 |
| Ο Ευρίπον και τ’ ιμσόν βουδ - Μια αληθινή ιστορία... |
Μια αληθινή ιστορία
από τον Γιάννη Χαριτάντη
Ο Ευρίπον έτον τρανός μασαλτσής. Αμόν ντο εντούνεν κατ σο νουν ατ αμάν εδίνεν ατο ποδάρια και επορπάτνεν. Η μάνα τ πολλά εγάπανεν ατον και αμον ντο έργεβεν έναν ξάι να κλόσκετε α ση δουλείαν ατ σο σπιτ εστεναχωρεύκουτον πολλά. Έναν βραδίν ο Ευρίπον ξαν έργεψεν. Η μάνα τ ξαν ερχίνεψεν να ερωτά.
- Καλά ατός ο ερίφς εμουν γιατί έργεψεν ;
- Εσύ η γαρή γιατί ούλεν την ώραν ερωτάς γιατί έργεψεν ο παιδάς εμουν ;
- Εσύ πα ατώρα ντο λες; Πώς κι θα ερωτώ; Παιδί μ κι εν;
- Αμάν εκείνο την ώραν που εκαλάτσεβαν η πόρτα ενοίεν και αχά ο Ευρίπον.
- Καλησπέραν σ' ούλτς εσούν.
- Ατό πα ντο καλησπερίαν εν; Αήκον ώραν που έρθες καλησπέραν κι λένε. Καληνύχταν λένε.
- Μάνα ξαν ερχίνεσες; Γιατί ερωτάς με;
- Εσύ ο παιδάς επαλαλώθες; Αν κι ερωτώ το παιδί μ γιατί έργεψεν τίναν θα ερωτώ; Οι μουσαφιράντ ούλ έρθαν σο παρακάδ και ετοιμάουνταν πα να φεύνε και εσύ πού είσαι;
- Μάνα πολλά αυτήχολος κι είσαι ;
- Ας τρανήν και τ εσόν η θεατέρα και ατότες ας ελέπω και σεν αν κι θα γίνεσε αυτήχολος.
Ο Ευρίπον σην αρχήν εχολιάστεν με τη μάναν ατ, όμως ενούντσεν ατο καλά και είπεν απ' απές ατ. Ατέ η ιστορία με τη μάναν πολλά εκράτεσεν, κατ πρεπ ν' εφτάω. Ξάι καιρόν κι εχάσεν.
- Ε μάνα και πώς να έλεγα σε ντ' έπαθα και έργεψα.
- Και ντό έπαθες ρίζα μ ;
- Αμον ντο εξέβα ση στράταν να έρχουμε, αχά εμπροστά μ ευρέθεν έναν βουδ.
- Και α σο βουδ έργεψες ; Ντο βουδ έτον ατό ;
- Ε πώς είναι τα βούδια μάνα ;
- Αρωτώ σε, τρανόν βούδ έτον γιόξαμ μικρόν ;
- Τρανόν μάνα και πολλά τρανόν.
- Και πώς εβρέθεν το βούδ νύχταν απάν ση στράτα ς ;
- Ε ντο να λέω σε μάνα, κι ερώτεσά το.
- Ε καλά, και επεκεί.
- Σην αρχήν είπα. Κάτινος βουδ εν και θα έρχουνταν περν ατο. Σιντ επέγνα όμως, το βουδ ερχίνεσεν να τρες από οπίς ιμ. Παναϊα μ είπα, ατό το βουδ θα σκοτών με. Επείκα να τρέχω και ατότες το βουδ ερχίνεσεν να τρες κι' άλλο δυνατά από οπίς ιμ.
- Καλά εσύ αμον ντο λες το βουδ θα εσκότωνε σε.
- Κι αμ ντο λέω σε ατόσον ώραν μάνα.
Σην αρχήν κανείς α σου μουσαφιράντς τηδέν κι εγρίξεν. Όμως η νύφε εγρίξεν πού κες θα επέγνεν την ιστορίαν ο άντρας ατς, για τ ατό εσέβεν ση μέσεν τη καλατσής και λέει.
- Μάνα μ' ινανεύες ατόν. Ατός αήκα παλαλά πολλά λέει. Θέατρον εφτάει.
- Εσύ πα ατώρα λάλα κατ είπες. Ο άντρας ισ εκόντεψεν να σκοτούτε και συ τραγοδείς το φέγγο σ.
Ε και πώς εγλίτωσες παιδόπο μ ;
- Αν κ' εφοούμνε μάνα ότι θα αχπαράεσαι θα έλεγά σε πώς εγλίτωσα.
- Ούι πουλόπομ, γιάμ εντόκεν σε το βουδ ;
- Και μόνον εντόκεν με μάνα. Αν έλεπες τα κέρατα τ πως εκαρφούταν απάν ση ράςια μ.
- Ούι γιαβρίμ. Ούι την μάρσαν. Το παιδίμ να κινδυνεύ και εγώ τηδέν να μη εξέρω να τρέχω γουρταρεύα το. Ας εψοφένα εγώ η κακόχρονος κι εσύ τηδέν μ' επαθάνες.
Η γραία η μάνα, η Φώνα, ερχίνεσεν ατότες να φτουλίεται και να κλέει. Εντούνεν τα ςιέρ ατς απάν σα γόνατα και σα ποδάρια τς και εμοιλόγανεν. Και όσον ο Ευρίπον έλεγεν για το βούδ, ατόσον η μάνα τ εφτουλίουτον.
- Ούι την μάρσαν. Και πώς θα εσείρνα πουλόπο μ τον καϊμό σ ;
Ατότες εσέβεν ση μέσεν ίνας ανεψιά.
- Καλά εσύ Ευρίπο επαλαλώθες ; Θέλτς να θανατώντς τη μάνα σ ; Θεία έλα σα συνκαλά σ, μ' ινανεύς ατόν. Ατός μασαλτσής εν.
- Εσύ πα φά το σκατόν. Άλλος έτρωεν τα κερατέας και εσύ εξέρτς α σ' εκείνον κι' άλλο καλίον ; Α σο κιφάλν ατ εβγάλει ατα και λέει ατα ο άχαρον ;
Η γραία εστάθεν έναν ξάι κ επεκεί ενούντσεν.
- Έι παιδόπο μ, γιάμ λες ψέματα ;
- Μάνα σε σεν θα έλεγα ψέματα ; Αν θελτς να εξέρτς τ' ιμσά α σ ατά που λέω αληθινά είναι.
- Έκσες άνεψια ντο είπεν ο παιδάς. Και τ' ιμσά αλήθινά να είναι, κανείνταν. Βουδ έτον ατό κι έτον κατούδ για να μη εφοούτον το παιδί μ.
- Ιμσόν βούδ πώς γίνεται θεία ; Εγώ καμίαν κι είδα ιμσόν βούδ. Κι αρ αν εν αέτς γιατί κι λες τον προκομένον σ να δείκ μας τα γεράδας α σα κερατέας τ' ιμσού τη βουδί ;
- Ε ;
- Λέω, ας δεικ μας τα γεράδας ατ α σα κέρατα τη βουδί.
- Ατό ντο λέει η εξαδέλφη σ Ευρίπο σ' αχούλ σουμά εν. Δείξον μας τα γεράδας σις.
- Κι αφού η εξαδέλφη μ εν πολλά έξυπνος, πώς κι επορεί να εγρικά σ' ατόσον στράτα που επείκα ούσνα να έρχουμαι σο σπίτ μ ότι τα γεράδας ιμ ελαρώθαν ;
- Έι γάιδαρε με δύο κιφάλια,...... ας έζνε σουμάμ ατώρα και θα έδεικά σε εγώ πώς λαρούνταν τα γεράδας ις α σ ιμσόν το βουδ.