 |
| Η αλήθεια δεν είναι διαπραγματεύσιμη |
του Στέργιου Θεοδωρίδη
Μπορεί ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης να μην κατόρθωσε πριν από λίγο καιρό να αποσπάσει την κατανόηση ενός άνεργου για μια μικρή αύξηση στα μακαρόνια ή να διασκεδάσει τους φόβους ενός χαμηλόμισθου νέου για την απώλεια των 300 ευρώ μισθού του, όμως αναφερόμενος στο ζήτημα της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου ευτύχησε να απολαύσει την υποστήριξη του «τακτοποιητή» της μισής Αθήνας κ. Τατσόπουλου και της φωτισμένης τού «συνωστισμού» κ. Ρεπούση. Των οποίων βέβαια η υποστήριξη θα μπορεί από τούδε και στο εξής να κοσμεί το βιογραφικό του.
Τούτων δοθέντων, για άλλη μια φορά η Ιστορία των Ελλήνων του Πόντου και γενικότερα της Ανατολής βρέθηκε στη μέγγενη των μικροπολιτικών, και όχι μόνον, επιδιώξεων όλων των εκφραστών του ελλαδικού πολιτικού συστήματος. Από τη μια ένας πατριδοκάπηλος, κλαψιάρικος, άσφαιρος «πατριωτισμός», συνεπικουρούμενος ενίοτε από τους ντόπιους εκπροσώπους της ιδεολογίας που οργάνωσε και εκτέλεσε τις μεγαλύτερες γενοκτονίες που γνώρισε η ανθρωπότητα. Και από την άλλη ένας μεταμοντέρνος κοσμοπολίτικος πρωτογονισμός, ένας ιστορικός αναθεωρητισμός που στόχο έχει ό,τι αποτέλεσε στοιχείο συγκρότησης αυτού του έθνους και αυτού του λαού – με έσχατο εκπρόσωπο τον φιλίστορα κ. Φίλη.
Βέβαια, παρ’ όλη τη φαινομενική αντίθεση αυτών των δύο απόψεων που κυριαρχούν στο δημόσιο λόγο, καθόλου δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει ότι κανείς από τους εκπροσώπους τους, σε επίπεδο πολιτικού συστήματος, δεν διστάζει σήμερα να βάλει την υπογραφή του σε ό,τι κείμενο εκπορεύεται από τις Βρυξέλλες και υποθηκεύει το μέλλον της χώρας καθιστώντας την αποικία. Κάπου εκεί, μπροστά στην κόλλα χαρτί των προαπαιτουμένων σταματούν οι λεκτικοί τους «διαξιφισμοί» καθώς και τα φληναφήματα για το δίλημμα της χρήσης του όρου «γενοκτονία ή εθνοκάθαρση».
Δίλημμα που δεν προκύπτει από τη «Σύμβαση για την Πρόληψη και την Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας» το 1948 από τον ΟΗΕ, όπου πρωτοκαθιερώθηκε ο όρος Γενοκτονία, καθώς η Σύμβαση ρητά αναφέρει:
«Άρθρον ΙΙ.- Εις την παρούσαν Σύμβασιν ως γενοκτονία νοείται οιαδήποτε εκ των κατωτέρω πράξεων, ενεργουμένη με την πρόθεσιν ολικής ή μερικής καταστροφής ομάδος, εθνικής, εθνολογικής, φυλετικής ή θρησκευτικής, ως τοιαύτης:
α) Φόνος των μελών της ομάδος.
β) Σοβαρά βλάβη της σωματικής ή διανοητικής ακεραιότητος των μελών της ομάδος.
γ) Εκ προθέσεως υποβολή της ομάδος εις συνθήκας διαβιώσεως δυναμένας να επιφέρωσιν την πλήρη ή την μερικήν σωματικήν καταστροφήν αυτής.
δ) Μέτρα αποβλέποντα εις την παρεμπόδισιν των γεννήσεων εις τους κόλπους ωρισμένης ομάδος.
ε) Αναγκαστική μεταφορά παίδων μιας ομάδος εις ετέραν ομάδα»
Στην Μικρά Ασία εναντίον των χριστιανικών πληθυσμών, Αρμενίων, Ελλήνων, Ασσυρίων, διαπράχθηκαν και οι πέντε παραπάνω προϋποθέσεις της συνθήκης για να χαρακτηριστεί ένα έγκλημα «Γενοκτονία».
Επίσης το «ελληνικό δίλημμα» για τον χαρακτηρισμό της εκκαθάρισης των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής ως Γενοκτονία δεν φαίνεται, όμως, να αποτελεί αντικείμενο διαπραγμάτευσης για μια σειρά από Τούρκους αριστερούς ιστορικούς και επιστήμονες. Όπως σημειώνει και ο Halil Berktay, καθηγητής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Sabanci της Κωνσταντινούπολης, «Η αλήθεια δεν είναι διαπραγματεύσιμη, όμως μπορεί να διδαχθεί… Πιστεύω ότι υπήρχε μόνο μία Γενοκτονία και δεν εννοώ ότι αυτό που συνέβη στον Πόντο δεν ήταν Γενοκτονία. Αντίθετα, λέω ότι οι Ενωτικοί, δηλαδή η ηγεσία της επιτροπής Ένωσης και Προόδου, κυρίως δε ο Ταλάτ, είχαν ένα μαζικό σχέδιο για τον εκτουρκισμό της Ανατολίας. Και αυτό εφαρμόστηκε στους Αρμενίους, τους Ποντίους και τους Ασσυρίους».
Η δε Sibel Özbudun, συγγραφέας, αναφέρει: «Κατ’ εμέ στη Γενοκτονία ή στη Μεγάλη Καταστροφή υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από τον αριθμό των νεκρών… Η αιτία που πρέπει να αποκαλυφθεί αυτή η αλήθεια είναι η άπειρη έκταση της λήθης και της καταραμένης σιωπής. Αυτό το καθήκον μπορούν να το αναλάβουν και να το διεκπεραιώσουν αυτοί που δεν έκλεψαν ούτε μια μπουκιά από τους μη-μουσουλμάνους, που είναι οι φτωχοί Τούρκοι και Κούρδοι. Το μόνο ατόπημα που αυτοί έχουν κάνει είναι ότι έχουν πέσει θύματα της σοβινιστικής προπαγάνδας κατά της αναγνώρισης της Γενοκτονίας. Με άλλα λόγια, το καθήκον αυτό μπορούν να το κάνουν αυτοί που δεν έχουν τίποτα να χάσουν εκτός από τις αλυσίδες τους».
Προς τι λοιπόν όλος αυτός ο κουρνιαχτός γύρω από το ζήτημα της Γενοκτονίας, κ. Φίλη; Εξυπηρετεί σε κάτι, ή σε κάποιον δίνετε εξετάσεις;
Πηγή: Δρόμος της Αριστεράς