 |
| Αφιέρωμα στον Χαράλαμπο Παταρίδη (Χουσεΐν)... |
του Στέλιου Ιωαννίδη
Οι λαϊκοί καλλιτέχνες αποτέλεσαν διαχρονικά τα θεμέλια του πολυσήμαντου οικοδομήματος της μουσικής παράδοσης. Ήταν οι κύριοι φορείς διάσωσης και διάδοσης του πλούσιου πολιτισμικού αποθέματος που από γενιά σε γενιά διατηρήθηκε.
Μέσα σε αυτούς ανήκει και ο Χαράλαμπος Παταρίδης, ο επονομαζόμενος Χουσεΐν, τ’ εμέτερον ο Λάμπον.
Ο Λάμπης ήταν μια εμβληματική φυσιογνωμία που με την παρουσία του και τη συνολική συμπεριφορά του επέδρασε καταλυτικά στη διαμόρφωση του τοπικού πολιτισμού. Με έμφυτη τάση να συγκεντρώνει όλα τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά στοιχεία των ανθρώπων 1ης και 2ης προσφυγικής γενιάς, κατόρθωσε να δημιουργήσει έναν ξεχωριστό πλούτο που απλόχερα -ανιδιοτελώς- μοιράστηκε με όσους βρέθηκαν μαζί του έστω και μόνο μια φορά.
Τα κληρονομημένα χαρακτηριστικά της προσφυγικής πραγματικότητας που βίωσε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, στο χωριό Άγιος Δημήτριος Κοζάνης, κατάφερα να τα κοινολογήσει με μοναδικό τρόπο στις επόμενες γενιές.
Ο τρόπος που ζούσε την καθημερινότητά του ενέπνευσε τους συγχωριανούς του -και όχι μόνο- με συνέπεια τη δημιουργία μιας άτυπης «Σχολής Χουσεΐν», με άξονες τον ανθρωπισμό, την ανυστεροβουλία, την ευθύτητα, την αγάπη για την παράδοση.
Λάτρης της παράδοσης είχε αναπόφευκτα εντάξει μέσα στις καθημερινές πρακ-τικές συμποσιασμού και το τραγούδι. Εξάλλου, το τραγούδι αποτελεί μια πρακτική επιβίωσης που άμεσα συνδέεται με τη σύσταση της κοινότητας, με την κοινωνικοποίηση. Και ο Λάμπης ήταν απολύτως κοινωνικός, ευπρόσιτο, ευγενής και γλυκομίλητος. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι το τραγούδι δεν αποτελεί αποκλειστικά μέσο διασκέδασης αλλά είναι το αποτέλεσμα που πηγάζει από στιγμές και καταστάσεις δύσκολες (απόγνωσης σε κάποιες περιπτώσεις) και τελικά λειτουργεί ως μέσο και πράξη παρηγοριάς, ψυχικής εκτόνωσης, καθώς και πνευματικής ανάπαυσης. Τα στοιχεία αυτά τα συναντούσαμε σε κάθε στιγμή που ο Χουσεΐν ταξίδευε όλους μας στον Πόντο.
Η επικοινωνιακή πρακτική-μέθοδος που το τραγούδι συνεπάγεται αναντίρρητα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη ζύμωση του Λάμπη με την παράδοση. Αυτή η ζύμωση τον κατέστησε δάσκαλο που με τη σειρά του -άτυπα- ανέλαβε τη μεγάλη ευθύνη να μεταλαμπαδεύσει, να μυήσει τις επόμενες γενιές στην παράδοση. Με τον τρόπο αυτό «σφυρηλατήθηκε» η κοινωνική μνήμη στην τοπική κοινωνία του Αγίου Δημητρίου, αλλά και στην γύρω περιοχή.
Είχαμε κοινές μουσικές αγάπες…κοινές μουσικές προτιμήσεις…κοινές μουσικές ευαισθησίες…περνούσαμε πολλές ώρες σχεδόν καθημερινά το καλοκαίρι στο «στέκι» μας, στο Σοφουλάρ’ στο πατρικό σπίτι του Χυμούλ’ του Αμάραντου, επιστήθιου φίλου του Χαράλαμπου και δασκάλου μου. Τύχη αγαστή να συζητάς μαζί τους, να τους ακούς και να δέχεσαι πλήθος γνώσεων και πληροφοριών (Και τώρα στεναχωριέμαι που δεν είναι εν ζωή για να παλέψουμε όλα αυτά που λένε ότι είναι ποντιακά αλλά δεν είναι). Στην κυριολεξία επρόκειτο για κατ’ οίκον μαθήματα που αναπόδραστα έμειναν χαραγμένα στη μνήμη μου και στην ψυχή μου. Εκεί θα τα φυλάω μέχρι να ξεκινήσω και ‘γω το δικό μου ταξίδι…αλλά μέχρι τότε θα προσπαθώ όπως διδάχτηκα.
Ο Χαράλαμπος Παταρίδης, αγαπήθηκε από ανθρώπους κάθε ηλικίας τόσο για τον χαρακτήρα του όσο και την προσήλωσή του στην παράδοση. Πρόσφερε σε όλους, επαγγελματίες και μη. Με περίσσευμα ήθους και μεγαλοκαρδία στάθηκε δίπλα σε μικρούς και μεγάλους. Σταθήκαμε τυχεροί όσοι τον συναναστραφήκαμε… τι να πρωτοθυμηθώ…
Ένα video αφιέρωμα στη μνήμη του αποτελεί το ελάχιστο αντίδωρο σε ό,τι μας πρόσφερε.
Σχετικά θέματα