 |
| Β. Πολύδωρας: Ο πρώτος υπουργός που μίλησε με επίσημη ανακοίνωση για Γενοκτονία των Ποντίων |
του Βύρωνα Γ. Πολύδωρα
«Η Ρωμανία πέρασεν η Ρωμανία πάρθεν
η Ρωμανία αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο…»
Οι Έλληνες του Πόντου, οι Μαυροθαλασσίτες, υπήρχαν εκεί από τις μέρες του Ιάσωνα και της Αργοναυτικής εκστρατείας. Και πιο μπροστά, από τον Φρίξο και την Έλλη (που έπεσε στον «Ελλήσποντο» από το «χρυσόμαλλο» ιπτάμενο κριάρι που «ίππευαν» και ταξίδευαν για την Κολχίδα). Και αυτά χιλιάδες χρόνια πριν φθάσουν για πρώτη φορά το 1071, μάχη του Ματζικέρτ, την πρώτη «αποφράδα», οι Τουρκομογγόλοι στην περιοχή, αφορμηθέντες από το μακρινό Τουρκεστάν. Οι Έλληνες του Πόντου έχτισαν στα Ανατολικά παράλια του Πόντου από τα Βυζαντινά χρόνια και πάνω στα ίχνη των πανάρχαιων Ελληνικών αποικιών, τις ακμάζουσες πόλεις Σαμψούντα, Τραπεζούντα, Αμάσεια, Σινώπη, Κερασούντα, τα Σούρμενα, την Αργυρούπολη. Έναν ολόκληρο Γαλαξία από πόλεις και χωριά όπου ανθούσε πάντα και αδιάκοπα ο Ελληνισμός. Στο εμπόριο, στη βιομηχανία, στα γράμματα, στον πολιτισμό.
Πέρασαν 100 χρόνια κιόλας, από τη 19η Μαΐου 1919, ημέρα που αποβιβάστηκε ο Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα για να επιδοθεί στο μεγαλύτερο έγκλημα της ιστορίας του Πόντου. Στην άγρια σφαγή των Ελλήνων του Πόντου!!! Δεν αποβιβάστηκε μόνος του. Είχε μαζί του και τα εκτελεστικά του αποσπάσματα και τους άθλιους εμπρηστές και τους Τσέτες σφαγείς του Τοπάλ Οσμάν. Το κίνημα των Νεότουρκων με το σύστημα των σφαγών και εκτοπισμών εναντίον των Ελλήνων του Πόντου εξολόθρευσε στο διάστημα 1914-1923 πάνω από 350.000 ψυχές. Στους διωγμούς της «εθνοκάθαρσης-γενοκτονίας», της πρώτης συστηματικής γενοκτονίας στην ανθρωπότητα μετά τον 19ο αιώνα, βρίσκεται κατά βάση και ο νομιμοποιητικός λόγος από πλευράς Ελλάδος για την μοιραία Μικρασιατική εκστρατεία (1919-1922).
Από το 1914 μέχρι το 1922 η επιχείρηση εξόντωσης παντός αλλοθρήσκου και αλλοφύλου «μεθούσε» και «κόρωνε» με το αίμα των θυμάτων Χριστιανών-Ελλήνων του Ταύρου και του Αντίταυρου, όλου του Πόντου και όλης της Μικρασιατικής ενδοχώρας, που οι Τούρκοι εξολόθρευαν είτε με τα καταναγκαστικά έργα στα λατομεία του αλατιού είτε με τις «μακρές πορείες» σ’ όλη τη Μικρασία, με αποτέλεσμα οι αναγκαστικοί πεζοπόροι του θανάτου να πεθαίνουν στα χιόνια των υψιπέδων και στις ερήμους της Ανατολής. Όπως μας περιγράφει παραστατικά και βιωματικά ο Ηλίας Βενέζης στο βιβλίο του «Το Νούμερο 31328».
Από τις πιο συγκινητικές στιγμές της ζωής μου (και της πολιτικής μου δράσης) ήταν η 19η Μαΐου 1993, όταν ως υφυπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος στην κυβέρνηση του Κων/νου Μητσοτάκη, με την καθαρά πατριωτική και πειστική εισήγηση του Πόντιου φίλου μου Βλάση Αγτζίδη (άτυπου και άμισθου συμβούλου μου τότε, μαθηματικού και διδάκτορα της Σύγχρονης Ιστορίας, και σήμερα υποψήφιου Ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ), μίλησα, πρώτος εγώ υπουργός της Ελλάδος, σπάζοντας σιωπή 74 ετών, με επίσημη ανακοίνωσή μου για τη Γενοκτονία των Ποντίων. Μίλησα τότε για την ανάγκη της διεθνούς αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ποντίων, ως Γενοκτονίας και την υποχρέωση της διεθνούς κοινότητας να το πράξει. Ύστερα, στις 24.2.1994, ήρθε η Βουλή των Ελλήνων και ψήφισε ομόφωνα την 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης του εθνικού μας πόνου. Κλίνω ευλαβικά το γόνυ προς τους θυσιασθέντες Ποντίους αδελφούς μας. Τιμώ το θάνατο-παράδειγμά τους. Θυσιάστηκαν γιατί ήθελαν να μείνουν Έλληνες και Χριστιανοί.
Τρία είναι τα ποινικά χαρακτηριστικά του διεθνούς εγκλήματος της γενοκτονίας, τα οποία υπερβαίνουν μάλιστα τους όποιους ορισμούς των νομοθετών.
α) Δεν είναι απλή «πρόθεση», κοινός ή άμεσος δόλος η υποκειμενική υπόσταση αυτού του εγκλήματος. Είναι αβυσσαλέο μίσος και τερατώδης εμπάθεια. Και θύμα, ένα σύνολο ανθρώπων, μια κοινότητα, μια φυλή, μια εθνότητα.
β) Δεν είναι πράξη ενός δράστη, μεμονωμένου και παθιασμένου για «ιδιωτικούς» λόγους ή διαφορές. Είναι συλλογικό έγκλημα, σχεδιασμένο από εγκληματική οργάνωση που συμπίπτει με κρατική αρχή, εκφυλισμένη άρρωστη και παρακμασμένη. Σκοπόν έχει την κακουργία, αυτοσκοπό μάλιστα που κείται πέρα από οποιαδήποτε πολιτική ωφέλεια. Ξεφεύγει από οποιοδήποτε τακτικό ή και στρατηγικό σκεπτικό και στόχο. Και ταξινομείται στις αγελαίες και άγριες και παράλογες αποφάσεις και δράσεις, με τη διαφορά ότι αυτές είναι προμελετημένες και μεθοδευμένες. Το ιστορικό ανάλογο της γενοκτονίας των Ποντίων αδελφών μας, το βρίσκουμε έτσι μόνον στα «Κρεματόρια» του Ολοκαυτώματος των Εβραίων, μόνο που τα τελευταία διέθεταν γερμανική, προηγμένη τεχνολογία(!)
γ) Δεν υπάρχει ίχνος αιτίας ή αφορμής που να έδωσαν τα θύματα στους δράστες, ώστε οι τελευταίοι να αναλάβουν δράση για το αποτρόπαιο έγκλημά τους. Τα θύματα ήσαν οι απόλυτοι αθώοι. Όπως είναι ο ετυμολογικός ορισμός της λέξης-έννοιας: α/στερητικό και θωή=ποινή. Δηλαδή,sine poena, «χωρίς λόγο ποινής». Ο ορισμός του ποινικού δικαίου μοιάζει σαν «καρκινική» επιγραφή: nullum crimen, nulla poena, sine lege. Τιμώρησαν οι κακούργοι με την απόλυτη ποινή κι ακόμα παραπέρα, με τον μαρτυρικό θάνατο και με τις παρεπόμενες ποινές, τούς βιασμούς και τις απαγωγές των αμάχων «εδικών» τού πρωτομάρτυρα αξιόμαχου άνδρα, τους αθώους, χωρίς να φταίνε σε τίποτα, χωρίς κανένα νόμο. Χωρίς κανένα πρόσχημα έστω. Σαν τον Χριστό. Μόνο γιατί υπήρχαν εκεί στον Πόντο, στον τόπο τους. Στην εκκλησία τους την Παναγία του Σουμελά. Και γιατί ήσαν Χριστιανοί και Έλληνες.
Σφάχτηκαν, διώχθηκαν από τον Πόντο οι αδελφοί μας, τότε, το 1919. Το 1923 μετά τη συνθήκη της Λωζάννης έγινε η ανταλλαγή των πληθυσμών. Έφθασαν όσοι είχαν σωθεί, κατά κύματα ταλαιπωρημένων Ποντίων και Μικρασιατών στη μητέρα Ελλάδα. Ξερριζωμένων, αλλά δυνατών. Φρέσκο αίμα. Μπολιάστηκαν στη Μακεδονία μας και στη Θράκη μας. Και την έσωσαν. Κάθε φωλιά Ποντίων και Μικρασιατών, έγινε καινούργια έπαλξη στο αναζωογονημένο κάστρο της παλιάς Ελλάδας. Και καινούργια εστία προόδου, γεωργικής, εμπορικής, βιομηχανικής, πολιτισμικής. Ίδρυσαν νέες πόλεις, τη Νέα Σμύρνη, τη Νέα Φιλαδέλφεια, τη Νέα Ιωνία, τα Σούρμενα, τη Νέα Σάντα, όπου υπηρέτησε στην εκεί εδρεύουσα αερομεταφερόμενη ταξιαρχία μάχης ως έφεδρος αξιωματικός ο γιος μου Γιώργος, παντού ένας ολόφωτος αστραφτερός κόσμος από «Τραντέλληνες». Μετά ήρθαν και άλλοι, κατά του κύκλου τα γυρίσματα. Η αγκαλιά της μάνας Ελλάδας τους χωράει. Και εμείς πρόθυμοι και έτοιμοι να μοιραστούμε μαζί τους το καρβέλι το ψωμί. Για να ζήσουμε όλοι μαζί. Δυνατοί και υπερήφανοι πάντα.
«Η Ρωμανία κι αν επέρασε, ανθεί και φέρει κι άλλο»! Αυτή είναι η ζωηφόρος αισιοδοξία της ψυχής των Ποντίων αδελφών μας! Και η «πυρρίχια» απόφασή μας: «Καμίαν αλλομίαν αείκον κακόν....» («ποτέ ξανά τέτοιο κακό»)!