 |
| Μέχρι τα κατάφυτα βουνά του Πόντου, έφτασε μία ομάδα γυναικών για ένα αυθεντικό σπόρο |
της Αλεξάνδρας Γούτα
Μέχρι τα κατάφυτα βουνά του Πόντου έφτασε μια ομάδα πέντε γυναικών από τη Γενισέα Ξάνθης, προκειμένου να βρει τον αυθεντικό σπόρο, που θα τής επέτρεπε να «αναστήσει» ξανά στη Θράκη μια καλλιέργεια λησμονημένη επί μισό αιώνα, ώστε να μπορεί να παράγει ένα παραδοσιακό προϊόν. Ο λόγος για την καλλιέργεια του ζαχαροκάλαμου και για το πετιμέζι, βασική γλυκαντική ύλη σε κάθε ελληνικό σπίτι πριν από την έλευση της «παντοκρατορίας» της ζάχαρης: το πετιμέζι ήθελε πολλή χειρονακτική εργασία, γεγονός που γρήγορα το οδήγησε …στα αζήτητα, παρά τα σημαντικά διατροφικά του οφέλη.
«Ακούγαμε τους γονείς και τους παππούδες μας να μιλάνε με πολλή λαχτάρα για αυτό το προϊόν, που καλλιεργούσαν έως το 1955 περίπου. Τα δύσκολα χρόνια της φτώχειας στην Ελλάδα, οι παλαιότεροι ουσιαστικά βιοπορίστηκαν με το πετιμέζι» θυμάται, μιλώντας στο «Πρακτορείο», η Αναστασία Αμανατίδου, πρόεδρος της Κοινωνικής Συνεταιριστικής Επιχείρησης “Γενισέα”, που έχει αναβιώσει την καλλιέργεια του ζαχαροκάλαμου εδώ και λίγα χρόνια.
Το 2006, οι γυναίκες έπιασαν δουλειά για να μπορέσουν να ξαναφέρουν στο ελληνικό τραπέζι αυτό το προϊόν. Ωστόσο, ο δρόμος δεν ήταν πάντα …γλυκός. «Είχαμε πρόβλημα με τον σπόρο, είχε χαθεί. Είχε έρθει στα χέρια μας σπόρος ζαχαροκάλαμου από ένα πενταετές πρόγραμμα για την παραγωγή βιοαιθανόλης. Τον καλλιεργήσαμε, αλλά όταν δώσαμε το σιρόπι στους παλιούς να το δοκιμάσουν, μας είπαν: «Είναι γλυκό, ναι, αλλά δεν είναι το ίδιο». Αρχίσαμε να ψάχνουμε τον αυθεντικό σπόρο παντού. Τον βρήκαμε τελικά κοντά στην Τραπεζούντα, τον φέραμε, τον καλλιεργήσαμε, κάναμε την πρώτη μας παραγωγή σε πετιμέζι και τη δώσαμε ξανά στους παλιούς να τη δοκιμάσουν. Και τότε μας είπαν “ναι, είναι αυτό ακριβώς”» διηγείται.
Για να μπει στη μαζική παραγωγή, η ομάδα κατασκεύασε τη μηχανή επεξεργασίας εξολοκλήρου από την αρχή, με οδηγίες των παλαιότερων -οι μηχανές των γονιών δεν υπήρχαν πια. Τελικά, οι πέντε αγρότισσες κατάφεραν να στήσουν “με χρήματα από την τσέπη τους” μια μικρή γραμμή παραγωγής, ύψους επένδυσης 60.000-70.000 ευρώ, που επιτρέπει την παραγωγή 2-3 τόνων πετιμεζιού ετησίως. Το πετιμέζι που παράγουν είναι περιζήτητο στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Μόνο που οι γυναίκες, που ουσιαστικά παλεύουν μόνες τους, δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τη μεγάλη ζήτηση, καθώς αδυνατούν να επεκτείνουν τη μονάδα τους με ίδιους πόρους. Και δεν αποθαρρύνεστε ποτέ από κάτι που απαιτεί τόσο χρόνο και κόπο, δεν σκεφτήκατε ποτέ να τα παρατήσετε; ρωτήσαμε την κ. Αμανατίδου. Η απάντησή της, αφοπλιστική: «Δεν θα σταματήσουμε μέχρι να πετύχει. Πρέπει να αφήσουμε μια προίκα στα παιδιά μας, στην περιοχή μας».
Πηγή: Αθηναϊκό - Μακεδονικό Πρακτορείο