 |
| Ματθαίος - Κωνσταντίνος Τσαχουρίδης: Τσικάρι΄μ στην Ποντιακή διάλεκτο σημαίνει... «σπλάχνο μου» |
Έχουν το χάρισμα και το ταλέντο να συνδυάζουν την παράδοση με σύγχρονες μουσικές εμπειρίες, έχοντας ως βάση τις σπουδές στην εθνομουσικολογία στο Λονδίνο (όπου έχουν εκπονήσει τις διδακτορικές τους διατριβές) και ενώνοντας - με συνδετικό κρίκο την ποντιακή λύρα - τις μουσικές του κόσμου. Ο Ματθαίος και ο Κωνσταντίνος Τσαχουρίδης, τα δύο αδέλφια από την Βέροια που κατάφεραν με την ποντιακή λύρα και το "ανατρεπτικό" τους ρεπερτόριο να κάνουν τον πρίγκιπα Κάρολο να "σκύψει" πάνω απ' αυτό το είδος της μουσικής και να τούς βραβεύσει, και να γίνουν γνωστοί από την Αμερική μέχρι την Τεχεράνη, μίλησαν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για τη νέα δισκογραφική τους δουλειά με τίτλο «Τσικάρι¨μ» αλλά και για τα μελλοντικά σχέδιά τους.
Κουβαλώντας στο "συναισθηματικό DNA" τους τον ιστορικό Πόντο, ο Ματθαίος και ο Κωνσταντίνος κατάφεραν, από τα παιδικά τους χρόνια, να προσδώσουν οικουμενικό χαρακτήρα σε ένα παραδοσιακό μουσικό όργανο, την ποντιακή λύρα, η οποία "συνομιλεί" με την εξέλιξη, συγκινεί, δημιουργεί μελωδίες που αγγίζουν ψυχές, επουλώνουν πληγές, ταξιδεύουν...
Το μουσικό σχήμα των δύο αδελφών με τίτλο «Ψυχή και Σώμα» έχει καταφέρει να κερδίσει το ενδιαφέρον του κόσμου με το μοναδικό μουσικό ρεπερτόριο που αγκαλιάζει την παράδοση και το μοντερνισμό από την Ανατολή έως και τη Δύση.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της συνέντευξης που παραχώρησαν οι αδελφοί Τσαχουρίδη στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων και την Ευρύκλεια Σοφιανού
Ποιες οι μουσικές αναμνήσεις από τα παιδικά σας χρόνια;
Πολλές και ξεχωριστές!!! Είναι η Καβαφική «Πόλις» που πάντα μας ακολουθεί. Στη δική μας περίπτωση νιώθουμε τυχεροί που έχουμε τόσα σοκάκια να σεργιανίσουμε και ακόμα τα ανακαλύπτουμε ένα-ένα. Ανακαλύπτουμε την ποντιακή διάλεκτο από τη γιαγιά (εντόπια στην καταγωγή αλλά με τον Σανταίο παππού μπέρδευε στο τέλος της ζωής της τα μοντέρνα ελληνικά με τα ποντιακά), το ραδιόφωνο και τις κασέτες του παππού που μας μύησε στην ποντιακή μουσική, τα καλοκαίρια στην Μικρή Σάντα Ημαθίας και βέβαια την «τρέλα» των γονιών μας για τη μουσική!
Πώς καταφέρατε να βρεθείτε από τη Βέροια στο Λονδίνο για σπουδές;
Αφορμή στάθηκε το πρώτο πανελλήνιο βραβείο στους μουσικούς μαθητικούς διαγωνισμούς (Μέγαρο Αθηνών) και ένας φωτισμένος άνθρωπος στον δρόμο μας: ο Σεβασμιώτατος Μητρoπολίτης Βεροίας, ο οποίος διείδε στα μάτια μας την αγάπη και το πάθος μας για τη μουσική και με υποτροφία της Μητρόπολης βρεθήκαμε στο πανεπιστήμιο του Λονδίνου να κάνουμε επιστήμη τη μουσική που μάς μεγάλωσε.
Εκεί που σταματούν οι λέξεις, ξεκινάει η μουσική. Πότε ξεκίνησε το δικό σας ταξίδι στον "ωκεανό" των μελωδιών;
Ξεκίνησε από τότε που θυμόμαστε τους εαυτούς μας, από τότε που η πρώτη αίσθηση ταυτότητας άρχισε να μας διακατέχει, πριν ακόμα μιλήσουμε και αρθρώσουμε σωστά τη γλώσσα μας και αυτό είναι πραγματική μάθηση, όπως διδάσκει και ο Suzuki, ένας μεγάλος μουσικοπαιδαγωγός του 3ου αιώνα.
Πότε κάνατε την πρώτη σας δισκογραφική δουλειά;
Σε ηλικία 12 ετών είχαμε, ήδη, στα χέρια μας τα πρώτα μας ηχογραφήματα, ο Κωνσταντίνος τα ποντιακά Χριστουγεννιάτικα κάλαντα και ο Ματθαίος την πρώτη επίσημη δισκογραφία του με τον Στάθη Νικολαϊδη (με τίτλο «Ο Πόντος ζει κι επιβιώνει»).
Ποιες δυσκολίες συναντήσατε στο δρόμο προς την επιτυχία;
Καταρχήν, να πούμε ότι ο δρόμος είναι ανηφόρα και έχουμε βουνό μπροστά μας. Τίποτα δεν ήταν ούτε είναι εύκολο, ακόμα δεν μπορέσαμε να γευτούμε έστω αυτό το «όνειρο» του τεμπέλη, που κάθεται εφησυχασμένος στην καρέκλα του. Ουτοπιστικό για εμάς! Η αναζήτηση και το άγχος του «καινούριου» είναι μέσα μας, κάθε πρωί που ξυπνάμε! Και βέβαια οι πρακτικές δυσκολίες τεράστιες, ειδικά όταν έχεις αποκτήσει «αγγλικές» συνήθειες στην τυπικότητα, τάξη, σχολαστικότητα και άλλα και ξαφνικά βρίσκεσαι σε μια χώρα λατρεμένη, μεν, αλλά ακατάστατη σε όλες τις παραπάνω αρετές.
Πότε "συστηθήκατε" στο ευρύ κοινό ως «Ψυχή και Σώμα»;
Ματθαίος: Η πρώτη ουσιαστική εμφάνιση με αυτόν τον τίτλο ήταν στο Λονδίνο στις 28 Ιουνίου του 2008, όταν ο Κωνσταντίνος υπερασπιζόταν τη διδακτορική του διατριβή στο τελικό και κρίσιμο στάδιο των τελικών εξετάσεων. Εκεί έπρεπε να αποδειχθεί στην πράξη πλέον ότι είχε ειπωθεί στη διατριβή για τα διάφορα φωνητικά στυλ και τον τρόπο χειρισμού της ανθρώπινης φωνής, αναδεικνύοντας τη δυνατότητα να εναλλάσσεται μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Κωνσταντίνος: Ξαφνικά ένιωσα μέσα μου τη γέννηση ενός project όπου μέσα από μια ομάδα μουσικών η ποντιακή λύρα και η ανθρώπινη φωνή θα μπορούσε να εκτελέσει ένα παγκόσμιο ρεπερτόριο μακριά από κλισέ, κατηγορίες και λεζάντες.
Στις μουσικές σας συνθέσεις που μπορούν να χαρακτηριστούν ως μοναδικό μουσικό αμάλγαμα, που συνδυάζει αρχέγονους και μοντέρνους ήχους, κυριαρχεί το άκουσμα της λύρας, αλλά με μια σύγχρονη "νότα". Γιατί;
Γιατί η λύρα του Μακούλη έχει το μοναδικό χάρισμα να συνομιλεί με άψογη δεξιότητα σε όλες τις ξένες μουσικές γλώσσες...Συνάμα η φωνή του Κωνσταντίνου έχει τη μοναδική δυνατότητα να παράγει τόσο λόγια, όσο και ήχους της Ανατολής και της Δύσης. Όταν αυτές οι ικανότητες ανταμώνουν με μια σύγχρονη ενορχηστρωτική ματιά, τότε έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα πάντα σύμφωνα με την προσωπική μας άποψη.
Έχετε συμπράξει στο παρελθόν με τις μεγαλύτερες συμφωνικές ορχήστρες, "γοητεύσατε" με τον ήχο του μουσικού οργάνου τον πρίγκιπα Κάρολο, εμφανιστήκατε στα μεγαλύτερα θέατρα της Αυστραλίας πρόσφατα και στο Κρεμλίνο... Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας στοιχεία για τις διακρίσεις και τις βραβεύσεις αυτές;
Η αγάπη του κόσμου και η ανταπόκριση σε αυτό που κάνουμε είναι συγκινητική και πιστέψτε μας είναι ένας από τους κύριους λόγους που συνεχίζουμε αυτό που κάνουμε. Στην αρχή είχαμε έντονα ερωτηματικά, αν αυτή η πειραματική (τότε) μουσική θα μπορούσε να αφυπνίσει το κοινό σε μια άλλη μουσική ιδέα, σε ένα άλλο άκουσμα, τώρα είμαστε πεπεισμένοι και συνεχίζουμε ακάθεκτοι σε αυτό που αρχικά πιστέψαμε και που αγγίζει τη ψυχή μας. Οι μουσικές συμπράξεις με ορχήστρες και οι διακρίσεις εντός και εκτός συνόρων είναι αλήθεια μια αναγνώριση της δουλειάς μας και μια επιβράβευση φυσική και όχι τεχνητή, ποτέ δεν επιδιώξαμε καμία διάκριση, προτιμούμε το έργο μας να μιλάει για εμάς και όχι εμείς για το έργο μας.
Τσικάρι μ' στην ποντιακή διάλεκτο σημαίνει «σπλάχνο μου». Επιπλέον, η ίδια η φράση περικλείει συναισθηματικές διαστάσεις και αξίες του ποντιακού πολιτισμού. Γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο για την τελευταία σας δισκογραφική δουλειά;
Το Τσικάρι μ' είναι ένα απόσταγμα μουσικών σκέψεων του Μιχάλη Κουμπιού, κάτι το οποίο πιστέψαμε από το πρώτο άκουσμα των τραγουδιών αυτού του δίσκου. Ο τίτλος πέραν της ζεστασιάς που προσφέρει, ως έννοια αποτελεί και μια εύηχη λέξη κατάλληλη για τραγούδι, μιας και διαθέτει και προδιαθέτει τον τραγουδιστή για σωστά και ξεκάθαρα εστιακά σημεία της ελληνικής τραγουδιστικής φωνής, με ηχηρά φωνήεντα αλλά και σύμφωνα που αποτελούν τα κρουστά για έναν τραγουδιστή, επομένως η επιλογή του τίτλου είναι πολυδιάστατη.
Θα ακολουθούσατε τον ίδιο δρόμο αν ξεκινούσατε και πάλι από την αρχή ή θα αλλάζατε κάτι; Κι αν ναι, τι;
Σίγουρα δεν μετανιώνουμε, ακόμα και για τα λάθη μας, μιας και μέσα από αυτά μαθαίνουμε και δημιουργούμε τη δική μας ροή πραγμάτων. Επομένως, το μέλλον και το παρελθόν είναι κάτι σαν την παράδοσή μας, το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο και μόνο έτσι υπάρχει πραγματική συνέχεια και όχι επαναληπτική αντιγραφή!
Εάν σας ζητούσαν να μιλήσετε ο ένας για τον άλλον, τι θα λέγατε; Πώς περιγράφετε ο ένας τον άλλον;
Ο Ματθαίος μιλά για τον Κωνσταντίνο: Μεθοδικός, οργανωτικός, επικοινωνιακός, τολμηρός και αυστηρός με τον εαυτό του ως εκεί που δεν πάει, διαθέτει μια παράξενη «Ωνάσεια» θα έλεγα λογική στη μουσική του σκέψη που κάποιες φορές με εκπλήσσει αλλά είναι και αυτός που δημιουργεί τις πρώτες σκέψεις μέχρι να με «πείσει». Ο λόγιος τρόπος στις εκτελέσεις του και η τεχνική που μοναδικά έχει αναπτύξει σε αυτό που κάνει τον διαφοροποιεί αισθητά, αυτός είναι ο αδερφός μου το καμάρι μου.
Ο Κωνσταντίνος μιλά για τον Ματθαίο: Αυθόρμητος, παρορμητικός και ειλικρινής με τα συναισθήματά του, ο Μάκος μπορεί και παραμένει ένα πηγαίο ταλέντο με σπάνια μουσικά χαρίσματα. Μόνιμα ερωτευμένος με τη μουσική του και τα μουσικά του όργανα, πορεύεται στην ουσία σε έναν ασκητικά έρημο δρόμο, όπου ελάχιστοι μπορούν να διακρίνουν, αυτός είναι ο αδερφός μου, η ψυχή μου.