 |
| Το «Πυρρίχιο Πέταγμα» είναι το μνημείο Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού στον Πειραιά |
Το «Πυρρίχιο Πέταγμα» είναι ένα γλυπτό τρισυπόστατο, «σώμα, ψυχή, αναπνοή». Είναι ένα γλυπτό μέσα στο γλυπτό, ένα γλυπτό μεταλλασσόμενο ανάλογα με τη θέση του θεατή. Εξωτερικά είναι ένα τεράστιο κύμα που σηκώνεται από τη μία πατρίδα τον Πόντο και σκάει στην άλλη παρασέρνοντας μαζί του τα πάντα. Αυτό το κύμα δημιουργείται αθροιστικά- φιλμικά από κυλίνδρους γαλάζιων ελατηρίων – κομμάτια θάλασσας – τα οποία είναι με τέτοιο τρόπο φτιαγμένα ούτως ώστε να βλέπει την αέναη κίνηση του νερού πίσω μπρος συγχρόνως-η παλίρροια και η άμπωτις της προσφυγιάς που δε σταματά στο χρόνο…
Τα τεντωμένα ελατήρια εκφράζουν την ετοιμότητα, την εκτίναξη, την οργή, την ένταση την αφύπνιση της μνήμης … Εσωτερικά το έργο διαπερνάται από τις 17 γλυπτικές συνθέσεις μια σκυταλοδρομία εικόνων που περιγράφει το «πέταγμα » και τον αγώνα που κάνει ένα προσφυγοπούλι διωγμένο από τον Πόντο να φθάσει σε μία ανέτοιμη πατρίδα και από εκεί άλλο «πέταγμα » στα πετροχώραφα και στους βάλτους στα ακατοίκητα και στις γειτονιές της λάσπης και από αυτές τις λάσπες φτιάξαν τ’ αγγεία της ζωής τους…
Ένα αθαλασσοδιάβατο κύμα που σηκώθηκε ξερίζωσε και πέταξε από τη μια πατρίδα στην άλλη τον Ελληνισμό του Πόντου και μέσα του ένα προσφυγοπούλι κάνει το πυρρίχιο πέταγμα του αρπάζοντας με τα νύχια του την λύρα που την κάνει πλοίο, ακόντιο, αλέτρι κι ευαγγέλιο… Το «Πυρρίχιο Πέταγμα» είναι ένα γλυπτό που αγγίζει την ποντιακή γενοκτονία μέσα από την αλήθεια της άγραφης ιστορίας των απλών ανθρώπων που ζήσαν αυτή την πυρρίχια διαδρομή γιατί η μνήμη όταν αφήνει άσκαφτο το ορυκτό της κόβει την φλέβα στην αιωνιότητα… Το «Πυρρίχιο Πέταγμα» είναι ένα γλυπτό για να κρατάμε ενός λεπτού σιγή για το 75% του Ποντιακού Ελληνισμού που χάθηκε με τον πιο απάνθρωπο τρόπο… μια απάντηση στη λέξη «γενοκτονία»
Ένα προσφυγοπούλι που κρύβει μέσα στα φτερά του όλο το « ποντιακό γίγνεσθαι» για να μεταφυτέψει στη νέα του πατρίδα και να το μπολιάσει στον υπόλοιπο Ελληνισμό. Ένα προσφυγοπούλι που αρπάζει με τα νύχια του τη λύρα και την κάνει όπλο, αλέτρι, πλοίο, βαγγέλιο, και αργαλειό… Ένα προσφυγοπούλι που ζει μέσα στην ξύστρα της μνήμης των γεγονότων, της άγραφης Ιστορίας που χρόνια τώρα την νερώνουν… Ένα προσφυγοπούλι που γκρεμίζει τα «κιάλια» της μνήμης και του εφησυχασμού γιατί από το 1916-1922 χάθηκε το 75% του Ποντικού Ελληνισμού. Αυτή η τρομαχτική γενοκτονία δεν είναι μια «παλιά φωτογραφία» να την βλέπουμε μακριά μέσα στην «κορνίζα». Ένα προσφυγοπούλι για να μην στεγνώσει το καντήλι της μνήμης μας για να μην μερώσει της λύρας τ’αγρίμι μας…
Οι Γλυπτικές Συνθέσεις της Αψίδας
- το προσφυγοπούλι αρπάζει τη λύρα και ξεκινάει το ταξίδι
- τα λουκέτα
- τα νταούλια
- τα βαγγέλια
- η Σημαία
- τα πηγάδια- το σκάψιμο για να βρουν νερό
- τα δεμένα πλοία
- η καμπάνα
- η εκκλησία και το αγίασμα
- ο αργαλειός
- το τραπέζι
- το προσφυγοπούλι στο μέσον της διαδρομής
- η λύρα ακόντιο
- η ξύστρα
- τα κιάλια
- η λύρα αλέτρι
- η άφιξη. Το προσφυγοπούλι έφερε τη λύρα
Όλα τα παραπάνω σύμβολα αποτελούν τις γλυπτικές συνθέσεις του υπαίθριου γλυπτού. Ενα έργο σύγχρονης τέχνης που εντάσσεται αρμονικά στο περιβάλλον. Μια εικάστική παρέμβαση που θα κοσμεί το ακρωτήρι της Μουνιχίας (Πλατεία Αλεξάνδρας) και φιλοδοξεί να γίνει μέρος της καθημερινότητας των Πειραιωτών και το σημείο αναφοράς της ιστορικής μνήμης των Ελλήνων του Πόντου.
Δημιουργός του Έργου
Παναγιώτης Τανιμανίδης
Ο Παναγιώτης Τανιμανίδης ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της γενιάς του ογδόντα σπούδασε μαθηματικά (1975-1980), Θεολογία (1980-1982) και Μουσική στο ΑΠΘ. Από το 1985 παρουσιάζει τη δουλειά του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο.
Χρησιμοποιεί ετερόκλιτα υλικά, συλλεκτικά παλιά αντικείμενα, μέταλλα και δημιουργεί έργα στα οποία η γλυπτική συνομιλεί με τη ζωγραφική φανερώνοντας τον ανεξάντλητο ζήλο του στην αναζήτηση νέων εκφραστικών και μορφοπλαστικών τρόπων ενώ προσφέρει άπειρες δυνατότητες αναγνώσεων του Χρόνου της Μνήμης και της Εικόνας.