«Η γενοκτονία των Ελλήνων. Από τη σιωπή και την άρνηση στη διεκδίκηση και την αναγνώριση» ήταν ο τίτλος του 2ου Συμποσίου που πραγματοποίησε ο Σύλλογος Μικρασιατών Πτολεμαΐδας, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, στο χώρο της Μικρασιατικής Στέγης. Συνδιοργανωτές του Συμποσίου ήταν ο Δήμος Εορδαίας, η Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Μικρασιατικών Συλλόγων, με τη στήριξη της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θρακικών Σωματείων, της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδας, της Θρακικής Εστίας Εορδαίας και του Ποντιακού Συλλόγου Πτολεμαΐδας, ενώ η Δ.Ε.Η. στήριξε οικονομικά το Συμπόσιο.
Το Συμπόσιο αποτέλεσε μια πολύ σπουδαία διοργάνωση που έγινε για δεύτερη φορά από το Σύλλογο των Μικρασιατών – τα πρακτικά του πρώτου ήδη κυκλοφορούν - και συμμετείχαν πολλοί εκπρόσωποι προσφυγικών σωματείων απ’ όλη τη χώρα, οι οποίοι άκουσαν, ρώτησαν και συζήτησαν τους εισηγητές, που έχουν ασχοληθεί με το θέμα της γενοκτονίας των Ελλήνων.
Ο πρόεδρος του Συλλόγου κ. Παναγιώτης Στεργιούλης, αφού ευχαρίστησε όλους τους εισηγητές και συνέδρους για τη συμμετοχή τους, τόνισε τα εξής: «Η Γενοκτονία που επιτελέστηκε από το Τουρκικό κράτος στους Έλληνες της Ανατολής είναι μια και αδιαίρετη κι έτσι πρέπει να διεκδικηθεί και να αναγνωρισθεί από τη διεθνή κοινότητα και από αυτούς που τη διέπραξαν. Παρά τις προσπάθειες που έγιναν από το κράτος και τους πολυποίκιλους μηχανισμούς του για να αποσιωπηθούν εδώ και δεκάδες χρόνια τα αίτια και το μέγεθος του διωγμού των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, Θράκης και Πόντου, καθήκον των συλλόγων – αυτών των κιβωτών - που έχουν σαν κύριο μέλημα τη διάσωση της μνήμης, είναι η δραστική απάντηση σ` αυτό τον πόλεμο της λήθης. Πρέπει επιτέλους να έρθουν στην επιφάνεια όλα εκείνα που έχουν αποσιωπηθεί και να δείξουμε στις νέες γενιές ότι η Δημοκρατία στηρίζεται στην αλήθεια και όχι στο ψεύδος και στην άρνηση της διάπραξης του μαζικού εγκλήματος».
Το συνέδριο άνοιξε με τις τιμητικές διακρίσεις στους πρώην βουλευτές και υπουργούς Γιάννη Καψή, Γιάννη Χαραλάμπους και Γιάννη Διαμαντίδη.
Στη συνέχεια αναπτύχθηκαν οι εισηγήσεις, σε ένα συμπόσιο που ο τίτλος του, αποτελεί την κεντρική ιδέα μιας πράξης, που κοντά 90 χρόνια πριν, γράφτηκε με αίμα, άφησε τα αποτυπώματα της στην ιστορία της ανθρωπότητας και μέχρι σήμερα, βροντοφωνάζει και μας κατηγορεί, για μια ακόμη «εθνική ανοχή μας, που μας καθιστά σαν χώρα ένοχους, από την μια, απέναντι στην ηθική δικαίωση εκείνων που αδικοχάθηκαν και από την άλλη, έναντι της ιστορίας της υφηλίου κι όχι μόνο της ελληνικής. Γιατί μια γενοκτονία, δεν αμαυρώνει μόνο τις σελίδες της ιστορίας του γενοκτόνου, εν προκειμένω της Τουρκίας, αλλά και εκείνες της ανθρωπότητας.
Κι ευτυχώς, στο συμπόσιο, την ανοχή, τόλμησαν κάποιοι από τους εισηγητές, χωρίς δισταγμούς και ενδοιασμούς και να την αναδείξουν και να την χρεώσουν.
Ακούστηκαν προτάσεις, για καθιέρωση στην Ελλάδα, ημέρα προσφυγικής (ιστορικής) μνήμης και να ορθωθούν, με μέριμνα της πολιτείας, ανάλογα "εθνικά μνημεία προσφυγικού ελληνισμού".
Η εισήγηση της Χ. Γαλανού σχημάτισε το ψηφιδωτό του εγκλήματος της γενοκτονίας Ελληνισμού, ενώ ο Ν. Λυγερός, με υπερβατικότητα, ανέδειξε τεχνικές "ελιγμού της λογικής" και εφαρμοσμένες πρακτικές της "λογικής των ελιγμών" στην διεκδίκηση της αναγνώρισης της γενοκτονίας.
Ο Ε. Τσίρκας, απαρίθμησε τα λάθη στην Μικρά Ασία, ενώ ο Κ. Φωτιάδης, με παράπονο, πόνο και πικρία, έκαμε αναφορά στις διαχρονικές ολιγωρίες και αδυναμίες του ελληνικού πολιτικού συστήματος, αλλά και αυτών των ίδιων των πολιτικών της χώρας μας, πάνω στο θέμα της γενοκτονίας των Ελλήνων.
Και σαν ιστορικός ερευνητής και συγγραφέας, προς επίρρωση του λόγου του, παρουσίασε έγγραφα ντοκουμέντα, λαλίστατους μάρτυρες μιας «χρόνιας ελληνικής ένοχης ανοχής». Εγκατέλειψε το βήμα, με την φράση, «σήμερα δεν σας μίλησα για Ελλαδική ιστορία, μα για Ελληνική», υπονοώντας σαφέστατα, ότι στην ιστορία που διδάσκεται στην Ελλάδα, λείπουν σελίδες και αλήθειες από την ιστορία των Ελλήνων του Πόντου, της Θράκης και της Μικράς Ασίας, που με προσχηματικά προσχώματα, αποφεύγουμε έντεχνα και ενοχικά, να κάνουμε αναφορά σε αυτήν, με πρώτη βεβαίως, την γενοκτονία.
Η Β. Τσακόγλου, με λόγο μεστό, αναφέρθηκε στην γενοκτονία των Ελλήνων της Θράκης, θυμίζοντας ότι οι Νεότουρκοι, μετά την επικράτηση τους, καθ΄ υπόδειξη των Γερμανών, επεδίωξαν από το 1915, τον διωγμό των Χριστιανών, ιδιαίτερα από την Ανατολική Θράκη, προκειμένου να ορθώσουν πέριξ της Κωνσταντινούπολης, ένα αμιγώς θρησκευτικό (ισλαμικό) και εθνικό (τουρκικό) ανάχωμα προστασίας.
Η Ε. Μπουμπουγιατσή, έφερε στο προσκήνιο, την οικονομική γενοκτονία, που προηγήθηκε εκείνης της εθνολογικής. Ο Α. Παυλίδης, αναζήτησε τις ρίζες της Γενοκτονίας, κάμνοντας ιστορική αναδρομή στο 1850, δίνοντας χρονικό βάθος στην υπόθεση, αναδεικνύοντας έτσι την επιβεβαίωση ενός από χρόνια προμελετημένου εγκλήματος, ενώ ο Θ. Μαλκίδης δεν δίστασε να χρωματίσει τον λόγο του με το ανάλογο ύφος, τόνο και χροιά, μιλώντας χωρίς αλλοιώσεις, για αλήθειες που πονάνε, όταν και όποτε ακούγονται.
Κάθε Έλληνας προσφυγικής καταγωγής νιώθει πραγματικά υπερήφανος που υπάρχουν σύλλογοι όπως αυτός των Μικρασιατών της Πτολεμαίδας, που υπερβαίνουν τα γνωστά και τα τυπικά και πράττουν τα καίρια, τα μείζονα. Η ιερή υπόθεση της Γενοκτονίας, όταν οι πολιτειακοί θεσμοί αδιαφορούν, ολιγωρούν και πολεμούν ανήκει στους πολίτες, στο λαό.
Γιατί η ιστορική γνώση και απαίτηση που απορρέει από τη βασική υποχρέωση της πολιτείας που είναι απούσα είναι το στοιχειώδες καθήκον του καθενός μας. Για την ανάκτηση της ταυτότητάς μας και της αλήθειας.
Το Συμπόσιο αποτέλεσε μια πολύ σπουδαία διοργάνωση που έγινε για δεύτερη φορά από το Σύλλογο των Μικρασιατών – τα πρακτικά του πρώτου ήδη κυκλοφορούν - και συμμετείχαν πολλοί εκπρόσωποι προσφυγικών σωματείων απ’ όλη τη χώρα, οι οποίοι άκουσαν, ρώτησαν και συζήτησαν τους εισηγητές, που έχουν ασχοληθεί με το θέμα της γενοκτονίας των Ελλήνων.
Ο πρόεδρος του Συλλόγου κ. Παναγιώτης Στεργιούλης, αφού ευχαρίστησε όλους τους εισηγητές και συνέδρους για τη συμμετοχή τους, τόνισε τα εξής: «Η Γενοκτονία που επιτελέστηκε από το Τουρκικό κράτος στους Έλληνες της Ανατολής είναι μια και αδιαίρετη κι έτσι πρέπει να διεκδικηθεί και να αναγνωρισθεί από τη διεθνή κοινότητα και από αυτούς που τη διέπραξαν. Παρά τις προσπάθειες που έγιναν από το κράτος και τους πολυποίκιλους μηχανισμούς του για να αποσιωπηθούν εδώ και δεκάδες χρόνια τα αίτια και το μέγεθος του διωγμού των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, Θράκης και Πόντου, καθήκον των συλλόγων – αυτών των κιβωτών - που έχουν σαν κύριο μέλημα τη διάσωση της μνήμης, είναι η δραστική απάντηση σ` αυτό τον πόλεμο της λήθης. Πρέπει επιτέλους να έρθουν στην επιφάνεια όλα εκείνα που έχουν αποσιωπηθεί και να δείξουμε στις νέες γενιές ότι η Δημοκρατία στηρίζεται στην αλήθεια και όχι στο ψεύδος και στην άρνηση της διάπραξης του μαζικού εγκλήματος».
Το συνέδριο άνοιξε με τις τιμητικές διακρίσεις στους πρώην βουλευτές και υπουργούς Γιάννη Καψή, Γιάννη Χαραλάμπους και Γιάννη Διαμαντίδη.
Στη συνέχεια αναπτύχθηκαν οι εισηγήσεις, σε ένα συμπόσιο που ο τίτλος του, αποτελεί την κεντρική ιδέα μιας πράξης, που κοντά 90 χρόνια πριν, γράφτηκε με αίμα, άφησε τα αποτυπώματα της στην ιστορία της ανθρωπότητας και μέχρι σήμερα, βροντοφωνάζει και μας κατηγορεί, για μια ακόμη «εθνική ανοχή μας, που μας καθιστά σαν χώρα ένοχους, από την μια, απέναντι στην ηθική δικαίωση εκείνων που αδικοχάθηκαν και από την άλλη, έναντι της ιστορίας της υφηλίου κι όχι μόνο της ελληνικής. Γιατί μια γενοκτονία, δεν αμαυρώνει μόνο τις σελίδες της ιστορίας του γενοκτόνου, εν προκειμένω της Τουρκίας, αλλά και εκείνες της ανθρωπότητας.
Κι ευτυχώς, στο συμπόσιο, την ανοχή, τόλμησαν κάποιοι από τους εισηγητές, χωρίς δισταγμούς και ενδοιασμούς και να την αναδείξουν και να την χρεώσουν.
Ακούστηκαν προτάσεις, για καθιέρωση στην Ελλάδα, ημέρα προσφυγικής (ιστορικής) μνήμης και να ορθωθούν, με μέριμνα της πολιτείας, ανάλογα "εθνικά μνημεία προσφυγικού ελληνισμού".
Η εισήγηση της Χ. Γαλανού σχημάτισε το ψηφιδωτό του εγκλήματος της γενοκτονίας Ελληνισμού, ενώ ο Ν. Λυγερός, με υπερβατικότητα, ανέδειξε τεχνικές "ελιγμού της λογικής" και εφαρμοσμένες πρακτικές της "λογικής των ελιγμών" στην διεκδίκηση της αναγνώρισης της γενοκτονίας.
Ο Ε. Τσίρκας, απαρίθμησε τα λάθη στην Μικρά Ασία, ενώ ο Κ. Φωτιάδης, με παράπονο, πόνο και πικρία, έκαμε αναφορά στις διαχρονικές ολιγωρίες και αδυναμίες του ελληνικού πολιτικού συστήματος, αλλά και αυτών των ίδιων των πολιτικών της χώρας μας, πάνω στο θέμα της γενοκτονίας των Ελλήνων.
Και σαν ιστορικός ερευνητής και συγγραφέας, προς επίρρωση του λόγου του, παρουσίασε έγγραφα ντοκουμέντα, λαλίστατους μάρτυρες μιας «χρόνιας ελληνικής ένοχης ανοχής». Εγκατέλειψε το βήμα, με την φράση, «σήμερα δεν σας μίλησα για Ελλαδική ιστορία, μα για Ελληνική», υπονοώντας σαφέστατα, ότι στην ιστορία που διδάσκεται στην Ελλάδα, λείπουν σελίδες και αλήθειες από την ιστορία των Ελλήνων του Πόντου, της Θράκης και της Μικράς Ασίας, που με προσχηματικά προσχώματα, αποφεύγουμε έντεχνα και ενοχικά, να κάνουμε αναφορά σε αυτήν, με πρώτη βεβαίως, την γενοκτονία.
Η Β. Τσακόγλου, με λόγο μεστό, αναφέρθηκε στην γενοκτονία των Ελλήνων της Θράκης, θυμίζοντας ότι οι Νεότουρκοι, μετά την επικράτηση τους, καθ΄ υπόδειξη των Γερμανών, επεδίωξαν από το 1915, τον διωγμό των Χριστιανών, ιδιαίτερα από την Ανατολική Θράκη, προκειμένου να ορθώσουν πέριξ της Κωνσταντινούπολης, ένα αμιγώς θρησκευτικό (ισλαμικό) και εθνικό (τουρκικό) ανάχωμα προστασίας.
Η Ε. Μπουμπουγιατσή, έφερε στο προσκήνιο, την οικονομική γενοκτονία, που προηγήθηκε εκείνης της εθνολογικής. Ο Α. Παυλίδης, αναζήτησε τις ρίζες της Γενοκτονίας, κάμνοντας ιστορική αναδρομή στο 1850, δίνοντας χρονικό βάθος στην υπόθεση, αναδεικνύοντας έτσι την επιβεβαίωση ενός από χρόνια προμελετημένου εγκλήματος, ενώ ο Θ. Μαλκίδης δεν δίστασε να χρωματίσει τον λόγο του με το ανάλογο ύφος, τόνο και χροιά, μιλώντας χωρίς αλλοιώσεις, για αλήθειες που πονάνε, όταν και όποτε ακούγονται.
Κάθε Έλληνας προσφυγικής καταγωγής νιώθει πραγματικά υπερήφανος που υπάρχουν σύλλογοι όπως αυτός των Μικρασιατών της Πτολεμαίδας, που υπερβαίνουν τα γνωστά και τα τυπικά και πράττουν τα καίρια, τα μείζονα. Η ιερή υπόθεση της Γενοκτονίας, όταν οι πολιτειακοί θεσμοί αδιαφορούν, ολιγωρούν και πολεμούν ανήκει στους πολίτες, στο λαό.
Γιατί η ιστορική γνώση και απαίτηση που απορρέει από τη βασική υποχρέωση της πολιτείας που είναι απούσα είναι το στοιχειώδες καθήκον του καθενός μας. Για την ανάκτηση της ταυτότητάς μας και της αλήθειας.