του Σάββα Καλεντερίδη
Ήταν Άνοιξη του 1993. Ο Δήμος του Σέλτσουκ, που βρίσκεται δίπλα στην αρχαία Έφεσσο, διοργάνωνε το 30ό Διεθνές Φεστιβάλ Τουρισμού και Πολιτισμού.
Ο δήμαρχος της πόλης, γιός μουσουλμάνου εκ Κρήτης που μιλούσε άπταιστα τα ελληνικά, ζήτησε από το Ελληνικό Προξενείο της Σμύρνης τη συμμετοχή χορευτικού συγκροτήματος, για να δώσει παραστάσεις στο αρχαίο θέατρο της Εφέσσου και στο ανοιχτό θέατρο του Σέλτσουκ.
Το προξενείο ζήτησε το πρόγραμμα των εκδηλώσεων και την κατάσταση με τις χώρες που προσκλήθηκαν να συμμετέχουν. Ο Δήμος έστειλε το πρόγραμμα και τις συμμετέχουσες χώρες, ανάμεσα στις οποίες ήταν η ΦΥΡΟΜ και το ψευοκράτος του Ντενκτάς. Αμέσως τέθηκε ως προϋπόθεση για τη συμμετοχή συγκροτήματος από την Ελλάδα, ο αποκλεισμός των ως άνω χωρών. Ο δήμαρχος το αποδέχτηκε, παρότι είχε απευθύνει ο ίδιος την πρόσκληση, την οποία είχαν αποδεχτεί οι αρμόδιοι του ψευδοκράτους και των Σκοπίων και παρότι είχαν οριστεί τα συγκροτήματα που θα συμμετείχαν στις εκδηλώσεις.
Όταν πετύχαμε τον αποκλεισμό των Σκοπίων και του ψευδοκράτους, θέσαμε τον δεύτερο όρο μας. Να μην υπάρχει καμία παρουσία Ελλήνων σε οποιαδήποτε εκδήλωση την 19η Μαΐου, Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Ο δήμαρχος αποδέχτηκε και το δεύτερο όρο και έτσι, αφού ως Ελληνικό Προξενείο, πάντα σε συνεννόηση με το Υπουργείο Εξωτερικών, πετύχαμε την ικανοποίηση των όρων που θέσαμε, προχωρήσαμε στην πρόσκληση του σωματείου "ΟΙ ΜΩΜΟΓΕΡΟΙ" του Κώστα Αλεξανδρίδη. Τελικά οι Μωμόγεροι ήλθαν στην Έφεσσο και πραγματοποίησαν θριαμβευτική εμφάνιση, στις 22 και 23 Μαΐου, αφού παρουσιάστηκαν χοροί από το Αιγαίο, τη Θράκη, την Κύπρο, την Ηπειρωτική Ελλάδα και φυσικά από τον Πόντο. Το τί έγινε ανάμεσα στους θεατές και ιδιαίτερα ανάμεσα σε εκείνους που είχαν καταγωγή από τον Πόντο, δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Όσοι συμμετείχαν σε εκείνες τις ιστορικές και στην κυριολεξία ιερές στιγμές, αντιλαμβάνονται αυτά που λέμε. Απλά, περιοριζόμαστε να πούμε ότι είδαμε πολλές εκατοντάδες μάτια μουσουλμάνων από τον Πόντο δακρυσμένα, ενώ κάποιοι πήγαν και φιλούσαν τα χέρια και τη λύρα του Νίκου Λαζαρίδη. Αυτά για την παρουσία των Μωμόγερων και του Κώστα Αλεξανδρίδη στην Έφεσσο, που ορισμένοι κύκλοι παρουσιάζουν χρόνια τώρα ως συμμετοχή σε εκδηλώσεις Τούρκων την ημέρα της Γενοκτονίας.
Είπαμε, όμως, ο φασισμός, όποια απόχρωση ή χρώμα κι αν έχει, κόκκινο, πράσινο, γκρίζο ή μαύρο, πάντα ακολουθεί τις ίδιες πρακτικές. Το έχουμε νοιώσει προσωπικά χρόνια τώρα, που δεχόμαστε επιθέσεις από αυτούς.
Ευτυχώς που τελικά, αργά ή γρήγορα, νικά πάντα η Αλήθεια.
Ήταν Άνοιξη του 1993. Ο Δήμος του Σέλτσουκ, που βρίσκεται δίπλα στην αρχαία Έφεσσο, διοργάνωνε το 30ό Διεθνές Φεστιβάλ Τουρισμού και Πολιτισμού.
Ο δήμαρχος της πόλης, γιός μουσουλμάνου εκ Κρήτης που μιλούσε άπταιστα τα ελληνικά, ζήτησε από το Ελληνικό Προξενείο της Σμύρνης τη συμμετοχή χορευτικού συγκροτήματος, για να δώσει παραστάσεις στο αρχαίο θέατρο της Εφέσσου και στο ανοιχτό θέατρο του Σέλτσουκ.
Το προξενείο ζήτησε το πρόγραμμα των εκδηλώσεων και την κατάσταση με τις χώρες που προσκλήθηκαν να συμμετέχουν. Ο Δήμος έστειλε το πρόγραμμα και τις συμμετέχουσες χώρες, ανάμεσα στις οποίες ήταν η ΦΥΡΟΜ και το ψευοκράτος του Ντενκτάς. Αμέσως τέθηκε ως προϋπόθεση για τη συμμετοχή συγκροτήματος από την Ελλάδα, ο αποκλεισμός των ως άνω χωρών. Ο δήμαρχος το αποδέχτηκε, παρότι είχε απευθύνει ο ίδιος την πρόσκληση, την οποία είχαν αποδεχτεί οι αρμόδιοι του ψευδοκράτους και των Σκοπίων και παρότι είχαν οριστεί τα συγκροτήματα που θα συμμετείχαν στις εκδηλώσεις.
Όταν πετύχαμε τον αποκλεισμό των Σκοπίων και του ψευδοκράτους, θέσαμε τον δεύτερο όρο μας. Να μην υπάρχει καμία παρουσία Ελλήνων σε οποιαδήποτε εκδήλωση την 19η Μαΐου, Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Ο δήμαρχος αποδέχτηκε και το δεύτερο όρο και έτσι, αφού ως Ελληνικό Προξενείο, πάντα σε συνεννόηση με το Υπουργείο Εξωτερικών, πετύχαμε την ικανοποίηση των όρων που θέσαμε, προχωρήσαμε στην πρόσκληση του σωματείου "ΟΙ ΜΩΜΟΓΕΡΟΙ" του Κώστα Αλεξανδρίδη. Τελικά οι Μωμόγεροι ήλθαν στην Έφεσσο και πραγματοποίησαν θριαμβευτική εμφάνιση, στις 22 και 23 Μαΐου, αφού παρουσιάστηκαν χοροί από το Αιγαίο, τη Θράκη, την Κύπρο, την Ηπειρωτική Ελλάδα και φυσικά από τον Πόντο. Το τί έγινε ανάμεσα στους θεατές και ιδιαίτερα ανάμεσα σε εκείνους που είχαν καταγωγή από τον Πόντο, δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Όσοι συμμετείχαν σε εκείνες τις ιστορικές και στην κυριολεξία ιερές στιγμές, αντιλαμβάνονται αυτά που λέμε. Απλά, περιοριζόμαστε να πούμε ότι είδαμε πολλές εκατοντάδες μάτια μουσουλμάνων από τον Πόντο δακρυσμένα, ενώ κάποιοι πήγαν και φιλούσαν τα χέρια και τη λύρα του Νίκου Λαζαρίδη. Αυτά για την παρουσία των Μωμόγερων και του Κώστα Αλεξανδρίδη στην Έφεσσο, που ορισμένοι κύκλοι παρουσιάζουν χρόνια τώρα ως συμμετοχή σε εκδηλώσεις Τούρκων την ημέρα της Γενοκτονίας.
Είπαμε, όμως, ο φασισμός, όποια απόχρωση ή χρώμα κι αν έχει, κόκκινο, πράσινο, γκρίζο ή μαύρο, πάντα ακολουθεί τις ίδιες πρακτικές. Το έχουμε νοιώσει προσωπικά χρόνια τώρα, που δεχόμαστε επιθέσεις από αυτούς.
Ευτυχώς που τελικά, αργά ή γρήγορα, νικά πάντα η Αλήθεια.