 |
| Πως είδε το Διεθνές Συνέδριο για την Ποντιακή Λαογραφία η Επ. Καθηγήτρια Δέσποινα Δαμιανού |
Ολοκληρώνοντας τις εργασίες του το Συνέδριο της Ποντιακής Λαογραφίας που συνδιοργανώθηκε από τα Εργαστήρια Κοινωνικών Επιστημών του Παιδαγωγικού Τμ.Δ.Ε. του Πανεπιστημίου Αθηνών και Λαογραφίας και Κοιν Ανθρωπολογίας του Τμ Ιστορίας-Εθνολογίας του Δημοκριτείου Παν Θράκης και το Φάρο Ποντίων, η Επίκουρη Καθηγήτρια Λαογραφίας κα Δέσποινα Δαμιανού, με ανάρτησή της στην προσωπική της Σελίδα στο Facebook, περιέγραψε το Συνέδριο ως εξής:
Για όποιον έχει στο μυαλό του τη Λαογραφία ως περίπου ασχολούμενη με την καταγραφή εθίμων και συνταγών μαγειρικής (εννοώ τους εκτός επιστημονικής Λαογραφίας) αυτό το Συνέδριο θα τους αιφνιδίαζε μοναδικά. Γιατί δίπλα στα κλασσικά θέματα λαογραφικού ενδιαφέροντος όπως το παραδοσιακό τραγούδι, το παραμύθι, ο τύπος, το λαϊκό θέατρο κλπ υπήρχαν και τα μιμίδια του διαδικτύου, το ληστρικό μυθιστόρημα, το θέατρο στην Τραπεζούντα πριν και μετά το 1922, η ποντιακή αγορά της Καλλιθέας, η ευφάνταστη αρχιτεκτονική πρόταση ενός νέου πολυκέντρου Ποντιακού πολιτισμού και άλλα. Ενα διήμερο γεμάτο εντυπώσεις, γόνιμες ανταλλαγές απόψεων, ειλικρινείς φιλοφρονήσεις με Τούρκους καλλιτέχνες και τον Γάλλο Ιστορικό-Γεωγράφο και κυρίως φιλο-πόντιο κ Bruneau, γευστικές εκπλήξεις, χορευτικές επιδόσεις και πολλά άλλα.
Πίσω από όλα αυτά η αγαπητή μας Μυροφόρα Ευσταθιάδη-Αλεξανδρίδη με την οικογένειά της και τη μεγάλη τους αγάπη για τον Πόντο, τον Στάθη Ευσταθιάδη και το "Φάρο Ποντίων".
Τα περιφερειακά του Συνεδρίου, συνοδευτικές εκδηλώσεις κλπ είναι αυτά στα οποία δοκιμάζεται η πρόνοια των διοργανωτών και το καλό τους γούστο. Ε, λοιπόν στα τυχερά του επαγγέλματος μετράει ότι ακούσαμε, είδαμε, γευτήκαμε, από τα καλύτερα του είδους.
Στο γλέντι που έγινε διαπιστώσαμε άλλη μια φορά ότι ποντιακή ταυτότητα σημαίνει κυρίως να ξέρεις να χορεύεις με το σύνολο, να ανήκεις στην ομάδα. Ενθουσιαστήκαμε με το χορό των μεγαλύτερων σε ηλικία που τους αφήσαμε να κάνουν τους δικούς τους χορούς κατάπληκτοι από τη χάρη και το ρυθμό τους εμείς, παρακολουθώντας τους απέξω. Και καμαρώσαμε την ορμή των, λίγο ή πολύ, νεώτερων στα Μωμο'έρια του Κώστα Αλεξανδρίδη.
Μια κορυφαία στιγμή της διήμερης πλούσιας εμπειρίας μας ήταν η συνομιλία με την κ Θεοφυλάκτου, μια δραστήρια και καταπληκτικής ευφράδειας "νέα" γυναίκα 96 ετών, οφαλμίατρο-χειρουργό, ψυχή για πολλά χρόνια της "Μέριμνας Ποντίων κυριών" (που ιδρύθηκε στην Τραπεζούντα το 1904 και ανασυστάθηκε στη Θεσσαλονίκη), ενός από εκείνα τα σωματεία που ακούγονται κάπως παρωχημένα αλλά αποδεικνύονται δραστήρια, υποστηρικτικά, κοινωφελή και ανθεκτικά στο χρόνο.Έδωσαν δουλειά και στέγη σε δεκάδες κορίτσια που σπούδασαν, εργάστηκαν και πάτησαν στα δικά τους πόδια για να διεκδικήσουν τη ζωή τους. Το μικρό Μουσείο της "Μέριμνας" πολύ σεμνά θα το λέγαμε τέλειο, δια χειρός Νόρας Σκουτέρη-Διδασκάλου. Και εις άλλα με υγείαν.