 |
| Οικία Κεμάλ στην Ύπαιθρο Θεσσαλονίκης - Μύθοι και στοιχεία |
Το Σωματείο Δράσης Νίκος Καπετανίδης ύστερα από σχετική μελέτη των στοιχείων υποθηκοφυλακείων και αποφάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης, τις προφορικές βιωματικές γνώσεις των κατοίκων της Χρυσαυγής Λαγκαδά Θεσσαλονίκης καταθέτει στην δημόσια σφαίρα τον φάκελο που αφορά κατοικία της περιόδου της Οθωμανικής κατοχής της Θεσσαλονίκης το οποίο αργότερα επί της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά με την άμεση συνδρομή και χρηματοδότηση του Δήμου Θεσσαλονίκης με ποσό 650.000 δραχμών της εποχής, που ήταν υστέρημα των Ελλήνων φορολογουμένων μεταξύ αυτών πολλών προσφύγων και Γενοκτονημένων, δωρήθηκε ιδιωτικά στο πρόσωπο" Κεμάλ Ατατούρκ" και όχι στο Τουρκικό Δημόσιο με έναρξη των προσπαθειών την 2α Δεκεμβρίου του 1936 και κατάληξη την 12η Αυγούστου 1938 (90 μέρες πριν τον θάνατο του υπευθύνου της Γενοκτονίας).
Σύμφωνα με όλα τα έγγραφα που περιήλθαν εις γνώση μας, ιδιοκτήτης του οίκου αυτού επί της οδού Αποστόλου Παύλου, ήταν ο Τούρκος υπήκοος Θεσσαλονίκης Χαφούς Μουσταφά του Κερίμ ο οποίος με την συνθήκη της Λωζάννης αντηλλάγη επιστρέφοντας στην Τουρκία.
Η οικία του κατόπιν αποκτήθηκε από την Εθνική τράπεζα της Ελλάδος αντί να δοθεί σε Έλληνα πρόσφυγα εκ Πόντου και Μικράς Ασίας προς αποκατάσταση του.
Αντιθέτως πωλήθηκε σε Ελληνική οικογένεια εμπόρων ονόματι Σεραφειμίδη το 1927.
Από την 2α Δεκεμβρίου το δικτατορικό καθεστώς Ιωάννη Μεταξά με την ολόθερμη στήριξη του Δήμου Θεσσαλονίκης εκκινεί μια εργώδη και με εξαιρετική, για την γραφειοκρατία της εποχής ταχύτητα, προσπάθεια να ονομάσει την οικία ως "τόπο γένεσης του Κεμάλ Ατατούρκ" καταβάλλοντας το ποσό των 650.000 δραχμών στην οικογένεια Σεραφειμίδη η οποία αρχικώς αρνείτο να πωλήσει πλην όμως αν αναλογιστεί κανείς ότι οι τιμές των παρακειμένων οικιών δεν ξεπερνούσαν τις 250.000 δραχμές, οι 650.000 δραχμές αποδείχτηκαν τελικά το ικανό δέλεαρ για να ενδώσουν στην υπογραφή συμβολαίου πώλησης.
Στα πρακτικά των αποφάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης δεν δίδεται κανένα στοιχείο για την κυριότητα του οίκου αυτού από μέλη της οικογένειας του Μουσταφά Κεμάλ.
Θεωρείται εκ προοιμίου δεδομένο.
Για πρώτη ίσως φορά σε συμβόλαιο μετεγγραφής κατοικίας στο Υποθηκοφυλακείο την 12η Αυγούστου 1938 σημειώνονται στο τέλος του εγγράφου τα εξής καταπληκτικά:
"... προς τον σκοπόν όπως παραμείνει αύτη ( η οικία) εσαεί Ιστορικόν Μνημείον δηλωτικό της γεννήσεως Μεγάλου ανδρός και δημιουργού της Νέας Τουρκίας και της αδελφικής φιλίας ήτις συνδέει την Τουρκία και Ελλάδα".
Το 1938 επίσης η ίδια Δημοτική αρχή Θεσσαλονίκης αποφασίζει την ονοματοδοσία της παρακειμένης οδού σε οδό Κεμάλ Ατατούρκ μέχρι το 1955 όταν η Ελληνική κυβέρνηση ήρε αυτή την απόφαση ένεκα των βίαιων και αιματηρών επεισοδίων κατά του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης.
Δυστυχώς με ομόφωνη απόφαση του Κεντρικού Συμβουλίου Νεωτέρων μνημείων του Υπουργείου Πολιτισμού της Ελληνικής Δημοκρατίας τον Μάιο του 2011 η οικία αυτή χαρακτηρίστηκε Μνημείο της Νεώτερης κληρονομιάς της Ελλάδας δικαιώνοντας την επιλογή του Δήμου Θεσσαλονίκης της Μεταξικής περιόδου όπως αυτή καταγράφηκε στο συμβόλαιο του Υποθηκοφυλακείου.
Το Σωματείο Δράσης Νίκος Καπετανίδης ζητά από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων μνημείων να δώσει στην δημοσιότητα τα στοιχεία που επικαλέστηκε για να λάβει αυτή την απόφαση που προξενεί μεγάλη βλάβη στα αισθήματα εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων σε όλον τον κόσμο που υπήρξαν θύματα Γενοκτονίας με θύτη τον συγκεκριμένο κάτοικο της Χρυσαυγής Λαγκαδά.
Ζητά επίσης κλιμάκιο του Κεντρικού Συμβουλίου Νεωτέρων μνημείων να επισκεφτεί την Χρυσαυγή Λαγκαδά. Να ακουστούν επιτόπου οι βιωματικές μνήμες των κατοίκων. Και εφόσον έχουν ανώτερα στοιχεία των κατοίκων να τους πείσουν για την αλήθεια των αποφάσεων τους.
Όπως και για τα στοιχεία που καταθέτει σήμερα από τα επίσημα αρχεία του Ελληνικού Δημοσίου.
Αν και εφόσον προκύψει αναντιστοιχία της πραγματικότητας με την απόφαση αυτή καλούμε την Ελληνική Πολιτεία να την ακυρώσει. Καλούμε όλα τα κόμματα να λάβουν θέση αφού ενημερωθούν.
Η κυβέρνηση του 1955 πήρε πίσω την ονοματοδοσία της οδού "Κεμάλ Ατατούρκ" και την ονόμασε Αποστόλου Παύλου.
Πιστεύουμε ότι και το σημερινό πολιτικό προσωπικό εφόσον πεισθεί για την αλήθεια να πράξει το προφανές.
Η παρουσία τεχνητού Μουσείου υμνητικού σε έναν θύτη Γενοκτονίας στην πόλη που αναδημιούργησαν οι υπόλοιποι όσων επέζησαν από την δράση του, Έλληνες πρόσφυγες, αποτελεί ένα ιστορικό παράδοξο που δεν τιμά κανέναν.
Και αυτό που θα επουλώσει τις πληγές στο σώμα του Ελληνισμού του Πόντου και Μικρασίας από την απόφαση του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά είναι η αναθεώρηση προς όφελος της Ιστορίας.
Πιστεύουμε ότι η Δημοκρατία έχει την δύναμη και το σθένος να διορθώνει ιστορικά ΛΑΘΗ.