 |
| Βλάσης Αγτζίδης: Γιατί κατεβαίνω στις εκλογές με τον ΣΥΡΙΖΑ (Κιλκίς) |
του Βλάση Αγτζίδη
(διδάκτωρ σύγχρονης Ιστορίας ΑΠΘ, μαθηματικός)
Σπάνια στην ιστορία των λαών εμφανίζονται τέτοια διλήμματα, όπως αυτά που χαρακτηρίζουν τις εκλογές που έρχονται. Διλήμματα που διαμορφώνονται από την οικονομική κατάρρευση της χώρας, την εξάρτηση από ξένες δυνάμεις, την κατάπτωση του πολιτικού λόγου, την ανυποληψία των πολιτικών και της πολιτικής, την διαφθορά των πολιτικών και οικονομικών ελίτ, που διοικούν αυτή τη χώρα και την λεηλατούν μαζί με τους «δανειστές» της, την υποθήκευση του μέλλοντος των επόμενων γενεών…
Μπορεί οι εκλογές του 2015 να είναι μια ουσιαστική ευκαιρία αντίστασης και ύστατης προσπάθειας ανασυγκρότησης;
Στο δίλημμα αυτό προσπάθησα να απαντήσω με προσωπικό τρόπο, τόσο ως πολίτης που υφίσταται τα δεινά της κρίσης, όσο και ως ιστορικός που ασχολούμενος με την ιστορία του ελληνισμού της Ανατολής (ποντιακού-μικρασιατικού) προσπάθησε να εντοπίσει τις δυσπλασίες που επέφεραν τα δεινά επί της νεοελληνικής μας κοινωνίας. Δεινά που ολοκληρώθηκαν με τη χρεωκοπία του ελληνικού δημοσίου στα τέλη του 2009. Η απαρχή και η αιτία αυτών των δεινών, δεν είναι άλλη από τη σε μεγάλο βαθμό εξαρτημένων και παρασιτικών ελίτ που διοίκησαν αυτή τη χώρα με κύριο οδηγό τα κυνικά τους συμφέροντα. Είναι οι ίδιες ελίτ, με άλλη όμως μορφή και όρους, είναι αυτές που 9 δεκαετίες πριν οδήγησαν στη μεγαλύτερη Καταστροφή που έζησε ποτέ ο ελληνικός κόσμος, τη Μικρασιατική Καταστροφή…
Τότε, με κορύφωση τη Μικρασιατική Καταστροφή, οι ένοχοι κυβερνήτες –εξαρτημένοι από τους ξένους αφέντες τους- είχαν επιλέξει να παίξουν στα ζάρια τον ελληνισμό της Ανατολής, να περιφρονήσουν τους Πόντιους που έδιναν το μεγάλο εθνικοαπελευθερωτικό τους αγώνα, να απορρίψουν τις προτάσεις της Μικρασιατικής Άμυνας που διεκδικούσε την Αυτονομία της Ιωνίας, να αφοπλίσουν τους Μικρασιάτες και να τους παραδώσουν άοπλους στα στρατεύματα του Μουσταφά Κεμάλ, που είχαν πρωτοναζιστική ιδεολογία και οργάνωση.
Σήμερα, υποτάχθηκαν στις εντολές των ξένων επικυρίαρχων. Αρνήθηκαν να διεκδικήσουν την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους –που οι ίδιοι είχαν προκαλέσει- και επέλεξαν να αποδεχτούν την ουσιαστική χρεωκοπία. Επέλεξαν να καταφύγουν σε τρομακτικό δανεισμό για να αντιμετωπίσουν την κρίση. Το δάνειο που δόθηκε στην Ελλάδα είναι ένα από τα μεγαλύτερα δάνεια στην ανθρώπινη ιστορία. Και δόθηκε σε μια χώρα που έχει μια επώδυνη προϊστορία δανεισμών. Πάρθηκε με στόχο τη συνέχιση των αποπληρωμών των δόσεών μας, φέρνοντας την οικονομική περιθωριοποίηση στον ελληνικό λαό και οδηγώντας στη φυγή, στο εξωτερικό, τα καλύτερα μυαλά αυτού του τόπου.
Είναι προφανές ότι αυτός ο δρόμος δεν οδηγεί πουθενά…
Η μόνη δύναμη που μπορεί να επιχειρήσει την έξοδο από το αδιέξοδο και την παγίδα που όλοι βιώνουμε σήμερα, προέρχεται από ένα φιλο-ευρωπαϊκό κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν κουβαλά τα βάρη του παρελθόντος. Το διακύβευμα δεν αφορά μόνο την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, αλλά όλη τη δημοκρατική Ευρώπη. Η συζήτηση που θα ανοίξει με τις δημιουργικές δυνάμεις του ευρωπαϊκού χώρου, αφορά τη διάσωση όλου του ευρωπαϊκού εγχειρήματος. Γιατί ο δρόμος που επέβαλε η Γερμανία είναι επί της ουσίας αντι-ευρωπαϊκός. Γιατί οι «τοξικές πολιτικές» που δοκιμάστηκαν στη χώρα μας επιχειρούν να εξαχθούν σε όλη την Ευρώπη, σκορπίζοντας παντού ύφεση και οδηγώντας στον αποπληθωρισμό. Και η απάντηση που πρέπει να δοθεί ξεπερνά σε μεγάλο βαθμό τους παραδοσιακούς διαχωρισμούς σε Δεξιά ή Αριστερά.
Εκτιμώ ότι σε αυτή την ιστορική συγκυρία η μόνη δύναμη που μπορεί να εκφράσει αυτή τη διέξοδο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή ένα Μέτωπο δυνάμεων που συσπειρώθηκαν μπροστά στην πρωτοφανή κρίση. Αυτή η εκτίμηση ήταν η αιτία που με οδήγησε να αποδεχτώ την πρόταση της Νομαρχιακής Επιτροπής Κιλκίς.
Δεν κρύβω ότι η υποψηφιότητα μου προκαλεί μια μεγάλη αγωνία. Τόσο γιατί θα πρέπει εγώ, ένας ιστορικός του προσφυγικού ελληνισμού, να αναμετρηθώ με πολιτικούς. Ωστόσο πιστεύω ότι ο πολιτικός μας πολιτισμός να χαρακτηρίζεται από ευπρέπεια και σεβασμό προς την άλλη άποψη, ούτε από διάθεση σύνθεσης και ανακάλυψης των κοινών σημείων.
Από την άλλη, η συμμετοχή στο πολιτικό γίγνεσθαι επιτρέπει την διατύπωση ενός άλλου λόγου και ακυρώνει κάθε ισοπεδωτική και αρνητική προσέγγιση της πολιτικής. Ειδικά εδώ στο Κιλκίς, όπου εγκαταστάθηκαν οι πρόσφυγες μετά την τραγωδία του 1922, είναι ένας χώρος μεγάλων προκλήσεων. Ο τόπος αυτός, σημαδεμένος σκληρά από την ιστορία τόσο των μεγάλων ανακατατάξεων της πρώτης 25ετίας του 20ου αιώνα στα Βαλκάνια και την Εγγύς Ανατολή, όσο και από την εποχή της τριπλής ναζιστικής Κατοχής και του Εμφυλίου, αλλά και της μεταπολεμικής μετανάστευσης, μπορεί να αποτελέσει ένα εργαστήρι ιστορικής έρευνας και πράξης, βασισμένης δημιουργικά στην ιστορική Μνήμη.
«Για την επανασύνδεση της ηθικής με την πολιτική»
«Για την διεκδίκηση της ιστορικής Μνήμης του λαού μας»
«Για την απαλλαγή από το απεχθές πολιτικό κατεστημένο»
Δείτε μία συνέντευξη στη «Γνώμη» του Κιλκίς
Βιογραφικό Σημείωμα
Ο Βλάσης Αγτζίδης (http://kars1918.wordpress.com) είναι διδάκτορας Σύγχρονης Ιστορίας του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Βασικές του σπουδές είναι τα μαθηματικά και οι Η/Υ (Φυσικομαθηματική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών). Εργάστηκε ως μαθηματικός, αναλυτής προγραμματιστής στο μηχανογραφικό της ΔΕΗ, απ’ όπου αποσπάστηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών (ΓΓΑΕ και Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού) από την εποχή της Οικουμενικής Κυβέρνησης το 1990 έως το 2012. Δίδαξε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Δίδαξε επίσης στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μ.Μ.Ε. του Καποδιστριακού πανεπιστημίου Αθηνών το μάθημα για το συλλογικό Τραύμα και τη διαχείριση της Μνήμης. Από το 2009 επιμελείται ενός Σεμιναρίου Σύγχρονης Ιστορίας.
Βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών (1995) για τη συγγραφή της ιστορίας της Παρευξεινίου Ελληνικής Διασποράς.
Συμμετείχε στην επιχείρηση απεγκλωβισμού των Ελλήνων από το εμπόλεμο Σοχούμι του Καυκάσου (1993) κατά την περίοδο του πολέμου μεταξύ Αμπχαζίων και Γεωργιανών καθώς και στην οργανωτική επιτροπή που συγκρότησε το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού (1995).
Συμμετείχε από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 στο ριζοσπαστικό κίνημα ανάδειξης της προσφυγικής Μνήμης, που οδήγησε στην αναγνώριση της Γενοκτονίας που υπέστη ο ελληνισμός της Ανατολής. Συνέταξε το 1986 την πρώτη δημόσια προκήρυξη που έθετε το θέμα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας, των προβλημάτων της ελληνικής μειονότητας στην ΕΣΣΔ, αλλά και της περιθωριοποίησης του πολιτισμού των προσφύγων του 1922 στην Ελλάδα. Συμμετείχε στις διαδικασίες οργανωτικής συγκρότησης του ποντιακού ελληνισμού, αγωνίστηκε για την ενοποίηση του χώρου και την αύξηση της δυνατότητας για δημόσια παρέμβαση. Διετέλεσε α/πρόεδρος (2000-2004) της Ομοσπονδίας Ποντιακών Συλλόγων Ν. Ελλάδας ΟΠΣΝΕ και μέλος του Δ.Σ. της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδας ΠΟΕ (2004-2010)
Το αντικείμενο της διδακτορικής του διατριβής του ήταν η σοβιετική, κομματική, ελληνόφωνη εφημερίδα του Καυκάσου Κόκκινος Καπνάς (Κόκκινος Καπνεργάτης), μέσω της οποίας αποκωδικοποιούνται οι «απόκρυφοι» επικοινωνιακοί κώδικες της σταλινικής εκδοχής του σοβιετικού καθεστώτος.
Τα κύρια ερευνητικά του ενδιαφέροντα σχετίζονται με τον σοβιετικό Μεσοπόλεμο και την ιστορία του σοβιετικού ελληνισμού, καθώς και με τη διαδικασία μετάβασης από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στην εποχή των εθνών-κρατών και με την ιστορική εμπειρία του ελληνισμού στη Μικρά Ασία. Έχει εκδώσει και επιμεληθεί 15 βιβλία. Έχει δημοσιεύσει αρκετά άρθρα για τα θέματα που τον ενδιαφέρουν. Έχδει πάρει μέρος σε επιστημονικά συνέδρια και έχει δώσει διαλέξεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Από το ’87 αρθρογραφεί σε εφημερίδες (Ελευθεροτυπία, Καθημερινή, κ.ά.) και περιοδικά.
Υπήρξε Επιστημονικός σύμβουλος σε ντοκιμαντέρ της ελληνικής τηλεόρασης, κυρίως ΕΡΤ και Mega [π.χ στο ντοκιμαντέρ της ΕΤ3 «Γράμμα στη μητέρα πατρίδα» με σκηνοθέτη τον Τάσο Ψαρρά, διάρκειας μιας ώρας, στο πεντάωρο τηλεοπτικό αφιέρωμα του ΡΙΚ (Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου) για τους Έλληνες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, στην παραγωγή της ΕΤ1 για τους Έλληνες της Αμπχαζίας του Καυκάσου, στο τρίωρο αφιέρωμα της ΕΤ2 για τους Έλληνες της Σοβιετικής Ένωσης με σκηνοθέτη τον Γιώργο Μούλιο κ.λπ.) Ραδιοφωνική εκπομπή στο κρατικό ραδιόφωνο (ΕΡΑ-5) την περίοδο 1992-2000.
Κυριότερα βιβλία (μονογραφίες και επιμέλειες):
- Η Μικρασιατική Τραγωδία. Αυτοβιογραφική μαρτυρία του Μιχαήλ Αγγέλου, επιμέλεια-εισαγωγή, εκδ. Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Αθήνα, 2013
- Η Γενοκτονία στην Ανατολή. Από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στο έθνος-κράτος (1908-1923), επιμέλεια-εισαγωγή, Ε-Ιστορικά, Ελευθεροτυπία, Αθήνα, 2013. -Η εφημερίδα Κόκινος Καπνας και ο ελληνισμός του Καυκάσου, Αθήνα, εκδ. Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2010. – Βλάσης Αγτζίδης, Tο τραύμα και οι πολιτικές της Μνήμης. Ενδεικτικές όψεις των συμβολικών πολέμων για την Ιστορία και τη Μνήμη, συλλογικό σε συνεργασία με Γ. Κόκκινο – Έλ. Λεμονίδου, εκδ. Ταξιδευτής, Αθήνα, 2010.
- Έλληνες του Πόντου. Η γενοκτονία από τον τουρκικό εθνικισμό, Αθήνα, α΄ έκδοση 2005, [το 2009 επανεκδόθηκε από τον Σκάι]. -Άτλας της ελληνικής Διασποράς, δίτομο, γενική επιμέλεια, εκδ. Αλέξανδρος, 2001. - ΟιΝιώτηδες της Κρήτης. Μια οικογένεια στις κρητικές επαναστάσεις, Αθήνα, εκδ. Μεταίχμιο, 2000. -Παρευξείνιος διασπορά. Οι ελληνικές εγκαταστάσεις στις βορειοανατολικές ακτές του Εύξεινου Πόντου, βραβείο Ακαδημίας Αθηνών, Θεσσαλονίκη, εκδ. Κυριακίδη, 1997. -Πόντος. Ένα ανοιχτό ζήτημα, Αθήνα, εκδ. Εναλλακτικές Εκδόσεις, 1996. -Οι άγνωστοι Έλληνες του Πόντου, Αθήνα, εκδ. Εταιρεία Μελέτης Ελληνικής Ιστορίας, 1995. -Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Οι συνέπειες για τον ελληνισμό, Αθήνα, εκδ. Ελλοπία, 1992. -Ποντιακός ελληνισμός. Από τη γενοκτονία και το σταλινισμό στην περεστρόϊκα,Θεσσαλονίκη, εκδ. Κυριακίδη, 1990