 |
| Θλίψη και συγκίνηση για το θάνατο του θρυλικού δάσκαλου - πατέρα του προέδρου της Παμποντιακής Ομοσπονδίας |
του Δημήτρη Τσάκα
Ο θρυλικός δάσκαλος, μελετητής της ιστορίας του Πόντου και αγωνιστής για την αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού Νικόλαος Μολοχίδης (Nicholaos Molohides) δεν υπάρχει πια ανάμεσά μας. Το Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2018 άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 89 ετών βυθίζοντας σε πένθος την οικογένειά του.
Η νεκρώσιμη ακολουθία εψάλει τη Δευτέρα, 26 Νοεμβρίου 2018 στην Θεσσαλονίκη.
Ο θάνατός του καταλυπεί τα παιδιά του Δρα Αναστάσιο και Μαρία Μολοχίδη, Δημήτριο και Αναστασία Μολοχίδη, τα εγγόνια του Νικόλαο και Κωνσταντίνο Μολοχίδη, Λουίζα και Νικόλαο – Δημήτριο Μολοχίδη, τα ανίψια, τα ξαδέλφια και τους λοιπούς συγγενείς στις ΗΠΑ και στη γενέτειρα.
Η θλιβερή είδηση προκάλεσε θλίψη και συγκίνηση στους Πόντιους της Αμερικής και όχι μόνο διότι ο γιος του Δημήτρης Μολοχίδης είναι ένας από τους φλογερούς αγωνιστές και συνάμα ένας εκ των ηγετών του αγώνα για την αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.
Εξ άλλου δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πρόσφατα επανεκλέχτηκε πρόεδρος του Συλλόγου Ποντίων «Κομνηνοί» Νέας Υόρκης και της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Αμερικής και Καναδά.
Ο αείμνηστος δεν έζησε μόνιμα στη Νέα Υόρκη, αλλά ερχόταν συχνά μαζί με τη σύζυγό του Λουίζα το γένος Ευφραιμίδη (1929 - 2012) για να περάσουν τις γιορτές και όχι μόνο με το Δημήτρη και την οικογένειά του.
Τα επιτεύγματα του Δημήτρη στον επιχειρηματικό και κοινωνικό τομέα, καθώς επίσης και τα επιτεύγματα των παιδιών του στα σχολεία σε συνδυασμό με την αφοσίωσή τους στην διατήρηση των παραδόσεων του Πόντου αποτελούσαν πηγή υπερηφάνειας για τους αειμνήστους πλέον Νικόλαο και Λουίζα.
Ο Νικόλαος Μολοχίδης, γεννήθηκε το 1929 στο Λόφο Πιερίας, με οικογενειακές καταβολές από τη Σαμάρουξα, κοινότητα κοντά στην Τραπεζούντα του Πόντου. Ο παππούς του Δημήτριος Μολοχίδης ήταν αγρότης, ενώ ο πατέρας του, Αναστάσιος, ήταν απόφοιτος του Φροντιστηρίου Τραπεζούντας, εργάστηκε ως δάσκαλος στη Τραπεζούντα, στη Σάντα και στην συνέχεια στη Κριμαία.
Μετά τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο και την ανάκτηση της Μακεδονίας από το σύγχρονο Ελληνικό Κράτος μαθαίνει για τις ανάγκες που υπήρχαν για δασκάλους και δηλώνει εθελοντικά την παρουσία του εκεί. Υπηρετεί για ένα χρόνο στον Ελληνικό Στρατό και μετά την απόλυσή του διορίζεται δάσκαλος στον Πλαταμώνα Πιερίας.
Βουνίσιος όμως ζητάει μετάθεση και σε ένα χρόνο μετατίθεται στον Λόφο Πιερίας. Μιλούσε τέσσερεις γλώσσες (Ελληνικά, Τούρκικα, Ρωσικά και Γαλλικά). Εκεί παρέμεινε μέχρι που απεβίωσε προς το τέλος της Κατοχής από καρδιακό επεισόδιο. Παντρεμένος με την Ευδοξία Καλαϊτζή, κοπέλα ντόπια, Μακεδόνισσα, απέκτησαν τρείς γιούς, τον Δημήτρη, τον Νικόλαο και τον Ιωάννη και τους γαλούχησαν με τις καλύτερες αρετές της φυλής μας.
Ο απροσδόκητος θάνατος του Αναστασίου ώθησε το Νικόλαο Μολοχίδη να αλλάζει προσανατολισμούς και σπουδάζει στην Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης. Ξεκίνησε την καριέρα του από τις Σέρρες και τη συνεχίζει στην Κατερίνη όπου γνώρισε και την μετέπειτα σύντροφό του το 1956. Την Λουΐζα Ευφραιμίδου (1929-2012) κόρη του Ζαχαρία και της Παναήλας, επίσης ποντιακής καταγωγής. Όντας διορισμένος και με οικογένεια, συνεχίζει τις σπουδές του στο Μαράσλειο Διδασκαλείο Αθηνών, πράγμα αξιοζήλευτο για την εποχή.
Ο Νικόλαος και η Λουΐζα Μολοχίδη απέκτησαν δύο αγόρια, τον Αναστάσιο και τον Δημήτριο και οι δύο απόφοιτοι του Φυσικού Τμήματος της Φυσικομαθηματικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ο Αναστάσιος το 1980 και ο Δημήτριος το 1985. Ο μεγαλύτερος γιος του είναι επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Φυσικής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και ανήκει στην τρίτη γενιά της οικογένειας Μολοχίδη που ασχολήθηκε με την Παιδεία.
Από τα παιδιά τους και τις νύφες τους χάρηκαν παίζοντας και καμαρώνοντας τέσσερα εγγόνια τον Νικόλαο και τον Κωνσταντίνο από τον Δρ. Αναστάσιο και τη Μαρία το γένος Δεληθανάση, καθώς επίσης τη Λουίζα και το Νικόλαο - Δημήτριο από το Δημήτριο και την Αναστασία το γένος Κεντρωτά.
Ο αείμνηστος κατάφερε, με εξαιρετικό ζήλο και ήθος στην δουλειά του, να διέλθει απ’ όλες τις βαθμίδες του εκπαιδευτικού συστήματος (Δάσκαλος – Διευθυντής - Επιθεωρητής), μέχρι και τη συνταξιοδότησή του το 1987.
Άνθρωπος δυναμικός και με μεγάλη αφοσίωση στην δουλειά του, ανοικτό και προοδευτικό μυαλό. Βίωνε έντονα τη σχολική κοινότητα και τη διαδικασία της διδασκαλίας, εφαρμόζοντας καινοτόμες μεθόδους. Παρότρυνε και ενέπνεε τους μαθητές και τις μαθήτριές του να σχεδιάσουν και να τυπώσουν σχολική εφημερίδα σε πολύγραφο οινοπνεύματος, να δημιουργούν τρισδιάστατους χάρτες με τη βοήθεια της ξυλογλυπτικής, να μαθαίνουν φυσικά φαινόμενα και μαθηματικά μέσα από την οργάνωση και καλλιέργεια σχολικού κήπου κα.
Μετά τη συνταξιοδότησή του η μελέτη του Ποντιακού Ελληνισμού μέσα από τα βιώματα και τα ακούσματα των επιζώντων της Γενοκτονίας και του ξεριζωμού καθώς και η συγγραφή των εμπειριών του, συμπλήρωναν τις ώρες ενασχόλησης με τα εγγόνια του.
Οι «Αναμνήσεις» εκφράζουν τα ειλικρινή και εγκάρδια συλλυπητήρια στην οικογένεια του αειμνήστου.
Αιωνία του η μνήμη.
Πηγή: Anamniseis