του Δημήτρη Μαρδά
καθηγητή Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ
Κωνσταντινούπολη, οδός Ιστικλάλ, ο κεντρικότερος δρόμος του Πέρα. Οι τρεις άνδρες είναι Τούρκοι - Πόντιοι και η κοπέλα Πόντια φοιτήτρια εξ Ελλάδος. Ολοι μαζί χορεύουν Τικ.
Η Ελληνίδα, καθώς περιδιάβαινε με τους συμφοιτητές της τους δρόμους της Πόλης, συνάντησε τους τρεις Τούρκους, που ήδη χόρευαν... και όλα κύλησαν αυθόρμητα... Η φοιτήτρια ένιωσε το ποντιακό στοιχείο να την καλεί, μπήκε στο χορό και οι χορευτές τη δέχθηκαν, ένωσαν τα χέρια τους μαζί της.
Λίγο πιο κάτω και κάποιες ώρες νωρίτερα, υπό τη σκιά της ημισελήνου, μαθητές κάθε εθνότητας, του Ζωγραφείου Γυμνασίου-Λυκείου και του γειτονικού του σχολείου Γκαλατά-Σαράι, φώναζαν όλοι μαζί πριν από την έναρξη των μαθημάτων, το «Είμαι Τούρκος, είμαι καλός, έχω στόχο… να βαδίζω στο δρόμο που έδειξε ο Ατατούρκ».
Προφανώς, με ανάλογα συνθήματα γαλουχήθηκαν και οι Τούρκοι χορευτές. Κι όμως, η καρδιά τους, χτυπά αλλιώς…
Πώς τελικά καταφέρνει η πολιτισμική ταυτότητα και παραμείνει ακμαία, αναπαλλοτρίωτη από αρχές και αξίες, που μια άλλη εθνική ταυτότητα επιδιώκει να επιβάλει;
Το συμπέρασμα, πάντως, είναι προφανές και αισιόδοξο: παρόλο που σύμβολα και συνθήματα επιβάλλονται για να συνθέσουν μία στρατευμένη και χειραγωγημένη -μοναδική ηθικοπολιτισμική- ταυτότητα, σαν αχτίδες φωτός, οι ρίζες, η παράδοση και οι διαχρονικές μνήμες δημιουργούν θραύσματα στα στεγανά. Ετσι, δημιουργούνται ισχυρά ρήγματα που δείχνουν έναν άλλο δρόμο, υπερεθνικό, οικουμενικό και πιο ανθρώπινο!
Στην προκειμένη περίπτωση, οι απανταχού Πόντιοι επιμένουν να χορεύουν όλοι μαζί κρατώντας σφιχτά τα χέρια μεταξύ τους! Είναι σαν να απαντούν «όχι» στην εθνική μονόπλευρη στενομυαλιά, έστω και παρορμητικά, λέγοντας με μια φωνή, μέσα από τη δύναμη που πηγάζει από το χορό, «είμαστε Πόντιοι και είμαστε ΟΛΟΙ εδώ»!
Πηγή: Αγγελιοφόρος