 |
| Οι Πόντιες γυναίκες ήταν τα υποκείμενα της οικογενειακής οικονομίας |
Ο περήφανος ελληνικός λαός, που έζησε για χιλιάδες χρόνια ελεύθερος ή υποταγμένος, υπήρξε πάντοτε αξιοπρεπής και οικονομικά ανεξάρτητος.
Ιδιαίτερα ο Ποντιακός ελληνισμός, φορέας και συνεχιστής του ιωνικού πολιτισμού, επέζησε και μεγαλούργησε εξ αιτίας των οικονομικών και παραγωγικών αξιών, που τον χαρακτήριζαν.
Ο οικονομικός του πολιτισμός στηρίζονταν στο αξίωμα: Δανεικά πη τρώει, ας σην κεντήν ατ’ τρώει, δηλαδή όποιος επιβιώνει με δανεικά υποσκάπτει την ίδια του την ύπαρξη.
Μια αρχή, που κατά κόρον καταστρατήγησαν οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις.
Το ατομικό κέρδος είχε κυριαρχήσει έναντι του κοινωνικού και συλλογικού σε τέτοιο βαθμό, ώστε η οικονομική ευσυνειδησία και κοινωνική προσφορά να χαρακτηρίζονται αφέλεια και βλακεία. Οι οικονομικές σχέσεις διέπονταν από την λογική: Σ σ’ εσέτερα ας τρώμε, και ‘ς σ’ εμέτερα ας χορεύομε.
Η δημοσιονομική πολιτική της χώρας είχε διαχωρίσει τους Έλληνες σε πλούσιους και φτωχούς εργαζόμενους. Η μισθολογική ψαλίδα στηρίζονταν στον κομματικό ημετερισμό και όχι στην παραγωγική αμοιβή. Εδώ δεν ίσχυσε η λαϊκή άποψη ότι:
‘Σ σα πέντε παράδας π’ εδούλεψεν, πάντα είχεν!
‘Σ σα δέκα π’ εδούλεψεν καμίαν ‘κ’ είχεν!
Μια αντίληψη και μια αρχή που ενθαρρύνει και παροτρύνει την παραγωγική εργασία.
Και βέβαια ο κύριος λόγος της χρεοκοπίας μας ήταν η κλοπή "το κλεψίον" μια κλοπή, που απέκτησε χαρακτηριστικά εθνικού σπορ.
Η παθολογική αυτή συμπεριφορά γίνονταν κατά κόρον και καθ’ έξιν σ’ όλες τις πτυχές των οικονομικών συναλλαγών. Μια συνήθεια όμως, που η ποντιακή ηθική καταδίκαζε μετά βδελυγμίας: Με το κλεψίον ,αν εγίνουσον, οι πεντικοί πα αφεντάδες θα έσαν.
Η μεγάλη κλοπή της δημόσιας περιουσίας ενείχε και στοιχεία απληστίας, όπως καταχρήσεις και σπατάλες με αποτέλεσμα να αυξηθεί το ισοζύγιο πληρωμών της χώρας ανατρέποντας την αρχή, που λέει: Ολίγον φά και παράδας ποίσον.
Ο τομέας όμως, που δεινοπάθησε, ήταν η καταστροφή του παραγωγικού ιστού της χώρας με την αποθάρρυνση κάθε παραγωγικής πρωτοβουλίας, κάτι που στον Πόντο ήταν απαγορευτικό, γιατί έδιναν προτεραιότητα στην παραγωγή λέγοντας: Δός ‘με βίον, ας δίγω ‘σε παράδας.
Η έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού για την οικονομία και την ανάπτυξη της χώρας οφείλονταν στη λογική, ότι οι κουτόφραγκοι θα μας δανείζουν στο διηνεκές χωρίς να μας ελέγχουν.
Αντιμετωπίζαμε δηλαδή τους Eυρωπαίους: Άμον αλμεγάδ’ χτήνον.
Και το πιο παράλογο ήταν η επικρατούσα αντίληψη, ότι οι δανειστές μας είναι υποχρεωμένοι να μας χρηματοδοτούν χωρίς όρους και προϋποθέσεις, σαν να είμαστε οι εξυπνότεροι της Ευρώπης: Ελάτεν γνωστικοί, φάτεν τη παλαλού τον βίον.
Ο δανεισμός της χώρας μας όμως ξεπέρασε τα λογικά όρια και μετατράπηκε σ’ έναν μη βιώσιμο υπερδανεισμό, μια τακτική οικονομικής αυθάδειας, όπως θα έλεγε ο νουνεχής Πόντιος: Δος ατόν δέκα παράδας ν’ αρχινά και ‘ς σα δέκα να μη στέκ’.
Και βέβαια με το χρέος και τα δανεικά, κατά τη λαϊκή εμπειρία, κανένας δεν πρόκοψε. Γι' αυτό έλεγαν το πάνσοφο και αποκαλυπτικό: Πεινασμένος στέκω και ‘ς σο δάνος ισ’ ‘κ’ έρχουμαι ή το χιουμοριστικό: τα κάκκαλα μ’ τρώγω και τον χασάπ’ ‘κι παρακαλώ.
Σήμερα μετά την οικονομική κατάρρευση, που ήταν η φυσιολογική συνέπεια του υπερδανεισμού, εξακολουθούμε να υπερδανειζόμαστε ακόμα περισσότερο κόντρα στην Ποντιακή φιλοσοφική απλότητα: Το χρέος το χρέος ‘κ’ εξοφλίζ’.
Τα μνημόνια, που αλληλοδιαδοχικά υπογράφουν οι ελληνικές κυβερνήσεις, είναι ο λάθος δρόμος, που θα οδηγήσει τη χώρα στην υποδούλωση και το ξεπούλημά της.
Η απάντηση στο φαύλο κύκλο της ελληνικής χρεοκοπίας βρίσκεται στην ποντιακή θυμοσοφία, που μας λέει τι πρέπει να κάνουμε: ‘Σ σα χέρια τ’ που’ ‘κι κουβανεύκεται, χαΐρ’ καμίαν ‘κ’ ελέπ’.
Η ελληνική πολιτική ηγεσία δεν κατέστρωσε ένα σχέδιο αυτοανόρθωσης της χώρας, γιατί βολεύτηκε με την άμετρη δανειοδότηση από την Ευρώπη. Μια δανειοδότηση σκοπούμενη προκειμένου να μας υποτάξουν, γιατί στους λαϊκούς νόμους επικρατούσε η λογική πρώτα της αποπληρωμής και μετά της σύναψης νέου χρέους: Τ’ οχτώ όνταν ‘κ’ επορείς να δίς, τ’ εννέα ‘κ’ επορείς να παίρτς.
Μετά τη χρεοκοπία το 2009, τα δάνεια της ευρωπαϊκής υποστήριξης κατασπαταλήθηκαν και πάλι στο "αχούρι" του ελληνικού δημοσίου με αποτέλεσμα να μεγιστοποιηθεί το ελληνικό χρέος.
Συνέβη δηλαδή αυτό που έλεγε η απλή οικοκυρά του Πόντου: Χωρίς κώλον το κοβλάκ’, τ’ αμπάρ εύκαιρον εφέκεν...
Και έτσι φθάσαμε στο κλείσιμο των τραπεζών και στα capital controls για να επιβεβαιώσουμε, πώς η περήφανη Ελλάδα με το πνεύμα και τον πολιτισμό της κατάντησε η πιο φτωχή χώρα του πολιτισμένου κόσμου.
Αυτό δηλαδή που εύστοχα ο λαϊκός κριτής θα έλεγε για έναν επώνυμο πένητα: Τ όνομαν ατ’ τρανόν κι ο κώλος ατ΄ εύκαιρον...
Αυτό, που ίσως λείπει, είναι η σπουδή και εκμάθηση της λαϊκής εμπειρίας και γνώσης από τους νεοπολιτικούς.
Η σπουδή αυτή είναι απαραίτητη, προκειμένου να διαμορφώσουν έναν αξιακό κώδικα πολιτικής και κοινωνικής συμπεριφοράς, που θα προστατέψει την πολιτική και την άσκηση εξουσίας από μεγάλα λάθη και ακραίες συμπεριφορές...
Η Ποντιακή οικονομία στα δύσκολα χρόνια της τουρκοκρατίας μπόρεσε να διατηρήσει ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής στον ελληνισμό του Πόντου.
Η λαϊκή οικονομική ηθική διαμόρφωσε τον τρόπο παραγωγής και σκέψης των ανθρώπων και θα ήταν ικανή στη μεγάλη κρίση, που διανύουμε σήμερα, να μας απαλλάξει από τα ηθικά και οικονομικά αδιέξοδα, στα οποία έχει οδηγηθεί η χώρα μας.
Πηγή: e-Ptolemeos