 |
| Ο πίνακας της αείμνηστης Άννα Φαχαντίδου "Η βοή των τάφων" παραχωρήθηκε στο e-Pontos ευγενικά από τον σύζυγο της Επαμεινώντα Φαχαντίδη. |
101 χρόνια για μια αιώνια μνήμη.
Πόντος, γη πλασμένη με ηρωισμό, με αίμα, με Ελληνισμό! Πόντος... θάλασσα, θάλασσα που σβήνει τους πόνους, θάλασσα που ξεδιψά τους μυρίους... Ο Ιάσωνας, ο Διογένης, ο Ξενοφώντας... Πόντος και τόσα άλλα... Όμως, Πόντος και Γενοκτονία...
Ναι, λοιπόν, όσα θαυμαστά, τόσα και δεινά! Αυτός ο λαός είναι πλασμένος με δόξα και αίμα όμως! Πέρασαν 101 χρόνια από τη βίαιη εξόντωση του και ας φυλούσε 3000 χρόνια Θερμοπύλες,και ας ήταν οι Πόντιοι Ακρίτες, φιλόσοφοι, αγωνιστές του ελληνισμού, φύλακες της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, του βυζαντινού πνεύματος και της Ορθοδοξίας. Για όλα αυτά έμελλε να μαρτύρησει αυτός ο λαός.
Η Γενοκτονία δεν αποτελεί μέρος πολεμικών συγκρούσεων, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί γιατί είναι το φρικτό αποτέλεσμα ενός καλά οργανωμένου σχεδίου του Μουσταφά Κεμάλ με σκοπό να «καθαρίσει» το έθνος του ή μάλλον με σκοπό να εξαφανίσει ένα δυνατό έθνος που μεγαλουργούσε μέσα στην Τουρκία, ξεχασμένο από το ελληνικό κράτος και αγωνιζόμενο για την ελευθερία του πλέον. Οι Πόντιοι δεν ήταν μισαλλόδοξοι, είχαν όμως επίγνωση του ποιοι είναι. Δεν θα αφομοιώνονταν, δεν θα εξυπηρετούσαν ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, δεν θα αυτομολούσαν γιατί γνώριζαν την ταυτότητά τους. Όλα αυτά ήταν για το Νεοτουρκικό Καθεστώς εμπόδια και μόνο ένας τρόπος υπήρχε η βίαιη εξόντωση, η Γενοκτονία.
Και πράγματι ήδη από το 1915 μαζί με τη Γενοκτονία των Αρμενίων ξεκινά η Γενοκτονία και των Ελλήνων του Πόντου, που κορυφώνεται με την απόβαση του ίδιου του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα στις 19 Μαΐου του 1919. Τότε, αρχίζει ο Γολγοθάς των Ποντίων με βασανιστήρια, σφαγές, βίαιες εκτοπίσεις και δολοφονίες αλλά και τον ξεριζωμό.
Όσοι τα καταφέρνουν φτάνουν στην Ελλάδα και τη Ρωσία και πιάνουν από την αρχή το κουβάρι της ζωής, μέσα από θύμησες που πονάνε, αφήνοντας νεκρούς και ζωντανούς πίσω στη χαμένη πατρίδα. Και στη νέα πατρίδα η πρώτη γενιά παλεύει για την επιβίωση, η διεκδίκηση της αναγνώρισης της Γενοκτονίας αρχίζει αργότερα. Πολλοί αγώνες, πολλές θυσίες...
Και φτάνουμε στο σήμερα! Με λύπη και απογοήτευση ακούμε ανθρώπους του πολιτικού κόσμου να αμφισβητούν τη Γενοκτονία, επισυνάπτοντας μιζέρια στους Πόντιους, ακούμε και βλέπουμε απαράδεκτες δηλώσεις υπέρ του σφαγέα μικρών παιδιών, Μουσταφά Κεμάλ και ασφαλώς βλέπουμε την ενότητα να χάνεται! Ύβρις στο αίμα των αθώων νεκρών είναι όλα αυτά...
Για αυτό πρέπει να κατάλαβουμε ότι το είναι μας, η σάρκα και η «ράτσα» μας είναι φτιαγμένη με δόξα, με θάρρος αλλά και με θυσία, με αίμα. Αίμα που θα μας πνίξει αν δεν αγωνιστούμε για την αναγνώριση... Το αίμα των προγόνων μας, τα δάκρυα των παππούδων μας που ψυχή είχαν αδούλωτη και πνεύμα τους τον Πόντο και την Πίστη. Δεν τους χρωστάμε δικαίωση θυμούμενοι τη Γενοκτονία, δεν δικαιώνονται μέσα από τις εκδηλώσεις που πρέπει να γίνονται σίγουρα και αναμφισβήτα, όπως και το μνημόσυνο για ανάπαυση. Και δεν τους χρωστάμε δικαίωση γιατί έχουν ήδη δικαιωθεί στην αγκαλιά του Θεού, καθώς μέσα από το μαρτυρικό τους θάνατο και τον αγώνα τους κέρδισαν την αιώνια μνήμη.
Η αναγνώριση της Γενοκτονίας τις δικές μας ψυχές θα ωφελήσει να μη δοκιμάσουν τη Νέμεση, να μην τιμωρηθούν για την αδιαφορία και την καταπάτηση των ιερών. Εμείς θα είμαστε ελεύθεροι όταν ακούσουμε την πολυπόθητη συγγνώμη, όταν οι γείτονες αναγνωρίσουν τα λάθη τους, εμείς θα δικαιώσουμε κάθε λαό που άδικα γενοκτονείται! 101 χρόνια για να κερδίσουμε και εμείς την αιώνια μνήμη, για να πρεσβεύσουν οι ψυχές των γενοκτονημένων παιδιών, μανάδων, ανδρών, ηλικιωμένων και όλων για τις δικές μας ψυχές των Νεοελλήνων που δυστυχώς λίγα έχουμε να δείξουμε στην αιωνιότητα.
Αυτό είναι το πιο δυνατό μήνυμα τώρα σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, δεν ξεχνάμε τον αγώνα μας ακόμη και μακριά από τα μνημεία μας:
Αιωνία η μνήμη των Ποντίων προγόνων μας! Καλή λευτεριά σε όλους μας, λευτεριά ψυχής!
Προκοπίδου Μαρία, εκπαιδευτικός- συγγραφέας, Med Επιστήμες Αγωγής και Νέες Τεχνολογίες, Ειδική Ενιαία Εκπαίδευση