 |
| Η Γενοκτονία αποτελεί επίσημη πολιτική επιλογή της Άγκυρας |
Η ανυπαρξία χάραξης συνεπούς εξωτερικής πολιτικής, για την οποία κάνουν λόγο όλοι σχεδόν οι πρεσβευτές μας -αλλά μόνον όταν αποχωρήσουν από το διπλωματικό σώμα μιλούν- διαπιστώνεται εύκολα από το γεγονός ότι κατορθώσαμε -επειδή για κατόρθωμα πρόκειται- να είμαστε απολογούμενοι προς όλες τις γειτονικές μας χώρες, την ώρα που καταφανώς το δίκαιο βρίσκεται προς την πλευρά μας.
Ειδικώς προς την Τουρκία, οφείλουμε καθημερινώς να «βομβαρδίζουμε» τη διεθνή κοινότητα όχι μόνον για την ανυπόληπτη πολιτική της, αλλά και για τα καταφανή εγκλήματα που έχει διαπράξει. Η «σύμμαχός» μας έχει προβεί σε βαρβαρότητες, που καλύπτονται μεν από την Δύση, αλλά βοούν και δεν παραγράφονται.
Το έλλειμμα στην εξωτερική πολιτική μας διαπιστώνεται και μόνον από το γεγονός ότι το έγκλημα της Γενοκτονίας των Ποντίων, μόνον το 1994 αναγνωρίστηκε από την ελληνική πολιτεία, κι αυτό συνέβη χάρις στις προσπάθειες του κ. Μιχάλη Χαραλαμπίδη, που ως αγαπημένο παιδί του Ανδρέα Παπανδρέου, τον έπεισε και ορίστηκε η 19 Μαΐου ως ημέρα Μνήμης των 353.000 θανατωθέντων Ελλήνων του Πόντου. Σε αντίθεση μ’ εμάς, ο αγώνας των Αρμενίων αριθμεί δεκάδες ετών.
Αλλά, δεν πρόκειται μόνον για τις γενοκτονίες κατά των Ελλήνων και Αρμενίων, οι οποίες κυρίως βαρύνουν τους Τούρκους -και για τις οποίες έπρεπε συνεχώς να τους έχουμε κατηγορουμένους στα διεθνή φόρα, αντί να «χασκογελούν» οι υπουργοί μας όταν συναντιούνται με ομόλογούς τους Τούρκους-, αλλ’ υπάρχουν και άλλες.
Διέπραξε και την γενοκτονία 200.000 Ασσυρίων και ελληνορθόδοξων Χριστιανών αλλά και άλλων 50.000 Ασσυρίων στην Περσία κατά τα έτη 1914-1918. Η Άγκυρα προσπάθησε στο παρελθόν να εξαφανίσει και τους Κούρδους του PKK. Δεν είναι μόνον οι 100.000 νεκροί Κούρδοι από χημικά αέρια, αλλά και οι καταγγελίες Κουρδισσών στο Διεθνές Δικαστήριο, ότι Τούρκοι γιατροί περιέρχονταν κουρδικές περιοχές και με το πρόσχημα των εμβολιασμών… τις στείρωναν. Άλλωστε, δεν είχαν αντισταθεί ποτέ στον Χίτλερ, αλλά συνήψαν και συμφωνίες μαζί του κατ’ εκείνη την εποχή.
Πολλοί από τους Κούρδους διέφυγαν στη Συρία. Ο Πρόεδρος κ. αλ-Άσσαντ τους έδωσε τη συριακή εθνικότητά στις αρχές του πολέμου, και τους όπλισε έτσι ώστε να υπερασπιστούν το εθνικό έδαφος. Αντίθετα, για την Άγκυρα, η σφαγή τους θα ήταν μια καλή είδηση, και ανέθεσε τώρα στο Ισλαμικό Κράτος να κάνει αυτή τη βρόμικη δουλειά …
Δεν πρέπει φυσικά να μείνει εκτός καταλόγου και η συμμετοχή της Τουρκίας στην εθνοκάθαρση Σέρβων, όταν κατά την διάρκεια του πολέμου στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη (1992-1995), ο τουρκικός στρατός υποστήριξε την «Αραβική Λεγεώνα» του Οσάμα Μπιν Λάντεν, η οποία διακρίθηκε στους φόνους πολλών ορθοδόξων Σέρβων. Οι επιζώντες τζιχαντιστές απ’ αυτές τις μάχες ενώθηκαν με τις ένοπλες ομάδες στη Συρία, συμπεριλαμβανομένου του Ισλαμικού Κράτους.
Αν ο δικός μου λόγος θεωρηθεί υποκειμενικός, θα παρακαλούσα να διαβάσετε τις παρακάτω παραγράφους από τον κ. Τιερί Μεϊσάν, από το γαλλικό «Δίκτυο Βολταίρος» (μτφ. Κριστιάν), με τίτλο «Παραδέχεται σήμερα η Τουρκία τις γενοκτονίες;»
«Θα πρέπει λοιπόν να θέσουμε το ερώτημα: με τη συστηματική και συνεχή άρνηση της Γενοκτονίας των Αρμενίων γενικά και ποικίλων άλλων μειονοτήτων, κυρίως Χριστιανών, η οποία έλαβε χώρα από το 1915 έως το 1925, και που οργανώθηκε από την Επιτροπή «Ένωση και Πρόοδος», μήπως μάς λέει η Τουρκία ότι μια γενοκτονία δεν αποτελεί έγκλημα, αλλά απλώς μια πολιτική μεταξύ άλλων;
Η πολιτική της σημερινής τουρκικής κυβέρνησης βασίζεται στο «δόγμα Νταβούτογλου», του ονόματος του σημερινού πρωθυπουργού. Σύμφωνα με αυτό, η Τουρκία πρέπει να αποκαταστήσει την επιρροή που είχε στην οθωμανική εποχή και να ενοποιήσει τη Μέση Ανατολή στη βάση του σουνιτικού Ισλάμ. Αρχικά, η κυβέρνηση Ερντογάν υποστήριξε την επίλυση των συγκρούσεων που παρέμειναν άλυτες μετά την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με τη «πολιτική των μηδενικών προβλημάτων» με τους γείτονές της.
Πέφτοντας στην παγίδα, η Συρία -και το Ιράν στη συνέχεια- διαπραγματεύτηκαν μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου που προκάλεσε μια οικονομική άνθηση στις τρεις χώρες. Αλλά το 2011, κατά τη διάρκεια του πολέμου του ΝΑΤΟ κατά της Λιβύης, η Τουρκία εγκατέλειψε τη διαλλακτική της στάση για να επιβληθεί ως πολεμική δύναμη. Από τότε, συγκρούεται πάλι με όλους τους γείτονές της, με την εξαίρεση του Αζερμπαϊτζάν».
Είναι ευκαιρία να γνωρίσει η διεθνής κοινότητα, όσοι το αγνοούν, ποια είναι η Τουρκία, ώστε να μπορέσει η χώρα μας επιτύχει δικαίωση των σκοπών της. Με ευχολόγια και ανούσιες ανακοινώσεις δεν προστατεύεται ούτε η Κύπρος, αλλ’ ούτε και η Ελλάδα.
Ο Μακεδών
Πηγή: Voria