 |
| Η μπάντα, η Γενοκτονία και το σήμερα… |
Μάρτυρες 100 χρόνια μετά… είναι ο τίτλος του βιβλίου, που κυκλοφόρησε πρόσφατα με αφορμή τη συμπλήρωση ενός αιώνα από τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, του γνωστού δημοσιογράφου και ερευνητή Νίκου Ασλανίδη.
Το βιβλίο αφήνει άναυδο τον αναγνώστη, αφού στις σελίδες του περιγράφεται με αυθεντικές βιωματικές αφηγήσεις ο ξεριζωμός των Ελλήνων του Πόντου από τις πατρογονικές τους εστίες. Εξορίες, εκτοπίσεις, μαζικές δολοφονίες, διωγμοί και βιασμοί, λεηλασίες περιουσιών, «λευκές πορείες θανάτου» και θανάτωση χιλιάδων παιδιών, όλα με κύριο σκοπό τη βιολογική εξόντωση συγκεκριμένης εθνοτικής ομάδος. Στοιχεία, δηλαδή, τα οποία συνθέτουν τον ορισμό του εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας, της Γενοκτονίας του κάποτε ακμάζοντος Ελληνισμού των Ποντίων, αλλά και ευρύτερα της Μικράς Ασίας, της Καππαδοκίας και της Ανατολικής Θράκης από το κίνημα των Νεοτούρκων και στη συνέχεια του Μουσταφά Κεμάλ. Ο αναγνώστης συγκλονίζεται από τη φρίκη των εγκλημάτων μέσα από τις αφηγηματικές περιγραφές ανθρώπων που τα βίωσαν και διέσωσε η έρευνα του συγγραφέα.
Μια έρευνα, η οποία πιστοποιεί αμαχήτως το ιστορικά αναντίλεκτο γεγονός της Γενοκτονίας, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί και ένα ράπισμα κολαφιαίων διαστάσεων στους ποικιλόχρωμους αρνητές και εκφραστές των ανιστόρητων θεωριών τύπου Ρεπούση και όχι μόνον. Ιδιαίτερα συνταρακτική είναι η περιγραφή μαζικών δολοφονιών Ελλήνων και βιασμών Ελληνίδων από τους τσέτες του αρχισφαγέα Τοπάλ Οσμάν που γίνονταν με τη συνοδεία εμβατηρίων και τραγουδιών που έπαιζε μπάντα! Δηλαδή η φιλαρμονική της Κερασούντος, την οποία αποτελούσαν δεκατρείς Έλληνες και τρεις Τούρκοι. Με το πιστόλι στον κρόταφο, αυτοί οι μουσικοί βίωσαν τραγικά την… ιδιαιτερότητα αυτή της σφαγιαστικής φυσιογνωμίας του Τοπάλ Οσμάν και στη συνέχεια δολοφονήθηκαν από τους τσέτες του, για να μην αποκαλύψουν τα απάνθρωπα αυτά εγκλήματα
Ωστόσο όμως διεσώθη ένας, ο Γιάννης Παπαδόπουλος, και το 1965 έγραψε και βιβλίο εξιστορώντας αυτό το σπάνιας εγκληματικής διαστροφής γεγονός και ένα από τα λίγα αντίτυπά του περιήλθε στα χέρια του καθηγητή Κώστα Φωτιάδη, γνωστού για τον αγώνα του για το Ποντιακό ζήτημα. Η μπάντα μάλιστα έγινε και ντοκιμαντέρ, το οποίο φέτος έλαβε δύο βραβεία στο 21ο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Θεωρώ ότι θα ήταν σημαντικό να αναληφθεί πρωτοβουλία από τον σύλλογο των Ποντίων, ώστε σε συνεργασία με την Αντιδημαρχία Πολιτισμού ή οποιονδήποτε άλλο φορέα να γίνει παρουσίαση του βιβλίου και προβολή του ντοκιμαντέρ και στην πόλη μας, σε μια εποχή που απαιτείται όσο ποτέ η ενεργός δράση γνήσια λαϊκών φορέων με πρόταγμα την εθνική αυτογνωσία και μνήμη. Αφού, όπως επισημαίνει ο συγγραφέας, η ιστορία δεν διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία, ενώ ακόμη και στο κοινοβούλιο κυριαρχεί ο ενδοτισμός και η παραχάραξη της ιστορίας, όπως τονίζει ο Κώστας Φωτιάδης που προλογίζει το βιβλίο. Εξάλλου, από την εποχή που η Βουλή των Ελλήνων ομόφωνα το έτος 1994 αναγνώρισε, έστω και με καθυστέρηση, τη 19η Μαΐου ως ημέρα Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, «έρρευσε ύδωρ υπό τας γεφύρας»… δεδομένου ότι ακολούθησε η περίοδος του ιδεολογήματος του ψευδεπίγραφου εκσυγχρονισμού με σειρά υποχωρήσεων σε εθνικά θέματα.
Έτσι, η έκδοση των τόμων με τα 9.000 έγγραφα-αποδείξεις του εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας ξένων διπλωματών και όχι μόνον, για τις ανάγκες προβολής και τεκμηρίωσης του αιτήματος για διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας παραπέμφθηκαν στις ελληνικές καλένδες. Στα ελληνοτουρκικά θέματα, η μη εφαρμογή και στη συνέχεια η εγκατάλειψη του δόγματος του ενιαίου αμυντικού χώρου στο όνομα της προσέγγισης με την Τουρκία και της ευρωπαϊκής τάχα προοπτικής της, οδήγησε στις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, στην παγίωση της αμφισβήτησης της εθνικής κυριαρχίας και σε κάτι χειρότερο. Σε μια εκδοχή σχέσεων με την Τουρκία που προσιδιάζει με «φινλανδοποίηση» κατά το ιστορικό πρότυπο της πειθήνιας στάσης της Φινλανδίας προς την κάποτε κραταιά Σοβιετική Ένωση. Δεν υπάρχει προηγούμενο χώρας στον πλανήτη, που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ή ο πρωθυπουργός ή ο υπουργός Άμυνας να μην μπορεί να επισκεφθεί εθνικό έδαφος ανενόχλητος. Χωρίς δηλαδή το αεροσκάφος, στο οποίο επιβαίνει, να παρενοχλείται προκλητικά από στρατιωτικά αεροσκάφη συμμάχου μάλιστα γείτονος χώρας. Πιο εκκωφαντική μορφή περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας δεν υπάρχει! Η πολιτική υποστήριξης του δρόμου της διαθρυλούμενης ευρωπαϊκής προοπτικής της, όχι μόνον δεν μείωσε την επιθετικότητα, αλλά απεναντίας «ξεσάλωσε» την Τουρκία. Αυτό επιβεβαιώνουν με έμφαση και οι τελευταίες, συνεχείς άλλωστε, άκρως επιθετικές ενέργειές της στην Κυπριακή ΑΟΖ. Είκοσι χρόνια πριν, ο τραγικά προφητικός Παναγιώτης Κονδύλης είχε υποστηρίξει στο έργο του «θεωρία του πολέμου», ότι αυτή η πολιτική οδηγεί στη de facto δορυφοροποίηση της Ελλάδος από την Τουρκία. Ταυτόχρονα, όμως, αναφερόμενος στη συρρίκνωση του ευρύτερου Ελληνισμού, πριν ακόμη από τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 και μέχρι τη δεκαετία του 1990 με τη φυγή των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου από τις εστίες τους, προέβη και σε μια βαρυσήμαντη εθνικά επισήμανση. Ότι το Ελληνικό Κράτος διαχρονικά αποδείχθηκε ανίκανο να προστατέψει το Έθνος, δηλαδή να επιτελέσει την κατ’ εξοχήν αποστολή του. Κατά τον ίδιο, το γεγονός αυτό συνιστά τον ανησυχητικότερο οιωνό για το μέλλον. Ειδικά σήμερα, δύο δεκαετίες μετά, για την εξαρτημένη και βυθισμένη σε ποικιλόμορφη κρίση χώρα μας, αυτή η διαπίστωση γίνεται ανατριχιαστικά επίκαιρη. Όταν μάλιστα ο πρόωρα αποβιώσας φιλόσοφος συμπληρώνει με δραματικό τόνο ότι το ελληνικό κράτος βαθμηδόν φανερώνεται ανήμπορο να προστατεύσει ακόµα και το έθνος που βρίσκεται εντός των συνόρων του…
Από τον Δημήτρη Γ. Κατσαρό, δικηγόρο, πρώην πρόεδρο Δ.Σ.Λ.
Πηγή: Ελευθερία