 |
| Ση Παναϊας τη Στράταν |
του Γιώργου Ζαχαριάδη (ΤΕΜΟΝΑΕΚ)
Περήφανος για την πατρίδα μου τον Πόντο, «έγραψα» με τον δικό μου τρόπο 1924 χλμ με δάκρυα πόνου και αγάπης, με ιδρώτα που έπεφτε στα άγια εκείνα χώματα και γινόταν ένα ευλαβικό μνημόσυνο για τα άταφα κόκαλα που έμειναν στους δρόμους του Πόντου αλλά και σ΄ αυτούς που βγήκαν και πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς και με την εργατικότητά και τον ιδρώτα τους δημιούργησαν κι έδωσαν νέα πνοή στη νέα πατρίδα.
Κάθε μου βήμα ένας ψαλμός, κάθε ανάσα ένας ύμνος, κάθε μου δάκρυ μία συγνώμη, ένα μήνυμα χαιρετιστήριο στους προγόνους μας, ένα Δόξα Σοι ο Θεός!
Έτρεχα στους δρόμους του Πόντου κι ολόγυρα βουνά, κάμποι, ποτάμια, θάλασσα. Έβλεπα ζώα που έβοσκαν κι έρχονταν στο νου μου τόσα πολλά. Στον Αϊντόν της Φάτσας, η Μάτα το μοσχαράκι της Θυμίας Βαρυτιμίδου (Σανο Χάλο), έβλεπα την Καλλιόπη, το Κορίτσι απ΄ την Σαμψούντα που έτρεχε μαζί με τον Αριστείδη της, η Ταμάμα το κοριτσάκι του Παπαγιάνη και της Κερεκής να ψάχνει για φαγητό στους δρόμους στην Έσπιγιε, έβλεπα τον Γαληνό Φιλονίδη να ψάχνει την ζωή του ανάμεσα στην Φιλάνθη και στην Ταλίν από την Σέρρα, η Πινίτσα του Λάμπου Κυριακίδη απ΄την Τραπεζούντα να ... σκέφτεται για το μωρό της... και η θάλασσα να στέλνει τους ήχους της με τα κοχύλια του Εύξεινου Πόντου και το άρωμά των λουλουδιών σκορπούσε ευωδία και έπαιρνα τις ανάσες μου...
Πως ν΄ αρχινώ και ντο να λέω... Πολλά να λέω κ΄ επορώ κι ολίγα κι κανείνταν, Ντο είδα και ντο έζησα απές σην κάρδιε μ΄ κείνταν. Για όλα αυτά που έζησα, για όλα αυτά που είδα, για όλα όσα έχω να κουβαλάω μαζί μου όσο ζω, ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στην Παναγία, σ΄ αυτήν που μου άνοιξε τον δρόμο και μου έδειχνε το κάθε βήμα, σ΄ αυτήν που κάθε μέρα μου έδινε δύναμη ψυχής, σ΄ αυτήν που κάθε πρωί με ξυπνούσε και ΜΕ έλεγε: ...«σουκ, πάμε...».
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σ΄ αυτόν τον κόσμο τον μικρό τον Μέγα… που ήταν κοντά μου με τον τρόπο του για 27 μέρες για 1924 χλμ!