.JPG) |
| Μία ενδιαφέρουσα συζήτηση για το ζήτημα των διαφορετικών προσεγγίσεων και των αμφισβητήσεων για τη Γενοκτονία των Ελλήνων της Ανατολής |
Την Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014 στις 6:00 μ.μ. θα συζητηθεί το ζήτημα των διαφορετικών προσεγγίσεων και των αμφισβητήσεων για τη Γενοκτονία των Ελλήνων της Ανατολής σε Στρογγυλό Τραπέζι που θα γίνει στο πλαίσιο του Σεμιναρίου Ιστορίας (Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Δήμου Κηφισιάς, «Έπαυλη Δροσίνη»-Βιβλιοθήκη Δήμου, Oδός Αγ. Θεοδώρων & Κυριακού).
Το πρόγραμμα του Σεμιναρίου Ιστορίας μπορείτε να το δείτε εδώ:
Το πρόγραμμα του Σεμιναρίου Ιστορίας μπορείτε να το δείτε εδώ:
Στη συζήτηση - που γίνεται για πρώτη φορά σ' αυτό το επίπεδο - θα λάβουν μέρος οι ιστορικοί Βασίλης Μεϊχανετσίδης, Λάμπρος Μπαλτσιώτης, Δημήτρης Χριστόπουλος, Χριστίνα Κουλούρη και Βλάσης Αγτζίδης. Το συντονισμό θα κάνει η ιστορικός Ίρις Τζαχίλη.
Τα κείμενα που έχουν γραφτεί και υπήρξαν η αφορμή για να οργανωθεί η συζήτηση έχουν δημοσιευτεί αντιπαρατιθέμενα μεταξύ τους, στο ηλεκτρονικό περιοδικό “Xronos“ (που έχει σημαντική επιρροή στον κόσμο των ανθρωπιστικών επιστημών):
του Λάμπρου Μπαλτσιώτη:
- «Ποιον ωφελεί η αναδιάταξη της θέσης των Ποντίων. Γενοκτονία, πολιτική και ιστορία»
και
- ”Είτε ως ερμηνευτική αφετηρία είτε ως ερμηνευτικό ζητούμενο, η «γενοκτονία» δεν μπορεί παρά να δρα αποπροσανατολιστικά“
και
- ”Είτε ως ερμηνευτική αφετηρία είτε ως ερμηνευτικό ζητούμενο, η «γενοκτονία» δεν μπορεί παρά να δρα αποπροσανατολιστικά“
του Βλάση Αγτζίδη:
- “γενοκτονία, Πόντιοι, Μικρά Ασία: η σκοτεινή πλευρά του νεοελληνικού μας κόσμου“
- η πλήρης μορφή του οποίου με τη σχετική τεκμηρίωση υπάρχει εδώ: “Σύγχρονες ερμηνευτικές αντιφωνίες και ιδεολογικές συγκρούσεις“
Για το θέμα της μη αποδοχής της προσφυγικής επιχειρηματολογίας από το μεγαλύτερο μέρος της κοινότητας των Ελλήνων ιστορικών γράφτηκε το εξής:
"Είκοσι χρόνια μετά την αναγνώριση από τη Βουλή των Ελλήνων της Γενοκτονίας στον μικρασιατικό Πόντο (και την καθιέρωση ως Ημέρας Μνήμης της 19ης Μαίου) και 15 χρόνια μετά την αναγνώριση της Γενοκτονίας στο σύνολο της Μικράς Ασίας (και την καθιέρωση ως Ημέρας Μνήμης της 14ης Σεπτεμβρίου), οι μόνοι που υποστηρίζουν τη συγκεκριμένη εκδοχή της Ιστορίας είναι κάποιοι λίγοι προσφυγικής καταγωγής ιστορικοί. Η συντριπτική κοινότητα των επιστημόνων ιστορικών αγνοεί εντελώς αυτά τα ιστορικά γεγονότα ή κρατά μια επιφυλακτική στάση, ενώ αναπτύσσεται και η τάση της δημόσιας αμφισβήτησης.
Ενώ έως τώρα η αμφισβήτηση προερχόταν κυρίως από περιθωριακούς κύκλους (Νακρατζάς, Τρεμόπουλος, Κωστόπουλος, Ταχματζίδης, Νάσος Θεοδωρίδης κ.ά.), τελευταία υπάρχει μια δημόσια αμφισβήτηση από επιστήμονες ιστορικούς που επηρεάζουν ένα σημαντικό μέρος των Νεοελλήνων ιστορικών. Η δημόσια έκφραση αυτής της θέσης συμβαδίζει με μια ευρύτερη τάση υποτίμησης της Γενοκτονίας που συνέβη στην Ανατολή κατα όλων των χριστιανικών ομάδων(Αρμενίων, Ελλήνων της Ανατολής, Ασσυροχαλδαίων) και εκφράστηκε με την πρόσφατη απόφαση του ΕΔΑΔ...
Τι κάνει ο “οργανωμένος” χώρος;
Ο “οργανωμένος” χώρος του προσφυγικου ελληνισμού, κυρίως ο ποντιακός, δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα που υπάρχει στον αληθινό κόσμο. Λειτουργεί περιωρισμένος μέσα στο περιφρουρημένο γκέτο, αναπαράγοντας μικροεξουσίες ανταγωνιστικών ομάδων, αναμασώντας θεωρίες και ιδεολογήματα που αξίζουν μόνο για εσωτερική κατανάλωση, ενώ αναπτύσσει και προβάλλει ακόμα και περιθωριακές αντιιστορικές δοξασίες, σε λάθος πλαίσιο και με φανταστικούς αριθμούς. Μεγάλα ζητήματα όπως η Ανταλλάξιμη Περιουσία, το νεοπροσφυγικό ζήτημα, η ανάπτυξη των ποντιακών κοινοτήτων των μετασοβιετικών χωρών, η δημιουργία τμημάτων μελέτης του προσφυγικού ελληνισμού στο πανεπιστήμιο κ.ά. δε φαίνεται να τον απασχόλησαν σε βάθος.
Αρκείται σε μια υποτονική διαχείριση -χωρίς ιδιαίτερη διεκδίκηση και αναφορά σε ενοχλητικά για την εξουσία ζητήματα- η οποία εξασφαλίζει στις επικυρίαρχες ελίτ, τις καλές σχέσεις με τους τοπικούς βουλευτές και πολιτευτές, δίνοντας μια ψευδαίσθηση εξουσίας και ισχύος.
Ουδέποτε επένδυσε, τουλάχιστον σε δευτεροβάθμιο επίπεδο, στη δημιουργία μιας νέας γενιάς επιστημόνων που θα μπορούσαν να επηρεάσουν την κοινότητα των ιστορικών ή των ανθρωπολόγων ή των κοινωνιολόγων.
Ουδέποτε προκάλεσε τη συγκρότηση πραγματικών επιστημονικών συνεδρίων -πλην αυτών που διοργάνωσε η νεολαία- όπου τουλάχιστον οι προσφυγικής καταγωγής ιστορικοί θα εξετάσουν και θα θέσουν υπό το φως μιας αντικειμενικής ανάλυσης τα μεθοδολογικά προβλήματα που προκύπτουν και σχετίζονται με το ιστορικό γεγονός της Γενοκτονίας. Ακόμα και τα ελάχιστα επιστημονικά συνέδρια που διοργανώθηκαν παρέμειναν απελπιστικά μακριά των επιστημονικών κέντρων..."
- “γενοκτονία, Πόντιοι, Μικρά Ασία: η σκοτεινή πλευρά του νεοελληνικού μας κόσμου“
- η πλήρης μορφή του οποίου με τη σχετική τεκμηρίωση υπάρχει εδώ: “Σύγχρονες ερμηνευτικές αντιφωνίες και ιδεολογικές συγκρούσεις“
Για το θέμα της μη αποδοχής της προσφυγικής επιχειρηματολογίας από το μεγαλύτερο μέρος της κοινότητας των Ελλήνων ιστορικών γράφτηκε το εξής:
"Είκοσι χρόνια μετά την αναγνώριση από τη Βουλή των Ελλήνων της Γενοκτονίας στον μικρασιατικό Πόντο (και την καθιέρωση ως Ημέρας Μνήμης της 19ης Μαίου) και 15 χρόνια μετά την αναγνώριση της Γενοκτονίας στο σύνολο της Μικράς Ασίας (και την καθιέρωση ως Ημέρας Μνήμης της 14ης Σεπτεμβρίου), οι μόνοι που υποστηρίζουν τη συγκεκριμένη εκδοχή της Ιστορίας είναι κάποιοι λίγοι προσφυγικής καταγωγής ιστορικοί. Η συντριπτική κοινότητα των επιστημόνων ιστορικών αγνοεί εντελώς αυτά τα ιστορικά γεγονότα ή κρατά μια επιφυλακτική στάση, ενώ αναπτύσσεται και η τάση της δημόσιας αμφισβήτησης.
Ενώ έως τώρα η αμφισβήτηση προερχόταν κυρίως από περιθωριακούς κύκλους (Νακρατζάς, Τρεμόπουλος, Κωστόπουλος, Ταχματζίδης, Νάσος Θεοδωρίδης κ.ά.), τελευταία υπάρχει μια δημόσια αμφισβήτηση από επιστήμονες ιστορικούς που επηρεάζουν ένα σημαντικό μέρος των Νεοελλήνων ιστορικών. Η δημόσια έκφραση αυτής της θέσης συμβαδίζει με μια ευρύτερη τάση υποτίμησης της Γενοκτονίας που συνέβη στην Ανατολή κατα όλων των χριστιανικών ομάδων(Αρμενίων, Ελλήνων της Ανατολής, Ασσυροχαλδαίων) και εκφράστηκε με την πρόσφατη απόφαση του ΕΔΑΔ...
Τι κάνει ο “οργανωμένος” χώρος;
Ο “οργανωμένος” χώρος του προσφυγικου ελληνισμού, κυρίως ο ποντιακός, δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα που υπάρχει στον αληθινό κόσμο. Λειτουργεί περιωρισμένος μέσα στο περιφρουρημένο γκέτο, αναπαράγοντας μικροεξουσίες ανταγωνιστικών ομάδων, αναμασώντας θεωρίες και ιδεολογήματα που αξίζουν μόνο για εσωτερική κατανάλωση, ενώ αναπτύσσει και προβάλλει ακόμα και περιθωριακές αντιιστορικές δοξασίες, σε λάθος πλαίσιο και με φανταστικούς αριθμούς. Μεγάλα ζητήματα όπως η Ανταλλάξιμη Περιουσία, το νεοπροσφυγικό ζήτημα, η ανάπτυξη των ποντιακών κοινοτήτων των μετασοβιετικών χωρών, η δημιουργία τμημάτων μελέτης του προσφυγικού ελληνισμού στο πανεπιστήμιο κ.ά. δε φαίνεται να τον απασχόλησαν σε βάθος.
Αρκείται σε μια υποτονική διαχείριση -χωρίς ιδιαίτερη διεκδίκηση και αναφορά σε ενοχλητικά για την εξουσία ζητήματα- η οποία εξασφαλίζει στις επικυρίαρχες ελίτ, τις καλές σχέσεις με τους τοπικούς βουλευτές και πολιτευτές, δίνοντας μια ψευδαίσθηση εξουσίας και ισχύος.
Ουδέποτε επένδυσε, τουλάχιστον σε δευτεροβάθμιο επίπεδο, στη δημιουργία μιας νέας γενιάς επιστημόνων που θα μπορούσαν να επηρεάσουν την κοινότητα των ιστορικών ή των ανθρωπολόγων ή των κοινωνιολόγων.
Ουδέποτε προκάλεσε τη συγκρότηση πραγματικών επιστημονικών συνεδρίων -πλην αυτών που διοργάνωσε η νεολαία- όπου τουλάχιστον οι προσφυγικής καταγωγής ιστορικοί θα εξετάσουν και θα θέσουν υπό το φως μιας αντικειμενικής ανάλυσης τα μεθοδολογικά προβλήματα που προκύπτουν και σχετίζονται με το ιστορικό γεγονός της Γενοκτονίας. Ακόμα και τα ελάχιστα επιστημονικά συνέδρια που διοργανώθηκαν παρέμειναν απελπιστικά μακριά των επιστημονικών κέντρων..."