 |
| Γ. Αποστολίδης: Θα επιδιώξω την Προεδρία της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος |
του Γιάννη Αποστολίδη
πρώην προέδρου της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης
Και πού να σφίξουν οι ζέστες... Αλλά οι ζέστες σφίξανε, το μαρτυρεί, σ ́ εμένα τουλάχιστον, αψευδώς, εγκυρότερα απ ́ την ΕΜΥ, το γεγονός ότι μου κατεβαίνει η ιδέα να επιδιώξω την προεδρία της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδας (ΠΟΕ) στις προσεχείς εκλογές, το Νοέμβρη... Τι τρέλα, θεέ μου!
Η ανάμειξή μου στα ποντιακά πράγματα, σαράντα τόσα χρόνια, ήταν διαχρονικά διαλείπουσα, με μακροχρόνιες αποχές και επανόδους..., ωστόσο το ενδιαφέρον μου γι ́ αυτά ήταν πάντα και αδιαλείπτως έντονο.
Η τελευταία φορά ενεργού ανάμειξής μου ήταν η θητεία μου ως πρόεδρος της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης, 2014 - 17, μετά προηγηθείσα τριετή αποχή μου από τα διοικητικά της. Η Λέσχη τότε βρισκόταν στα πρόθυρα οικτρής χρεωκοπίας, με την τεράστια περιουσία της σχεδόν εντελώς απρόσοδη και με χρέη θεωρούμενα "μη βιώσιμα", όπως επιβλήθηκε απ ́ τους αγράμματους να λέγεται σ ́ αυτόν τον καιρό της κρίσης, εντελώς αδόκιμα, το μη αντιμετωπίσιμο χρέος.
Εντούτοις, στον πρώτο χρόνο της θητείας μου, και ενώ η κρίση λυσσομανούσε, τα πάντα είχαν τακτοποιηθεί, η Λέσχη έχει έκτοτε τακτικά έσοδα περί τα 130.000 ευρώ ετησίως και τα χρέη της είναι πλήρως ενήμερα. Και είμαι περήφανος - ούτε υπήρξα ούτε προσποιήθηκα ποτέ τον ταπεινόφρονα - ότι η τριετία της θητείας μου ήταν από τις λαμπρότερες της ιστορίας της Λέσχης. Άλλωστε είχα δηλώσει, ενόψει των εκλογών του 2017, ότι με το λαμπρό έργο μου "θεμελίωσα δικαίωμα αποχώρησης" και δεν έβαλα ξανά υποψηφιότητα. Και δεν κρύβω ότι ένας λόγος που τσουμπίζ με τώρα να επιδιώξω την προεδρία της ΠΟΕ είναι η φρικαλέα οικονομική κατάστασή της, η οποία καταλογίζεται στην ανίκανη διοίκησή της. Ας το παραδεχτούμε: Δει δη χρημάτων..., για να μπορεί κάποιος φορέας να ανταποκριθεί τουλάχιστον στις λειτουργικές του ανάγκες.
Και δυστυχώς η ΠΟΕ είναι πάμπτωχη! Θα πει κάποιος, από που να βρεθούν τα λεφτά, αφού και η πηγή της κρατικής επιχορήγησης στέρεψε. Η απάντηση είναι, Να κόψει το κεφάλι της η διοίκηση να βρει λεφτά, χωρίς να θίξει το παράπαν την αξιοπρέπεια της Ομοσπονδίας, αλλιώς να σηκωθεί να φύγει, ως ανίκανη. Μπορώ όμως εγώ, αν τυχόν αδράξω το πηδάλιο της προεδρίας, να βρω αξιοπρεπώς λεφτά; Η απάντηση μου είναι ένα κοφτό και γεμάτο αυτοπεποίθηση ΝΑΙ!
Θα μπορούσε κάποιος να καταμαρτυρήσει και άλλα, μύρια όσα, στην παρούσα διοίκηση της ΠΟΕ. Αλλά αρκεί να αναφέρουμε την ανάξια "διαχείριση" της 100ετίας της Γενοκτονίας. Πρώτη και χειρότερη πράξη της η οιονεί αποκήρυξη όλων των πνευματικών μας ανθρώπων, των ιστορικών μας - Φωτιάδης, Αγτζίδης, Χατζηκυριακίδης κ.α, όλοι μα όλοι τέθηκαν μακριά της... Έγραψα και άλλοτε ότι η δική μας Γενοκτονία είναι από μια άποψη χειρότερη απ ́ όλες, αφού και το Ολοκαύτωμα "απέδωσε" πάντως πατρίδα στους Εβραίους, διότι η διεθνής κοινότητα φρικιώντας μπροστά στο μέγεθος του εγκλήματος ένοιωσε ως μια ελάχιστη πράξη εξιλέωσης την αποκατάστασή τους στη Γη της Επαγγελίας, ενώ εμείς με την Γενοκτονία και τον Ξεριζωμό στερηθήκαμε και την πατρίδα μας, κλείνοντας αιμάσσοντες τρεις χιλιάδες χρόνια κυρίαρχης παρουσίας του ελληνισμού στον Πόντο. Αν νομίζει λοιπόν η νυν διοίκηση της ΠΟΕ ότι εκδηλώσεις σαν τις συνήθεις ετήσιες, συνιστούν επαρκή εκπλήρωση του καθήκοντος Τιμής και Μνήμης για τα 100 χρόνια, και ότι κάποιες ευτελείς προεκλογικές υποσχέσεις - έπεα πτερόεντα - αρχηγών κομμάτων εγγράφουν προσημείωση σοβαρού κρατικού ενδιαφέροντος για την διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας, πλανάται πλάνην οικτράν. Με τέτοιες κατσκαρίτσες δεν αποθησαυρίζεται κύρος, όρος απαραίτητος για την επιτυχή δράση της ΠΟΕ.
Σε τέτοιες συνθήκες προϊούσας και ακατάσχετης παρακμής της ΠΟΕ, είναι τρέλα το να επωμίζεται κανείς την ανόρθωση της, που ήδη φαίνεται σχεδόν αδύνατη. Λοιπόν, όντως πρέπει να παρασφίξουν οι ζέστες για να του έρθει κάποιου η τρελή ιδέα να επιδιώξει την προεδρία της. Εμένα πάντως μου ήρθε αυτή η ιδέα, το ομολογώ δημοσίως. Ελπίζω να μου περάσει κατά τον Σεπτέμβρη, όταν θ' αρχίσει να δροσίζει. Ελπίζω. Αν και μου συμβαίνει, η συναίσθηση του κοινωνικού και πατριωτικού καθήκοντος να κατανικά συνήθως μέσα μου αντικίνητρα τύπου ωχαδερφισμού... Λοιπόν, Μη μοι λέγε μη μελέτω.
Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για την ΠΟΕ, της οποίας υπήρξα ένας από τους στυλοβάτες όταν την ιδρύσαμε αρχές της δεκαετίας του 2000, με μια ασυνήθιστη δημιουργική ορμή αλλά και "με λογισμό και μ ́όνειρο", κατά τον στίχο του Εθνικού μας Ποιητή.
Η ανάμειξή μου στα ποντιακά πράγματα, σαράντα τόσα χρόνια, ήταν διαχρονικά διαλείπουσα, με μακροχρόνιες αποχές και επανόδους..., ωστόσο το ενδιαφέρον μου γι ́ αυτά ήταν πάντα και αδιαλείπτως έντονο.
Η τελευταία φορά ενεργού ανάμειξής μου ήταν η θητεία μου ως πρόεδρος της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης, 2014 - 17, μετά προηγηθείσα τριετή αποχή μου από τα διοικητικά της. Η Λέσχη τότε βρισκόταν στα πρόθυρα οικτρής χρεωκοπίας, με την τεράστια περιουσία της σχεδόν εντελώς απρόσοδη και με χρέη θεωρούμενα "μη βιώσιμα", όπως επιβλήθηκε απ ́ τους αγράμματους να λέγεται σ ́ αυτόν τον καιρό της κρίσης, εντελώς αδόκιμα, το μη αντιμετωπίσιμο χρέος.
Εντούτοις, στον πρώτο χρόνο της θητείας μου, και ενώ η κρίση λυσσομανούσε, τα πάντα είχαν τακτοποιηθεί, η Λέσχη έχει έκτοτε τακτικά έσοδα περί τα 130.000 ευρώ ετησίως και τα χρέη της είναι πλήρως ενήμερα. Και είμαι περήφανος - ούτε υπήρξα ούτε προσποιήθηκα ποτέ τον ταπεινόφρονα - ότι η τριετία της θητείας μου ήταν από τις λαμπρότερες της ιστορίας της Λέσχης. Άλλωστε είχα δηλώσει, ενόψει των εκλογών του 2017, ότι με το λαμπρό έργο μου "θεμελίωσα δικαίωμα αποχώρησης" και δεν έβαλα ξανά υποψηφιότητα. Και δεν κρύβω ότι ένας λόγος που τσουμπίζ με τώρα να επιδιώξω την προεδρία της ΠΟΕ είναι η φρικαλέα οικονομική κατάστασή της, η οποία καταλογίζεται στην ανίκανη διοίκησή της. Ας το παραδεχτούμε: Δει δη χρημάτων..., για να μπορεί κάποιος φορέας να ανταποκριθεί τουλάχιστον στις λειτουργικές του ανάγκες.
Και δυστυχώς η ΠΟΕ είναι πάμπτωχη! Θα πει κάποιος, από που να βρεθούν τα λεφτά, αφού και η πηγή της κρατικής επιχορήγησης στέρεψε. Η απάντηση είναι, Να κόψει το κεφάλι της η διοίκηση να βρει λεφτά, χωρίς να θίξει το παράπαν την αξιοπρέπεια της Ομοσπονδίας, αλλιώς να σηκωθεί να φύγει, ως ανίκανη. Μπορώ όμως εγώ, αν τυχόν αδράξω το πηδάλιο της προεδρίας, να βρω αξιοπρεπώς λεφτά; Η απάντηση μου είναι ένα κοφτό και γεμάτο αυτοπεποίθηση ΝΑΙ!
Θα μπορούσε κάποιος να καταμαρτυρήσει και άλλα, μύρια όσα, στην παρούσα διοίκηση της ΠΟΕ. Αλλά αρκεί να αναφέρουμε την ανάξια "διαχείριση" της 100ετίας της Γενοκτονίας. Πρώτη και χειρότερη πράξη της η οιονεί αποκήρυξη όλων των πνευματικών μας ανθρώπων, των ιστορικών μας - Φωτιάδης, Αγτζίδης, Χατζηκυριακίδης κ.α, όλοι μα όλοι τέθηκαν μακριά της... Έγραψα και άλλοτε ότι η δική μας Γενοκτονία είναι από μια άποψη χειρότερη απ ́ όλες, αφού και το Ολοκαύτωμα "απέδωσε" πάντως πατρίδα στους Εβραίους, διότι η διεθνής κοινότητα φρικιώντας μπροστά στο μέγεθος του εγκλήματος ένοιωσε ως μια ελάχιστη πράξη εξιλέωσης την αποκατάστασή τους στη Γη της Επαγγελίας, ενώ εμείς με την Γενοκτονία και τον Ξεριζωμό στερηθήκαμε και την πατρίδα μας, κλείνοντας αιμάσσοντες τρεις χιλιάδες χρόνια κυρίαρχης παρουσίας του ελληνισμού στον Πόντο. Αν νομίζει λοιπόν η νυν διοίκηση της ΠΟΕ ότι εκδηλώσεις σαν τις συνήθεις ετήσιες, συνιστούν επαρκή εκπλήρωση του καθήκοντος Τιμής και Μνήμης για τα 100 χρόνια, και ότι κάποιες ευτελείς προεκλογικές υποσχέσεις - έπεα πτερόεντα - αρχηγών κομμάτων εγγράφουν προσημείωση σοβαρού κρατικού ενδιαφέροντος για την διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας, πλανάται πλάνην οικτράν. Με τέτοιες κατσκαρίτσες δεν αποθησαυρίζεται κύρος, όρος απαραίτητος για την επιτυχή δράση της ΠΟΕ.
Σε τέτοιες συνθήκες προϊούσας και ακατάσχετης παρακμής της ΠΟΕ, είναι τρέλα το να επωμίζεται κανείς την ανόρθωση της, που ήδη φαίνεται σχεδόν αδύνατη. Λοιπόν, όντως πρέπει να παρασφίξουν οι ζέστες για να του έρθει κάποιου η τρελή ιδέα να επιδιώξει την προεδρία της. Εμένα πάντως μου ήρθε αυτή η ιδέα, το ομολογώ δημοσίως. Ελπίζω να μου περάσει κατά τον Σεπτέμβρη, όταν θ' αρχίσει να δροσίζει. Ελπίζω. Αν και μου συμβαίνει, η συναίσθηση του κοινωνικού και πατριωτικού καθήκοντος να κατανικά συνήθως μέσα μου αντικίνητρα τύπου ωχαδερφισμού... Λοιπόν, Μη μοι λέγε μη μελέτω.
Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για την ΠΟΕ, της οποίας υπήρξα ένας από τους στυλοβάτες όταν την ιδρύσαμε αρχές της δεκαετίας του 2000, με μια ασυνήθιστη δημιουργική ορμή αλλά και "με λογισμό και μ ́όνειρο", κατά τον στίχο του Εθνικού μας Ποιητή.