Aφιέρωμα, των Νίκου Μαγγίνα και Νίκου Παπαχρήστου από την επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη, για πρώτη φορά μετά από 90 χρόνια, στην Ιερά Μονή του Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα στον Πόντο στις 17 Αυγούστου 2012.
Η Ρωμηοσύνη του Πόντου έτρεφε πάντοτε έναν ιδιαίτερο σεβασμό για τα τρία παλαιότερα Μοναστήρια της περιοχής. Η Μονή του Αγίου Ιωάννη του Βαζελώνα ήταν η αρχαιότερη, το Μοναστήρι της Παναγίας Σουμελάς το Ιερότερο και του Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα το ομορφότερο. Στο φετινό προσκύνημά του στην μαρτυρική γη του Πόντου ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, συνοδευόμενος από τους Μητροπολίτες Δράμας Παύλο, Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως Βαρνάβα και τον Μητροπολίτη Στκοντίντι Πέτρο, εκ της Εκκλησίας της Γεωργίας, επισκέφθηκε και προσευχήθηκε στα απομεινάρια του άλλοτε εντυπωσιακού Μοναστηριού, που «σκαρφαλωμένο» στην κορυφή ενός απόκρημνου βράχου, στο όρος Πυργί σε υψόμετρο 1210 μ., αποτελούσε σημαντικό θρησκευτικό, μοναστικό και πνευματικό κέντρο.
Τα ερείπια μαρτυρούν τη λαμπρή διαδρομή του Μοναστηριού μέσα στον χρόνο, από το 752 οπότε και ιδρύθηκε μέχρι και το 1923 που αναγκαστικώς εγκαταλείφθηκε. Τμήματα του Καθολικού, των κοιτώνων, των λειτουργικών χώρων και της περίφημης βιβλιοθήκης του μοναστηριού – που φιλοξενούσε χιλιάδες εκκλησιαστικά βιβλία, μοναδικά χειρόγραφα και Κώδικες - «ατενίζουν» σιωπηλά τις κοιλάδες με την άγρια βλάστηση και «χάνονται» στα πέπλα της ομίχλης που σκεπάζει τα βουνά της Ματσούκας.
Ο Πατριάρχης, οι Μητροπολίτες, οι κληρικοί και οι λαϊκοί προσκυνητές περπάτησαν περισσότερο από μια ώρα μέσα από στενά μονοπάτια που διατρέχουν τους απόκρημνους βράχους, σύριζα από τις χαράδρες που χάσκουν και «υπενθυμίζουν» πως δεν υπάρχει περιθώριο ούτε για ένα στραβοπάτημα. Έλατα, φουντουκιές, φυλλώδη δένδρα με περικοκλάδες και ένα γλιστερό από την υγρασία έδαφος συνθέτουν το φυσικό τοπίο μέχρι τη ρίζα του βράχου που πρέπει να αναρριχηθεί ο προσκυνητής για να φτάσει στην κορυφή του όπου βρίσκεται το μοναστήρι.
Εκεί με θέα την κορυφογραμμή των Ποντιακών Άλπεων ο Πατριάρχης μαζί με όλους τους προσκυνητές έψαλλαν, μεταξύ άλλων, το απολυτίκιο του Αγίου Γεωργίου και το Χριστός Ανέστη που αντήχησαν σε όλη την κοιλάδα, στην οποία μέχρι πριν 90 χρόνια η μυρωδιά του μοσχοθυμιάματος γινόταν ένα με τα αρώματα των βοτάνων και των αγριολούλουδων και οι προσευχές των μοναχών «ταξίδευαν» μαζί με τα πουλιά στον ουρανό.
Η συγκίνηση των προσκυνητών κορυφώθηκε όταν ο Μητροπολίτης Δράμας Παύλος υπό τους ήχους του κεμεντζέ που έπαιζε ο γαμπρός του κ. Θανάσης Στυλίδης, δικηγόρος από την Θεσσαλονίκη με ρίζες από τη Σάντα, τραγούδησε παραδοσιακά τραγούδια του Πόντου.
Ένα από τα τραγούδια εκείνα που αναφέρονται στην πίκρα του ξεριζωμού από τον Πόντο λέει «την πατρίδα μ' έχασα, έκλαψα και πόνεσα». Αυτό το συναίσθημα νιώσαμε κάπως όλοι μας εκεί φέρνοντας στη μνήμη και έχοντας ενώπιον μας τα απομεινάρια της ένδοξης Ρωμηοσύνης και του πολιτισμού της «εκκλησίας έρημα, μοναστήρα ακάνδηλα». Αλλά νιώσαμε και τη συγκίνηση για τα πάθη και τα άλγη ενός ολόκληρου γένους, αυτού των Ποντίων αδελφών, που πήραν το δρόμο της ακούσιας προσφυγιάς μεταφέροντας τον αγιασμένο Πόντο τους μαζί τους στα τραγούδια και στα έθιμα, μα κυρίως στις καρδιές τους.
Κάποια στιγμή ο Οικουμενικός Πατριάρχης στάθηκε για λίγο σιωπηλός αγγίζοντας τις πέτρες, τα ερείπια του Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα. Μια στιγμή περισυλλογής, ένα άγγιγμα στην ιστορία ενός ευλογημένου μα και μαρτυρικού τόπου.
«Ο πόθον τη τρανού ενοιξεν την στράταν τ΄ αεργή», είπε ο Μητροπολίτης Δράμας, που σημαίνει πως «ο πόθος του Τρανού άνοιξε τον δρόμο για τον Άγιο Γεώργιο». Μια αναφορά στην θέληση του Πατριάρχη να επισκεφθεί το ωραιότερο εκ των τριών παλαιοτέρων Μοναστηριών του Πόντου, κάτι που είχε επιχειρήσει και την προηγούμενη χρονιά αλλά δεν το επέτρεψε η πυκνή ομίχλη και οι καιρικές συνθήκες.
To τέλος του Αυγούστου, το τέλος του μήνα της «Παναγιάς» και η Ίνδικτος, η πρώτη Σεπτεμβρίου με την οποία ξεκινάει και το νέο εκκλησιαστικό έτος αποτελούν συμβολικά ένα τέλος και μια νέα αρχή μιας νέας διαδρομής που θα οδηγήσει, είμαστε βέβαιοι, και πάλι τους ευλαβείς προσκυνητές στην γη του Πόντου και σε ιερούς της Ρωμηοσύνης τόπους, ένας από τους οποίους, ο Περιστερεώτας, αντιστέκεται όρθιος στον αδυσώπητο χρόνο.
Φωτογραφικό υλικό
Πηγή: Amen