 |
| Με διπλό πόνο ψυχής και φέτος τιμήθηκε διχαστικά η Γενοκτονία στη Θεσσαλονίκη |
Αφορμή και κίνητρο αυτής της παρέμβασης αποτέλεσε, πρόσφατο άρθρο του γνωστού έγκριτου πόντιου δημοσιογράφου κ. Παντελή Σαββίδη στο φύλλο της εφημερίδας «Θεσσαλονίκη» στις 27-6-2016 με τίτλο: «Έκκληση για την Ποντιακή Ενότητα». Χαρακτηριστικά το δημοσίευμα μεταξύ άλλων αναφέρει καταλήγοντας:
«πρώτη λοιπόν οργανωτική αναβάθμιση είναι το ζήτημα της ενότητος. Δεν μπορεί να υπάρχει αποτέλεσμα χωρίς την ενότητα. Αυτό είναι κάτι που όλοι ομολογούν.
Η διεθνής προσπάθεια αναγνώρισης της γενοκτονίας απαιτεί μία ενιαία έκφραση. Η διεθνής κοινότητα δεν κινείται με τις Ελληνικές ιδιαιτερότητες. Αν διαπιστώσουν διχασμούς και αντιπαλότητες είναι σίγουρο πως θα αδιαφορήσουν για το αίτημα που τίθεται ενώπιόν τους».
Πέρασε ένας μήνας και πλέον από την 19η Μαΐου και όμως ο απόηχος της εκδήλωσης μνήμης της γενοκτονίας των 353 χιλιάδων εθνομαρτύρων και ιερομαρτύρων προγόνων μας στον Πόντο αντηχεί μέσα μας έντονα γιατί είναι διπλός.
Και είναι ο πόνος διπλός και μεγάλος όχι από αυτό καθ’ εαυτό μόνο το τραγικό γεγονός της άδικης, απάνθρωπης και βάρβαρης εξολόθρεψης από τις πατρογονικές εστίες, τους προγόνους μας, από τους Νεότουρκους, αλλά από την διχασμένη αντιμετώπιση του τραγικού γεγονότος από τους απογόνους των θυμάτων, τόσο σε παγκόσμιο τριτοβάθμιο επίπεδο αναφορικά με την διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας, όσο και σε πανελλαδικό με επίκεντρο τη γνωστή κατάσταση στη Θεσσαλονίκη.
Αν και πέρασε αρκετός χρόνος από την ημέρα τιμής και μνήμης εν τούτοις δεν παρατηρήθηκε στα διάφορα μέσα ενημέρωσης έντυπα και ηλεκτρονικά κανένας σχολιασμός ή αυτοκριτική του θλιβερού γεγονότος, ενώ αντίθετα η συντριπτική πλειοψηφία, σχεδόν όλοι, σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις ψέγουν και μέμφονται το γεγονός του διχασμού και τους υπαίτιους, γιατί προφανώς δεν τιμάται έτσι η μνήμη των θυμάτων μας. Παράλληλα η ακατανόητη αυτή συμπεριφορά του διχασμού κάνει κακό και στην προώθηση του δίκαιου αιτήματος της διεθνούς αναγνώρισης της γενοκτονίας, γιατί τους ενωμένους τους λογαριάζουν όλοι, τους διχασμένους τους χλευάζουν».
Μπροστά στην διχαστική αυτή εικόνα ντροπής και αναποτελεσματικότητας είναι καιρός πλέον η σιωπηλή δύναμη της πλειοψηφίας του Ποντιακού Ελληνισμού να ορθώσει το ανάστημά της ενάντια στις διάφορες ηγεσίες και να απαιτήσει την αποκατάσταση της τάξης και της λογικής στα Ποντιακά πράγματα.
Στην προσπάθεια αντιμετώπισης με αισιοδοξία και αποκατάσταση του θέματος στο μέλλον, ας θυμηθούμε, ότι οι πρόγονοί μας στον Πόντο διακατέχονταν από τα νάματα του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, αφού εθνικό και θρησκευτικό σύμβολο τους είχαν τα τρία μεγάλα μοναστήρια με επίκεντρο την Παναγία Σουμελά που συμβολίζει και εκφράζει την αγάπη, την μακροθυμία, την συγχωρητικότητα. Με δεδομένη αυτή την βάση δεν έχει θέση ο διχασμός και η μισαλλοδοξία στον οργανωμένο Ποντιακό κόσμο που παρατηρήθηκε και φέτος στην εκδήλωση μνήμης την 19η Μαΐου στην Θεσσαλονίκη.
Αντιλαμβάνεται και ο πλέον αδαής, ότι αν ήταν μαζί και οι τρεις ομοσπονδίες τότε θα χρειαζόταν διπλάσια πλατεία για να χωρέσει τον κόσμο και το μήνυμα θα ήταν αφάνταστα ηχηρό στην Τουρκία και την διεθνή κοινότητα, αλλά παράλληλα ευεργετικό βάλσαμο για την ανάπαυση των ψυχών των προγόνων μας.
Εν κατακλείδι νομίζω, ότι είναι χρήσιμο να παραπέμψω στο συνημμένο σκίτσο:
«Σοφά διδάγματα χωρίς λόγια» σε παλαιότερο σχετικό δημοσίευμα στο διαδίκτυο, αλλά και να υπενθυμίσω ένα διδακτικό μύθο του Αισώπου που μάθαμε όχι στο δημοτικό σχολείο αλλά στο νηπιαγωγείο σχετικό με την ενότητα και την ομόνοια, γιατί ως φαίνεται κάποιοι στον οργανωμένο Ποντιακό χώρο τον ξέχασαν και επιμένουν, να αγνοούν και να μη κινούνται στον δρόμο προς την ενότητα.
Και επειδή δεν απευθύνομαι σε παιδιά του νηπιαγωγείου αλλά σε ωρίμους και εχέφρονες κυρίως Ποντίους το αποδίδω στο πρωτότυπο κείμενο στα αρχαία ελληνικά:
Γεωργοῦ παῖδες (στασιάζοντες)
Γεωργοῦ παῖδες ἐστασίαζον. Ὁ δέ, ὡς πολλά παραινῶν οὐκ
ἠδύνατο πεῖσαι αὐτούς λόγοις μεταβάλλεσθαι, ἔγνω δεῖν διά
πράγματος τοῦτο πράξαι, καί παρῄνεσεν αὐτοῖς ῥάβδων δέσμην
κομίσαι. Τῶν δέ τό προσταχθέν ποιησάντων, τό μέν πρῶτον δούς
αὐτοῖς ἀθρόας τάς ῥάβδους ἐκέλευσε κατεάσσειν. Ἐπειδή δέ κατά πᾶν
βιαζόμενοι οὐκ ἠδύναντο, ἐκ δευτέρου λύσας, τήν δέσμην, ἀνά μίαν
αὐτοῖς ῥάβδον ἐδίδου. Τῶν δέ ῥᾳδίως κατακλώντων, ἔφη. «Ἀτάρ οὖν
καί ὑμεῖς, ὦ παῖδες, ἐάν μέν ὀμοφρονῆτε, ἀχείρωτοι τοῖς ἐχθροῖς
ἔσεσθε ἐάν δέ στασιάζητε, εὐάλωτοι».
εὐκαταγώνιστος ἡ στάσις.
Ὁ λόγος δηλοῖ ὅτι τοσοῦτον ἰσχυροτέρα ἐστίν ἡ ὁμόνοια ὅσον
Θεσσαλονίκη Ιούλιος 2016
Επαμεινώνδας Φαχαντίδης
Ομ. Καθηγητής ΑΠΘ