 |
| Όταν η δύναμη της θέλησης κάνει θαύματα... |
του Νίκου Ασλανίδη
Πριν από καιρό είδα στο YouTube βιντεάκι με ένα ομογενή από τη Φιλαδέλφεια των Ηνωμένων Πολιτειών και στεναχωρήθηκα που μας χώριζαν χιλιάδες χιλιόμετρα και ήταν αδύνατον να τον συναντήσω... Είχε μόνο το αριστερό του χέρι αλλά έπαιζε λύρα και τραγουδούσε καταπληκτικά!
Από έναν συγγενή του στην Γερμανία έμαθα ότι θα έρθει διακοπές στην Ελλάδα και του «έστησα καραούλι». Πριν λίγες μέρες πήγα στο χωριό του, στο Διαβατό Ημαθίας, ύστερα από αρκετά τηλεφωνήματα και επιτέλους βρεθήκαμε...
Ο Γιώργος Καρυπίδης γεννήθηκε στο Διαβατό αλλά μόλις ολοκλήρωσε τη στρατιωτική του θητεία, τη δεκαετία του ‘80, έφυγε μετανάστης στις ΗΠΑ. Το επάγγελμα του ήταν λυράρης και συνεργάστηκε με πολλά γνωστά ονόματα του ποντιακού τραγουδιού. Σε ηλικία 30 ετών ενώ επέστρεφαν από διασκέδαση με ένα φίλο του, συνέβη το μοιραίο...
Ο φίλος του αποκοιμήθηκε πάνω στο τιμόνι και το αυτοκίνητο ανατράπηκε. Όταν κατάφεραν να ανασύρουν τον Γιώργο από τα συντρίμμια του αυτοκινήτου, διαπίστωσαν ότι είχε ακρωτηριαστεί το δεξί του χέρι.
Τι θυμάσαι από το ατύχημα, τον ρωτώ.
Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Έγινε τον Μάιο του 1995... Θυμάμαι ότι νύσταζα και ήθελα να κοιμηθώ. Ρώτησα το φίλο μου εάν είχε πρόβλημα να κοιμηθώ για λίγο. Αυτός με διαβεβαίωσε ότι δεν είχε κανένα πρόβλημα και έκλεισα τα μάτια μου. Όταν τα άνοιξα είχε γίνει το κακό. Το αυτοκίνητο προσέκρουσε πάνω στις προστατευτικές μπάρες και ανατράπηκε. Όταν με πήγαν στο νοσοκομείο, μου ανακοίνωσαν ότι έχασα το δεξί μου χέρι από το ύψος του αγκώνα. Αυτό σήμαινε ότι δεν θα ξανάπαιζα λύρα... Καταλαβαίνετε πως ένιωσα. Σαν να έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Έπεσα σε κατάθλιψη και οι γιατροί μου δίνανε ψυχοφάρμακα.
Πότε αποφασίσατε να ξαναπαίξετε λύρα;
Χρειάστηκε να περάσουν 22 χρόνια... Όλο αυτό το διάστημα ήταν πολύ δύσκολο για μένα. Εγώ είχα μάθει μόνο να παίζω λύρα. Δεν ήξερα να κάνω κάτι άλλο. Καταλαβαίνετε πως ένιωθα ψυχολογικά. Μια μέρα ο γιατρός που με παρακολουθούσε με ρώτησε: Θέλεις να ξαναπαίξεις λύρα; Τον κοίταξα με βουρκωμένα μάτια και κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου... Τότε μου είπε ότι έκανε μια πατέντα με τεχνικό χέρι πάνω στο οποίο βίδωσε ένα τοξάρι από βιολί. Με ρώτησε εάν ήθελα να το δοκιμάσω και από τότε άλλαξε η ζωή μου...
Τι ακριβώς έγινε;
Όταν έβαλα το τεχνικό χέρι με το τοξάρι και έβγαλε τον πρώτο ήχο η λύρα, τρελάθηκα από τη χαρά μου. Είχα πιστέψει ότι δεν θα έπαιζα άλλη φορά. Άρχισα αμέσως τις προσπάθειες. Έπαιζα με τις ώρες το πρωί, το μεσημέρι, το βράδυ, τα ξημερώματα. Έπιανα ένα τραγούδι και έπαιρνα τηλέφωνο στους φίλους για να με ακούσουν. Δεν το πίστευαν ούτε οι ίδιοι... «Εσύ παίζεις-μου έλεγαν- ή μας κοροϊδεύεις...» Καταλαβαίνετε τη χαρά μου...
Τώρα παίζεις σε γάμους ή σε εκδηλώσεις; Ποια είναι τα όνειρα σου;
Ναι έχω παίξει σε γάμους και σε άλλες εκδηλώσεις αλλά ο στόχος μου είναι να παίξω σε συναυλίες όπως παλιά με γνωστούς τραγουδιστές.
Υπάρχουν συνάνθρωποί μας που δεν ξεπέρασαν ποτέ το πρόβλημα και «βούλιαξαν» στα ψυχοφάρμακα... Τι έχετε να τους πείτε;
Θέλω να τους πω ότι τους καταλαβαίνω γιατί και εγώ πέρασα για πολλά χρόνια από αυτό το στάδιο. Χρειάζεται όμως προσπάθεια για να βγεις από αυτό. Εγώ το πάλεψα με τους φίλους μου...
Παίζω κάτι και το ανεβάζω στο facebook, το μοιράζομαι με τους ανθρώπους που με αγαπούν και μου δίνουν κουράγιο. Μαγειρεύω κάτι και ανεβάζω τις συνταγές μου στο διαδίκτυο. Όταν μοιράζεσαι τις αγαπημένες σου συνήθειες βλέπεις ότι και άλλοι άνθρωποι θέλουν να μοιραστούν πράγματα μαζί σου. Ύστερα βρήκα τη γαλήνη στον Άγιο Παΐσιο και στους άλλους Αγίους της εκκλησίας μας. Δεν πίστευα πριν το ατύχημα, τώρα όμως πιστεύω και το λέω σε όλους: Η πίστη βοηθάει και κάνει θαύματα.
Πριν φύγω τον παρακάλεσα να παίξει οποίο τραγούδι ήθελε... Ένα μεγάλο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό του, σαν να άναψαν προβολείς γύρω μας... Έβγαλε το τεχνικό χέρι του λέγοντας: « Ο Θεός μας έδωσε δύο χέρια αλλά εγώ έχω ...οκτώ, σαν το χταπόδι. Τέσσερα χέρια έχω στην Αμερική και τέσσερα στην Ελλάδα...» Γελάει και αφήνει το τεχνικό χέρι στο καναπέ. Ύστερα βάζει το χέρι-τοξάρι, το βιδώνει για να είναι σταθερό και οι ήχοι της λύρας πλημμυρίζουν το πατρικό του σπίτι. «Σαράντα μήλα κόκκινα...» τραγουδάει και λάμπει το πρόσωπο του...
«Η λύρα αυτή είναι του παππού μου» λέει και καταλήγει: «Για εσάς μπορεί να φαίνεται μια συνηθισμένη λύρα αλλά για μένα είναι η καλύτερη λύρα στον κόσμο. Εδώ και έναν αιώνα συνοδεύει τις χαρές και τις λύπες μας. Ήταν σε γάμους και σε κηδείες... Εγώ μόλις την αγγίζω συγκινούμαι και παίρνω δύναμη ταυτόχρονα να συνεχίσω να παλεύω...»
Πηγή: Μακεδονία