του Φάνη Μαλκίδη
Το ζήτημα των Ελλήνων της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, αποτελεί μία σημαντική παράμετρος του Ποντιακού, μαζί με αυτό των Ελληνόφωνων στον Πόντο και της γενοκτονίας. Μάλιστα το ζήτημα των Ελλήνων που ζούσαν στην πρώην ΕΣΣΔ, οφείλει να αναδειχθεί περισσότερο, αφού το θέμα τους έχει γίνει γνωστό αποσπασματικά και με αρνητικές προσλαμβάνουσες Μάλιστα η γενοκτονία που υπέστησαν από το σοβιετικό καθεστώς αποτελεί μείζον ζήτημα για όλους τους Έλληνες και συνέχισε τη μαζική δολοφονία στον Πόντο.Ειδικότερα για αυτούς τους Έλληνες, και τους Φιλέλληνες, τους φίλους της αλήθειας, δηλαδή της μη λήθης, είναι γνωστό ότι εδώ και καιρό άνθρωποι και ορισμένοι συλλογικοί φορείς έχουν αναδείξει τη γενοκτονία των Ελλήνων σε διεθνή πλαίσια. Σ΄ αυτήν την προσπάθεια η ελλαδική πολιτεία, τα ελλαδικά κόμματα, παρότι, με καθυστέρηση υιοθέτησαν μία ημέρα μνήμης για τη γενοκτονία, δεν ήταν, ούτε είναι αρωγοί σ΄ αυτήν την ανιδιοτελή προσπάθεια, έξω από καριέρες και συμφέροντα. Μάλιστα πολλές φορές ήταν και παραμένουν απέναντι. Μάλιστα οι κινήσεις του ελλαδικού και θεσμικού συστήματος να στηρίζει με κάθε τρόπο την ένοχο για τα μαζικά εγκλήματα Τουρκία, μας γεμίζει θλίψη και απογοήτευση, μας προβληματίζει αφού δεν μπορεί να διανοηθεί κανείς πως πολιτικοί, κυβερνήτες, βουλευτές, ακαδημαϊκοί, επιστήμονες και ερευνητές, σε όλον τον κόσμο έχουν πειστεί για την τέλεση του εγκλήματος και εκδίδουν σχετικές αναγνωρίσεις και εσύ ως εκπρόσωπος του κράτους τιμάς τον πρωτεργάτη αυτού του εγκλήματος;
Πως μπορεί να ερμηνευτεί το δεδομένο ότι από το 1994 που ψηφίστηκε το σχετικό νομοσχέδιο για την καθιέρωση της ημέρας μνήμης, εσύ ως κράτος, ως θεσμικό σύστημα, ως πολιτική τάξη, συνεχίζεις να αδιαφορείς για την διεθνοποίηση του εγκλήματος και να εμποδίζεις σχετικές προσπάθειες;
Πως μπορείς υποκριτικά να βάζεις μπροστά κάθε Μάιο το ενδιαφέρον σου για την αναγνώριση της γενοκτονίας και κάθε Αύγουστο να συνωστίζεσαι στην Παναγία Σουμελά, και να μην αντιδράς στην καταπάτηση της ιερής μνήμης των ψυχών του ολοκαυτώματος των Ελλήνων;
Η συγκυρία είναι κρίσιμη για τον Ελληνισμό. Μετά από τις νίκες οι οποίες επιτεύχθηκαν για το ζήτημα της γενοκτονίας στο εξωτερικό, απόντων των θεσμικών εκπροσώπων του ελληνικού λαού, οφείλουν να επαναπροσδιορίσουν όλοι τη θέση τους. Εάν δηλαδή είναι με την εθνική αξιοπρέπεια, τον αυτοσεβασμό και την υπεράσπιση της μνήμης των χιλιάδων νεκρών μας ή με την υποταγή στο πιο ρατσιστικό καθεστώς στο κόσμο. Η ευθύνη συνδέεται με το χρόνο. Οι εκπρόσωποι των Ελλήνων στους θεσμούς και στο πολιτικό σύστημα οφείλουν να βιαστούν. Σε αντίθεση με τα θύματα της γενοκτονίας τα οποία ήδη έχουν κατακτήσει την αθανασία.
Μέρος της ομιλίας σε εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου της Μ. Λαυρεντιάδου για τον Ποντιακό Ελληνισμό της πρώην ΕΣΣΔ, στο Κιλκίς.