Την Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008 στις 20.30 μ.μ. το βράδυ ξεκινάμε την καινούργια μας περίοδο μ' ένα "μουχαπέτι" με ποντιακή μουσική, τραγούδι - μεζέ και κρασί.
Τιμή κατ' άτομο 10 Ευρώ.
Δηλώσεις συμμετοχής στη γραμματεία του συλλόγου μέχρι τις 15-10-2008.
Σύλλογος Ποντίων Αργοναύται – Κομνηνοί
Δαβάκη 10
Τ.Κ. 17672
Καλλιθέα
Τηλ. 2109569518
Fax 2109573994
www.argonautai-komninoi.gr
info@argonautai-komninoi.gr
Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008
ΕΥΞΕΙΝΟΣ ΛΕΣΧΗ ΑΛΜΩΠΙΑΣ
ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ - ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΔΙΑΚΟΣΜΗΤΙΚΩΝ & ΧΡΗΣΤΙΚΩΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΩΝ
Η Εύξεινος Λέσχη Αλμωπίας θα πραγματοποιήσει ένα κύκλο σεμιναρίων πάνω στο σχεδιασμό και την κατασκευή διακοσμητικών και χρηστικών αντικειμένων με πλήθος υλικά (ύφασμα, καραμελόχαρτο, σύρμα, δέρμα, χαρτοπολτός, κορδέλες, χάντρες κ.α).
Οι συμμετέχοντες θα μάθουν να κατασκευάζουν κοσμήματα, κεριά, φωτιστικά, μάσκες, να διακοσμούν με φυσικά και τεχνητά υλικά, να μεταποιούν αντικείμενα, να εξοικειώνονται με καλούπια κ.α.
Στο τέλος του σεμιναρίου θα δοθούν βεβαιώσεις παρακολούθησης.
Πληροφορίες - αιτήσεις συμμετοχής κάθε Τετάρτη και Παρασκευή στη Βιβλιοθήκη της Ευξείνου Λέσχης (ώρες 6-9 μ.μ.).
Προθεσμία υποβολής αιτήσεων 17/10/2008.
ΕΥΞΕΙΝΟΣ ΛΕΣΧΗ ΑΛΜΩΠΙΑΣ
Παύλου Μελά 87
Τ.Κ. 58400
Αριδαία – Ν. Πέλλας
Τηλ/Fax: 2384021288
www.efxinos-almopias.gr
efleal@otenet.gr
Προσκυνηματική εκδρομή στους γενέσιους τόπους
Ο Σύλλογος Δυτικοποντίων Ν. Κιλκίς «Γερμανός Καραβαγγέλης» πραγματοποίησε εννιαήμερη προσκυνηματική εκδρομή στους γενέσιους τόπους, στο διάστημα από 21 μέχρι 29 Αυγούστου 2008.
Σαράντα τέσσερις (44) ταξιδιώτες με προγόνους από τις τουρκόφωνες περιοχές του Δυτικού Πόντου (Μπάφρα, Καβάκ, Κάβζα, Τσορούμ, Σαμψούντα, Λαντίκ, Αλάτσαμ, Τσαρτσαμπά, Μέρζυφων, Βεζύρκιοπρου, και Αμάσεια) με επικεφαλή και Αρχηγό τον Πρόεδρο του Συλλόγου Δικηγόρο Θεόδωρο Ε. Παυλίδη, επισκευθήκαμε τα μέρη που χρόνια και χρόνια μας μιλούσαν οι παππούδες μας, οι οποίοι, αλοίμονο, δεν υπάρχουν πια.
Οι ταξιδιώτες είχαν την μοναδική ευκαιρία να δουν με τα μάτια τους τα μέρη όπου γεννήθηκαν οι δικοί τους, όπου πρωτοπερπάτησαν, όπου ευτύχησαν να μάθουν τα πρώτα γράμματα, όπου δημιούργησαν τις οικονομίες και τις οικογένειες τους και όπου δυστυχώς οι περισσότεροι άφησαν τα κόκκαλά τους.
Στην Αμάσεια οι ταξιδιώτες αντίκρυσαν τον Ίρη (Γιεσίλ Ιρμάκ) και στην Μπάφρα τον Άλυ (Κιζίλ Ιρμάκ) που συνεχίζουν να ρίχνουν τα ήρεμα νερά τους στον Εύξεινο Πόντο παρασέρνοντας ακόμα που και που τα κόκκαλα κάποιου αδικοπνιγμένου Ρωμιού στις δύσκολες εκείνες μέρες του διωγμού και της εξορίας. Στην Αμάσεια οι Βασιλικοί τάφη θυμίζουν τους Ελληνομαθείς Μιθριδάτες, ενώ οι άλλοι τάφοι του Ασάρ, νοτίως της Μπάφρας, παραπέμπουν στους βασιλείς των Ελληνιστικών χρόνων.
Στη Μερζιφούντα το Κολλέγιο «Ανατόλια» επισκευάζεται με πλούσια χορηγία της Νομαρχίας Αμάσειας, προκειμένου να λειτουργήσει και πάλι ως εκπαιδευτικό ίδρυμα. Δυστυχώς, όμως, ούτε στα ανηρτημένα κατασκευαστικά σχέδια του Αρχιτέκτονα, ούτε στην τεράστια πινακίδα του έργου, γίνεται οποιαδήποτε αναφορά στις λέξεις «Κολλέγιο Ανατόλια». Εκεί κοντά η εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας, η οποία επισκευάζεται επίσης, δείχνει μαραζωμένη μέσα σ’ ένα κόσμο μουσουλμανικό που την αποστρέφεται.
Το Καβάκ, φτωχή κωμόπολη, θυμίζει το διαβολικό ρέμα (Σεϊτάν Ντερεσί) όπου εντελώς απρόοπτα και άδικα δολοφονήθηκε μια ολόκληρη αποστολή Μπαφραίων (450 άτομα) στο δρόμο της εξορίας για το Μαμουρέτ Ελ Αζίζ. Σήμερα ο Δήμαρχος της μας υποδέχθηκε με φιλόξενα λόγια και του ανταποδώσαμε τη χαρά μας, κρατώντας το ανεξόφλητο Γραμμάτιο της συγγνώμης για τη γενοκτονία.
Εκεί άλλωστε στην ίδια γειτονιά είναι και το Μουαμλή, το Σελαμελίκ, το Ότκαγια, το Κιοβτζέσου και το Τζουλφάζ Χοτζά, όπου ευρίσκονται τα θυσιαστήρια των Ελλήνων από ομαδικές και άδικες σφαγές.
Στην Κάβζα κατηφορίσαμε τον κεντρικό δρόμο όπου ο Κεμάλ στο διάστημα από 25.5.1919 έως 12.6.1919, δύο φορές, γλίτωσε τη ζωή του από την σπάθα του Πίτς Βασίλ και το τουφέκι του Ντελή Σωκράτ.
Απολαύσαμε, όμως, και τα ιαματικά μπάνια μας μέσα στο πολυτελές ξενοδοχείο μας, στο υπόγειο του οποίου ρέουν πλούσια τα καυτά νερά της θεραπείας. Το σπίτι του Κεμάλ, που λειτουργεί σήμερα ως μουσείο, αν και δίπλα στο ξενοδοχείο, πολλοί δεν θέλησαν να το επισκεφθούν, όχι τόσο από αντίδραση στο πρόσωπο του Κεμάλ, όσο γιατί οι Τούρκοι μια άλλοτε Ελληνική ιδιοκτησία (του Επισκόπου Αριστείας Ιερόθεου) την εμφανίζουν ως περιουσία κάποιου Τούρκου Αλή Μπαμπά, όνομα συνώνυμο του παραμυθιού και της πλάκας.
Το Τσορούμ έγινε μια σύγχρονη μεγαλούπολη και το Ρολόι στην κεντρική του πλατεία είναι το ίδιο έτσι όπως το άφησαν οι Τσορουμλήδες συμπατριώτες μας φεύγοντας οριστικά από την πόλη.
Τα Ελληνορωμαϊκά κατάλοιπα στην πλατεία του Λαντίκ εξακολουθούν να καλούν τη Λαοδίκια τη σύζυγο του Ρωμαίου Αυτοκράτορα προς τιμή της οποίας χτίστηκε η πόλη. Το Καραμούκ, χωριό καταγωγής των Διποταμιτών εκδρομέων, είχε την τιμητική του. Τα λίγα ερείπια που έμειναν έκπληκτα αντίκρυσαν ανθρώπινες φιγούρες από τα παλιά.
Η Σινώπη με τα κάστρα της και τη στρατηγική της θέση, θαρρείς και επάιρεται ακόμη που από κει ξεκίνησε ο εποικισμός των Ποντιακών παραλίων.
Και εκείνος ο Διογένης με το σκύλο και το φανάρι του στην είσοδο της πόλης, ψάχνει ακόμη ανθρώπους μέρα μεσημέρι.
Το Κέρζε, με τον πανέμορφο κόλπο του, είναι η πόλη που αγαπούσε ο Λαζίκ, ο καπετάνιος του Γιουν Νταγ και του Νεμπυάν, γιατί από κει ο Τσερκέζος εφοδίαζε τους αντάρτες με ολοκαίνουρια γερμανικά όπλα και σφαίρες. (Η μαγνητοφωνημένη αφήγησή του στο αρχείο μου.)
Πού να πρωτοπάς, τι να πρωτοδείς. Η Ελληνική Συνοικία της Μπάφρας γίνεται αντιληπτή κι από τον πιο ανίδεο. Τα ωραιότερα σπίτια, οι ομορφότεροι μπαξέδες θυμίζουν Ελλάδα. Σήμερα οι Τούρκοι μετανοιώνουν που γκρέμισαν τα περισσότερα σπίτια. Είναι, όμως, περήφανοι γι αυτά που απέμειναν. Ιδιωτικά ή Δημόσια κηρύχθηκαν διατηρητέα και κανείς πλέον δεν μπορεί να τα γκρεμίσει. Δυστυχώς γκρεμίστηκε η Εκκλησία της Αγίας Μαρίνας, παρέμεινε όμως η οικία του Παπά και το τριώροφο σπίτι ιερομάρτυρα Επισκόπου Ευθύμιου Αγριτέλη. Ο Μπαφραίος συγγραφέας Μουσταφά Ουστά επίκεντρο του έργου του (τρία βιβλία) έχει τα σπίτια αυτά και τους Ρωμιούς που τα κατοικούσαν. Στη νότια έξοδο της Μπάφρας δεσπόζει η παλιά γέφυρα του Άλυ με τις καμάρες. Η γέφυρα στον καιρό των παππούδων μας ήτανε ξύλινη. Αχ αυτή η γέφυρα. Πόσα κάρα και πόσοι άνθρωποι δεν γκρεμίστηκαν στα νερά του Άλυ!… Το 1938 ο Υπουργός του Κεμάλ Τσετινκαγιά έχτισε την θολωτή γέφυρα και προς τιμή του το γειτονικό μεγαλοχώρι Μαρτάρ (χωριό του πατέρα μου) μετονομάστηκε σε Τσετίνκαγια. Χίλια Τσετίνκαγια κι αν το βαφτίσουν οι κάτοικοι πάλι θα το λένε Μαρτάρ (Mardar).
Σήμερα οι Τούρκοι έχτισαν μια νέα μεγάλη γέφυρα σύγχρονων προδιαγραφών.
Ξεχάσαμε κάτι; Α, ναι! Τη Σαμψούντα. Ξεχνιέται μωρέ η Σαμψούντα; Στην παραλία η πλατεία Δημοκρατίας στη θέση των παλιών νεκροταφείων των Ελλήνων.
Πάνω στην πλαγιά το Κατήκιοϊ, ο γνήσιος Ελληνικός συνοικισμός.
Δυτικά το Χατζή Ισμαήλ όπου φιλοξενήθηκε ο έφεδρος λοχαγός Χρυσόστομος Καραΐσκος όταν πήγε κρυφά εκεί για να οργανώσει το αντάρτικο του Πόντου. Στο κέντρο της πόλεως ο χώρος του Μητροπολιτικού ναού της Αγίας Τριάδας, όπου σήμερα λειτουργεί το λύκειο Μιτχάτ Πασά.
Ανατολικά το Καρά Σαμψούν, δηλαδή, η παλιά Αμισός, όπου οι ανασκαφές ξαναζωντανεύουν την αρχαία Ελλάδα.
Αχ η Σαμψούντα! Η Ευρωπαία πλέον Σαμψούντα που υπερτερεί όλων των πόλεων της Ευξείνειας Ακτής. Στον πληθυσμό, στη ρυμοτομία, στο εμπόριο, στον κοσμοπολιτισμό. Πόλη σύμβολο της σύγχρονης Τουρκίας γιατί από κει ξεκίνησε το πρώτο βήμα (_lk adim), ο Μεγάλος Οδηγός (έτσι την αποκαλούν οι Τούρκοι, κείνη τη σημαδιακή μέρα της 19ης Μαΐου του 1919.
Εννιά μέρες στο Δυτικό Πόντο. Ένα τίποτε. Πέρασαν με μια ανάσα. Στο δρόμο της επιστροφής όλοι ήθελαν να γυρίσουν πίσω. Να ξαναδούν τους Δημάρχους του Καβάκ, του Γιενίτσε (Αμάσειας), της Κάβζας, του Τσετίνκαγια, του Κολάϋ, της Μπάφρας. Όλοι τους μας υποδέχτηκαν με περισσή ευγένεια και φιλοφροσύνη. Να ξαναδούν τον φιλόξενο και ανοιχτόκαρδο Δήμαρχο του Μητροπολιτικού Δήμου της Σαμψούντας Γιουσούφ Ζιγιά Γιλμάζ και να ξανακούσουν από το στόμα του το πόσο ευτυχής είναι όταν βλέπει Έλληνες να επισκέπτονται τα χωριά των παππούδων τους. Να ξαναγλεντήσουν αδελφομένοι στην όμορφη ατμόσφαιρα του Γιάζκιουλ Τούρκοι και Έλληνες σε μια μουσικοχορευτική βραδιά ακαθόριστης προέλευσης που την έμαθαν όλοι οι Σαμψούντιοι σπο τον τοπικό τύπο και τηλεόραση.
Να ξαναδούν και να ξαναμιλήσουν όλοι με τον Ρετσέπ, τον Σαφέτ, τον Ακτσάϋ, τον Χουσεΐν, τον Μεχμέτ, τον Καρατσά, τον Ενβέρ, τον Τσαβίτ, τον Σερίφ, τον ………Και να κλάψουν όλοι στο δάκρυ του Οκταύ που αναζητά επίμονα τους συγγενείς της Ελληνίδας μάνας του στην Ελλάδα.
Πάει, τελείωσε το ταξίδι. Και όλοι κατάλαβαν ότι δεν ήταν ένα παιγνίδι. Δεν ήταν μια εκδρομή, δεν ήταν μια περιπέτεια. Ήταν ένα προσκύνημα, μια τελετουργία. Στα Αγια χώματα της Σαμψούντας , του Αλάτσαμ, του Βεζύρκιοπρου, της Κάβζας, του Καβάκ, της Σινώπης, του Τσορούμ, του Λαντίκ, της Μπάφρας, της Τοκάτης, του Έρπαα, της Μερζιφούντας. Στα χώματα εκείνα που έζησαν οι Έλληνες δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Στα χώματα εκείνα που γεννήθηκαν οι παππούδες μας και μόλις χθες τα εγκατέλειψαν. Βίαια και αιματηρά.
Πηγή: Εφημερίδα "Ειδήσεις"
Σαράντα τέσσερις (44) ταξιδιώτες με προγόνους από τις τουρκόφωνες περιοχές του Δυτικού Πόντου (Μπάφρα, Καβάκ, Κάβζα, Τσορούμ, Σαμψούντα, Λαντίκ, Αλάτσαμ, Τσαρτσαμπά, Μέρζυφων, Βεζύρκιοπρου, και Αμάσεια) με επικεφαλή και Αρχηγό τον Πρόεδρο του Συλλόγου Δικηγόρο Θεόδωρο Ε. Παυλίδη, επισκευθήκαμε τα μέρη που χρόνια και χρόνια μας μιλούσαν οι παππούδες μας, οι οποίοι, αλοίμονο, δεν υπάρχουν πια.
Οι ταξιδιώτες είχαν την μοναδική ευκαιρία να δουν με τα μάτια τους τα μέρη όπου γεννήθηκαν οι δικοί τους, όπου πρωτοπερπάτησαν, όπου ευτύχησαν να μάθουν τα πρώτα γράμματα, όπου δημιούργησαν τις οικονομίες και τις οικογένειες τους και όπου δυστυχώς οι περισσότεροι άφησαν τα κόκκαλά τους.
Στην Αμάσεια οι ταξιδιώτες αντίκρυσαν τον Ίρη (Γιεσίλ Ιρμάκ) και στην Μπάφρα τον Άλυ (Κιζίλ Ιρμάκ) που συνεχίζουν να ρίχνουν τα ήρεμα νερά τους στον Εύξεινο Πόντο παρασέρνοντας ακόμα που και που τα κόκκαλα κάποιου αδικοπνιγμένου Ρωμιού στις δύσκολες εκείνες μέρες του διωγμού και της εξορίας. Στην Αμάσεια οι Βασιλικοί τάφη θυμίζουν τους Ελληνομαθείς Μιθριδάτες, ενώ οι άλλοι τάφοι του Ασάρ, νοτίως της Μπάφρας, παραπέμπουν στους βασιλείς των Ελληνιστικών χρόνων.
Στη Μερζιφούντα το Κολλέγιο «Ανατόλια» επισκευάζεται με πλούσια χορηγία της Νομαρχίας Αμάσειας, προκειμένου να λειτουργήσει και πάλι ως εκπαιδευτικό ίδρυμα. Δυστυχώς, όμως, ούτε στα ανηρτημένα κατασκευαστικά σχέδια του Αρχιτέκτονα, ούτε στην τεράστια πινακίδα του έργου, γίνεται οποιαδήποτε αναφορά στις λέξεις «Κολλέγιο Ανατόλια». Εκεί κοντά η εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας, η οποία επισκευάζεται επίσης, δείχνει μαραζωμένη μέσα σ’ ένα κόσμο μουσουλμανικό που την αποστρέφεται.
Το Καβάκ, φτωχή κωμόπολη, θυμίζει το διαβολικό ρέμα (Σεϊτάν Ντερεσί) όπου εντελώς απρόοπτα και άδικα δολοφονήθηκε μια ολόκληρη αποστολή Μπαφραίων (450 άτομα) στο δρόμο της εξορίας για το Μαμουρέτ Ελ Αζίζ. Σήμερα ο Δήμαρχος της μας υποδέχθηκε με φιλόξενα λόγια και του ανταποδώσαμε τη χαρά μας, κρατώντας το ανεξόφλητο Γραμμάτιο της συγγνώμης για τη γενοκτονία.
Εκεί άλλωστε στην ίδια γειτονιά είναι και το Μουαμλή, το Σελαμελίκ, το Ότκαγια, το Κιοβτζέσου και το Τζουλφάζ Χοτζά, όπου ευρίσκονται τα θυσιαστήρια των Ελλήνων από ομαδικές και άδικες σφαγές.
Στην Κάβζα κατηφορίσαμε τον κεντρικό δρόμο όπου ο Κεμάλ στο διάστημα από 25.5.1919 έως 12.6.1919, δύο φορές, γλίτωσε τη ζωή του από την σπάθα του Πίτς Βασίλ και το τουφέκι του Ντελή Σωκράτ.
Απολαύσαμε, όμως, και τα ιαματικά μπάνια μας μέσα στο πολυτελές ξενοδοχείο μας, στο υπόγειο του οποίου ρέουν πλούσια τα καυτά νερά της θεραπείας. Το σπίτι του Κεμάλ, που λειτουργεί σήμερα ως μουσείο, αν και δίπλα στο ξενοδοχείο, πολλοί δεν θέλησαν να το επισκεφθούν, όχι τόσο από αντίδραση στο πρόσωπο του Κεμάλ, όσο γιατί οι Τούρκοι μια άλλοτε Ελληνική ιδιοκτησία (του Επισκόπου Αριστείας Ιερόθεου) την εμφανίζουν ως περιουσία κάποιου Τούρκου Αλή Μπαμπά, όνομα συνώνυμο του παραμυθιού και της πλάκας.
Το Τσορούμ έγινε μια σύγχρονη μεγαλούπολη και το Ρολόι στην κεντρική του πλατεία είναι το ίδιο έτσι όπως το άφησαν οι Τσορουμλήδες συμπατριώτες μας φεύγοντας οριστικά από την πόλη.
Τα Ελληνορωμαϊκά κατάλοιπα στην πλατεία του Λαντίκ εξακολουθούν να καλούν τη Λαοδίκια τη σύζυγο του Ρωμαίου Αυτοκράτορα προς τιμή της οποίας χτίστηκε η πόλη. Το Καραμούκ, χωριό καταγωγής των Διποταμιτών εκδρομέων, είχε την τιμητική του. Τα λίγα ερείπια που έμειναν έκπληκτα αντίκρυσαν ανθρώπινες φιγούρες από τα παλιά.
Η Σινώπη με τα κάστρα της και τη στρατηγική της θέση, θαρρείς και επάιρεται ακόμη που από κει ξεκίνησε ο εποικισμός των Ποντιακών παραλίων.
Και εκείνος ο Διογένης με το σκύλο και το φανάρι του στην είσοδο της πόλης, ψάχνει ακόμη ανθρώπους μέρα μεσημέρι.
Το Κέρζε, με τον πανέμορφο κόλπο του, είναι η πόλη που αγαπούσε ο Λαζίκ, ο καπετάνιος του Γιουν Νταγ και του Νεμπυάν, γιατί από κει ο Τσερκέζος εφοδίαζε τους αντάρτες με ολοκαίνουρια γερμανικά όπλα και σφαίρες. (Η μαγνητοφωνημένη αφήγησή του στο αρχείο μου.)
Πού να πρωτοπάς, τι να πρωτοδείς. Η Ελληνική Συνοικία της Μπάφρας γίνεται αντιληπτή κι από τον πιο ανίδεο. Τα ωραιότερα σπίτια, οι ομορφότεροι μπαξέδες θυμίζουν Ελλάδα. Σήμερα οι Τούρκοι μετανοιώνουν που γκρέμισαν τα περισσότερα σπίτια. Είναι, όμως, περήφανοι γι αυτά που απέμειναν. Ιδιωτικά ή Δημόσια κηρύχθηκαν διατηρητέα και κανείς πλέον δεν μπορεί να τα γκρεμίσει. Δυστυχώς γκρεμίστηκε η Εκκλησία της Αγίας Μαρίνας, παρέμεινε όμως η οικία του Παπά και το τριώροφο σπίτι ιερομάρτυρα Επισκόπου Ευθύμιου Αγριτέλη. Ο Μπαφραίος συγγραφέας Μουσταφά Ουστά επίκεντρο του έργου του (τρία βιβλία) έχει τα σπίτια αυτά και τους Ρωμιούς που τα κατοικούσαν. Στη νότια έξοδο της Μπάφρας δεσπόζει η παλιά γέφυρα του Άλυ με τις καμάρες. Η γέφυρα στον καιρό των παππούδων μας ήτανε ξύλινη. Αχ αυτή η γέφυρα. Πόσα κάρα και πόσοι άνθρωποι δεν γκρεμίστηκαν στα νερά του Άλυ!… Το 1938 ο Υπουργός του Κεμάλ Τσετινκαγιά έχτισε την θολωτή γέφυρα και προς τιμή του το γειτονικό μεγαλοχώρι Μαρτάρ (χωριό του πατέρα μου) μετονομάστηκε σε Τσετίνκαγια. Χίλια Τσετίνκαγια κι αν το βαφτίσουν οι κάτοικοι πάλι θα το λένε Μαρτάρ (Mardar).
Σήμερα οι Τούρκοι έχτισαν μια νέα μεγάλη γέφυρα σύγχρονων προδιαγραφών.
Ξεχάσαμε κάτι; Α, ναι! Τη Σαμψούντα. Ξεχνιέται μωρέ η Σαμψούντα; Στην παραλία η πλατεία Δημοκρατίας στη θέση των παλιών νεκροταφείων των Ελλήνων.
Πάνω στην πλαγιά το Κατήκιοϊ, ο γνήσιος Ελληνικός συνοικισμός.
Δυτικά το Χατζή Ισμαήλ όπου φιλοξενήθηκε ο έφεδρος λοχαγός Χρυσόστομος Καραΐσκος όταν πήγε κρυφά εκεί για να οργανώσει το αντάρτικο του Πόντου. Στο κέντρο της πόλεως ο χώρος του Μητροπολιτικού ναού της Αγίας Τριάδας, όπου σήμερα λειτουργεί το λύκειο Μιτχάτ Πασά.
Ανατολικά το Καρά Σαμψούν, δηλαδή, η παλιά Αμισός, όπου οι ανασκαφές ξαναζωντανεύουν την αρχαία Ελλάδα.
Αχ η Σαμψούντα! Η Ευρωπαία πλέον Σαμψούντα που υπερτερεί όλων των πόλεων της Ευξείνειας Ακτής. Στον πληθυσμό, στη ρυμοτομία, στο εμπόριο, στον κοσμοπολιτισμό. Πόλη σύμβολο της σύγχρονης Τουρκίας γιατί από κει ξεκίνησε το πρώτο βήμα (_lk adim), ο Μεγάλος Οδηγός (έτσι την αποκαλούν οι Τούρκοι, κείνη τη σημαδιακή μέρα της 19ης Μαΐου του 1919.
Εννιά μέρες στο Δυτικό Πόντο. Ένα τίποτε. Πέρασαν με μια ανάσα. Στο δρόμο της επιστροφής όλοι ήθελαν να γυρίσουν πίσω. Να ξαναδούν τους Δημάρχους του Καβάκ, του Γιενίτσε (Αμάσειας), της Κάβζας, του Τσετίνκαγια, του Κολάϋ, της Μπάφρας. Όλοι τους μας υποδέχτηκαν με περισσή ευγένεια και φιλοφροσύνη. Να ξαναδούν τον φιλόξενο και ανοιχτόκαρδο Δήμαρχο του Μητροπολιτικού Δήμου της Σαμψούντας Γιουσούφ Ζιγιά Γιλμάζ και να ξανακούσουν από το στόμα του το πόσο ευτυχής είναι όταν βλέπει Έλληνες να επισκέπτονται τα χωριά των παππούδων τους. Να ξαναγλεντήσουν αδελφομένοι στην όμορφη ατμόσφαιρα του Γιάζκιουλ Τούρκοι και Έλληνες σε μια μουσικοχορευτική βραδιά ακαθόριστης προέλευσης που την έμαθαν όλοι οι Σαμψούντιοι σπο τον τοπικό τύπο και τηλεόραση.
Να ξαναδούν και να ξαναμιλήσουν όλοι με τον Ρετσέπ, τον Σαφέτ, τον Ακτσάϋ, τον Χουσεΐν, τον Μεχμέτ, τον Καρατσά, τον Ενβέρ, τον Τσαβίτ, τον Σερίφ, τον ………Και να κλάψουν όλοι στο δάκρυ του Οκταύ που αναζητά επίμονα τους συγγενείς της Ελληνίδας μάνας του στην Ελλάδα.
Πάει, τελείωσε το ταξίδι. Και όλοι κατάλαβαν ότι δεν ήταν ένα παιγνίδι. Δεν ήταν μια εκδρομή, δεν ήταν μια περιπέτεια. Ήταν ένα προσκύνημα, μια τελετουργία. Στα Αγια χώματα της Σαμψούντας , του Αλάτσαμ, του Βεζύρκιοπρου, της Κάβζας, του Καβάκ, της Σινώπης, του Τσορούμ, του Λαντίκ, της Μπάφρας, της Τοκάτης, του Έρπαα, της Μερζιφούντας. Στα χώματα εκείνα που έζησαν οι Έλληνες δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Στα χώματα εκείνα που γεννήθηκαν οι παππούδες μας και μόλις χθες τα εγκατέλειψαν. Βίαια και αιματηρά.
Πηγή: Εφημερίδα "Ειδήσεις"
Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2008
Ελπίδα και Σκεπτικισμός
Στις μέρες μας συντελείται μία πολιτιστική αναγέννηση του ποντιακού ελληνισμού, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Χιλιάδες νέοι ποντιακής και μη καταγωγής διασκεδάζουν, χορεύουν, τραγουδούν, συγκινούνται, ερωτεύονται υπό τον ήχο της ποντιακής λύρας.
Άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού εμπνέονται από τα πάθη και την καθημερινή ζωή των Ποντίων και γράφουν στίχους, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, ζωγραφίζουν ή σμιλεύουν την πέτρα. Νέοι επιστήμονες μελετούν την ιστορία, τα πολιτικοοικονομικά δεδομένα, την λαογραφία των Ποντίων στο χθες και στο σήμερα. Η φοιτητιώσα νεολαία έχει δημιουργήσει «πολιτιστικές φωλιές» σε όλες σχεδόν τις φοιτητουπόλεις της Ελλάδας.
Η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδας (Π.Ο.Ε.) συνασπίζοντας 357 πρωτοβάθμια σωματεία έβγαλε από το τέλμα της πολυδιάσπασης και της παραλυσίας τον οργανωμένο ποντιακό χώρο έχοντας δείξει στα 4 χρόνια της ζωής της απτά αποτελέσματα στην προσπάθεια αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ποντίων και σε πολλά άλλα επιμέρους θέματα. Παράλληλα πριν από 2,5 χρόνια έδωσε βήμα λόγου στην νεολαία δημιουργώντας την Συντονιστική Επιτροπή Νεολαίας της Π.Ο.Ε. Οι νέοι ποντιακής καταγωγής έχουμε πλέον το δικό μας δευτεροβάθμιο όργανο που με σεβασμό στην αποκέντρωση και την αντιπροσωπευτικότητα συνεδριάζει κάθε μήνα οργανώνοντας τις κεντρικές πολιτικές δράσεις της νεολαίας (www.neolaia.poe.org.gr).
Η αιχμή του δόρατος της Π.Ο.Ε. είναι η νεολαία της. Αυτό αποκρυσταλλώνεται έμπρακτα στις δύο μεγαλύτερες εκδηλώσεις της, το πανελλήνιο φεστιβάλ ποντιακών χορών, και στην πανελλήνια συνάντηση ποντιακής νεολαίας, και στη μαζική συμμετοχή της νεολαίας στην ετήσια πανελλήνια συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την Ποντιακή γενοκτονία.
Σίγουρα υπάρχουν πολλά προβλήματα που πρέπει να υπερβούμε και έχουμε να διανύσουμε πολύ δρόμο μέχρι την τελική δικαίωση των πολιτικών αγώνων για πολλά επιμέρους ζητήματα. Οι άνθρωποι που ασχολούνται με τα ποντιακά θέματα προέρχονται από την ίδια κοινωνία στην οποία βλέπουμε να υπάρχουν με ιδιαίτερη ένταση φαινόμενα όπως η οικογενειοκρατία, ο νεποτισμός, τα οικονομικά σκάνδαλα και ο εύκολος πλουτισμός, η πνευματική ρηχότητα και ο οπορτουνισμός κ.α. Αυτά τα φαινόμενα οφείλονται σε δύο βασικούς λόγους: α) στο έλλειμμα δημοκρατίας και β) στην απόσυρση και στην απογοήτευση των άξιων και ηθικών ανθρώπων από την πολιτική με αποτέλεσμα «μεταξύ των τυφλών να επικρατεί ο μονόφθαλμος».
Έτσι λοιπόν γίνεται επιτακτική η ανάγκη συστράτευσης όλων των υγιών δυνάμεων του χώρου, ανάδειξης του γνήσιου ανιδιοτελούς εθελοντισμού και απεγκλωβισμού από κομματικές καθοδηγήσεις και κατώτερα ψυχολογικά συμπλέγματα.
Κωτίδης Χαράλαμπος
Πρόεδρος Συντονιστικής Επιτροπής Νεολαίας
της Π.Ο.Ε.
Άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού εμπνέονται από τα πάθη και την καθημερινή ζωή των Ποντίων και γράφουν στίχους, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, ζωγραφίζουν ή σμιλεύουν την πέτρα. Νέοι επιστήμονες μελετούν την ιστορία, τα πολιτικοοικονομικά δεδομένα, την λαογραφία των Ποντίων στο χθες και στο σήμερα. Η φοιτητιώσα νεολαία έχει δημιουργήσει «πολιτιστικές φωλιές» σε όλες σχεδόν τις φοιτητουπόλεις της Ελλάδας.
Η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδας (Π.Ο.Ε.) συνασπίζοντας 357 πρωτοβάθμια σωματεία έβγαλε από το τέλμα της πολυδιάσπασης και της παραλυσίας τον οργανωμένο ποντιακό χώρο έχοντας δείξει στα 4 χρόνια της ζωής της απτά αποτελέσματα στην προσπάθεια αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ποντίων και σε πολλά άλλα επιμέρους θέματα. Παράλληλα πριν από 2,5 χρόνια έδωσε βήμα λόγου στην νεολαία δημιουργώντας την Συντονιστική Επιτροπή Νεολαίας της Π.Ο.Ε. Οι νέοι ποντιακής καταγωγής έχουμε πλέον το δικό μας δευτεροβάθμιο όργανο που με σεβασμό στην αποκέντρωση και την αντιπροσωπευτικότητα συνεδριάζει κάθε μήνα οργανώνοντας τις κεντρικές πολιτικές δράσεις της νεολαίας (www.neolaia.poe.org.gr).
Η αιχμή του δόρατος της Π.Ο.Ε. είναι η νεολαία της. Αυτό αποκρυσταλλώνεται έμπρακτα στις δύο μεγαλύτερες εκδηλώσεις της, το πανελλήνιο φεστιβάλ ποντιακών χορών, και στην πανελλήνια συνάντηση ποντιακής νεολαίας, και στη μαζική συμμετοχή της νεολαίας στην ετήσια πανελλήνια συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την Ποντιακή γενοκτονία.
Σίγουρα υπάρχουν πολλά προβλήματα που πρέπει να υπερβούμε και έχουμε να διανύσουμε πολύ δρόμο μέχρι την τελική δικαίωση των πολιτικών αγώνων για πολλά επιμέρους ζητήματα. Οι άνθρωποι που ασχολούνται με τα ποντιακά θέματα προέρχονται από την ίδια κοινωνία στην οποία βλέπουμε να υπάρχουν με ιδιαίτερη ένταση φαινόμενα όπως η οικογενειοκρατία, ο νεποτισμός, τα οικονομικά σκάνδαλα και ο εύκολος πλουτισμός, η πνευματική ρηχότητα και ο οπορτουνισμός κ.α. Αυτά τα φαινόμενα οφείλονται σε δύο βασικούς λόγους: α) στο έλλειμμα δημοκρατίας και β) στην απόσυρση και στην απογοήτευση των άξιων και ηθικών ανθρώπων από την πολιτική με αποτέλεσμα «μεταξύ των τυφλών να επικρατεί ο μονόφθαλμος».
Έτσι λοιπόν γίνεται επιτακτική η ανάγκη συστράτευσης όλων των υγιών δυνάμεων του χώρου, ανάδειξης του γνήσιου ανιδιοτελούς εθελοντισμού και απεγκλωβισμού από κομματικές καθοδηγήσεις και κατώτερα ψυχολογικά συμπλέγματα.
Κωτίδης Χαράλαμπος
Πρόεδρος Συντονιστικής Επιτροπής Νεολαίας
της Π.Ο.Ε.
Ο αθλητισμός ως φορέας μηνυμάτων συναδέλφωσης και μνήμης.
του Φάνη Μαλκίδη
Σε εκδήλωση της παλαιότερης ποντιακής οργάνωσης στην Αυστραλία (έτος ίδρυσης 1958), της Ποντιακής Αδελφότητας Νότιας Αυστραλίας στην Αδελαίδα, της Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων Αυστραλίας και της ποδοσφαιρικής ομάδας των Ποντίων «Ποντιακοί Αετοί», είχαμε κάνει αναφορά για τη σημασία του αθλητισμού στον Πόντο. Ο αθλητισμός αποτελούσε σημαντική παράμετρο της κοινωνικής ζωής των Ελλήνων, στον Πόντο, όπως άλλωστε και σε όλη την Ανατολή. Ο Πανιώνιος και ο Απόλλωνας στη Σμύρνη είναι δύο άλλα χαρακτηριστικά και σαφώς όχι μοναδικά παραδείγματα. Το κολέγιο της Μερζιφούντας «Ανατόλια» και η ποδοσφαιρική του ομάδα «Πόντος», συμπυκνώνουν την νεότερη ιστορία των Ελλήνων στην περιοχή, η οποία όπως είναι γνωστό, κατέληξε με ευθύνη των Νεότουρκων και των Κεμαλικών στην γενοκτονία. Η ποδοσφαιρική ομάδα και οι αθλητές της - μαθητές του «Ανατόλια» - ήταν ανάμεσα στα θύματα της γενοκτονίας, που δολοφονήθηκαν, κάποιοι εξ αυτών και στην διαδικασία των αποκαλούμενων «δικαστηρίων ανεξαρτησίας».
Οι μαθητές - αθλητές της ποδοσφαιρικής ομάδας «Πόντος» καταδικάσθηκαν σε θάνατο έχοντας σαν βασική κατηγορία την εμφάνιση της ομάδας: Άσπρες και μπλε οριζόντιες ρίγες και το γράμμα «Π» στο στήθος.
Ως ένδειξη τιμής προς τους νέους αυτούς ανθρώπους που θυσιάστηκαν, παρότι ο αθλητισμός ενώνει και δεν είναι μέσο βίας και εκδίκησης, είχαμε προτείνει στην ομιλία μας το περασμένο Μάιο η μοναδική ποδοσφαιρική ομάδα των Ποντίων στην Αυστραλία, οι «Ποντιακοί Αετοί», να αναλάμβανε μία σχετική πρωτοβουλία. Το ετήσιο φιλικό παιχνίδι της ομάδας που γίνεται στη Μελβούρνη κάθε φθινόπωρο φέτος να το αφιέρωνε στη μνήμη των αθλητών συμπατριωτών τους, της ομάδας «Πόντος», φορώντας μάλιστα τη φανέλα που είχαν 90 χρόνια πριν. Μία απλή, ωστόσο συμβολική και πολύ ουσιαστική ενέργεια για τα αυτά νέα παιδιά που δεν μπόρεσαν να χαρούν ούτε τη χαρά της γνώσης, ούτε του αθλητισμού. Γι΄ αυτά τα παιδιά που το Σεπτέμβριο του 1921 έχασαν τη ζωή τους πριν καλά- καλά προλάβουν να τη γνωρίσουν. Οι Ποντιακοί Αετοί το έπραξαν και σε μία σημαντική αθλητική εκδήλωση φόρεσαν το αντίγραφο της φανέλας της ιστορικής ομάδας «Πόντος», παίζοντας ποδόσφαιρο.
Τα συγχαρητήριά μας για αυτούς τους ανθρώπους που με μία αθλητική δραστηριότητα έδωσαν ουσιαστικά μηνύματα σε όλους τους ανθρώπους, Έλληνες και μη, για την ανάγκη του αθλητισμού, ο οποίος ενώνει και δε χωρίζει, για τη σημασία που έχει η μνήμη στη ζωή μας.
Σε εκδήλωση της παλαιότερης ποντιακής οργάνωσης στην Αυστραλία (έτος ίδρυσης 1958), της Ποντιακής Αδελφότητας Νότιας Αυστραλίας στην Αδελαίδα, της Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων Αυστραλίας και της ποδοσφαιρικής ομάδας των Ποντίων «Ποντιακοί Αετοί», είχαμε κάνει αναφορά για τη σημασία του αθλητισμού στον Πόντο. Ο αθλητισμός αποτελούσε σημαντική παράμετρο της κοινωνικής ζωής των Ελλήνων, στον Πόντο, όπως άλλωστε και σε όλη την Ανατολή. Ο Πανιώνιος και ο Απόλλωνας στη Σμύρνη είναι δύο άλλα χαρακτηριστικά και σαφώς όχι μοναδικά παραδείγματα. Το κολέγιο της Μερζιφούντας «Ανατόλια» και η ποδοσφαιρική του ομάδα «Πόντος», συμπυκνώνουν την νεότερη ιστορία των Ελλήνων στην περιοχή, η οποία όπως είναι γνωστό, κατέληξε με ευθύνη των Νεότουρκων και των Κεμαλικών στην γενοκτονία. Η ποδοσφαιρική ομάδα και οι αθλητές της - μαθητές του «Ανατόλια» - ήταν ανάμεσα στα θύματα της γενοκτονίας, που δολοφονήθηκαν, κάποιοι εξ αυτών και στην διαδικασία των αποκαλούμενων «δικαστηρίων ανεξαρτησίας».
Οι μαθητές - αθλητές της ποδοσφαιρικής ομάδας «Πόντος» καταδικάσθηκαν σε θάνατο έχοντας σαν βασική κατηγορία την εμφάνιση της ομάδας: Άσπρες και μπλε οριζόντιες ρίγες και το γράμμα «Π» στο στήθος.Ως ένδειξη τιμής προς τους νέους αυτούς ανθρώπους που θυσιάστηκαν, παρότι ο αθλητισμός ενώνει και δεν είναι μέσο βίας και εκδίκησης, είχαμε προτείνει στην ομιλία μας το περασμένο Μάιο η μοναδική ποδοσφαιρική ομάδα των Ποντίων στην Αυστραλία, οι «Ποντιακοί Αετοί», να αναλάμβανε μία σχετική πρωτοβουλία. Το ετήσιο φιλικό παιχνίδι της ομάδας που γίνεται στη Μελβούρνη κάθε φθινόπωρο φέτος να το αφιέρωνε στη μνήμη των αθλητών συμπατριωτών τους, της ομάδας «Πόντος», φορώντας μάλιστα τη φανέλα που είχαν 90 χρόνια πριν. Μία απλή, ωστόσο συμβολική και πολύ ουσιαστική ενέργεια για τα αυτά νέα παιδιά που δεν μπόρεσαν να χαρούν ούτε τη χαρά της γνώσης, ούτε του αθλητισμού. Γι΄ αυτά τα παιδιά που το Σεπτέμβριο του 1921 έχασαν τη ζωή τους πριν καλά- καλά προλάβουν να τη γνωρίσουν. Οι Ποντιακοί Αετοί το έπραξαν και σε μία σημαντική αθλητική εκδήλωση φόρεσαν το αντίγραφο της φανέλας της ιστορικής ομάδας «Πόντος», παίζοντας ποδόσφαιρο.
Τα συγχαρητήριά μας για αυτούς τους ανθρώπους που με μία αθλητική δραστηριότητα έδωσαν ουσιαστικά μηνύματα σε όλους τους ανθρώπους, Έλληνες και μη, για την ανάγκη του αθλητισμού, ο οποίος ενώνει και δε χωρίζει, για τη σημασία που έχει η μνήμη στη ζωή μας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)