 |
| Προς το σύντροφο Ν. Φίλη... |
του Δημήτρη Πιπερίδη
Ο εικονιζόμενος στα δεξιά της φωτογραφίας είναι ένας απλός μυλωνάς από την πατρίδα μου, την ορεινή Σάντα της Τραπεζούντας. Δε διεκδίκησε ποτέ κάποια θέση στην ιστορία, δεν είδε ποτέ το όνομά του στις σελίδες κάποιου βιβλίου.
Ακόμη κι η μοναδική σωζόμενη παμπάλαια φωτογραφία του αδυνατεί να διαιωνίσει την εικόνα του. Με πολύ κόπο μεγάλωσε, όσο πρόλαβε, τα δέκα παιδιά του, και σπούδασε το μικρότερο αδερφό του.
Όταν οι Τούρκοι άρχισαν να χτυπούν τα χωριά μας, αν και σχετικά μεγάλος, φορτώθηκε μια βαριά κάσα με σφαίρες και τη κουβάλησε στην πλάτη του επί 15 περίπου χιλιόμετρα, για να βοηθήσει τους αμυνόμενους συγχωριανούς του. Στα χρόνια της Γενοκτονίας, κάπου στις αρχές του 1919, καθώς δεν άντεχε να βλέπει τα παιδιά του να λιμοκτονούν, φορτώθηκε όσα από τα υπάρχοντά του θεωρούσε ότι είχαν κάποια αξία, και με τη βοήθεια του παραγιού του τα μετέφερε σε ένα κοντινό τουρκοχώρι για να τα ανταλλάξει με λίγο καλαμπόκι, πιστεύοντας ότι οι παλιοί του πελάτες και γείτονες θα σεβαστούν τη δυστυχία του. Λίγες ημέρες μετά τα πτώματά τους βρέθηκαν κατακρεουργημένα σε μια ερημιά.
Ονομαζόταν Γαβριήλ Πασσαλίδης και ήταν ο μονάκριβος αδερφός του αείμνηστου προέδρου της ΕΔΑ Ιωάννη Πασσαλίδη. Αν ζούσε σήμερα, πιθανόν να αυτοπροσδιοριζόταν ως αριστερός. Αυτός θα είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει
Εσύ όμως όχι. Διότι μια αριστερά που δεν έχει στο επίκεντρό της τον άνθρωπο και δε σέβεται τις πανάρχαιες αξίες που προσδιορίζουν την υπόστασή του, δεν είναι αριστερά, αλλά εξάμβλωμα της ιστορίας...