 |
| Ο Κουτσούμπας, οι Πόντιοι και ο άμοιρος Μαρξισμός…. |
του Βλάση Αγτζίδη
Μια ερμηνεία του ποντιακού δράματος προσπάθησε να δώσει ο γ.γ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, στη διάρκεια του χαιρετισμού του στο 19ο Συναπάντημα της Νεολαίας των Ποντιακών Σωματείων, στην «Παναγία Σουμελά». Φαντάζομαι ότι το κείμενό του το έγραψαν κάποιοι από την Επιτροπή Ιστορίας της Κ.Ε., γνωστότερος των οποίων είναι ο φίλτατος Αναστάσιος Γκίκας. Ο οποίος σ’ ένα βιβλίο, που έγραψε πριν από καιρό κατά παραγγελία, αφού αιτιολόγησε τις σταλινικές διώξεις (1937-1949) κατά των Ποντίων, αλλά και των άλλων μειονοτήτων, στο τέλος -αναφερόμενος στο Ποντιακό Ζήτημα- έγραψε με σαφήνεια ότι οι Πόντιοι με το κίνημα για την πολιτική τους χειραφέτηση, «πρακτόρευαν ιμπεριαλιστικά συμφέροντα εις βάρος της Τουρκίας», η οποία αντιστάθηκε με το εθνικοαπελευθερωτικό κεμαλικό κίνημα. Με δύο λόγια, ο Γκίκας υποστήριξε ότι στην Ποντιακή Τραγωδία ο (ακροδεξιός, ρατσιστής, παρακρατικός δολοφόνος) Τοπάλ Οσμάν ήταν το θετικό στοιχείο και οι Πόντιοι (αντάρτες αλλά και άμαχοι) το αρνητικό. Οπότε δικαίως και νίκησαν οι κεμαλικοί…
Παραλλαγή σε λάιτ αυτής της βασικής προσέγγισης της ηγεσίας του ΚΚΕ, υποστήριξε ο Κουτσούμπας στην Παναγία Σουμελά.
Βέβαια είναι χαριτωμένη η προσπάθεια των νεοσταλινικών θεωρητικών του ΚΚΕ να βολέψουν εκείνη την περίοδο σε ένα ιδεολόγημα που πρωτίστως δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την μαρξιστική ανάλυση της ταξικής σύγκρουσης. Γιατί για τον Μαρξ, η αντίληψη της Ιστορίας πρέπει να εκλαμβάνεται ως μια διαρκής εξέλιξη, ως αποτέλεσμα κοινωνικών διεργασιών που απορρέουν από τη σχέση που έχει η παραγωγή και η ανταλλαγή των αγαθών. Σύμφωνα με τον Μαρξ, ο μηχανισμός της αλλαγής είναι η πάλη των τάξεων, η διαρκής σύγκρουση των διαφόρων κοινωνικών ομάδων που έχουν αποκλίνοντα συμφέροντα. Στην προκειμένη περίπτωση ποιές τάξεις συγκρούστηκαν; Γενικά και αφηρημένα «αστικές τάξεις»; Όχι βέβαια! Απλώς από τη μια μεριά υπήρχαν τα μιλιταριστικά προνεωτερικά τουρκικά στρώματα που από πολύ νωρίς (1911) επέλεξαν μια ρατσιστική φυλετική αντίληψη για να «καθαρίσουν» την περιοχή τους από το ανεπιθύμητο 40% περίπου του συνολικού πληθυσμού με τη μέθοδο της Γενοκτονίας και για να λεηλατήσουν τον πλούτο των προοδευτικών ραγιάδων (Αρμενίων, Ελλήνων, Ασσυρίων κ.ά).
Η ιστορική φάση μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν αντίστοιχη με αυτή της εποχής της Γαλλικής Επανάστασης: Αστοί κατά φεουδαρχών. Με στόχο τη δημιουργία πολλών νέων πολιτειακών οντοτήτων στα εδάφη της εκπεσούσης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μιας προοπτικής που υπερψηφίστηκε στο Α΄ Ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΕΚΕ για να αναιρεθεί αργότερα με την ένταξη στην Κομιντέρν και να επιλεγεί μια δωσιλογική πολιτική που βρήκε ως μόνο σύμμαχο στην Ελλάδα τους αντιπολεμικούς και αντιμικρασιάτες μοναρχικούς (του Γούναρη, του Μεταξά και την λοιπή ένοχη πολιτική παράταξη για τη Μικρασιατική Καταστροφή)….
Οι σιωπές και οι αποκρύψεις του Κουτσούμπα
Δυστυχώς ο Κουτσούμπας ισοπεδώνει τα πάντα -στην πραγματικότητα δεν τον ενδιαφέρει η ταξική αντιπαράθεση- και παραβλέπει εντελώς την ιστορική φάση για την οποία ξεκάθαρα είχε μιλήσει, μελετήσει και αναλύσει η Ρόζα Λούξεμπουργκ στο άρθρο της «Η σοσιαλδημοκρατία και οι εθνικοί αγώνες στην Τουρκία» (δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ‘Μαρξιστική Σκέψη», τεύχος 11, φθινόπωρο 2016).
Δηλαδή, είτε δεν γνωρίζει είτε δεν λέει -γιατί δεν τον βολεύουν- τα αυτονόητα:
1) Η ιστορική φάση αφορούσε το ξεπέρασμα μιας προνεωτερικής, φεουδαρχικής, απολυταρχικής κοινωνικής δομής στην κατεύθυνση του αστικού-δημοκρατικού εκσυγχρονισμού
2) Δεν υπήρχε «τουρκική αστική τάξη», αλλά μόνο φεουδάρχες και οθωμανοί στρατιωτικοί. Η τουρκική αστική τάξη διαμορφώθηκε πολύ αργότερα, την κεμαλική εποχή, κάτω από την προστασία και τον έλεγχο του τουρκικού στρατού
3) Το ίδιο πάνω-κάτω συνέβαινε και στην Ελλάδα, όπου λόγω συγκεκριμένων συνθηκών δεν είχε εμφανιστεί μια αστική τάξη αξιόλογη. Στη θέση της, από άποψη κοινωνικού ρόλου, βρισκόταν τα κρατικοδίαιτα στρώματα της ‘Μικράς πλην Εντίμου»
4) Ελληνική αστική τάξη με βάση τη δυτική τυπολογία, είχε αναπτυχθεί ΜΟΝΟ στην οθωμανική αυτοκρατορία στο πλαίσιο των μεταρρυθμίσεων του τανζιμάτ. Ακριβώς αυτή η ελληνική οθωμανική αστική τάξη, όπως και η αντίστοιχη αρμενική, υπήρξαν εκείνη την περίοδο οι μοναδικοί κοινωνικοί φορείς του εκσυγχρονισμού και της αλλαγής. Και αυτό το απλό κοινωνικό φαινόμενο το είχε περιγράψει με εντυπωσιακό τρόπο η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ζητώντας από τους σοσιαλιστές να ευνοήσουν τη διάλυση της Τουρκίας και να ενισχύσουν τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα των χριστιανικών λαών…
Μια ανάλυση των κοινωνικών δυνάμεων που συγκρούστηκαν στην Ανατολή μπορείτε να βρείτε εδώ: https://kars1918.wordpress.com/2013/07/04/1908-1923-2/
Δυστυχώς ο Κουτσούμπας (όπως και η ομάδα που ελέγχει σήμερα το ΚΚΕ) είναι τόσο μαρξιστής, όσο είναι φιλάνθρωπος ο Μιχαλολιάκος….