Η εκλογή της νύφης γινόταν απο τους γονείς του γαμπρού και μάλιστα τα παλιότερα χρόνια, σε μικρή ηλικία. Κάποτε, μόλις γεννιόταν κορίτσι σε φιλικό οικογενειακό σπίτι, χάραζαν την κούνια του κοριτσιού και το νεογέννητο προοριζόταν για το παιδί του χαράκτη.
Το ψαλάφεμα - η ζήτηση της νύφης - γινόταν απ' ευθείας απο τους γονείς του νέου, αν είχαν οικειότητα με τε τους γονείς της, ή με προξενειά. Η προξενήτρα σε καμία περίπτωση δεν έπαιρνε χρήματα, αλλά συνήθως φιλοδώρημα με μορφή ρουχισμού.
Αν υπήρχε συγκατάθεση, έλεγαν οι γονείς : «δίγομε τον λόγον εμούν» (λογόδομαν). Αυτό ήταν αρκετό. Κάποτε μάλιστα εγένοντο και μνηστεία με την ευλογίαν του ιερέως -σημάδεμα. Τότε αντάλλασαν και δώρα.
Οι αρραβωνιασμένοι μέχρι του γάμου τους, σπανίως συναντιόντουσαν. Μόνο κατά τα τελευταία χρόνια ο γαμπρός επισκεπτόταν το σπίτι της αρραβωνιαστικιάς του και μάλιστα μόνο κατά τις Κυριακές.
Η αρραβωνιαστικιά ποτέ δεν ονόμαζε τον γαμπρό με το όνομα του, αλλά με την λέξη εκείνος. Πολλές φορές και μετά τον γάμο για αρκετά χρόνια τον αποκαλούσαν «εκείνος» και ποτέ ο άντρας μου.
Όταν γινόταν διάλυση του αρραβώνα, επέστρεφαν τα δαχτυλίδια - έκλωθαν τα σημάδα -.
Ο γάμος γινόταν πάντα πρίν την νηστεία των Χριστουγέννων ή του Πάσχα και πάντοτε ημέρα Κυριακή. Τρείς ημέρες πρίν γινόταν η πρόσκληση, - λάλεμαν.
Συγγενής του γαμπρού ή παιδί φιλικής οικογένειας μοίραζε μικρές πίτες στα συγγενικά και φιλικά σπίτια. Ιδιαιτέρως στο σπίτι του γαμπρού έδιναν μεγάλη πίτα και στα γειτονικά σπίτια μικρή λαμπάδα.
Ο λαλετής αμειβόταν απο τους καλεσμένους. Ιδιαίτερη πρόσκληση δίνεται στους οργανοπαίκτες.
Διαβάστε τη συνέχεια στο Kotsari.com
Το ψαλάφεμα - η ζήτηση της νύφης - γινόταν απ' ευθείας απο τους γονείς του νέου, αν είχαν οικειότητα με τε τους γονείς της, ή με προξενειά. Η προξενήτρα σε καμία περίπτωση δεν έπαιρνε χρήματα, αλλά συνήθως φιλοδώρημα με μορφή ρουχισμού.
Αν υπήρχε συγκατάθεση, έλεγαν οι γονείς : «δίγομε τον λόγον εμούν» (λογόδομαν). Αυτό ήταν αρκετό. Κάποτε μάλιστα εγένοντο και μνηστεία με την ευλογίαν του ιερέως -σημάδεμα. Τότε αντάλλασαν και δώρα.
Οι αρραβωνιασμένοι μέχρι του γάμου τους, σπανίως συναντιόντουσαν. Μόνο κατά τα τελευταία χρόνια ο γαμπρός επισκεπτόταν το σπίτι της αρραβωνιαστικιάς του και μάλιστα μόνο κατά τις Κυριακές.
Η αρραβωνιαστικιά ποτέ δεν ονόμαζε τον γαμπρό με το όνομα του, αλλά με την λέξη εκείνος. Πολλές φορές και μετά τον γάμο για αρκετά χρόνια τον αποκαλούσαν «εκείνος» και ποτέ ο άντρας μου.
Όταν γινόταν διάλυση του αρραβώνα, επέστρεφαν τα δαχτυλίδια - έκλωθαν τα σημάδα -.
Ο γάμος γινόταν πάντα πρίν την νηστεία των Χριστουγέννων ή του Πάσχα και πάντοτε ημέρα Κυριακή. Τρείς ημέρες πρίν γινόταν η πρόσκληση, - λάλεμαν.
Συγγενής του γαμπρού ή παιδί φιλικής οικογένειας μοίραζε μικρές πίτες στα συγγενικά και φιλικά σπίτια. Ιδιαιτέρως στο σπίτι του γαμπρού έδιναν μεγάλη πίτα και στα γειτονικά σπίτια μικρή λαμπάδα.
Ο λαλετής αμειβόταν απο τους καλεσμένους. Ιδιαίτερη πρόσκληση δίνεται στους οργανοπαίκτες.
Διαβάστε τη συνέχεια στο Kotsari.com