 |
| Το Ποντιακό κίνημα απέναντι στην υπονόμευση της Γενοκτονίας των Ποντίων |
του Χαράλαμπου Κωτίδη
Οι Έλληνες μπόλιασαν τον Παρευξείνιο και Μικρασιατικό χώρο με την παρουσία τους πριν 3000 περίπου χρόνια και συνέβαλαν στην ανάπτυξη πολλών σημαντικών πολιτισμών στις συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές. Δεκάδες διαφορετικοί λαοί και κατακτητές πέρασαν από την περιοχή προερχόμενοι από όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Εκατοντάδες πόλεμοι και εχθροπραξίες συνέβησαν και εκατομμύρια ανθρώπων πέθαναν στο αέναο κύκλο της βίας που κατατρέχει το ανθρώπινο γένος. Όμως ο Ελληνισμός επιβίωσε σε αυτές τις πατρογονικές εστίες μέσα από πολύ δύσκολες καταστάσεις, ακόμη και σε περιόδους υποδούλωσης.
Όλα αυτά μέχρι την εμφάνιση του νεώτερου ελληνικού έθνους-κράτους, οπότε μέσα σε έναν αιώνα διαγράφηκαν από τον χάρτη οι περισσότερες εστίες του Ελληνισμού στον Παρευξείνιο και Μικρασιατικό χώρο σε αλλεπάλληλα κύματα μεταφοράς πληθυσμών στη «μητροπολιτική» Ελλάδα. Οι αφορμές και οι αιτίες αυτών των γεγονότων και ο ρόλος της Ελλάδας και των Ελλαδιτών πολιτικών είναι και θα είναι πεδίο εντατικής έρευνας και επιστημονικής αντιπαράθεσης. Μερικές φορές όμως δε χρειάζεται να εντρυφήσεις τόσο πολύ στις λεπτομέρειες στα στενά χρονικά περιθώρια των γεγονότων. Κοιτάζοντας μακροσκοπικά την ιστορία στο διάβα των αιώνων και με βάση τα προαναφερόμενα, θα μπορούσε κανείς να εικάσει ότι η καταστροφή αυτών των πατρογονικών εστιών ήταν σαν ένα από τα προαπαιτούμενα για την δόμηση του σύγχρονου Ελληνικού έθνους-κράτους. Ίσως είναι και αυτή η ενοχή που έκανε το επίσημο Ελληνικό κράτος τόσο εχθρικό στο προσφυγικό στοιχείο και στην αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων, μέχρι την ιστορική πρωτοβουλία του Ανδρέα Παπανδρέου να τη φέρει στη Βουλή και αυτή να αγκαλιαστεί έστω και υποκριτικά από όλο το πολιτικό φάσμα. Η υποκρισία φαίνεται όχι μόνο από τη μετέπειτα αντιμετώπιση που έτυχε η περαιτέρω προώθηση του θέματος, αλλά και από τις επανειλημμένες προσπάθειες υπονόμευσής της από τους δύο κυρίαρχους πολιτικούς πόλους και το σύστημα των μέσων μαζικής ενημέρωσης (ΜΜΕ).
Στα επόμενα χρόνια η συστηματική δουλειά των πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων Ποντιακών οργανώσεων δημιούργησε μια κρίσιμη μάζα πολιτών που έγιναν φορείς και υπερασπιστές αυτού του ζητήματος. Ήταν το κίνημα των πολιτών, το Ποντιακό κίνημα, που εξανάγκασε και εκπαίδευσε την πολιτική εξουσία να εντάξει με αργά βήματα το συγκεκριμένο ζήτημα στο πολίτικο της λεξιλόγιο. Ήταν αυτή η κρίσιμη μάζα που έκανε τα περίπτερα να αδειάζουν από εφημερίδες με ένθετα θέματα που αφορούσαν στον Πόντο και τις εκπομπές που πρόβαλαν θέματα με ποντιακό περιεχόμενο να καταγράφουν σημαντικά νούμερα τηλεθέασης. Θα μπορούσαν να είχαν γίνει πολλά περισσότερα πολύ πιο γρήγορα, αλλά αυτό είναι μια συζήτηση για μια άλλη περίσταση και δε θα πρέπει να μας κάνει να παραγνωρίζουμε ότι το Ποντιακό κίνημα και η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδας (ΠΟΕ) αποτελούν τον μεγαλύτερο πραγματικά εθελοντικό οργανισμό στην Ελλάδα με πρωτοβάθμιες δομές σε όλο σχεδόν τον Ελλαδικό χώρο. Αυτή είναι μια τεράστια πολιτιστική και πολιτική παρακαταθήκη που θα πρέπει να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού.
Οι ανιστόρητες και αδιανόητες πολιτικά απόψεις ενός εκπροσώπου του επίσημου Ελληνικού κράτους έχουν προκαλέσει το συναίσθημα πολλών συμπολιτών, αλλά προκαλούν και την επιστημονική γνώση. Συμφώνα με το Διεθνές δίκαιο γενοκτονία συνιστά οποιαδήποτε από τις ακόλουθες πράξεις οι οποίες διαπράττονται με την πρόθεση καταστροφής, εν όλω ή εν μέρει, μιας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας ως τέτοιας: (α) ανθρωποκτονία με πρόθεση μελών της ομάδας (β) πρόκληση βαρείας σωματικής ή διανοητικής βλάβης σε μέλη της ομάδας (γ) με πρόθεση επιβολή επί της ομάδας συνθηκών ζωής υπολογισμένων να επιφέρουν την φυσική καταστροφή της εν όλω ή εν μέρει (δ) επιβολή μέτρων που σκοπεύουν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων εντός της ομάδας (ε) δια της βίας μεταφορά παιδιών της ομάδας σε άλλη ομάδα. Στον Πόντο συνέβησαν όλα τα προαναφερόμενα και αυτό έχει αναγνωριστεί από καθ ύλην αρμόδιες διεθνείς επιστημονικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών, από πολλά άλλα κράτη και πολιτείες κρατών και προπαντός από Τούρκους ακαδημαϊκούς και μελετητές, πολλοί εκ των οποίων ανήκουν στην Αριστερά και διώκονται για τις απόψεις τους.
Ο κ. Φίλης και οι σύντροφοί του μπορεί να έχουν επιστημονικές ενστάσεις για την φύση και την δομή αυτού του ορισμού και να θέλουν να τον αλλάξουν, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση, εντελώς διαφορετική με τον τρόπο που τέθηκε το ζήτημα από τον ερωτούντα δημοσιογράφο. Επιπλέον ο κ. Φίλης ήταν προσκεκλημένος της συγκεκριμένης εκπομπής ως Υπουργός Παιδείας και όχι ως δημοσιογράφος. Αν είχε παραμείνει δημοσιογράφος το ευρύτερο ελληνικό και τουρκικό κοινό δεν θα γνώριζε ούτε τον ίδιο, ούτε και τις πέρα κριτικής απόψεις του. Οπότε αντί να προσπαθεί να συγκαλύψει τις απάνθρωπες και ιδεολογικά φορτισμένες απόψεις του ως προσωπικές, καλύτερα θα ήταν να ζητήσει μια πολιτική συγγνώμη και να παραιτηθεί. Μεγαλύτερο όμως πολιτικό ζήτημα είναι η άρνηση της κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού, να πιέσουν προς αυτήν την κατεύθυνση, αλλά τουναντίον να προσπαθούν να τον καλύψουν πολιτικά, διαστρεβλώνοντας ακόμη και τα λεγόμενα του καθηγητή Π. Ενεπεκίδη, που πρώτος περιέγραψε τη Γενοκτονία των Ποντίων και τη χαρακτήρισε ως «ένα Άουσβιτς εν ροή». Η κυβέρνηση της Αριστεράς φαίνεται αγκυλωμένη στις ιδεοληψίες της και στον διεθνιστικό αρχοντοχωριατισμό της. Η πολιτική διαχείριση του συγκεκριμένου ζητήματος θα αποτελέσει ένα Βατερλό για την κυβέρνηση και θα ξεκινήσει την ηθική αποδόμησή της, με παρόμοιο τρόπο του «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» του Κ. Καραμανλή στη ΔΕΘ. Η Αριστερά και η φράξια που κυβερνά σήμερα τη χώρα, οφείλουν να επαναθεωρήσουν τον όρο «πατριωτισμός» και να τον επανεντάξουν στο πολιτικό λεξιλόγιο τους, μιμούμενοι πολλούς συντρόφους τους στο παρελθόν και σε άλλες χώρες.
Στο ενδιάμεσο, το Ποντιακό κίνημα, θα πρέπει να αξιοποιήσει στο έπακρο τη δυναμική που αναπτύσσεται και να επιταχύνει τις δράσεις του σε πολλά μέτωπα. Το πρώτο βήμα είναι η δυναμική παρουσία στην συγκέντρωση διαμαρτυρίας που διοργανώνει η ΠΟΕ τη Δευτέρα 9/11/2015 στις 16:00, στην Πλατεία Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη, μπροστά από το άγαλμα του Βενιζέλου Θεσσαλονίκη. Το προσκλητήριο είναι για όλους τους Έλληνες και μη, καθότι το θέμα της γενοκτονίας έχει πανανθρώπινες διαστάσεις και αφορά στον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι οπαδοί της Χρυσής Αυγής καλό θα ήταν να φωνάξουν τα υποκριτικά και δηλητηριώδη συνθήματά τους σε έναν άλλο χώρο, αποφεύγοντας να εκμεταλλευτούν και να κηλιδώσουν την δυναμική του Ποντιακού κινήματος. Το ίδιο το Ποντιακό κίνημα θα πρέπει να σχεδιάσει και να εφαρμόσει μέτρα για την αυτοπροστασία ιδιαίτερα σε μια εποχή που τα ΜΜΕ παρουσιάζουν την αλήθεια κατά το δοκούν.
Η πρόκληση της Χρυσής Αυγής θα πρέπει να κάνει το Ποντιακό κίνημα να διαχειριστεί το ζήτημα της προσβολής της μνήμης με σύνεση και περίσκεψη για τις φιλοσοφικές και ιδεολογικές προεκτάσεις του. Σε αυτό το σημείο θα συναντήσουμε επίσης το ζήτημα της διαχείρισης της άρνησης της Γενοκτονίας, που παρόλο το γεγονός ότι αναγνωρίζεται ευρέως ως το τελικό στάδιο της γενοκτονίας, η καταπολέμησή της με την ποινικοποίηση της άποψης επιδέχεται πολλής συζήτησης και φιλοσοφικής διερεύνησης.
Ελπίζω ότι με αυτό το άρθρο να αναπληρώνω εν μέρει την αδυναμία φυσικής παρουσίας μου την Δευτέρα στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας της ΠΟΕ. Ποιος ξέρει; Μπορεί μετά από πολλά χρόνια να «ευχαριστούμε» τον κ. Φίλη, που αγνοώντας και κόντρα στις επιδιώξεις του υπήρξε ο καταλύτης για την επιτάχυνση των διεργασιών στον οργανωμένο Ποντιακό χώρο και την εντατικοποίηση των προσπαθειών για την περαιτέρω διεθνοποίηση του ζητήματος της Γενοκτονίας. Στα χέρια μας είναι να μετατρέψουμε την προσβολή της μνήμης σε δυναμική και ενέργεια με απτά αποτέλεσματα.
* Ο Χαράλαμπος Κωτίδης υπήρξε Πρόεδρος του Συλλόγου Ποντίων Φοιτητών και Σπουδαστών Θεσσαλονίκης και της συντονιστικής επιτροπής νεολαίας της ΠΟΕ, ενώ σήμερα ζει και εργάζεται ως Παιδίατρος στο Λίβερπουλ της Αγγλίας.