 |
| «Τα ανέκδοτα τα βγάζουμε εμείς οι Πόντιοι. Είναι ομοιοπαθητική κατά του ρατσισμού» ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ |
Συνέντευξη με τον Δημήτρη Πιπερίδη
Μια ακροδεξιά γιαγιά που αντί για το χάπι του Αλτσχάιμερ παίρνει βιάγκρα, μια απαιτητική σύζυγος που αφού έλυσε τους λογαριασμούς της με την κλιμακτήριό της αποφασίζει να απαιτήσει από τον ταλαίπωρο άντρα της ένα μνημόνιο τήρησης των «συζυγικών» του υποχρεώσεων, ένας πανούργος γείτονας που αξιοποιεί με τον πιο σατανικό τρόπο το βαθιά ριζωμένο φόβο των νεοελλήνων προς τη γερμανική παντοκρατορία και τα κελεύσματά της.
Θεατρικό στα ποντιακά ετοιμάζει ένας ερασιτεχνικός θίασος. Μιλάμε με τον Δημήτρη Πιπερίδη, σεναριογράφο του έργου «Ο Αχιλλέας και το Μνημόνιον».
- Πού και πότε θα ανεβεί το έργο αυτό;
«Η πρώτη παράσταση δόθηκε ήδη στη Βεργίνα με μεγάλη επιτυχία. Θα ακολουθήσει μια σειρά παραστάσεων: 15-16 Οκτωβρίου Θεσσαλονίκη, Αίθουσα Κολεγίου Δελασάλ, 23 Οκτωβρίου Δράμα, 4 Νοεμβρίου Συκιές Θεσσαλονίκης, 8 Νοεμβρίου Θέρμη Θεσσαλονίκης, 13 Νοεμβρίου Κατερίνη, Δεκέμβριος στην Αθήνα, στις μεγαλύτερες πόλεις της Βόρειας Ελλάδας, αλλά και στις Ποντιακές κοινότητες του εξωτερικού».
- Ποιοι οι συντελεστές του;
«Πρωταγωνιστές είναι δύο από τους πιο γνωστούς και δημοφιλείς Πόντιους παραδοσιακούς τραγουδιστές, οι Αλέξης Παρχαρίδης και Αχιλλέας Βασιλειάδης, και μαζί τους η Ρούλα Βασιλειάδου και ο Γιώργος Συμεωνίδης, που έχει κάνει και τη σκηνοθεσία».
- Ποντιακό θέατρο;
«Δυστυχώς το ευρύτερο κοινό δεν γνωρίζει ότι οι Ελληνες του Πόντου είχαν μια πολύ αξιόλογη θεατρική παράδοση, τόσο δημώδη όσο και λόγια, η οποία περιλαμβάνει μερικά άγνωστα στους σημερινούς θεατρόφιλους "διαμάντια". Σας διαβεβαιώ ότι τα "Σκοτάδια ή ο Λαζάραγας" του Γεωργίου Γ. Φωτιάδη, που γράφτηκε στην ποντιακή διάλεκτο στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και ανέβηκε αρκετές φορές μέχρι σήμερα από ερασιτεχνικούς θιάσους, αλλά κι από κρατικά θέατρα στον Πόντο, στην Ελλάδα και στην τέως ΕΣΣΔ, είναι ένα θεατρικό έργο σαφώς αρτιότερο και από πάσης απόψεως πιο προωθημένο από τα περισσότερα θεατρικά που γράφτηκαν την ίδια περίοδο στον ελλαδικό χώρο».
- Ανθεί το χιούμορ στην Ποντιακή κοινωνία;
«Όπως μας είχε πει ο μακαρίτης ο καθηγητής Νεοκλής Σαρρής, αν υπάρχει κάτι που χαρακτηρίζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τους Έλληνες του Πόντου, αυτό είναι η ιδιαίτερη και ιδιότυπη αίσθηση του χιούμορ τους».
- Τα Ποντιακά ανέκδοτα;
«Αυτοσαρκάζομαι δεν σημαίνει επιτρέπω στον άλλο να με χρησιμοποιεί για να εκφράσει τη μισαλλοδοξία του ή τα υποσυνείδητα ρατσιστικά του συναισθήματα και μάλιστα υπό το άλλοθι μιας κατά κανόνα κακόγουστης αίσθησης του χιούμορ... Τα μόνα ανέκδοτα που θεωρώ ότι δικαιούνται να χρησιμοποιούν τον τίτλο του "ποντιακού" είναι οι αυθεντικές χιουμοριστικές αφηγήσεις των ίδιων Ποντίων. Τα άλλα, τα ψευδεπίγραφα "ποντιακά" ανέκδοτα που ταλαιπώρησαν στο παρελθόν την αισθητική μας, δεν ήσαν παρά απόπειρες μεταφοράς στη νεοελληνική πραγματικότητα γνωστών ρατσιστικών στερεοτύπων του εξωτερικού και μάλιστα κατά κανόνα εξαιρετικά ατυχείς».
- Εκδίδετε και το «Αμαστρις»;
«Ναι, είναι ένα ποντιακό περιοδικό, που ξεκίνησε εδώ και λίγα χρόνια από μια παρέα νέων ανθρώπων και το οποίο, χωρίς να στρέφει την πλάτη στην "παραδοσιακή" θεματολογία των κλασικών ποντιακών περιοδικών, όπως η ιστορία ή η λαογραφία, θέτει στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός του μια σειρά εξίσου σημαντικών σύγχρονων θεμάτων, όπως η κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη σύγχρονη Τουρκία, η κατάσταση των ελληνικών μνημείων του Πόντου, οι ποντιόφωνοι μουσουλμάνοι που έχουν απομείνει στο σύγχρονο Πόντο, οι πολιτικές εξελίξεις γύρω από το Ποντιακό ζήτημα και την προσπάθεια για τη διεθνοποίηση του αιτήματος για την αναγνώριση της Γενοκτονίας κ.λπ.».
Μια ακροδεξιά γιαγιά που αντί για το χάπι του Αλτσχάιμερ παίρνει βιάγκρα, μια απαιτητική σύζυγος που αφού έλυσε τους λογαριασμούς της με την κλιμακτήριό της αποφασίζει να απαιτήσει από τον ταλαίπωρο άντρα της ένα μνημόνιο τήρησης των «συζυγικών» του υποχρεώσεων, ένας πανούργος γείτονας που αξιοποιεί με τον πιο σατανικό τρόπο το βαθιά ριζωμένο φόβο των νεοελλήνων προς τη γερμανική παντοκρατορία και τα κελεύσματά της.
Θεατρικό στα ποντιακά ετοιμάζει ένας ερασιτεχνικός θίασος. Μιλάμε με τον Δημήτρη Πιπερίδη, σεναριογράφο του έργου «Ο Αχιλλέας και το Μνημόνιον».
- Πού και πότε θα ανεβεί το έργο αυτό;
«Η πρώτη παράσταση δόθηκε ήδη στη Βεργίνα με μεγάλη επιτυχία. Θα ακολουθήσει μια σειρά παραστάσεων: 15-16 Οκτωβρίου Θεσσαλονίκη, Αίθουσα Κολεγίου Δελασάλ, 23 Οκτωβρίου Δράμα, 4 Νοεμβρίου Συκιές Θεσσαλονίκης, 8 Νοεμβρίου Θέρμη Θεσσαλονίκης, 13 Νοεμβρίου Κατερίνη, Δεκέμβριος στην Αθήνα, στις μεγαλύτερες πόλεις της Βόρειας Ελλάδας, αλλά και στις Ποντιακές κοινότητες του εξωτερικού».
- Ποιοι οι συντελεστές του;
«Πρωταγωνιστές είναι δύο από τους πιο γνωστούς και δημοφιλείς Πόντιους παραδοσιακούς τραγουδιστές, οι Αλέξης Παρχαρίδης και Αχιλλέας Βασιλειάδης, και μαζί τους η Ρούλα Βασιλειάδου και ο Γιώργος Συμεωνίδης, που έχει κάνει και τη σκηνοθεσία».
- Ποντιακό θέατρο;
«Δυστυχώς το ευρύτερο κοινό δεν γνωρίζει ότι οι Ελληνες του Πόντου είχαν μια πολύ αξιόλογη θεατρική παράδοση, τόσο δημώδη όσο και λόγια, η οποία περιλαμβάνει μερικά άγνωστα στους σημερινούς θεατρόφιλους "διαμάντια". Σας διαβεβαιώ ότι τα "Σκοτάδια ή ο Λαζάραγας" του Γεωργίου Γ. Φωτιάδη, που γράφτηκε στην ποντιακή διάλεκτο στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και ανέβηκε αρκετές φορές μέχρι σήμερα από ερασιτεχνικούς θιάσους, αλλά κι από κρατικά θέατρα στον Πόντο, στην Ελλάδα και στην τέως ΕΣΣΔ, είναι ένα θεατρικό έργο σαφώς αρτιότερο και από πάσης απόψεως πιο προωθημένο από τα περισσότερα θεατρικά που γράφτηκαν την ίδια περίοδο στον ελλαδικό χώρο».
- Ανθεί το χιούμορ στην Ποντιακή κοινωνία;
«Όπως μας είχε πει ο μακαρίτης ο καθηγητής Νεοκλής Σαρρής, αν υπάρχει κάτι που χαρακτηρίζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τους Έλληνες του Πόντου, αυτό είναι η ιδιαίτερη και ιδιότυπη αίσθηση του χιούμορ τους».
- Τα Ποντιακά ανέκδοτα;
«Αυτοσαρκάζομαι δεν σημαίνει επιτρέπω στον άλλο να με χρησιμοποιεί για να εκφράσει τη μισαλλοδοξία του ή τα υποσυνείδητα ρατσιστικά του συναισθήματα και μάλιστα υπό το άλλοθι μιας κατά κανόνα κακόγουστης αίσθησης του χιούμορ... Τα μόνα ανέκδοτα που θεωρώ ότι δικαιούνται να χρησιμοποιούν τον τίτλο του "ποντιακού" είναι οι αυθεντικές χιουμοριστικές αφηγήσεις των ίδιων Ποντίων. Τα άλλα, τα ψευδεπίγραφα "ποντιακά" ανέκδοτα που ταλαιπώρησαν στο παρελθόν την αισθητική μας, δεν ήσαν παρά απόπειρες μεταφοράς στη νεοελληνική πραγματικότητα γνωστών ρατσιστικών στερεοτύπων του εξωτερικού και μάλιστα κατά κανόνα εξαιρετικά ατυχείς».
- Εκδίδετε και το «Αμαστρις»;
«Ναι, είναι ένα ποντιακό περιοδικό, που ξεκίνησε εδώ και λίγα χρόνια από μια παρέα νέων ανθρώπων και το οποίο, χωρίς να στρέφει την πλάτη στην "παραδοσιακή" θεματολογία των κλασικών ποντιακών περιοδικών, όπως η ιστορία ή η λαογραφία, θέτει στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός του μια σειρά εξίσου σημαντικών σύγχρονων θεμάτων, όπως η κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη σύγχρονη Τουρκία, η κατάσταση των ελληνικών μνημείων του Πόντου, οι ποντιόφωνοι μουσουλμάνοι που έχουν απομείνει στο σύγχρονο Πόντο, οι πολιτικές εξελίξεις γύρω από το Ποντιακό ζήτημα και την προσπάθεια για τη διεθνοποίηση του αιτήματος για την αναγνώριση της Γενοκτονίας κ.λπ.».
Πηγή: Ελευθεροτυπία
Σχετικά θέματα