 |
| «Να τρώω τα Ψύας σ'!» (*) |
Γράφει η Ζωή Λυσαρίδου
Μνήμες και συνήθειες… είναι εκείνες που μας συγκρατούν στις πορείες μας, που μας κρατούν στους δρόμους που διαλέξαμε και που αυτές μας οδήγησαν – άλλοτε φαρδείς δρόμοι με περιθώρια ελιγμών, άλλοτε στενοί, στενάχωροι δρόμοι… δρόμοι πάντως δικοί μας.
Μνήμες που μας χαρίζουν χαμόγελα όταν όλα δείχνουν στραβά…
…που ξεπλένουν με δάκρυα αυτό που μοιάζει να λείπει…
…που μας διδάσκουν – τελικά – τα απαραίτητα για να πορευόμαστε στη ζωή μας…
…που μας θυμίζουν το “πώς”, το “πότε”, το “γιατί”.
Απαντήσεις οι μνήμες δεν δίνουν, δίνουν όμως επιλογές και είναι απαραίτητες για να υπάρχει μέλλον.
Συνήθειες… επίσης απαραίτητες για την επιβίωσή μας.
“Κανονικότητες” που κρατούν την ισορροπία μας και που κάθε παρέκκλιση από αυτές δημιουργεί αισθήματα ανασφάλειας, ίσως ακόμα και πανικού!
Η ασυναίσθητη τοποθέτηση της οδοντόκρεμας, του τηλεφώνου, των κλειδιών, σε μέρη μη συνηθισμένα προκαλεί σύγχυση σε εκείνον που ψάχνει αυτά τα απλά… πόσο μάλλον σε κάποιον που χάνει αγαθά κάποτε αυτονόητα (την υγεία, την ελευθερία, το σπίτι του).
Ρουτίνα… τόσο ίσως βαρετή… τόσο πολύ απαραίτητη για να λειτουργούμε στο παρόν μας.
Μνήμες προερχόμενες από το παρελθόν και συνήθειες καλλιεργημένες στο χρόνο διασφαλίζουν τα μονοπάτια μας στο παρόν και στο μέλλον.
Στο δικό μας παρόν, όμως, σε αυτόν τον τόπο, μοιάζει να θέλουμε να ξεχάσουμε τις μνήμες μας ενώ παράλληλα αναγκαζόμαστε να αλλάζουμε τις συνήθειές μας.
Χωρίς τις μνήμες μας δεν θα έχουμε επιλογές, παρά μόνον υποχωρήσεις σε εκβιασμούς.
Χωρίς συνήθειες δεν θα έχουμε ισορροπίες, παρά μόνον άτακτες ακολουθίες, απρόβλεπτες και “μη κανονικές αντιδράσεις”.
Κάποτε η Πόντια γιαγιά μου, μετά το καθιερωμένο παραμύθι του Σαββάτου, με σκέπασε, με καληνύχτισε, έσβησε το φως και με άφησε να κοιμηθώ.
Δεν μ” έπαιρνε, όμως, ο ύπνος γιατί κάτι είχε “λείψει” από τη ρουτίνα μας.
Η έλλειψη με πλάκωσε και μυξόκλαιγα αθόρυβα κάτω από τα σκεπάσματα.
– Πουλόπο μ” κλαις;
… ξαφνιάστηκα…
– Γιαγιά… κάτι ξέχασες…
– Ναι!… γι” αυτό και γύρισα!… ξέχασα να σου πω “Να τρώω τα ψύας σ”!” (*)
– Καληνύχτα γιαγιά!
… και η κανονικότητα επέστρεψε με μια φράση… και η ισορροπία επίσης… και η ασφάλεια μαζί…
Μια φράση ίσως χρειάζεται και τώρα… από εκείνες που ενώνουν κι όχι από αυτές τις διχαστικές…
Μία φράση για να θυμηθούμε, να ξανασυνηθίσουμε, να ελπίζουμε.
(*) Ελεύθερη μετάφραση: Να φάω την ψυχή σου, Να σε φάω, Να σε χαρώ (εκδήλωση αγάπης).
Πηγή: ThinkFree