Δευτέρα 2 Απριλίου 2018

Στο Θρυλόριο κρατούν τα Ποντιακά έθιμα ζωντανά

Στο Θρυλόριο κρατούν τα Ποντιακά έθιμα ζωντανά
Στο Θρυλόριο κρατούν τα Ποντιακά έθιμα ζωντανά

του Διονύση Βοργιά

Τα έθιμα δεν είναι κάτι παλιό που φθίνει με τον καιρό, είναι ενεργό κομμάτι του οικισμού στο Θρυλόριο. Εκεί ο δραστήριος Πολιτιστικός Σύλλογος Ποντίων Θρυλορίου "Η Κερασούντα και Το Γαρς" διατηρεί τα έθιμα, τα εμπλουτίζει, τα κάνει κτήμα των νεότερων γενεών ώστε κι αυτά με την σειρά τους να τα περάσουν στις επόμενες.

Έτσι και το πρωί της Κυριακής 1 Απριλίου (Κυριακή των Βαΐων), μικροί και μεγάλοι είπαν τα κάλαντα των Βαΐων στον οικισμό. Οι μικροί με τα καλαθάκια τους άδεια αρχικά, γεμάτα στο τέλος, ξεκίνησαν να χτυπούν πόρτα-πόρτα τις πόρτες του χωριού. Μπροστά οι μικροί κι από πίσω αρκετοί από τους γονείς τους που θέλησαν να ακολουθήσουν το έθιμο και να τραγουδήσουν κι αυτοί τα κάλαντα.

Με χαμόγελο άνοιξαν τις πόρτες γυναίκες και άντρες του χωριού, προκειμένου να ακούσουν τα κάλαντα, να ανταλλάξουν ευχές για καλό Πάσχα με τους μικρούς και να τους κεράσουν διάφορες πασχαλινές λιχουδιές, όπως το ποντιακό κερκέλι το οποίο φτιάχνουν από βραδύς οι γυναίκες του χωριού όπως επιτάσσει το έθιμο.

Υπό την καθοδήγηση της προέδρου του συλλόγου Χρύσας Μαυρίδου έγινε και φέτος το έθιμο. Εμείς περπατήσαμε μαζί με τους ανθρώπους του χωριού, δεχθήκαμε νηστίσιμα κεράσματα και ακούσαμε την κα Μαυρίδου να μας εξηγεί για την ιστορία του εθίμου:

"Έχω ξεχάσει πόσα χρόνια κάνουμε το έθιμο. Είναι γεγονός ότι κάποτε γινόταν αυθόρμητα από τα παιδιά της περιοχής, κάποια στιγμή όμως σταμάτησε όπως και πολλά άλλα δυστυχώς.

Τότε συνειδητοποιήσαμε ότι μόνο με την πρωτοβουλία του συλλόγου θα μπορούσε να διατηρηθεί και χαίρομαι απίστευτα γιατί και οι νέες γενιές ακολουθούν και συνεχίζουν το έθιμο. Αυτό που θέλουμε είναι τα παιδιά να έχουν βιώματα.


Χαίρονται και νιώθουν ότι το έθιμο είναι κομμάτι της γιορτής του Πάσχα. Όταν άρχισε να φθίνει το έθιμο έπαψαν οι γυναίκες να κάνουν κερκέλια, αλλά τώρα χτυπάμε τις πόρτες και όλο και περισσότερες γυναίκες μας υποδέχονται με κερκέλια".

Όπως εύγλωττα σημείωσε κάπου στην διαδρομή, αυτά είναι που θυμόμαστε όσο μεγαλώνουμε: "Στους ανθρώπους απομένει να έχουν γεμίσει τη μνήμη τους με όμορφα πράγματα: Μυρωδιές, τραγούδια, ακούσματα, παραδόσεις. Αυτά δίνουν ομορφιά στη ζωή μας".

Η Χρύσα Μαυρίδου μας εξηγεί και τις  δύο εκδοχές για το περίφημο ποντιακό κερκέλι. "Από ό,τι έχω καταγράψει από τις γυναίκες που δυστυχώς δεν ζουν πλέον, δύο είναι οι εκδοχές: Η πρώτη θέλει τον φτωχό μαθητή του Κυρίου, τον Λάζαρο, να ζητιανεύει αλεύρι. Το αλεύρι το ανακάτεψε με νερό και αλάτι κι έκανε αυτό το κερκέλι το οποίο μοίρασε στα φτωχά παιδιά. Η δεύτερη θέλει τον Λάζαρο, μόλις ανασταίνεται, το πρώτο που να τρώει να είναι το κερκέλι. Και σε ανάμνηση αυτού του γεγονότος λέμε τα κάλαντα των Βαΐων", θα μας πει.

Και κάπως έτσι, το μεσημέρι της Κυριακής βρήκε τα παιδιά του Θρυλορίου κουρασμένα καθώς είχαν γυρίσει σχεδόν όλο το χωριό πόρτα-πόρτα. Το μεσημέρι όμως βρήκε και τα παιδιά με ένα μεγάλο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Το χαμόγελο αυτό δεν θα αργήσει να έρθει ξανά, μέσω της παράδοσης, μιας που οι κάτοικοι εδώ και ένα μήνα ετοιμάζονται για την αναβίωση του εθίμου των Αυγομαχιών. Σύμφωνα με αυτό το έθιμο αναζητούν τα πιο γερά αυγά κότας, με τα οποία θα λάβουν μέρος στο διαγωνισμό, ο οποίος θα διεξαχθεί την ημέρα του Πάσχα.

Πηγή: Χρόνος