible for what happened 95 years ago. But to recognize the genocide of the Christians is not a blow to Turkey. On the contrary, it is a blow for justice. And I am quite convinced that justice can only do good.
It must also be applied in Turkey. It is important to be clear on the fact that no one wants to punish Turkey; actually they are punishing themselves - being the great losers in the end.
I want to thank you once again for giving me the opportunity to be here today. I am honored to be with you, commemorate the victims and honor the descendants. The fight goes on and we continue to gather around the world until the day of recognition from Turkey.
For as long as Turkey tries to silence the issue, econciliation will not be achieved. The memory of the victims should be rehabilitated, otherwise people will not be able to heal the wounds and move on.
It is therefore important that all ‘good forces’ continue to fight and put pressure on Turkey to start telling the truth and acknowledge the genocide of the Pontic Greeks, Armenians, Assyrians, Syrians and Chaldeans from 1915 to 1922.
Thank you very much
Gulan Avci