 |
| «Το μετατραυματικό σοκ από τον βιασμό της Ποντιακής Μουσικής και Χορού στην δια Ξεριζωμού Γενοκτονία στον Πόντο» |
Του Γιώργου Γεωργιάδη
Δημοσιογράφου
Στην Επιστήμη της Ιστορίας εξετάζονται τα αριθμητικά, πολιτικά, στατιστικά, διπλωματικά παραμετρικά στοιχεία που αρθρώνουν το ενιαίο σώμα της περιγραφής ενός γεγονότος με παγκόσμια εμβέλεια όπως είναι μια Γενοκτονία εναντίον μιας πολυφυλετικής θρησκευτικής πολυ-ομάδας σε ένα διαμορφούμενο αντίπαλο πεδίο αλλότριας θρησκευτικής και εθνοτικής ανασυγκρότησης.
Η Επιστήμη της Ιστορίας χρησιμοποιώντας κάθε εργαλείο παρά το αντίξοο περιβάλλον κατάφερε να αποδείξει πέραν πάσης αμφιβολίας το επίδικο:
Στον χώρο της Μικράς Ασίας και του Πόντου στις αρχές του 20ου αιώνα οι Χριστιανικές ομάδες ανεξαρτήτου καταγωγής βάσει σχεδίου εξαφανίστηκαν ως οντότητες στην μεγάλη τους πλειοψηφία με σκοπό την αλλαγή του Δημογραφικού χάρτη και την δημιουργία ενός νέου κράτους αμιγώς Τουρκικού με ενιαία ιδεολογία, σημαία, θρησκεία, ταυτότητα.
Η προσπάθεια αυτή τελικώς κρίθηκε ανεδαφική καθώς οι παραμένουσες Ισλαμικές οντότητες μη Τουρκικής καταγωγής προχωρούν σε αποδιάρθρωση του προτύπου κρατικής οργάνωσης καταρρίπτοντας τον καινοφανή και φιλοναζιστικό Μύθο της «Τουρρανικής φυλετικής καθαρότητας».
Τι όμως απέγιναν οι ελάχιστοι εκ των διασωθέντων των Χριστιανών που εξαναγκάστηκαν να διαγράψουν από την μνήμη τους την γενέθλια γη τους?
Οι άνθρωποι αυτοί πέρα από νούμερα σε μια στατιστική αποτύπωση που η επιστήμη μπορεί να ταυτοποιήσει και να οργανώσει ως κουκκίδα σε χαρτί μιας έκθεσης ενημέρωσης μιας διπλωματικής υπηρεσίας είχαν ορισμένα χαρακτηριστικά βίωσης ως υποκείμενα μιας λειτουργικής σχέσης με το Περιβάλλον, την Κοινότητα, τους αλλοεθνείς και αλλόθρησκους, την Φύση στο πεδίο καταγωγής.
Πώς διαμορώθηκε διαχρονικά η προσωδία της λαλιάς τους? Πώς σχηματοποιήθηκαν τα οργανικά μέλη της κοινόχρηστης μελωδικής τους αναφοράς?
Πώς επηρέασε την στιχουργική και χορευτική τους δεινότητα η γεωμορφία του Περιβάλλοντος, η διατροφή, το κλίμα, η σε συνθήκη «ψύξης» διασωθείσα Ομηρικά λαλιά με έντονα στοιχεία Ελληνιστικής Κοινής, Μεσαιωνικών Ελληνικών, Λατινικών των εμπορικών αντιπροσώπων των Λιμένων, η Οθωμανική με τις Αραβικές και Περσικές επιδράσεις, οι τοπικές διάλεκτοι Λαζών, Αρμενίων και Καυκασίων;
Οι Γενοκτονημένοι πριν Γενοκτονηθούν οριστικά βίωναν μια διαρκή φάση Γενοκτονίας σε καθεστώς Ραγιά και υπηκόου κατωτέρου του Οθωμανού, αλλάζοντας Θρησκεία και Γλώσσα ανά περιοχή.
Η φυσιολογική αναπαραγωγή των πολιτισμικών προτύπων που αποφασίζει και επιλέγει ελεύθερα ένας λαός σε συνθήκες ανεξαρτησίας διαταράχθηκε ήδη από την επομένη μέρα της Άλωσης το 1461.
Καθώς περιορίστηκε στο ελάχιστο η εκπαιδευτική ανεξαρτησία, η ελευθερία άσκησης της Θρησκευτικής Λατρείας, η απρόσκοπτη θεραπεία της ανάγκης Πολιτιστικής ολοκλήρωσης.
Ο καταναγκασμός σε γλωσσική πενία και η απαγόρευση δημόσιας αναφοράς σε Λαογραφικά στοιχεία που υπενθύμιζαν την πρότερη εξουσία των Ραγιάδων στον χώρο διαμόρφωναν επί 400 χρόνια μια ανισορροπία και έλλειμμα του αυτεξούσιου σε ζητήματα Ταυτότητας.
Πάρ’ όλα αυτά η αναγεννητική προσπάθεια των κατακτημένων συνεχίζοντας το παράδειγμα των προγόνων από την εποχή του Σύλλα, κατέστη εφικτή λόγω της ευελιξίας αλλά και της μη ευελιξίας σε ανάλογα πεδία:
Εξωτερικά, χρησιμοποιήθηκε ακόμα και ο Κρυπτοχριστιανισμός ως μέσο ατομικής και συλλογικής επιβίωσης ενώ εσωτερικά στο πλαίσιο της Κοινότητας δομήθηκε ένα πολύ αυστηρό πλαίσιο με πειθαρχία που δεν άφηνε κανένα περιθώριο για παρεκκλίσεις είτε σε θέματα Ηθικής είτε σε θέματα προσηλυτισμού από την πίεση της πλειοψηφούσας αλλότριας θρησκευτικής και πολιτικής εξουσίας.
Στον καμβά αυτό ενεργοποιήθηκαν αντανακλαστικά στην κοινωνική και οικογενειακή διάρθρωση που σε αγαστή συνεργασία με το Θρησκευτικό προσωπικό εξασφάλιζαν την συνέχεια της ομάδας σε ένα περίκλειστο περιβάλλον «Εθνοτικού και Θρησκευτικού Θερμοκηπίου».
Ειδικά δε για τις γυναίκες υπήρξε μια πολύ σαφής και απόλυτη θέση για την ανάπτυξή τους εντός του οικείου περιβάλλοντος καθώς οι γυναίκες ήταν πάντα το επίδικο στοιχείο στον ανταγωνισμό με την Οθωμανική εξουσία.
Η κατάκτηση μιας Χριστιανής νέας από ένα Οθωμανό μεγαλύτερης ηλικίας με εξουσία και πόρους συμβόλιζε την ανάμνηση της κατάκτησης - και την Άλωση του 1461 - αλλά και την φύση της διαιώνισης της Κατοχής με τον έλεγχο των γεννήσεων και μάλιστα με τον αρεστό στους Οθωμανούς τρόπο του Γενιτσαρισμού ή της «αλλαγής του αίματος» του Ραγιά μέσω της Ορθόδοξης μήτρας, που στην συνείδηση τους ήταν πάντα πιο ελκυστική και παραγωγική.
Υπό την έννοια αυτή η αναπαραγωγική διαδικασία στην Ορθόδοξη οικογένεια λάμβανε Εθνικά χαρακτηριστικά ολιστικής αναγκαιότητας και καθολικής υποχρέωσης πειθάρχησις στο πρότυπο οργάνωσης του κοινωνικού ιστού.
Μια Κιβωτός λοιπόν υπήρξε κάθε Ορθόδοξη οικογένεια στον Πόντο με σκοπό όχι την απόλαυση του κάθε μέλους μιας ανέμελης ζωής αλλά αντιθέτως την εκπλήρωση μιας Εθνικής αποστολής διαιώνισης της Φυλετικής συνέχειας και Θρησκευτικής Πίστης εν μέσω μιας Τυραννικής εξουσίας αλλοπίστων και ανταγωνιστών ομοειδών Δογμάτων.
Σε αυτό το κλίμα και πλαίσιο βρέθηκε η Ελληνική παρουσία στον Πόντο παραμονές της Γενοκτονίας: Η γυναίκα σεμνή οίκοθεν, οι δομές Πατριαρχικές,η κοινωνική συνοχή απόλυτη.
Με βάση αυτήν ακριβώς την εικόνα πρέπει να αναλύσουμε το πολιτιστικό υπόβαθρο εις ότι αφορά την Μουσική και τον Χορό.
Οι επιρροές αλλοεθνών στο πεδίο αυτό ήταν ελάχιστες και αναπόδραστα αναγκαίες ή θεωρήθηκαν αμελητέες και άνευ ουσίας για την Εθνική επιβίωση.
Σε ότι αφορά ας πούμε την θέση της γυναίκας στην Μουσική και χορευτική παράδοση θα ήταν αδιανόητη η δημόσια θέασή της ως συμμετέχουσα σε οινοποσία και τραγούδι καθώς και χορευτική αναπαράσταση με κινήσεις του σώματος που υποδήλωναν υποταγή στον Οίστρο και ερωτική επιθυμία του ανδρός, υπονοούμενου του Οθωμανού ανδρός.
Εντός του πλαισίου της Κοινότητας συμμετείχαν μόνο Ορθόδοξοι για να είναι δυνατή η απρόσκοπτη αναφορά σε παλαιότερα άσματα που υπενθύμιζαν την προηγούμενη εξουσία του Γένους.
Εκτός του πλαισίου υπήρχε μουσική και χορευτική συνδιαλλαγή με τους αλλόθρησκους που πολλές φορές ήταν και ομογενείς αλλά με την παραπλανητική χρήση της γλώσσας εξουσίας και την απάλειψη των Εθνικών Ακριτικών τραγουδιών, όπως και με τον χορό, καθώς ο Πυρρίχιος ήταν πάντα ένοπλος όχι σε δημόσια θέα αλλά στα Παρχάρια και τις κλειστές εκζητήσεις.
Οι Κρυπτοχριστιανοί διατήρησαν το δικαίωμα της ένοπλης όρχησης εκπροσωπώντας πολλές φορές το σύνολο της Ποντιοσύνης.
Άρα λοιπόν η μη ένοπλη όρχηση του Πυρίχιου ήταν τέχνασμα και όχι επιλογή. Ο Πυρρίχιος και ο αντρικός χορός ήταν πάντα ένοπλος.
Στον Πολιτισμό αυτό ο Πατριωτισμός,η αταλάντευτη Πίστη στην Ορθοδοξία και την οικογένεια, στο Έθνος,ήταν τα βασικά στοιχεία του.
Ένας πολιτισμός στρατευμένος στην ανάγκη Εθνικής επιβίωσης.
Όλος ο φόρτος και ο πλούτος της Παράδοσης ανήκει στην Αέναη Εθνική ανάγκη και υποκύπτει νύχτα μέρα στην γοητεία της Ελευθερίας του Γένους.
Το γεγονός αυτό διαπιστώνεται σε όλες τις σχετικές αναφορές Ποντίων Λογίων αλλά και Ελλαδιτών που επισκέπτονται τον Πόντο λίγο πριν την Γενοκτονία.
Συνέπειες
Η βίαιη εκρίζωση από τον Γενέθλιο τόπο 30 αιώνων κατέστρεψε όλο το Οικοδόμημα που βασίστηκε στην Ομηρικότητα, την Ελληνιστική ηθική, τον Λόγο του Ευαγγελίου, το Βυζαντινό Κλέος, την αντιστασιακή ενόραση των αιώνων της Οθωμανικής Κατοχής.
Η απόσπαση των σωμάτων από τα μονοπάτια των Παρχαριών, τις όχθες των ορμητικών ποταμιών, των πυκνών δασών και σφοδρών χιονοπτώσεων, από το δροσερό κλίμα του Θέρους, από τις μυρωδιές των λουλουδιών των βουνών του Πόντου, των γεύσεων της διατροφής βασισμένη ελάχιστα στο κρέας και εδραζόμενης στα προϊόντα της οικοτεχνίας, η απώλεια της συναίσθησης της ομογενούς κοινότητας που δρα συλλογικά απέναντι στην αλλόθρησκη εξουσία, η απώλεια της παλικαριάς στον αγώνα της ατομικής και συλλογικά Εθνικής επιβίωσης αλλά και της ισορροπίας στο φυσικό περιβάλλον με άγρια ζώα, ληστές και καιρικά φαινόμενα, όλα συνεκτικά αποτελούν την περιγραφή του μετατραυματικού σοκ συνεπεία βιασμού των ηθογραφικών στοιχείων του Ποντιακού Πολιτισμού τόσο κατά την φάση Γενοκτονίας και Ξεριζωμού όσο και μετά την ενσωμάτωση στον Ελλαδικό κορμό και κυρίως μετά την δεκαετία του 1950 όταν με το τέλος των ενηλίκων διασωθέντων και την αστυφυλία χάθηκε όλος ο πλούτος της πρωτογενούς προσωδίας στην γλώσσα, την απόδοση στο τραγούδι,στην κινησιολογία στον χορό.
Οι συνέπειες λοιπόν εκ του Ξεριζωμού αναλύονται σήμερα με την επόπτευση της ανάπτυξης των μουσικών και χορευτικών ιδιωμάτων.
Εκτός γεωγραφικού, ιστορικού, κοινωνικού πλαισίου αναφοράς, γένεσης, ο Πολιτισμός των Ελλήνων του Πόντου κυκλοφορεί ως φάντασμα και απότοκο Οθωμανικού και Παγκοσμιοποιητικού βιασμού.
Καθώς ο βιασμός δεν στηρίζεται μόνο στην μνήμη της απώλειας του εδάφους αλλά και στην σπορά της σύγχυσης εξαιτίας της εξάλειψης των φυσικών φορέων και πληροφορητών της πρώτης γενιάς.
Πλέον τα υποκείμενα λειτουργούν κατά το δοκούν όπου τα συναποτελούντα στοιχεία του Εθνικού Πατριωτισμού, της συνοχής της Κοινότητας είναι ζητούμενα και σπανίως ανευρίσκονται.
Το ψυχολογικό σοκ του βιασμού της Ποντιακής Παράδοσης είναι διαρκές και αποτρεπτικό της κατανόησης του γεγονότος ότι η ίδια η Παράδοση δεν είναι ένα μεμονωμένο «Λαογραφικό αποστεωμένο συνεχές» αλλά μια σύνθεση ψυχικών, ιδεολογικών σχημάτων που στην περίπτωση του Πόντου είναι σύμφυτα με την Ταυτότητα του Γένους.
Στην εποχή μας γίνεται μεγάλος λόγος για τις «επιρροές και επιδράσεις» ξένων στοιχείων στο σώμα της Παράδοσης. Οι προγονοί μας πέθαναν για να τις αποκρούουν. Και αυτό θεωρώ ότι δίνει το στίγμα της απώλειας και του βαρέως τραυματισθέντως συλλογικού εαυτού.
Βρισκόμαστε σε φάση πλήρους εφαρμογής του φαινομένου της Στοκχόλμης και είναι απολύτως απαραίτητο να υπάρξει διαρκής επιμόρφωση των Ποντίων.
Συνεχίζεται...
Σχετικά θέματα- «Δεν είναι μόνο ο Φίλης»...
- «Πόντιοι, Λαζοί, Τσερκέζοι, Αλεβίτες και νέα Ανατολία»