 |
| Ποντιακά Χορο Χρονικά I - Το νέο βιβλίο του Όμηρου Παχατουρίδη |
Ένα νέο βιβλίο ήρθε για να αποτελέσει τροφή προβληματισμού για τον αναγνώστη και λιθαράκι στη μελέτη του ποντιακού χορού και μέσω αυτής στο ταξίδι της μακραίωνης και πολυδιάστατης ιστορίας του ελληνισμού. Είναι το βιβλίο του χοροδιδάσκαλου - ερευνητή, Όμηρου Παχατουρίδη με τη συγγραφική αρωγή του Μιχάλη Καραβέλα, το οποίο σας παρουσιάζει σήμερα το e-Pontos.
Στη μελέτη υπάρχουν αρχικά ως υπόβαθρο δύο κεφάλαια, ένα ιστορικο - γεωγραφικό και ένα ανθρωπο - γεωγραφικό σχεδιάσματα και ακολούθως προσεγγίζεται σε γενικές γραμμές η πορεία του ποντιακού χορού στον ελλαδικό χώρο. Στους σύγχρονους χορο-παράγοντες αναφέρονται οι παράγοντες που επιδρούν στην σημερινή τεχνοτροπία του ποντιακού χορού. Τέλος, στα τρία τελευταία κεφάλαια επιχειρείται η ανάλυση της έννοιας του «ύφους» καθώς και αναλυτική περιγραφή των επιμέρους χαρακτηριστικών των ποντιακών χορών σε συνάρτηση με τη «Στοιχειώδη Κίνηση». Δεν πρόκειται για καμιά εφεύρεση ή επινόηση αλλά για την επανατοποθέτηση και επανεισαγωγή στη διδασκαλία –που καλώς ή κακώς είναι ο τρόπος μετάδοσης που έχει απομείνει- μια χαρακτηριστικής κίνησης που εντασσόμενη σε ένα βασικό κινητικό πλαίσιο αρχών, αποτελεί τη βάση της τεχνοτροπίας απόδοσης του ποντιακού χορού. Αυτή η στοιχειώδης κίνηση προσεγγίζεται συμβολικά, σημειολογικά και σημασιολογικά ενώ στο επίμετρο προτείνονται εναλλακτικές μέθοδοι πρακτικής διδασκαλίας.
Όμηρος Παχατουρίδης
«Η ποντιακή συνείδηση θα πρέπει να διατηρηθεί ζωντανή, ώστε να συμβάλει στη συντήρηση και διατήρηση της εθνοτοπικής ταυτότητας των Ποντίων. Πρόκειται για μια ταυτότητα αγωνιστική και ανά τους αιώνες αντιστασιακή προς κάθε είδους ομογενοποίηση -όπως αυτή που για αιώνες επιχειρήθηκε να επιβληθεί στους υπηκόους της οθωμανικής αυτοκρατορίας-, με ειρηνιστικές και ανθρωπιστικές καταβολές. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι Πόντιοι αποτελούν μια ελληνική εθνοτοπική ομάδα που εξακολουθεί να αγωνίζεται διεκδικώντας μια δικαίωση που έχει πανανθρώπινο χαρακτήρα και συμβολισμό: την αναγνώριση από τη διεθνή κοινότητα της γενοκτονίας των 353.000 προγόνων της. Θα ήταν, επομένως, ατόπημα να αφεθούν όλα εκείνα τα στοιχεία που συνιστούν ταυτοτικά χαρακτηριστικά σε αλλοιώσεις και μεταλλάξεις».
«Τελικά, μπορεί να παρατηρηθεί και να συναχθεί ότι η ουσία της κίνησης στον ποντιακό χορό εμπεριέχεται σε ένα πλαίσιο θεμελιωδών αρχών -με βάση τη στοιχειώδη κίνηση- που αφορούν την τεχνική, δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να εκτελούνται οι ποντιακοί χοροί».
«Προς επίρρωση, θα πρέπει να γίνει αναφορά στην επί πενταετία εισαγωγή της ανάλυσης και στην εφαρμογή των παραπάνω κινητικών τεχνικών στην πρακτική εξάσκηση και διδασκαλία σε ασκούμενους με ή και χωρίς ποντιακή καταγωγή, η οποία, αναμφίλεκτα, αποδεικνύει καθημερινά τη χρησιμότητα της επιμονής στην τεχνική της κίνησης και στον τρόπο χορευτικής έκφρασης. Ακόμα και χορευτές που δεν είχαν καμία προγενέστερη σχέση με τον Πόντο απέκτησαν κατόπιν συστηματικής εφαρμογής της εν λόγω στοιχειώδους κίνησης στην χορευτική εκπαίδευσή τους τη δυνατότητα ευρύτερης αντίληψης και πρόσκτησης ενσώματης έκφρασης γύρω από την εκτέλεση όλου του φάσματος των παραδοσιακών ποντιακών χορευτικών μορφών, ώστε να είναι τις περισσότερες φορές αδύνατο να γίνουν αντιληπτοί ως μη Πόντιοι».