Τα παιδιά χόρεψαν και τραγούδησαν με την ψυχή τους τη φόνα, το σαρικούζ, το λαγγευτό τικ και τον μονόν χορόν.
της Έφης Χατζηιωαννίδου
Kανείς δεν ξέρει αν ο Θεός χορεύει. Αλλά αν κάποιες στιγμές το κάνει, σίγουρα χορεύει τη σέρα. Το χορό όλων των χορών! Με αυτά τα λόγια έκλεισε το 6ο Φεστιβάλ Ποντιακών Xορών στην Κοζάνη, το βράδυ του Σαββάτου, όπου 2.500 παιδιά από ολόκληρη την Ελλάδα συμμετείχαν στη γιορτή, παρά το τσουχτερό πρώιμο κρύο. Σε ατμόσφαιρα ιδιαιτέρως φορτισμένη, 4.000 θεατές και τουλάχιστον 1.000 που έμειναν εκτός του γηπέδου παρακολούθησαν τα παιδιά που χόρεψαν και τραγούδησαν με την ψυχή τους τη φόνα, το σαρίκουζ, το λαγγευτό τικ, τον μονόν χορόν, με νταούλια και ζουρνάδες, κεμεντζέδες και βιολιά, σε μία γιορτή με χρώμα, ζωντάνια και κυρίως μνήμη και βαθιά ελληνικότητα.
Ψυχή του φεστιβάλ ο καθηγητής Kαρδιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και πρόεδρος της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδας, ο Γιώργος Παρχαρίδης υποδέχτηκε τα παιδιά, ευχαρίστησε τους χιλιάδες γονείς που στηρίζουν την προσπάθεια και δεν αφήνουν να ξεχαστεί η Γενοκτονία των Ποντίων. Ανάμεσα στους καλεσμένους η συγκλονιστική Αμερικανή συγγραφέας Θεία Χάλο και ο δικός μας ανεξάντλητος και αιώνιος έφηβος Γιάννης Κακουλίδης (και δεκάδες πολιτικοί και υποψήφιοι αυτοδιοικητικοί). Μία μεγάλη γιορτή που δεν ξεχάστηκε μόνο στα… χειροκροτήματα. Έστειλε ένα μεγάλο μήνυμα στην υπουργό Παιδείας, ζητώντας της να «καθαρίσει» την όζουσα οικογενειοκρατία στο Ίδρυμα της Παναγίας Σουμελά, στο όρος Βέρμιο, όπου μία οικογένεια, όπως χαρακτηριστικά είπε ο κ. Παρχαρίδης, διαχειρίζεται αδιαφανώς το σημαντικότατο ταμείο της προσφυγικής Παναγιάς. Στη συνέχεια, ο κ. Παρχαρίδης ζήτησε από την Πολιτεία, για άλλη μία φορά, να φανεί συνεπής με τις εξαγγελίες της και να προχωρήσει, κατά μίμηση της σουηδικής κυβέρνησης, στην αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων.
Το φετινό συναπάντημα των παιδιών ήταν αφιερωμένο στο δεκαεννιάχρονο Συμεών Ανανιάδη, από τη Σαμψούντα του Πόντου, που το 1921, φοιτητής τότε στο αμερικανικό κολέγιο Ανατόλια της Μερζιφούντας του Πόντου, συνελήφθη, βασανίστηκε και μετά από τέσσερις τρομακτικούς μήνες εγκλεισμού οδηγήθηκε από τους πρώτους σχεδόν στην αγχόνη, στην κεντρική πλατεία της Αμάσειας. Ήταν η πλατεία στην οποία τρεις μήνες αργότερα θα κρεμούσαν και τον πατέρα του, αλλά και 173 επιφανείς πολίτες του Πόντου.
Τα παιδιά χόρεψαν και τραγούδησαν με την ψυχή τους τη φόνα, το σαρικούζ, το λαγγευτό τικ και τον μονόν χορόν.
Πηγή: Ελεύθερος Τύπος